«حرامی» چند معنا دارد:

یک معنای «حرامی»، دزد و راهزن است.

یک معنای «حرامی» هم نطفه‌ی ناپاک.

اما ناپاکی نطفه هم انواعی دارد: ناپاکی نطفه جسم، ناپاکی نطفه روح و ناپاکی نطفه فکر.

ناپاکی نطفه‌ی جسم، معرف حضور همه هست که حاصل زنا کاری است.

اما ناپاکی نطفه‌ی روح، حاصل حرام کاری خود فرد در حوزه معرفت و ایمان است.

توضیح این که حیات واقعی و تولد معنوی روح، در گرو معرفت و ایمان است. از آن جایی که پیامبر صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین مبدأ حکمت و معرفت و مربی قلوب و نفوس هستند، این دو پدر معنوی بشریت می‌باشند.[1]

پشت کردن به ولایت و سرپرستی محمد و آل محمد علیهم السلام (بخوانید انکار حق و پشت کردن به معرفت، حکمت، ایمان و تربیت انسانی) و برگزیدن شیاطین انسی برای امامت روح (بخوانید ایمان به باطل)، بالاترین مصداق ناپاکی نطفه روح است.

شایسته‌ترین پدر برای اندیشه، خرد است. گرفتن پدریِ اندیشه از عقل، و جایگزینی آن با تعصبات کور، بزرگترین حرام کاری اندیشه است و حاصل آن ناپاکی نطفه فکر است.

آن چه به عنوان مقدمه ارایه شد از مطالب بنیادین فوق العاده مهم است.

خانم مصری که تحصیل کرده آمریکاست، عِرق دینی‌اش حرکت می‌کند که دائرة المعارف زنان اسلام را به نام موسوعه ذهبیه بنویسد. می‌گویند تا کنون چهل جلد نوشته است.

توجه شما را به سه بُرِش از این موسوعه طلایی! جلب می‌کنم:

۱- در مورد عایشه 225 صفحه قلم فرسایی آن چنانی می‌کند.

۲- اما در مورد فاطمه زهرا سلام الله علیها، تنها به یک پاراگراف بسنده کرده:

پیغمبر خدا چند تا بچه داشت، یکی از بچه‌هایش اسمش فاطمه بود. این خانم به زمین خیلی علاقمند بود. تمام عمر 18 ساله‌اش به دنبال یک قطعه زمین بود البته خیلی زمین بزرگی هم بود به نام (فدک) که اصرار کرد و پی‌گیری کرد اتفاقاً هم بهش نرسید. در فلان سال هم درگذشت البته خانم خوبی هم بود، شوهرش را آزار نمی‌داد فرزندان خوبی هم داشت.

۳- اما در کتابی که قرار بود به نام زنان بزرگ اسلام منتشر بشه، اصلا شخصیتی بنام خدیجه کبری سلام الله علیها وجود ندارد.

این خانم دکتر، واقعا حرامی است.

حرامی به معنای راهزن که مسلم هست. چرا که بزرگترین راهزنی را، در تاریخ زنان اسلام رقم زده است.

اما حرام به معنای ناپاکی نطفه:

مسلم این خانم دکتر حرامی در فکر هم هست. چون نطفه اندیشه‌اش، اوج تعصب است، نه عقل و انصاف.

این خانم دکتر حرامی در روح هم هست. چون با نشان دادن اوج دشمنی با پیامبر صلی الله علیه و آله، ثابت کرده است که پدر معنویش همان شیاطین هستند.

می‌ماند حرامی در جسم که آن هم الله عالم!

حالا تفصیل این خبر:

خانمی هست به نام (فاطمه محجوب) این خانم در آمریکا درس خوانده در دانشگاه هاروارد آمریکا، پزشکی خوانده. شافعی مذهب و از اهالی  اسکندریه مصر،است. در زندگینامه‌اش نوشته که:

من زمانی که آمریکا بودم و درس می‌خواندم دیدم که مسیحی‌های پروتستانتیست آمریکا از هر ابزار و بهانه‌ای برای تبلیغ دین خودشان استفاده می‌کنند. ابزار ورزش، ابزار هنر، ابزار سیاست، ابزار... من با خودم و خدای خودم عهد بستم که زمانی مدرک پزشکیم را گرفتم و آمدم شهرم و مطبی زدم و  جا افتادم ، یک کتابی بنویسم درباره‌ی (زنان بزرگ اسلام) که دینی را از دین‌هایی که خدا بر گردنم گذاشته ادا کنم. شروع می‌کند به ادای آن دینش، قرار بود یک کتاب بنویسد در اعلام النساء، زنان بزرگ اسلام، در نمایشگاه تهران چند  سال قبل جلد سی و هفتم این کتاب عرضه شد. قرار بود یک جلد باشد شده بود 37 جلد که تازه به حرف (قاف) رسیده بود. اسم کتاب را گذاشته (الموسوعة الذهبیة) دائرة المعارف طلایی، موضوعش زنان بزرگ اسلام، این کتاب را شما تهیه می‌کنید به حرف فاء می‌رسید. در حرف فاء دنبال فاطمة بنت رسول الله صلی الله علیه وآله می‌گردید به عنوان یک زن بزرگ اسلام، وقتی این کتاب را باز می‌کنید می‌بینید پناه بر خدا یک کتاب سی و هفت هشت جلدی درباره خانم صدیقه طاهره یک پاراگراف بیشتر ندارد. با نهایت شرمندگی، اگر شما نسبت به حضرت زهرا هیچ آشنایی و آگاهی نداشته باشید فقط این پاراگراف را بخوانید در ذهنتان این تلقی می آید که یک خانمی بود که تمام زندگیش دنبال پول پرستی و ملک و خاک و زمین بوده. چون توی این کتاب در این پاراگراف نوشته:

پیغمبر خدا چند تا بچه داشت، یکی از بچه‌هایش اسمش فاطمه بود. این خانم به زمین خیلی علاقمند بود. تمام عمر 18 سالش به دنبال یک قطعه زمین بود البته خیلی زمین بزرگی هم بود به نام (فدک) که اصرار کرد و پی‌گیری کرد اتفاقاً هم بهش نرسید. در فلان سال هم درگذشت البته خانم خوبی هم بود، شوهرش را آزار نمی‌داد فرزندان خوبی هم داشت.

این می‌شود آن یک پاراگرافی که یک خانم دکتر، پزشک در فرهنگ شافعی برای معرفی یک زن بزرگ اسلام نوشته. چند جلد می‌آید عقب‌تر به حرف عین می‌رسید، در این جلد اسم چه کسی را می‌بینید؟ عائشة بنت أبی بکر.آنجا فاطمه بنت رسول الله صلی الله علیه وآله یک پاراگراف بود آن هم کاش اصلاً نمی‌نوشت چون از اول تا آخر دروغ و کذب.در حرف عین، 225 صفحه درباره عائشه بنت ابی بکر نوشته که اگر عائشه نشناس باشیم که ( ان شاء الله هرگز معرفت پیدا نکنیم) چیزی که به ذهنمان می‌آید یک قدیسه، یک شخصیت ملکوتی، یک فرشته‌ای که در روی زمین دارد زندگی می‌کند. یک کسی که اسلام فقط به وجود این خانم در تمام اقصی نقاط عالم پخش شده است.

چند جلد می‌آیید جلوتر در حرف خاء دنبال خدیجه بنت خویلد می‌گردید. هر چه بیشتر ورق می‌زنید کمتر پیدا می‌کنید. اصلاً در کتابی که قرار بود به نام زنان بزرگ اسلام منتشر بشه، شخصیتی بنام خدیجه کبری سلام الله علیها وجود ندارد. یعنی باز اگر کسی تاریخ اسلام نخواند و نداند با این کتاب بخواهد زنان بزرگ اسلام را بشناسد، اصلا به وجود بزرگواری بنام خدیجه کبرد پی نمی‌برد.

این کتاب دارد هم زمان به فرانسه و انگلیسی توسط اداره اوقاف مصر ترجمه می‌شود .کتاب خانم فاطمه محجوب پس از اینکه به انگلیسی و فرانسه ترجمه شد می‌فرستند در کتابخانه‌های دانشگاه ها، و یکی از منابع دانشجویان برای تحقیق و پایان نامه میشود کتاب فاطمه محجوب (موسوعة الذهبیة) او از فاطمه چه می‌داند؟ یک پاراگراف دروغ، او از عائشه چه می‌داند؟ یک مشت دروغ. او از خدیجه چه می‌داند؟ هیچ، باید به این خانم دکتر بسیار آفرین گفت، احسنت، بسیار آفرین در باطلش، در کفرش، در بی دینی‌اش، در دشمنی‌اش.

منبع: بی و تن

یکی از سنیان گفته است:

روز عاشورا در آموزه‌های اسلامی از جایگاه بسیار بالا و والایی برخوردار است. پیشینهٔ عظمت و جایگاه بلند عاشورا، ریشه در آفرینش آسمان‌ها و زمین دارد و وابسته به هیچ رخداد تاریخی نیست، بلْ رخدادهای تاریخ مفتخر و مدیون این روز بزرگ‌اند.

از این‌که بگذریم در فضایل این روز بزرگ، روایتی از رسول‌خدا صلی‌الله علیه وآله وسلم با این مضمون آمده است:

«مَنْ وَسَّعَ عَلى عَيالِهِ يَوْمَ عاشُوراء لَمْ يَزَلْ فِي سَعَةً سائِرَ سَنَتِهٖ»؛ هرکس بر اهل و عیالش در روز عاشورا خوب انفاق کند، طول سال در توانگری خواهد بود.

اگرچه دربارهٔ سند این حدیث کلام است و برخی از محدثان آن را ضعیف گفته‌اند اما امام مناوی رحمه‌الله در 'فیض‌القدیر' می‌نویسد:

صحابی بزرگوار حضرت جابربن‌عبدالله رضی‌الله ‌عنه فرموده است:

''جَرَّبناهُ فَوَجَدناهُ صَحِيحاً''؛ این عمل را تجربه کردیم و درستش یافتیم.

و امام سفیان‌بن‌عُيَينه می‌فرماید: ''جَرَّبناه خَمسِين أو سِتِّين سَنة''؛ پنجاه یا شصت سال این عمل را تجربه کردیم.

و امام ابن حبيب مالكی‌ می‌سراید:

قال الرسول صلاة الله تشمله         قولا وَجَدنا عَليه الحَقَّ والنُّورا

مَن باتَ في لَيلِ عاشوراء ذا سعة   يَكُن بِعيشته في الحول مَجبورا

امام مناوی رحمه‌الله در پایان این سروده می‌نویسد:

 "فَهذا مِن هذا الإمامِ الجَليل يَدُلّ عَلى أنَّ لِلحَدِيث أصْلاً"؛ این سخن سترگ از چنین امام بزرگی، دلالت بر درستی و اصالت حدیث دارد.

افزون بر این فقیهان و امامان مطرح چهارمذهب بر مستحب‌بودن فراخی‌نمودن در نفقه بر اهل‌وعیال در این روز اتفاق دارند؛

چنان‌که علامه صاوی مالکی در حاشیهٔ 'الشرح الصغیر' و علامه بهوتی حنبلی در شرح 'منتهى الإرادات' می‌نویسند:

"وَيَنْدُبُ فِي عاشُوراء التَّوسِعة عَلى الأهْلِ والأقارِبِ"؛

وسعت و فراخی‌نمودن بر خانواده و خویشاوندان در عاشورا مستحب است.

افزون بر این سليمان الجمل در حاشیه‌ای که بر کتاب 'فتح الوهاب' اثر زكريا انصاری شافعی دارد می‌نویسد: "...فَإن لَمْ يَجِدْ شَيئاً فَلْيُوَسِّع خُلُقَه ويَكُفَّ عَنْ ظُلمِه"؛ اگر چیزی برای خرج کردن بر اهل و عیال و خویشاوندان و فقیران در روز عاشورا نیافت، با آنان خوش برخورد کند و دست از ستم بازدارد.

علامه ابن عابدين حنفی نیز در رَدُّ المُحتار می‌نویسد:

"نَعَم حَدِيثُ التَّوسِعة ثابِتٌ صَحِيحٌ كما قال الحافظ السيوطي في الدُّرَر..."؛ حدیث توسعه ثابت و صحیح است. والله أعلم.

هرگز از یاد و خاطرم نمی‌رود، روزی که استاد فرهیخته حضرت مولانا مفتی محمدرفیع عثمانی دامت‌معالیهم در درس صحیح مسلم فرمود:

«بنده سال‌هاست که این حدیث را تجربه کرده‌ام و در روز عاشورا به نفقهٔ خانواده و خویشاوندانم می‌افزایم حتی هر سال شهریهٔ استادان، کارکنان و طلاب دارالعلوم کراچی را در همین روز اضافه می‌کنم _‌والحمدلله‌_ برکات و آثارش را به چشم سر دیده‌ام.»

نگارنده نیز این عمل را تجربه کرده‌‌‌ام و درستش یافته‌‌ام، شما نیز تجربه کنید.

ولی‌الله رفیعی - گلستان - ۷محرم ۱۴۴۰

یکی از آرزوی‌های یک شیعه واقعی اینه که هیئتی امام حسین باشه
سینه زن، سینه چاک، گریه کن،
چه لیاقتی بهتر از این

اما هیئتی شدن مثل هر کار دیگه‌ای فوت و فن داره راه و روش داره آیین و آداب داره

یکی از مهمترین آداب یک هیئتی رعایت حرمت هیئت و شان صاحب هیئته
باید متوجه باشیم برا کی سینه می‌زنیم برا کی شعر می‌خونیم و با کی داریم حرف می‌زنیم
نباید امام حسین رو قربانی هوای نفسمون کنیم باید هوای نفس مون رو قربانی امام حسین کنیم
باید خودمون رو با عزیز مون همراه کنیم و بالا ببریم نه اینکه خدایی نکرده عزیز مون رو پایین بیاریم و با خودمون همراه کنیم

یکی از مشکلات ما هیئتیا اینه که دیسکو نرفتیم و ندیدیم
نمیدونیم دی جی چیه
البته این خوبه که هیئتیا این مشکل رو داشته باشن
بچه هیئتی نباید اهل هرزگی باشه
اما کاش به حرف اونایی که رفتن و دیدن گوش بدیم

یه آقایی که قبلا اهل دیسکو و... اینا بود و بعد امام حسینی شده بود می‌گفت:
از پله‌های حسینیه که پایین رفتم یه لحظه تو ذهنم یاد دیسکو افتادم

گفت وقتی وارد یه کنسرت میشی بوی عرق بدن و عرق سگی و ....
همه نیمه برهنه و همه بالا و پایین میپرن
یکی داره بالای سن میخونه و وصف دختر همسایه شون رو میگه
غریبه آشنا دوستت دارم بیا ....
صدای دیس دیس و دوپ و دوپ رو هم بهش اضافه کنید
و...
وقتی وارد هیئت شدم تداعی شد تو ذهنم
بوی عرق بچه‌های هیئت که گاهی به خاطر اربابشون هم که شده می‌خوان ژولیده باشن و خیال می‌کنن حموم هم نباید برن و نظافتم یادشون میره
همه نیمه برهنه
همه بالا و پایین می‌پریدن
صدای سن سن (نام مقدس حسین که متاسفانه این طور تلفظ میشه) به جای دیس دیس و سکسکه مداح هم به جای دوپ دوپ
البته دستگاه‌های حالا هم خودش دوپ دوپ داره
سبکی که خونده می‌شه هم همون سبکی که تو کنسرت می‌خونن
شعرایی که خونده می‌شه هم از نظر محتوا شبیه اونا
چشای قشنگ و ...

خیلی معذرت میخوام اول از سید الشهدا علیه السلام بعدم از همه هیئتیا
دیگه برای رعایت حرمت هم که شده بقیه شو نمی‌گم

البته سوء تفاهم نشه نمی‌خوام بگم این کارا بده
برهنه شدن هروله کردن و سینه زدن و عرق ریختن و لطمه زدن و...
من تا آخرش هستم....
اما اینا آدابی داره، مقدماتی داره، شرایطی داره، هدفی داره
همش که این نیست

یه بزرگی میگفت عزاداری مراحلی داره
اول دل می‌سوزه بعد می‌شکنه
بعد اشک جاری می‌شه
بعد صدای گریه بلند می‌شه
بعد بی اختیار می‌شن و به سر و سینه می‌زنن
بعد لطمه می‌زنن و زخم می‌زنن و خون شون رو به مواسات با سید الشهدا جاری می‌کنن و
اخرش هم اگر خدا توفیق بده تو همون مجلس از نفس میافتن
خوش به حال هر کی تو این مجالس تموم کنه

یادمه بچه بودم یه مجلسی تو مشهد ماه محرم شبی نبود که ده تا جوون سینه زن غش نکنن و بالا دستا بیرون نبرن
هم شور بود هم شعور
دیگه از اون مجلسا ندیدم
یادش به خیر

بله این شور لازمه اما شعور هم لازمه
بگذارید این جور بگم این شور هست که باید شعور بیاره و ما رو حسینی کنه

اما گاهی وقتا که دیگه هیچی جز همین شور یادمون نیست
یادمون می‌ره که امام حسین چی دوست داره
هدفش، مرامش، ادبش....!
اصلا رفتار ما هم شبیه ارباب هست؟!
چقدر شبیه ارباب شدیم؟!

قصد بی ادبی به نوکرای ارباب ندارم
خودش میدونه با نوکراش چکار کنه

اما بعضیا به عشق امام حسین مشغول شدن و خود امام حسین رو فراموش کردن
عشق لیلی رو بیشتر از خود لیلی میخوان

نه اشکی نه گریه‌ای نه دل شکسته‌ای نه رفتار حسینی نه اخلاق حسینی نه ادب حسینی نه علم حسینی
نه توبه‌ای، نه تحولی!
فقط اسممون هیئتی باشه کافیه
این شده کار دائمی ما

دیگه حالا هم باب شده اولین روش دفاع از امام حسین و شعائرش توهین است و بی ادبی و مظلوم نمایی
نمی‌خوام بگم این جور هیئتی بودن بده حتی شاید اگر این جور ادامه بدیم بهشت هم بریم
اما آیا روش امام حسین هم اینه؟!
این بهترین راهه؟!
از این بهتر نمیشه عمل کرد؟!
نمی‌شه امام حسین رو از خودمون راضی‌تر کنیم؟!

کاش کاری کنیم که وقتی ما رو می‌بنن و می‌گن اینا حسینی هستن و هیئتی و سینه زن، امام حسین سر شو بالا بگیره
نه این که بیشتر شرمنده بشه
کاش افتخار امام حسین باشیم
و کاش....
بله هیئتی شدن آدابی داره ...

آیا اگر  خداوند در قرآن نام ائمه را نيز ‌آورده بود ،‌ پيراوان سقيفه حاضر بودند كه بپذيرند ؟  آيا همان‌هايي كه به پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله وسلم نسبت هذيان دادند و گفتند :

ان الرجل ليهجر .

اگر نام امیرالمومنین در قرآن هم آمده بود ، نمي‌گفتند :

ان جبرئيل قد هجر ؟

يا نستجير بالله نمي‌گفتند كه خدا هم اجتهاد فرموده و ما هم مجتهد هستيم و اين سخن را قبول نداريم؟
ما معتقد هستيم كه حتي اگر نام امیرالمؤمنین عليه السلام هم در قرآن مي‌آمد ، پيروان سقيفه حاضر نبودند كه بپذيرند؛ چنانچه در بارۀ بسياري از احكام ديگر نپذيرفتند؛

مثل این که در قرآن سوره ای به نام منافقین وجود دارد اما پیروان سقیفه حاضر نیستند بپذیرند که در اصحاب پیامبر منافق هم بوده است

یا اینکه در قرآن در سوره تحریم می‌فرماید دو تن از زنان پیامبر سر او را فاش کردند و به او خیانت کردند اما پیروان سقیفه حاضر نیستند بپذیرند و همواره زنان پیامبر را ام المؤمنین میدانند

یا همانند متعه . مگر در بارۀ متعه در قرآن آيۀ صريح نداريم كه فرمودند:

فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآَتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةً . النساء / 24 .
و زنانى را كه متعه كرده ايد ، مَهرشان را به عنوان فريضه اى به آنان بدهيد ، و بر شما گناهى نيست كه پس از  [ تعيين مبلغ  ] مقرر ، با يكديگر توافق كنيد  [ كه مدت عقد يا مَهر را كم يا زياد كنيد ] .
قرطبي مي‌گويد :
وقال الجمهور المراد نكاح المتعة الذي كان في صدر الإسلام .
تفسير قرطبي ، ج5 ، ص120 و فتح القدير ، ج1 ، ص449 و تفسير طبري ، ج5 ، ص18
مراد از اين « فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ » نكاح متعه است كه در صدر اسلام رايج بوده .
و ده‌ها روايت در صحيح بخاري ، از جابر و ديگران آورده‌اند كه ما در زمان پيامبر متعه مي‌كرديم ؛ حتي به يك مشت گندم .
محمد بن اسماعيل بخاري در صحيحش نقل مي‌كند كه :
حدثنا مسدد حدثنا يحيى عن عمران أبى بكر حدثنا أبو رجاء عن عمران بن حصين رضى الله تعالى عنه قال نزلت آية المتعة في كتاب الله ففعلناها مع رسول الله صلى الله عليه وسلم ولم ينزل قرآن يحرمه ولم ينه عنها حتى مات قال رجل برأيه ما شاء قال محمد يقال إنه عمر  .
صحيح البخاري ، ج 5 ، ص 158 .
آيۀ متعه در زمان رسول خدا نازل شد و ما در زمان رسول خدا به آن عمل مي‌كرديم و آيۀ هم بر حرمت‌ آن نازل نگرديد و رسول خدا هم تا دم مرگ ما را از آن منع نكرد ، مردي با رأي و ميل خودش هر چه كه دلش خواست گفت . و اين شخص عمر بن الخطاب بود .
همچنين مسلم نيشابوري در صحيحش نقل مي‌كند كه :
قال عطاء قدم جابر بن عبد الله معتمرا فجئناه في منزله فسأله القوم عن أشياء ثم ذكروا المتعة فقال نعم استمتعنا على عهد رسول الله صلى الله عليه وسلم وأبى بكر وعمر .
صحيح مسلم ، ج4 ، ص131 .
عطاء گويد : جابر بن عبد الله انصاري براي عمره به مكه آمد . به منزل او رفتم ، مردمان از او مسأله مي‌پرسيدند تا صحبت رسيد به متعه . جابر بن عبد الله گفت : بلي ما در زمان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و هم در زمان ابوبكر و عمر متعه مي‌كرديم .
و باز در جايي ديگر نقل مي‌كند :
عن أبي نضرة قال كنت عند جابر بن عبد الله فاتاه آت فقال إن ابن عباس وابن الزبير اختلفا في المتعتين فقال جابر فعلناهما مع رسول الله صلى الله عليه وسلم ثم نهانا عنهما عمر فلم نعد لهما .
صحيح مسلم ، ج4 ، ص59 .
من در نزد جابر بن عبد الله بودم ، گفتند عبد الله بن عباس و عبد الله بن زبير در موضوع دو متعه [متعۀ نساء و متعۀ حج ] اختلاف نظر دارند . جابر بن عبد الله گفت : ما در زمان رسول خدا هر دو را به جا مي‌آورديم ؛ پس عمر آن دو را نهي كرد و ما هم ديگر پس از آن بجا نياورديم .
اهل سنت مي‌گويند كه جناب عمر صلاح ديد كه متعه را حرام كند .
متعتان كانتا على عهد رسول الله ، صلى الله عليه وآله – أنا أنهى عنهما ، وأعاقب عليهما ، متعة النساء ومتعة الحج .
دو متعه در زمان رسول خدا حلال بود كه من آن را حرام مي‌كنم و هر كس انجام دهد ، او را مجازات مي‌كنم : يكي متعه حج و ديگري متعه زنان .
الإيضاح ، الفضل بن شاذان الأزدي ، ص 443  و مسند احمد ، الإمام احمد بن حنبل ، ج 1 ، ص 52  و ج 3 ، ص 325 و السنن الكبرى ، البيهقي ، ج 7 ، ص 206 و معرفة السنن والآثار ، البيهقي ، ج 5 ، ص 345 و الاستذكار ، ابن عبد البر ، ج 4 ، ص 95  و أحكام القرآن ، الجصاص ، ج 1 ، ص 338  و أحكام القرآن ، الجصاص ، ج 2 ، ص 191 و تفسير الرازي ، الرازي ، ج 5 ، ص 167 و تذكرة الحفاظ ، الذهبي ، ج 1 ، ص 366 و ميزان الاعتدال ، الذهبي ، ج 3 ، ص 552 و
جالب اين است كه آقاي سرخسي حنفي و ابن قدامه حنبلي از شخصيت‌هاي برجستۀ اهل سنت وقتي به اين مي‌رسند مي‌گويند :
وقد صح أن عمر رضي الله عنه نهي الناس عن المتعة .
اين كه عمر از متعه نهي كرده است ،  صحت دارد .
متعه اين قدر در قرآن به صراحت آمده است و آن‌ها زير بار نرفتند . اگر نام امام علي عليه السلام هم در قرآن آمده بود، مي‌گفتند :
ان الله تبارك و تعالي قد عين علياً للإمامة ولكن عمر عزله.
خدا علی را به امامت نصب کرد ولی عمر او را از این مقام عزل کرد
پس حتي اگر اسم ائمه در قرآن هم مي‌آمد ، هيچ ضمانتي وجود نداشت كه اهل سنت آن را بپذيرند.

منبع: نامعلوم

آقای دکتر محمدجواد شریعت که با جمعی از دانشجویان با مرحوم حاج آقا رحیم ارباب اصفهانی دیدار کرده است، خاطره آن ملاقات را چنین باز می گوید:

سال یکهزار و سیصد و سی دو شمسی بود، من و عده ای از جوانان پرشور آن روزگار، پس از تبادل نظر و بحث و مشاجره، به این نتیجه رسیده بودیم که چه دلیلی دارد نماز را به عربی بخوانیم؟ چرا نماز را به زبان فارسی نخوانیم؟ عاقبت تصمیم گرفتیم نماز را به فارسی بخوانیم و همین کار را هم کردیم. والدین کم کم از این موضوع آگاهی یافتند و به فکر چاره افتادند. آن ها، پس از تبادل نظر با یکدیگر، تصمیم گرفتند با نصیحت ما را از این کار باز دارند و اگر مؤثر نبود، راهی دیگر برگزینند. چون پند دادن آن ها مؤثر نیفتاد؛ ما را نزد یکی از روحانیون آن زمان بردند. آن روحانی وقتی فهمید ما به زبان فارسی نماز می خوانیم، به شیوه ای اهانت آمیز نجس و کافرمان خواند. این عمل او ما را در کارمان راسخ تر و مصرتر ساخت. عاقبت یکی از پدران، والدین دیگر افراد را به این فکر انداخت که ما را به محضر حضرت آیت الله حاج آقا رحیم ارباب ببرند و این فکر مورد تأیید قرار گرفت. آن ها نزد حضرت ارباب شتافتند و موضوع را با وی در میان نهادند. او دستور داد در وقتی معیّن ما را خدمتش رهنمون شوند. در روز موعود ما را که تقریباً پانزده نفر بودیم، به محضر مبارک ایشان بردند.

 در همان لحظه اول، چهره نورانی و خندان وی ما را مجذوب ساخت؛ آن بزرگمرد را غیر از دیگران یافتیم و دانستیم که با شخصیتی استثنایی رو به رو هستیم. آقا در آغاز دستور پذیرایی از همه ما را صادر فرمود. سپس به والدین ما فرمود: شما که به فارسی نماز نمی خوانید، فعلاً تشریف ببرید و ما را با فرزندانتان تنها بگذارید. وقتی آن ها رفتند، به ما فرمود: بهتر است شما یکی یکی خودتان را معرفی کنید و بگویید در چه سطح تحصیلی و چه رشته ای درس می خوانید. آنگاه، به تناسب رشته و کلاس ما، پرسش های علمی مطرح کرد و از درس هایی مانند جبر و مثلثات و فیزیک و شیمی و علوم طبیعی مسائلی را پرسید که پاسخ اغلب آن ها از توان ما بیرون بود. هر کس از عهده پاسخ بر نمی آمد، با اظهار لطف وی و پاسخ درست پرسش رو به رو می شد. پس از آن که همه ما را خلع سلاح کرد، فرمود: والدین شما نگران شده اند که شما نمازتان را به فارسی می خوانید، آن ها نمی دانند من کسانی را می شناسم که ـ نعوذ بالله ـ اصلاً نماز نمی خوانند. شما جوانان پاک اعتقادی هستید که هم اهل دین هستید و هم اهل همت. من در جوانی می خواستم مثل شما نماز را به فارسی بخوانم؛ ولی مشکلاتی پیش آمد که نتوانستم. اکنون شما به خواسته دورانی جوانی ام جامه عمل پوشانیده اید، آفرین به همت شما.

در آن روزگار، نخستین مشکل من ترجمه صحیح سوره حمد بود که لابد شما آن را حل کرده اید. اکنون یکی از شما که از دیگران مسلط تر است، بگوید بسم الله الرحمن الرحیم را چگونه ترجمه کرده است. یکی از ما به عادت دانش آموزان دستش را بالا گرفت و برای پاسخ دادن داوطلب شد. آقا با لبخند فرمود: خوب شد طرف مباحثه ما یک نفر است؛ زیرا من از عهده پانزده جوان نیرومند بر نمی آمدم. بعد به آن جوان فرمود: خوب بفرمایید بسم الله را چگونه ترجمه کردید؟ آن جوان گفت: طبق عادت جاری به نام خداوند بخشنده مهربان، حضرت ارباب لبخند زد و فرمود: گمان نکنم ترجمه درست بسم الله چنین باشد، در مورد «بسم» ترجمه «به نام» عیبی ندارد. اما «الله» قابل ترجمه نیست؛ زیرا اسم علم (خاص) خدا است و اسم خاص را نمی توان ترجمه کرد؛ مثلاً اگر اسم کسی «حسن» باشد، نمی توان به آن گفت «زیبا». ترجمه «حسن» زیبا است؛ امّا اگر به آقای حسن بگوییم آقای زیبا، خوشش نمی آید. کلمه الله اسم خاصی است که مسلمانان بر ذات خداوند متعال اطلاق می کنند، نمی توان «الله» را ترجمه کرد، باید همان را به کار برد. خوب «رحمن» را چگونه ترجمه کرده اید؟ رفیق ما پاسخ داد: بخشنده. حضرت ارباب فرمود: این ترجمه بد نیست، ولی کامل نیست؛ زیرا «رحمن» یکی از صفات خدا است که شمول رحمت و بخشندگی او را می رساند و این شمول در کلمه بخشنده نیست؛ «رحمن» یعنی خدایی که در این دنیا هم بر مؤمن و هم بر کافر رحم می کند و همه را در کنف لطف و بخشندگی خود قرار می دهد و نعمت رزق و سلامت جسم و مانند آن عطا می فرماید. در هر حال، ترجمه بخشنده برای «رحمن» در حد کمال ترجمه نیست. خوب رحیم را چطور ترجمه کرده اید؟ رفیق ما جواب داد: «مهربان». حضرت آیت الله ارباب فرمود: اگر مقصودتان از رحیم من بودم ـ چون نام وی رحیم بود ـ بدم نمی آمد «مهربان» ترجمه کنید؛ اما چون رحیم کلمه ای قرآنی و نام پروردگار است، باید درست معنا شود. اگر آن را «بخشاینده» ترجمه کرده بودید، راهی به دهی می برد؛ زیرا رحیم یعنی خدایی که در آن دنیا گناهان مؤمنان را عفو می کند. پس آنچه در ترجمه «بسم الله» آورده اید، بد نیست؛ ولی کامل نیست و اشتباهاتی دارد. من هم در دوران جوانی چنین قصدی داشتم؛ اما به همین مشکلات برخوردم و از خواندن نماز فارسی منصرف شدم. تازه این فقط آیه اول سوره حمد بود، اگر به دیگر آیات بپردازیم، موضوع خیلی پیچیده تر می شود. اما من معتقدم شما اگر باز هم بر این امر اصرار دارید، دست از نماز خواندن به فارسی برندارید؛ زیرا خواندنش از نخواندن نماز به طور کلی بهتر است.

در این جا، همگی شرمنده و منفعل و شکست خورده از وی عذرخواهی کردیم و قول دادیم، ضمن خواندن نماز به عربی، نمازهای گذشته را اعاده کنیم. ایشان فرمود: من نگفتم به عربی نماز بخوانید، هر طور دلتان می خواهد بخوانید. من فقط مشکلات این کار را برای شما شرح دادم. ما همه عاجزانه از وی طلب بخشایش و از کار خود اظهار پشیمانی کردیم. حضرت آیت الله ارباب، با تعارف میوه و شیرینی، مجلس را به پایان برد. ما همگی دست مبارکش را بوسیدیم و در حالی که ما را بدرقه می کرد، خداحافظی کردیم. بعد نمازها را اعاده کردیم و از کار جاهلانه خود دست برداشتیم. بنده از آن به بعد گاه به حضور آن جناب می رسیدم و از خرمن علم و فضیلت وی خوشه ها بر می چیدم. وقتی در دوره دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل مشغول بودم، گاه، نامه ها و پیغام های استاد فقید مرحوم بدیع الزمان فروزانفر را برای وی می بردم و پاسخ های کتبی و شفاهی حضرت آیت الله را به آن استاد فقید می رساندم. و این افتخاری برای بنده بود. گاه ورقه های استفتایی که به محضر آن حضرت رسیده بود، روی هم انباشته می شد. آن جناب دستور می داد آن ها را بخوانم و پاسخ را طبق نظر وی بنویسم. پس از خواندن پاسخ اگر اشتباهی نداشت، آن را مهر می کرد. در این مرحله با بزرگواری های بسیار آن حضرت رو به رو بودم که اکنون مجال بیان آن ها نیست. خدایش بیامرزد و در دریای رحمت خویش غرقه سازد.

منبع: ویکیپدیا

گفت:

ایرانیا (بخوانید مذهبیا) اسطوره‌هاشون عربند.

گفتم:

آره غیر مذهبیا اسطوره‌هاشون یا آمریکایی و اروپاییند، یا اگه اسطوره ایرانی دارند، یه حرف مشت پر کن و اساسی ازشون ندارن.

بله مثلا می‌گن کورش کبیر چنین گفت، زرتشت چنان گفت، ولی هر چی اینا گفتن نه تنها تو هیچ متن تاریخیی ایرانی پیدا نمیشه، بلکه عین ترجمه کلمات همین اسطوره‌های عربه، میدونید که منظورم پیغمبر و ائمه اطهاره.

گفت:

این قدر فقیر و مریض و دختر دم بخت بی جهزیه داریم اونوقت یه عده پامیشن میرن کربلا، مکه و... بعد قیافه میگیرن که مثلا رفتیم کربلا، حاجی شدیم و… محرم که میشه چقدر خرج غذاهایی میشه که فقط برا شکمه، بابا یکم به فکر بدبختای ممکت باشین!

گفتم:

   اون موقعی که گفتن ایرانیا در خرید لوازم آرایش رتبه اول دنیا رو دارن، هیچ کس یاد فقرا نبود!

اون موقعی که هزینه‌های هنگفت (بخوانید میلیونی و میلیاردی) عروسیا و بریز و بپاشش مطرح میشه،میگن یه شب هزار شب نمیشه؛ هیچ کس یاد فقرا نیست!

اون موقع که هزینه های کیف و کفش و تفریح یه عده، زندگی یه سال یه خونواده فقیر را اداره میکنه، کسی یادش از بیچاره‌ها و مریضا و دخترای دم بخت نیست!

اون موقعی که 13 به در میشه، برید جاده های شمال و ویلاها و کنار دریا و… رو ببینین. اونجا چند تا فقیر و دختر دم بخت دیده میشه؟! کی به فکرشونه؟!

اومن موقعی که تور آنتالیا و مالزی و ... میرن، هیچکی به فکرش نمیرسه که ما بعضیا نون شب ندارن بخورن!

اتفاقا اینایی که میرن کربلا و محرم خرج میکنن از طبقه متوسط به پایین جامعه اند. خودشون نگرون خودشون نیستن بعد یه عده‌ای که حاضرن برا خوشیشون هر خرجی رو بکنن نگرون اینان که پولشون جای درست خرج بشه.

غصه نخورین! اصلا غصه نخورین! همین فقرا با بدبختی پس انداز میکنن از نون شبشون میزن، محرم خرج میدن و کربلا میرن.

تازه اونی که فکر فقرا و دخترای دم بخته، اصلا به یادشم میمونه که زکات و صدقه رو هم برا همین گذاشتن.

اگه یکمی از پول اینترنتی که صرفا برا تفریح استفاده میشه رو کنار گذاشت، یک کفش ارزونتر و یه موبایل اروزنتر خرید و بقیه پولش و داد برا فقرا، مشکل فقرای ممکت حل میشه؛ لازم نیست از امام حسین و کربلا و زیارت بزنیم خرج فقرا کنیم.

حالا بمونه که تو همین محرمه که عده زیادی از فقرا تو همین مجالس امام حسین سیر میشن.

تعجبه! خیلی هم تعجبه! بچه پولدار غیر مذهبی هر خرجی بکنه، هیچ کس نگرونش نیست، ولی اونی که از طبقه متوسطه همه باید نگرون خرج کردنش باشن، مبادا جای اشتباهی خرج کنه!

گفت:

چرا ایرانیا (بخوانید مذهبیا) چسبیدن به عده عرب و مناسبتای عربی (محرم و عید غدیر و…)، اسماشونم عربیه.  

گفتم:

   میگن دیگ به دیگ میگه روت سیاه! کور خودم بینای مردم!

به نظر همینا که این قدر تو حرف زدن استادن، چرا صداشون برای ولنتاین ـ که خود غربیا میگن ساخته و پرداخته شرکتای بزرگ برا فروش بیشتر ـ در نمیاد. باید بازارو برن ببینن.

اسماشونم که بمونه رز، انستیاژ، تامارا، اسپاندا، راتاناز، نیلفام، نوشیکا، ریونیز. فقط کپی کردم چون بعضیاش تلفظشم سخته.

سبک زندگیاشون و طرز صحبت کردناشون و علایقشونم میشه از صفحات اجتماعی در آورد همش غربی. زورش میاد بگه سلام، میگه درود، چون سلام عربیه. عیبی هم نداره درود هم قشنگه، اما جای تشکر که میرسه یادش میره ایرانیه، میگه مرسی. وقت خداحافظی هم که دیگه فرقی نداره ایرانی باشه یا نه ـ بنی آدم اعضای یک دیگرند ـ میگه بای.

لباس ایرانی هم که دیگه ورافتاده، اما همینا نه تنها صداشون درنمیاد، بلکه با افتخار کروات میزنن!

فقط اگه کسی از روی عقل و منطق و استدلال، یه عده ای رو قبول داره که از طرف خدا اومدن و اتفاقا عربند و اتفاقا خیلی به ایرانی‌ها افتخار کردن و از اونا تعریف تمجید کردن، مشکل پیدا میکنه، میشه وطن فروش!

خودشون کلکسیون بیگانه پرستی هستن ولی بازم دلواپسن که ما ایرانی باشیم نه عربی!

البته یادشون رفته که همه مسلمونا این جور هستن، نه فقط ایرانیا. مسلمونای فرانسه، آلمان، انگلیس، برزیل، مکزیک و ... که بعضیا تمدن 3000 ساله دارن.

شیطان خیلی زبر و زرنگ است. اصلا در پدر سوختگی نظیر ندارد. هر کسی را از راهی گمراه می‌کند و از کار خیر باز می‌دارد.

گاهی در انجام بعضی از کارهای خیر و صالح دچار تردید می‌شدم که آیا نیتم در این کار خیر خداست یا ریاکاری می‌کنم. برای همین هم دست از اقدام می‌کشیدم. برای خودم هم استدلال می‌کردم که خوب، اگر مقصود من از انجام این کار رضای خدا باشد که یقین به خلوصم ندارم. اگر بدون یقین به خلوص هم انجامش دهم که اجری نمی‌برم. پس چرا آن را انجام دهم؟!

تا این که برادرم متوجه شد. با نقل داستان جالبی مرا از این دام شیطانی رها ساخت.

این شما و این هم داستان:

در گذشته نه چندان دور بسیاری از کارهای خیر و عام المنفعه توسط علماء و مؤمنین انجام می‌گرفت.

بر همین اساس عالمی دست به ساختن پلی بر رودخانه‌ای زد.

دو نفر از محل ساختن پل رد می‌شدند. یکی به دیگری گفت ببین این عالم دارد با ساختن پل ریا می‌کند که مثلا مردم بیشتر به او ارادت پیدا کنند.

اتفاقا این سخن به گوش عالم رسید.

به جای ناراحتی و اعتراض، جوابی خردمندانه داد. گفت فرض که او درست هم بگوید که من در این کارم ریا می‌کنم و از این جهت اجری نمی‌برم.

اما کسانی که فردا از روی این پل می‌گذرند، حتما دعا خواهند کرد خدا پدر فلانی را بیامرزد که این پل را ساخت.

تردیدی ندارم که آنها در دعایشان ریا نخواهند کرد. همین اجر برایم بس است.

اورژانس در آماده باش کامل.

آتش نشانی تمام امکاناتش را بسیج می‌کند.

پلیس حضور پر رنگش را حفظ می‌کند.

برنامه مدارس تغییر می‌کند.

صدها تن مواد محترقه و منفجره تولید و قاچاق می‌شود.

آمار فوتی‌ها و مجروحین و آتش سوزی‌ها هم معرّف حضور همه هست که به طور میانگین سالانه چند نفر کشته، چند صد نفر مجروح، به اضافه چندین قطع عضو.

صدها ملیون خسارت مالی را هم فاکتور کنید.

البته اگر پای هزینه‌های مستقیم و غیر مستقیم، دولتی و شخصی هم به میان آید…

با این همه…

البته و صد البته چهارشنبه سوری یک آیین سنتی است!

البته و صد البته و هزار البته یک شب هزار شب نمی‌شود!

حفط آبروی  تمدن دو هزار و پانصد ساله هم اصلا و ابدا لازم نیست!

ایجاد و رعب و وحشت هم که اصلا و ابدا توحش نیست!

…

فقط یک لحظه تصوُر کنید که چهارشنبه سوری آئینی مذهبی بود!!!

دیگر صد آه و هزار واویلاه!!!

ادا و اطوار روشنفکری گل می‌کرد!

مسایل زیست محیطی زنده می‌شد!

مسایل انسانی از ترحم به فقرا تا…، اوج می‌گرفت!

اسراف، در بوق و کرنا فغان می‌کرد!

ضرر مالی و جانی هم به اشد وجه محکوم می‌شد!

آه یادم رفت وهن فرهنگ ریشه‌دار!

تمسخر یک ملت اصیل!

بدبین شدن دشمنان!

…

فقط کافی است یک لحظه تصوُر کنید که چهارشنبه سوری آئینی مذهبی بود!!!

میگن کسی وارد بازار عطرفروش‌ها شد و از حال رفت. مردم گلاب آوردن به صورتش پاشیدن که به هوش بیاد هیچ اثری نگذاشت. خبر به برادرش رسید. دوان دوان اومد و سرگین گاوی رو مقابل بینی برادر بی‌هوش گرفت؛ چیزی نگذشت که به هوش اومد. دلیلش رو پرسیدند؛ گفت برادر من مقنی است و به بوهای خوش عادت نداره؛ وارد بازار عطرفروش‌ها که شده از هوش رفته و بوی سرگین گاو بوی خوش رو از بین برد و برادرم به هوش اومد.

ماه محرم هم بازار عطره که انواع و اقسام عطر‌ها در اون عرضه می‌شه. ولی آدما به مقتضای اعمالشون، روحشون هم تغییراتی می‌کنه و به این بازار عطر واکنش‌های مختلفی نشون می‌دن.

بعضیا ماه محرم که نزدیک می‌شه و بوی عطر محرم به مشامشون می‌رسه، از شوق سر از پا نمی‌شناسن و براش لحظه‌شماری می‌کنند؛

اما در مقابل عده‌ای هستند توان تحمل عطر محرم رو ندارن و تا بوی محرم میرسه، مکنونات قلبیشون رو بیرون میریزن.

یکی از این افاضات اینه که انسان دارای کرامته و نباید خودش رو برای کسی ذلیل کنه؛ یعنی چه که ما خودمون رو غلام و نوکر اهل بیت بدونیم؟!! اصلا عبدالحسین و عبدالعلی چه معنایی داره؟! ما عبد خداییم. اصلا اهل بیت غلام و نوکر نمیخوان، اهل بیت انسان با کرامت می‌خوان.

اینا به ظاهر با رنگ و بوی مذهبی حرفاشون رو می‌زنن و به قول خودشون دارن با افراط‌گرایی مذهبی مقابله می‌کنند؛ اما این قدر بی اطلاع از دین هستند که حتی متون اولیه و در دسترس همه رو هم ندیدند و ازش خبر ندارند.

پیامبر اکرم و ائمه هدی علیهم السلام آداب معاشرت با خودشون رو به ما یاد دادن. کافیه که یه کم تو منابع دینی جستجو کنیم.

یکی از این منابع دینی که در دسترس همه است مفاتیح الجنانه. قسمتی از مفاتیح الجنان زیاراتیه که از خود اهل بیت به ما رسیده است. مطلب مهمی که در این زیاراته آداب حرف زدن با اهل بیته؛ یعنی وقتی در مقابل یکی از معصومین می‌ایستیم بهشون چی بگیم. نمونه‌هایی رو میارم:

يَا مَوَالِيَّ يَا أَبْنَاءَ رَسُولِ اللَّهِ عَبْدُكُمْ وَ ابْنُ أَمَتِكُمُ الذَّلِيلُ بَيْنَ أَيْدِيكُم… (زیارت ائمه بقیع)

يَا مَوْلايَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِك… (زیارت اول امیرالمؤمنین)

يَا وَلِيَّ اللَّهِ يَا صِرَاطَ اللَّهِ زَارَكَ عَبْدُكَ وَ وَلِيُّك… (زیارت هفتم امیرالمؤمنین)

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ الْمُقِرُّ بِالرِّق (زیارت هفتم سید الشهدا)

در این عبارات نکاتی است:

اول این که اهل بیت را مولای خود می‌دانیم. «مولا» مثل «پدر» است. وقتی گفته می‌شود علی پدر حسن است قطعا حسن هم پسر علی است. معنا ندارد که علی پدر حسن باشد و حسن پسر او نباشد. وقتی می‌گیم اهل بیت مولای ما هستند پس ما هم عبد اونا هستیم و الا معنا نداره که اونا مولای ما باشن.

دوم اینه که ما خودمون رو غلام اونا می‌خوانیم علاوه بر اون پدر و مادرمون رو هم غلام و کنیز اونا می‌دونیم.

سوم اینه اقرار به رقیت می‌کنیم. رق به معنا غلام و برده است.

چهارم هم اینه که خودمون رو در مقابل اونا ذلیل می‌دونیم.

اصلا اگر کسی بنده خدا و عبد الله باشه معنا ندارد خودش رو در مقابل برگزیدگان خدا کسی حساب کنه. این یه مطلب اعتقادیه که به صورت خلاصه با جملات کوتاه این جور میشه:

کرامت انسان به انسان بودنشه نه به این که رو دو پا راه میره.

این موجود دو پا برای این که انسان باشه اولین مطلب عقلی که شکر ولی نعمته رو باید رعایت کنه.

ولی نعمت قطعا خدا است.

شکر خدا قطعا بندگی اوست.

بندگی خدا خضوع در مقابل اولیاء و برگزیدگان اونه.

کاملا روشنه که ما داریم با کسی صحبت می‌کنیم که خودش رو مسلمون و شیعه می‌دونه و الا باید جور دیگه‌ای حرف زد.

تازه این عباراتی که آوردیم فقط از کتاب ارزشمند و نفیس مفاتیح الجنانه و الا در لابلای روایات ما این عبارات فراوونه.

به عنوان مثال:

یکی از علمای یهود از امیرالمؤمنین یک سؤال درباره خدا می‌کنه. بعد که حضرت جواب می‌دن، ذوق‌زده می‌شه می‌گه: آیا تو پیامبری؟ امیرالمؤمنین در جواب می‌فرماید: من بنده‌ای از بندگان محمد صلی الله علیه و آله هستم.

در جایی که امیر عالم خودش رو بنده‌ی پیامبر می‌خونه، نهایت نادانیه که مثل منی دم از کرامت انسانی بزنه و حاضر نباشد بنده و غلام پیامبر باشه.[1]

در یک روایت دیگه می‌فرماید: ملائکه خدام ما هستند. خدام جمع خادمه و خادم در ترجمه فارسی به معنای نوکره. کسی که ملائکه مقرب خدا نوکر او هستن، من در مقابلش باید چگونه باشم.[2]

اگه یه ذره عقل و وجدانمون رو با هم به کار بگیریم می‌فهمیم اگه عزت در نوکری و غلامی اهل بیت نبود هیچگاه امیرالمؤمنین خودش رو عبد پیامبر نمی‌دونست و هیچگاه ملائکه خدا نوکران اهل بیت نبودند.

این مطلب سر دراز داره. هم نمونه‌های فراوونی در کتب روایی ما هست و هم اسرار زیادی در این غلامی و نوکری نهفته است که دیگه این جا جاش نیست.

پس بیاین ما هم در این ماه محرم غلام و کنیز و نوکر سید الشهداء و اهل بیتش باشیم.

طلحه و زبیر، کسی به نام خداش را به سوی امیرالمؤمنین علیه السلام فرستادند به او چنین گفتند:…

خداش از قول طلحه و زبیر گفت: و به تحقیق از تو به ما رسیده است که به نا حق هتک حرمت ما کرده و بر ما نفرین می‌کنی. چه چیزی تو را بر این کار وادار کرده است؟!

به راستی که ما چنین می‌پنداشتیم که تو دلیرترین (جنگجو و) اسب سوار عرب هستی. (مرد جنگ را به لعن چکار؟! لعن کار ناتوانان است).

آیا (روش) لعن کردن را برای ما دین و آئین گرفته‌ای؟!

و آیا می‌پنداری که این کار از جانب تو ما را شکست می‌دهد؟!

امام در پاسخ فرمود:… و اما این سخن شما که من دلیرترین (جنگجو و) اسب سوار عرب هستم (و لعن را کار ناتوانان شمرده‌اید) و (قصد دارید با این بهانه) از لعن من و دعای من فرار کنید، پس (بدانید که) برای هر مقامی، کاری مناسب است. (هنگام جنگ شجاعانه می‌جنگم و در غیر جنگ، با لعن دشمنانم نفرتم را از آنها آشکار می‌کنم و آنها را به مردم معرفی می‌نمایم.)

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: بَعَثَ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ رَجُلًا مِنْ عَبْدِ الْقَيْسِ يُقَالُ لَهُ خِدَاشٌ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (صلوات الله علیه) وَ قَالا لَه... وَ قَدْ بَلَغَنَا عَنْكَ انْتِهَاكٌ لَنَا وَ دُعَاءٌ عَلَيْنَا، فَمَا الَّذِي يَحْمِلُكَ عَلَى ذَلِكَ؟! فَقَدْ كُنَّا نَرَى أَنَّكَ أَشْجَعُ فُرْسَانِ الْعَرَبِ، أَ تَتَّخِذُ اللَّعْنَ لَنَا دِيناً وَ تَرَى أَنَّ ذَلِكَ يَكْسِرُنَا عَنْكَ؟!... (پاسخ امام علیه السلام): ... وَ أَمَّا قَوْلُكُمَا إِنِّي أَشْجَعُ فُرْسَانِ الْعَرَبِ وَ هَرْبُكُمَا مِنْ لَعْنِي وَ دُعَائِي فَإِنَّ لِكُلِّ مَوْقِفٍ عَمَلًا ... ( الکافی ج1 ص343 ح1 )

ملا صالح مازندرانی در شرح کافی (ج6 ص 259 و260) روایت را این گونه شرح می‌دهد:

قوله «فإن لكل موقف عملا» العمل عند تلاقى الصفوف و المحاربة مع أعداء الدين‏ هو التجلد و اظهار الشجاعة ، و عند تباعدهم و عدم امكان محاربتهم هو اللعن عليهم و البراءة منهم ، كما هو المعروف فى النهى عن المنكر و هذا لا ينافى الشجاعة و لا يكون من عجز و ضعف .

علامه مجلسی هم در مرآة العقول (ج4 ص72) همین مطلب را می‌فرماید:

و الغرض أن اللعن لا ينافي الشجاعة ، فإن كل موقف يناسبه عمل ، فعند الحرب : الطعن و الضراب ، و قبل الانتهاء إليها يناسب الوعظ و الزجر و التخويف و التهديد، فإن في النهي عن المنكر لا بد من الترقي من الأدنى إلى الأعلى، و أيضا كان يجب عليه صلوات الله عليه أن يظهر للناس كفرهم و وجوب البراءة منهم

اقتباس از کانال رسمی حامد رضا معاونیان

وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (آل عمران 169)

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏اند، مرده مپندار، بلكه زنده‏اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‏شوند.

در منابع متعدد سخن از مرگ پیامبر صلی الله علیه و آله به میان آمده است.

آیا معنای آن این است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله شهید نشد، بلکه به مرگ طبیعی از دنیا رفت؟

واژه موت در عربی چند کاربرد متفاوت دارد: کاربرد نخست مرگ در مقابل حیات است و کاربرد دوم مرگ، در مقابل کشته شدن است.

در چند جای قرآن با کاربرد دوم سر و کار داریم. همین امر نیز پرسشهایی را برانگیخته است که در روایات به آن پرداخته شده است.[1]

اما کاربرد اول نیز اندک نیست از جمله مات حتف انفه (به مرگ طبیعی مرده است) یا مات شهیدا (به شهادت مرده است).

پس مرگ پیامبر صلی الله علیه و آله می‌تواند مصداق قتل آن حضرت باشد. این از نظر امکان.

حالا بیاییم سر وقوع که واقعا چه اتفاقی افتاده است.

شهادت پیامبر صلی الله علیه و آله مستندات متعددی دارد. یکی از مستندات شهادت آن حضرت روایت زیر است:

به راستی که امیرالمؤمنین علیه السلام روزی به ابوبکر فرمود:

«هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏اند، مرده مپندار، بلكه زنده‏اند كه نزد پروردگارشان روزى داده می‌شوند»

و من گواهی می‌دهم که مرگ محمد صلی الله علیه و آله به شکل شهادت بود.

أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع قَالَ لِأَبِي بَكْرٍ يَوْماً لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً ص رَسُولُ اللَّهِ مَاتَ شَهِيدا

نوشتار «خدیجه سلام الله علیها در محاق هووی منافق و حسود (2)» نکاتی را پیرامون سن حضرت خدیجه سلام الله علیها مطرح می‌کند.

اما مسئله ازدواجهای پیشین حضرت خدیجه علیها السلام اولا اصل مسئله مورد اشکال است و عده‌ای از علما آن را فاقد دلیل معتبر می‌دانند[1] و در برخی از منابع به باکره بودن ایشان هنگام ازدواج با پیامبر صلی الله علیه و آله تصریح شده است.[2]

اما با تنزل از فقدان دلیل، این مسئله مبتلا به چند اشکال است.

اولا با توجه به عرف آن زمان زنی ثروتمند و مطرح در جامعه آن زمان، چگونه تا 40 سالگی ازدواج نکرده است؟!

ثانیا چگونه ممکن است که حضرت خدیجه سلام الله علیها همه خواستگاران با نام نشان را را رد کرده اما حاضر شده با عربی بی نام و نشان ازدواج کند؟!

ابوالقاسم كوفى از علماى شیعه ، در اين‌باره استدلال جالبى كرده است ، وى در كتاب الإستغاثه مى‌نويسد:

مورخان و محدثان شيعه و سنى بر اين مطلب اتفاق دارند كه كسى از بزرگان، اشراف، رؤسا و جوانمردان قریش باقى نماند؛‌ مگر اين كه از حضرت خديجه خواستگارى كرد و ازدواج با ايشان را آرزو مى‌كرد؛ اما خديجه كبرى دست رد بر سينه همه آن‌ها زد؛ ولى وقتى رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم با او ازدواج كرد، تمام زنان قريش از او فاصله گرفته و رفت و آمد با وى را ترك كردند و گفتند: تو پيشنهاد سران قريش را رد كردى و تن به همسرى كسى دادى كه فقير است و مال و ثروتى ندارد؟!

با اين حال چگونه اهل‏‌فهم میتوانند بپذيرند که حضرت خديجه با يك اعرابى از قبيله بنی تمیم ازدواج كرده باشد؛ اما خواستگارى بزرگان قريش را نپذيرفته باشد؟

آيا صاحبان فكر و انديشه نمى‌دانند كه اين مطلب از آشكارترين محالات و ناپسند‌ترين گفتارها است، وقتى براى اهل تحقيق اين مطلب ثابت شود، ثابت مى‌شود كه حضرت خديجه با كسى غير از رسول خدا صلى الله عليه وآله ازدواج نكرده است…

أن الإجماع من الخاص والعام من أهل الأنال ونقلة الأخبار على أنه لم يبق من أشراف قريش ومن ساداتهم وذوي النجدة منهم إلا من خطب خديجة ورام تزويجها فامتنعت على جميعهم من ذلك فلما تزوجها رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم غضب عليها نساء قريش وهجرنها وقلن لها خطبك أشراف قريش وأمراؤهم فلم تتزوجي أحدا منهم وتزوجت محمدا يتيم أبي طالب فقيرا لا مال له، فكيف يجوز في نظر أهل الفهم أن تكون خديجة يتزوجها أعرابي من تميم وتمتنع من سادات قريش وأشرافها على ما وصفناه، ألا يعلم ذو التميز والنظر أنه من أبين المحال وأفظع المقال، ولما وجب هذا عند ذوي التحصيل ثبت أن خديجة لم تتزوج غير رسول الله (ص).... الاستغاثة ج۱ ص۷۰

ثالثا زنان قریش پیش از بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله و در اعتراض به ازدواج حضرت خدیجه علیها السلام با حضرت محمد صلی الله علیه و آله با آن حضرت قهر کردند.

با این که حضرت محمد صلی الله علیه و آله از نظر قبیله، صورت، سیرت، حسب، نسب، شرافت و… ممتازترین فرد جامعه بودند، و تنها دلیل اعتراض زنان قریش به حضرت خدیجه سلام الله علیها و قهر آنان، فقر حضرت محمد صلی الله علیه و آله بوده است.

چرا همین زنان در ازدواجهای نخست حضرت خدیجه علیها السلام با عربی بی نام و نشان به ایشان اعتراض نکرده بودند؟!

اگر سیاست حکومت سقیفه در مصادره کردن فضائل اهل البیت علیهم السلام را در نظر بگیریم…

و اگر شدت حسادت عایشه نسبت به حضرت خدیجه ملاحظه شود…

دوران خلافت ابوبکر بهترین فرصت را برای تحریف تاریخ توسط عایشه فراهم آورد تا از مقام حضرت خدیجه بکاهد و بر مقام عایشه بیفزاید!

با ضمیمه شدن همه این قرائن، به عدم ازدواج حضرت خدیجه پیش از ازدواج با پیامبر صلی الله علیه و آله، علم عرفی پیدا می‌شود.

مطلبی در برخی از گروه‌ها پخش شد با عنوان «انی تارک فیکم الکفایه و الجواهر»

بگویی نگویی مورد تأیید هم قرار گرفت

یکی از مشکلات کانالها و گروه‌ها این است که بعضی یا غالب مطالب منتشر شده، خالی از حاشیه نیست، بخواهی هم نظرت را ابراز کنی چند حاشیه دیگر پیدا می‌شود

خیلی از مطالب هم ارزش آن چنانی ندارد که بخواهی نظری بزنی اصلا وقتی هم برای این کارها نیست

خیال کردم اگر از کنار مطلب یاد شده بگذرم، یک جور تأیید شمرده شود. این هم البته مشکل است

برای همین چند کلمه‌ای می‌نویسم ببینم خدا چه می‌خواهد.

برای سومندی بیشتر تمام آن را در سایت می‌گذارم.

اول از همه متنی که با عنوان «انی تارک فیکم الکفایه و الجواهر» پخش شد و بعدش هم اما و اگرهای این متن.

با ما همراه باشید.

انی تارک فیکم الکفایه و الجواهر!!

حوزه حوزهٔ بدی شده، نام امام زمان را فقط در سهم امام می‌شنوی!

هیچ جا نامی از او نیست..

طلبه طول حیاتش در مقدمات است.. هیچ‌گاه به استنباط نمی رسد..

قرآن، مهجور و روایات، متروک.. گویی نبی اسلام جای قرآن و عترت، کفایهٔ آخوند و جواهر را به ارث گذاشته..

دریغ از صفحه‌ای قرآن و دو خط روایت، دریغ از لحظه‌ای تدبر در قرآن و کمی معرفت‌زایی پیرامون امام و حجت خدا.. می‌گویند روایات کتاب الحجه کافی بخوان، معرفتت به امامت بیشتر شود! می‌گوید سندش چی؟! آخر آقای خویی روایات سهل را نمی پذیرد.. محمد بن سنان هم غالیست.. تازه روایت اگر بخوانیم می‌گویند اخباری شده‌ای.. تازه اصلاً من درس دارم.. باید مباحثهٔ فردا را آماده کنم، تدریس هم که هست.. وقت سر خاراندن ندارم..

به راستی شیخ مفید، شیخ طوسی، محقق حلی و.. شیخ انصاری، میرزای شیرازی و.. در چنین حوزه‌ای رشد کرده‌اند؟! هرگز!

مشکل آنجاست که حوزه را وارونه به ما جلوه دادند، نگفتند که حوزه صاحبی دارد.. نگفتند مراجع، کفش‌جفت‌کن امامشان هستند.. نگفتند و نگفتند.. و کار به اینجا رسید..

روزمرگی‌ها و تکراری‌های طلبگی.. هرچه هم بخواهی قصد قربتت نمی‌آید.. وجدانت را که نمی‌توانی کنار بگذاری.. می‌توانی؟!

وجدانت می‌پذیرد که سالهای سال طلبه باشی و یک دور نهج‌البلاغه، کافی نخوانده باشی؟!

وجدانت می‌پذیرد که نمازت نمازی نیست که گویی آخرین نمازباشد؟!

وجدانت می‌پذیرد که نماز شب و نوافل تعطیل باشد؟!

عبادت، ذکر، تأمّل، تفکر، همه تعطیل.. چون درس داری..

مشکل از آنجا شروع شد که جای ذی‌المقدمه و مقدمه عوض شد.. هدف، آدم شدن و آدم کردن نشد.. هدف شد که یک استاد سطح عالی حوزه شوی و مشتی شاگرد دور خودت بچینی.. از حوزه این را به ما یاد دادند.. اگر هم این نشدی یعنی هیچ موفقیتی در حوزه نداری..

امام زمان شرمنده‌ایم.. خسته‌ایم.. گم، رها، تشنه، بی‌کس، درمانده.. خودت کاری برای ما بکن.. آقاجان..

طلبه خسته حوزه

پس از این متن نوبت به اما اگرهایش می‌رسد.

با ما همراه باشید.

بخش یکم

چه بسا آدمهای خوبی پیدا می‌شوند که دغدغه دین دارند و درد مسلمانی

و چه بسا آدمهایی که هیچ غرض و مرضی هم در کار و بارشان نیست و اگر زبانی به گله و شکایتی می‌گشایند، واقعا نیتشان خیر است

و چه بسا…

در میان دغدغه دین و  درد مسلمانی و نیت خیر، اگر پای غیرت شیعی و عِرق طلبگی هم به میان آید که…

اما در این گونه موارد درنگی شایسته، بایسته است که همه دغدغه‌ها دردها و غیرتها، همه و همه، باید از سر «معرفت طلبگی» برخیزد و نه از سر احساسات هیئتی و هیجانات ولائی آن چنانی.

مشکل در یک کلمه است: «معرفت طلبگی».

در این باره در سایت «آشتی با خرد» میز «من طلبه هستم» چند مقاله ساخته و پرداخته شده است که می‌توان برای آشنایی با هویت صنفی طلبگی آنها را مطالعه کرد.

در هر صورت پیش از هر حرکتی و هر حرفی، باید عقبه‌های آن را مطالعه کرد.

در هر حرکت و سخنی، باید مراقب بود که:

اولا مبادا حاصل ابراز دغدغه‌ها آب به آسیاب دشمن باشد و ثانیا مبادا منطق و برهان به کار برده، مصداق اثبات حق با باطل باشد و ثالثا حاصل انتقادشان تخریب صرف نباشد بلکه راه آباد کردن را هم نشان دهند.

لذا اگر دردی را فریاد می‌زنیم، یا دغدغه‌ای را ابراز کنیم، باید مدبرانه و حکمیانه باشد تا…

انشاء الله مطلب اخیری که دیدم، حکایت از نیتی خالص و دردی دلسوزانه دارد

اما جملات و کلماتش خالی از اما و اگر نبود

قویا احتمال می‌رود که آن سخن، با آن چه در اینجا قلمی می‌شود، هر دو یک هدف داشته باشند و هر دو رو به یک راه بروند اما با ظاهری متضاد

ولی ما مکلف به ظواهر کلمات هستیم و راهی به نیتها و اهداف افراد نداریم. برای همین امر، ظواهر را معیار قرار می‌دهیم.

بخش دوم

مشترکاتی که نباید فراموش شود

مسلم برخی از حوزویان [و نه حوزه] بد شده‌اند

مسلم نماز هر مسلمانی باید مثل نماز آخرش باشد و از نوافل نباید غفلت کند و مسلم این برای طلبه ضرورتر است

مسلم هدف طلبه آدم شدن و آدم کردن دیگران است

مسلم انس با قرآن و روایت مطلوب است و مطلوب‌تر از آن درایت روایت و فقاهت در آنهاست و شاه مصداق همه مطلوب‌ها هم معرفت امام زمان است

مسلم نان امام زمان خوردن او را فراموش کردن خیلی بد است

مسلما غرض از مقدمه رسیدن به ذی المقدمه است

اینها همه خوب و کسی هم در درستی اینها شکی ندارد

این بخشهای نوشته نشان از دردی دارد کاملا به جا و واقعی و صد البته دردی مشترک است که قابل انکار نیست

اما…

اما چیزی که هست منطق و عقلانیت آن است که آیا با معرفت طلبگی هم سازگار است یا خیر

بخش سوم

فرق میان حوزه با حوزویان درک نشده است

گفته شده:

«حوزه حوزهٔ بدی شده»

ظلمی که فراوان می‌رود، نوشتن حساب مسلمانی ما به حساب اسلام است

حوزه، «اجتماعی سنبلی» است، از شخصیت صنفی طلبگی

طلبگی، شخصیت صنفی طلبه است و نه شخصیت فردی آحاد طلبه.

هویت طلبگی، مقامی است عالی و متعالی که ما از درک چند و چون آن، آن چنان که باید و شاید قاصر و مقصریم، تا چه رسد به التزام به شرایطش

حاصل این تقصیر و قصور هم این شده است که حساب حوزویان، به حساب حوزه و طلبگی نوشته می‌شود

ظلمی که عمقش را تنها خدا می‌داند و بس

جرمِ مسلمانان را به اسلام نسبت دادن، ظلمی است بس بزرگ

اگر کسی این ظلم را درک کرد، آن گاه می‌فهمد که یاد کردن از حوزه به بدی، چه گناه بزرگی است

بخش چهارم

اعلام جرم بدون شناخت مجرم

گفته شده:

«حوزه حوزهٔ بدی شده، نام امام زمان را فقط در سهم امام می‌شنوی! هیچ جا نامی از او نیست..»

در این جمله دو کلمه، شاهد بر بدی حوزه آمده است: دیدن سهم امام و ندیدن خود امام

ناگفته پیداست که این، یعنی نمک خوردن و نمکدان شکستن است و مسلما جرم بزرگی است.

برای این جرم بزرگ چند مستند آورده شده است.

یک مستند این جرم حوزه، عبارت است از این که:

«طلبه طول حیاتش در مقدمات است.. هیچ‌گاه به استنباط نمی رسد..»

پرسشی که هست این است که یا میان این مقدمات و حصول استنباط ارتباطی وجود دارد یا ندارد:

اگر میان این مقدمات و حصول استنباط، ارتباطی نیست، باید مقدمات را اصلاح کرد. این چه ربطی به نمکدان شکستن دارد؟!

اگر میان این مقدمات و حصول استنباط، ارتباطی هست، اما مقصد افراد درون حوزه چیز دیگری است، این فرد اصلا طلبه نیست، اسم طلبگی را دزدیده، اول از همه باید سرمایه مسروقه را از او گرفت، نه این که با عَلَم کردن دزدِ حوزه، خود حوزه را کوبید!

اما اگر میان این مقدمات و حصول استنباط، ارتباط هست و مقصد هم استنباط دین است، چرا گناه را گردن کسب مقدمات واقعی می‌اندازید؟!

کسی که عقلش به اینجا رسیده که میان این مقدمات و استنباط، یک رابطه‌ای هست، چرا این مقدمات را طی می‌کند؟ جز برای درایت قرآن و حدیث؟!

مگر درد هجران قرآن و روایات، با حذف درایت و تفقه درمان می‌گردد؟!

بخش پنجم

مستند دوم جرم حوزه، دوری از روایات

از نظر نویسنده، مستند دوم جرم حوزه عبارت است از:

«می‌گویند روایات کتاب الحجه کافی بخوان، معرفتت به امامت بیشتر شود! می‌گوید سندش چی؟! آخر آقای خویی روایات سهل را نمی پذیرد.. محمد بن سنان هم غالیست.. تازه روایت اگر بخوانیم می‌گویند اخباری شده‌ای..»

این بنده خدا یک قانون را فراموش کرده که اتفاقا هم عقلی است و هم شرعی و آن «قول و اعتقاد و فتوا و عمل باید بر اساس علم باشد».

اگر از نظر نویسنده این قانون مردود است، به صراحت بیان کند و مستنداتش را هم ارایه نماید.

اما اگر از نظر نویسنده این قانون عقلی و شرعی، معتبر است، قول و عمل به علم، متوقف بر حجت است و یک رکن حجیت روایات اعتبار صدور آنهاست.

موازین اعتبار صدور آنها نیز در جای خودش بیان شده است. اگر اشکالی در موازین آن هست هاتوا برهانکم ان کنتم صادقین

و اگر نیست، نیش و طعنه چرا؟

یک مغلطه هم اینجا شده است که از آدم باسواد و متقی نباید سر بزند و آن این که اعتبار روایات طرق متعدد دارد که کلی آن عبارت است از دو راه یکی وثوق خبری و دیگری وثوق مخبری. بنده خودم هنوز ندیده‌ام اما از مرحوم وحید بهبهانی نقل می‌کنند که برای اعتبار روایت هفده طریق وجود دارد.

بخش بزرگی از روایات ما که فاقد وثوق مخبری هستند، از پشتوانه وثوق خبری برخوردارند که توضیحش مجال دیگر می‌طلبد.

بله اگر کسی از اعتبار روایت چشم ببندد و درایت روایت را هم ببوسد و کنار بگذارد، می‌شود یک نسخه دیگر از همان عابد جزیره که در حسرت این بود که ای کاش خدا الاغی داشت و گیاهان جزیره اسراف نمی‌شد.

اگر مقصود از اخباریت، این نسخه از خریت است که تکلیفش روشن است

ولی اگر مقصود از اخباریت، تعبد عقلانی و توقیفیت برهانی دین، همراه با درایت و قول به علم است که آن هم تکلیفش روشن است.

بخش ششم

مستند سوم جرم حوزه، تقوا نداشتن

مستند دیگر جرم حوزه هم مجموعه‌ای است از اموری مانند این که طلبه‌ها نمازشان مثل نماز آخر نیست، اهل نافله نیستند، هدف آدم شدن نیست، انس با قرآن و روایات نیست، امام زمان علیه السلام فراموش شده و…

عزیز من البته و صد البته روشن است که ضمیمه شدن تقوای الهی، شرط اول هر موفقیتی است از جمله فقاهت در دین.

اما کوتاهی در تقوا هرگز مستند تخطئه درایت و فقاهت نمی‌شود.

بخش هفتم

مستند چهارم جرم حوزه، درس خواندن

نوشته شده:

«تازه اصلاً من درس دارم.. باید مباحثهٔ فردا را آماده کنم، تدریس هم که هست.. وقت سر خاراندن ندارم..»…

«عبادت، ذکر، تأمّل، تفکر، همه تعطیل.. چون درس داری»

به خیال این عزیز درس خواندن، مانع دیانت و کمال است.

از نظر ایشان این درسها یا مقدمه فقاهت است، یا ذی المقدمه است، یا هیچ کدام.

اگر به نظر نویسنده، درسها خودِ ذی المقدمه باشند که جای حرف و حدیثی نیست.

اگر به نظر نویسنده، درسها مقدمه باشند که قبلا توضیح دادیم باز هم جای تردید نیست

اما اگر به نظر نویسنده این درسها اصلا ربطی به درایت و فقاهت ندارد، ممکن است ادعاهای ایشان معقول بنمایاند.

بحث در درسهای متفرقه که نیست، بلکه مقصود همان درسهای حوزه سنتی است.

بیشترین اشکال در درسهای سنتی هم سر اصول فقه بیچاره است

پس روی همین متمرکز شویم.

یک قانون کلی عقلی و شرعی وجود دارد که انکار با وجود جهل و شک و گمان ممنوع است. این روایت را شاید همه دیده باشند که:

فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِلزِّنْدِيقِ أَ تَعْلَمُ أَنَّ لِلْأَرْضِ تَحْتاً وَ فَوْقاً قَالَ نَعَمْ قَالَ فَدَخَلْتَ تَحْتَهَا قَالَ لَا قَالَ فَمَا يُدْرِيكَ مَا تَحْتَهَا قَالَ لَا أَدْرِي إِلَّا أَنِّي أَظُنُّ أَنْ لَيْسَ تَحْتَهَا شَيْ‏ءٌ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَالظَّنُّ عَجْزٌ لِمَا لَا تَسْتَيْقِنُ‏ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ أَ فَصَعِدْتَ السَّمَاءَ قَالَ لَا قَالَ أَ فَتَدْرِي مَا فِيهَا قَالَ لَا قَالَ عَجَباً لَكَ لَمْ تَبْلُغِ الْمَشْرِقَ وَ لَمْ تَبْلُغِ الْمَغْرِبَ وَ لَمْ تَنْزِلِ الْأَرْضَ وَ لَمْ تَصْعَدِ السَّمَاءَ وَ لَمْ تَجُزْ هُنَاكَ فَتَعْرِفَ مَا خَلْفَهُنَّ وَ أَنْتَ جَاحِدٌ بِمَا فِيهِنَّ وَ هَلْ يَجْحَدُ الْعَاقِلُ مَا لَا يَعْرِفُ قَالَ الزِّنْدِيقُ مَا كَلَّمَنِي بِهَذَا أَحَدٌ غَيْرُكَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَأَنْتَ مِنْ ذَلِكَ فِي شَكٍّ فَلَعَلَّهُ هُوَ وَ لَعَلَّهُ لَيْسَ هُوَ فَقَالَ الزِّنْدِيقُ وَ لَعَلَّ ذَلِكَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَيُّهَا الرَّجُلُ لَيْسَ لِمَنْ لَا يَعْلَمُ حُجَّةٌ عَلَى مَنْ يَعْلَمُ وَ لَا حُجَّةَ لِلْجَاهِل‏

الحمد لله این عزیز امثال شیخ مفید، شیخ طوسی، محقق حلی، شیخ انصاری، میرزای شیرازی و.. را قبول دارد.

خوب این بزرگان ادعایشان این است که علم اصول فقه مثلا، نه تنها بدعت نیست، بلکه از متن دین استخراج شده است.

نحوه ارتباط این اصول به دین، برای این بزرگان آن چنان روشن بوده است که هیچ گاه در صدد بیان رد پای آنها در روایات نیامده‌اند.

امثال بنده و جنابعالی که به این اندازه از آگاهی نرسیده‌ایم، به چه میزان عقلی و شرعی می‌توانیم انکار کنیم؟!

البته گامهای کوچکی در این زمینه یعنی «رد پای اصول در روایات» آغاز شده

ای کاش به جای بافتن جملات احساسی، با درایت کافی سراغ روایات می‌رفتیم و مستند اصول عقلی و عرفی و شرعی را از روایات استخراج می‌کردیم.

ای کاش به جای حرف همگی دست به دست هم دهیم و بحث روایی گران قدر «رد پای اصول فقه در روایات» را تکمیل کنیم.

سایت آشتی با خرد متواضعانه و ملتمسانه برای تکمیل این بحث مهم، دست یاری به سوی تمامی دوستان دغدغه‌مند دراز می‌کند.

این هم لینک «رد پای اصول فقه در روایات» از سایت آشتی با خرد:

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=2633-21178

بخش هشتم

الگوی حوزه کیانند؟!

گفته شده:

«به راستی شیخ مفید، شیخ طوسی، محقق حلی و.. شیخ انصاری، میرزای شیرازی و.. در چنین حوزه‌ای رشد کرده‌اند؟! هرگز!»

مگر یکی از مقدماتی که در حوزه برای استنباط می‌خوانند، رسائل و مکاسب همین شیخ انصاری نیست؟!

این چه تناقضی است که شیخ انصاری ممدوح است، اما نوبت به فهمیدن رسائل و مکاسبش که می‌رسد، طعنه بزنیم که إنی تارک فیکم الرسائل و المکاسب؟!

فراموش نمی‌کنم شبی مهمان کسی شدم که خیلی مشتاق به امام زمان علیه السلام نشان می‌داد و هر از گاهی هم سوز و آهی بروز می‌داد. صاحب خانه دو گوش مفت پیدا کرده بود، شروع کرد برخی از روایات درباره حضرت را با آواز! خواندن، من هم چشم به دهانش و گوش به صدایش.

اما واقعیت را بگویم معنی بعضی از کلمات را نمی‌فهمیدم.

از یک طرف حالِ آن بنده خدا گل کرده بود و از طرف دیگر جهل بنده هم مرا آزار می‌داد.

کمی تحمل کردم، اما آمار جهل هی بالا رفت و بالاتر، تا بالاخره صبرم تمام شد و چند کلمه از نفهمی‌هایم را پرسیدم، معلوم شد آن آقای غرق شور و حال هم مثل حقیر معنی بعضی از کلمات را نمی‌‌داند و به تبع بعضی از فقرات نمی‌فهمد. خلاصه با چند سؤال از بنده و به دنبال آن چند نمی‌دانم از طرف، ظلمت جهل بنده بر معنویت آن بنده خدا غلبه کرد و شور و حالش هم افول کرد.

گویا فراموش شده که مقصد و مقصود درایت روایات است و نه پوسته خالی الفاظ، چرا که حَدِيثٌ تَدْرِيهِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفٍ‏ تَرْوِيه‏.

مگر تدبر در قرآن، بدون درایت حاصل می‌آید؟! مگر معرفت حجت خداوند، بدون فقاهت نیل کردنی است؟! مگر امثال شیخ انصاری‌ها راهی جز این طی کرده‌اند؟

بخش نهم

مشکل کجاست؟

گفته شده:

«مشکل آنجاست که حوزه را وارونه به ما جلوه دادند، نگفتند که حوزه صاحبی دارد.. نگفتند مراجع، کفش‌جفت‌کن امامشان هستند.. نگفتند و نگفتند.. و کار به اینجا رسید..»

شکی نیست که حوزه صاحبی دارد و مرتبه آن صاحب حوزه از مرتبه حوزه آن چنان بلند است که مراجع حتی خاک پای صاحب حوزه هم نیستند

اما اگر مقصود از مراجع، اهل استنباط دین است و نه مدعیان کذایی، فقهاء مستنبط دین، مقامی بس رفیع دارند که هوش از سر می‌رباید.

اگر مقام فقهاء اهل استنباط دین را در روایات ببینیم، مسلم با ادبی دیگر از آنان یاد می‌کنیم. به روایتی درباره فقهاء مستنبط از زمان حضور توجه کنید:

عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ‏ مَا أَحَدٌ أَحْيَا ذِكْرَنَا وَ أَحَادِيثَ أَبِي إِلَّا زُرَارَةُ وَ أَبُو بَصِيرٍ الْمُرَادِيُّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ وَ بُرَيْدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ وَ لَوْ لَا هَؤُلَاءِ مَا كَانَ‏ أَحَدٌ يَسْتَنْبِطُ هُدًى هَؤُلَاءِ حُفَّاظُ الدِّينِ وَ أُمَنَاءُ أَبِي عَلَى حَلَالِ اللَّهِ وَ حَرَامِهِ وَ هُمُ السَّابِقُونَ إِلَيْنَا فِي الدُّنْيَا وَ فِي الْآخِرَةِ.

قَالَ ع‏ مَا أَحْيَا ذِكْرَنَا وَ أَحَادِيثَ أَبِي إِلَّا زُرَارَةُ وَ أَبُو بَصِيرٍ لَيْثٌ الْمُرَادِيُّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ وَ بُرَيْدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ الْبَجَلِيُّ وَ لَوْ لَا هَؤُلَاءِ مَا كَانَ‏ أَحَدٌ يَسْتَنْبِطُ هَذَا هَؤُلَاءِ حُفَّاظُ الدِّينِ وَ أُمَنَاءُ أَبِي عَلَى حَلَالِ اللَّهِ وَ حَرَامِهِ وَ هُمُ السَّابِقُونَ إِلَيْنَا فِي الدُّنْيَا وَ السَّابِقُونَ إِلَيْنَا فِي الْآخِرَةِ.

در روایت علی بن مهزیار، از اهل استنباط در زمان غیبت این چنین سخن به میان آمده است:

وَ اعْلَمْ أَنَّ قُلُوبَ أَهْلِ الطَّاعَةِ وَ الْإِخْلَاصِ نُزَّعٌ إِلَيْكَ مِثْلَ الطَّيْرِ إِذَا أَمَّتْ أَوْكَارَهَا وَ هُمْ مَعْشَرٌ يَطْلُعُونَ بِمَخَائِلِ الذِّلَّةِ وَ الِاسْتِكَانَةِ وَ هُمْ عِنْدَ اللَّهِ بَرَرَةٌ أَعِزَّاءُ يَبْرُزُونَ بِأَنْفُسٍ مُخْتَلَّةٍ مُحْتَاجَةٍ وَ هُمْ أَهْلُ الْقَنَاعَةِ وَ الِاعْتِصَامِ اسْتَنْبَطُوا الدِّينَ‏ فَوَازَرُوهُ عَلَى مُجَاهَدَةِ الْأَضْدَادِ خَصَّهُمُ اللَّهُ بِاحْتِمَالِ الضَّيْمِ لِيَشْمُلَهُمْ بِاتِّسَاعِ الْعِزِّ فِي دَارِ الْقَرَارِ وَ جَبَلَهُمْ عَلَى خَلَائِقِ الصَّبْرِ لِتَكُونَ لَهُمُ الْعَاقِبَةُ الْحُسْنَى وَ كَرَامَةُ حُسْنِ الْعُقْبَى‏

عزیز من آن چه وارونه شده ناشناختگی طلبگی و هویت صنفی طلبه و جهل به مقام فقاهت و استنباط است که کار را به اینجا کشانده است.

بخش دهم

انی تارک فیکم الکفایه و الجواهر!!

عنوان نوشته این عزیز این بود:

«انی تارک فیکم الکفایة و الجواهر». در متن هم ادامه داده‌اند که «گویی نبی اسلام جای قرآن و عترت، کفایهٔ آخوند و جواهر را به ارث گذاشته»

آخر جان برادر ای کاش اندکی هم درنگ می‌کردی و به جای صحبت گزنده، گزیده سخن می‌‌سفتی

مگر ثقلین چیست؟ جز قرآن و حدیث!

مگر قرآن و حدیث جز کلماتی هستند که از آسمان وحی صادر شده‌اند؟!

مگر هدف از مراجعه به قرآن و حدیث، مراجعه به الفاظ آنهاست، بی هیچ داریتی؟ یا این که هدف مراجعه به محتوای آنهاست؟!

مگر محتوای قرآن و حدیث، بدون درایت نیل شدنی است؟!

نَصَرَ اللَّهُ امْرَأً سَمِعَ مَقَالَتِي فَوَعَاهَا ثُمَّ بَلَّغَهَا غَيْرَهُ فَرُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ لَا فِقْهَ لَهُ وَ رُبَ‏ حَامِلِ‏ فِقْهٍ إِلَى مَنْ هُوَ أَفْقَه‏

مگر درایت و فقه، گتره به دست می‌آید؟!

إِنَّا لَا نَعُدُّ الرَّجُلَ فَقِيهاً…

مسلم درایت و فقه، در گرو دو سبب ظاهری و معنوی است:

سبب ظاهری آن، روایات متواتر در تعلم و آداب آن است.

و سبب معنوی نیز فَإِنْ أَرَدْتَ الْعِلْمَ فَاطْلُبْ أَوَّلًا مِنْ نَفْسِكَ حَقِيقَةَ الْعُبُودِيَّة.

تارک طلب روزی جسمانی که برای روزی دهانش را به سوی آسمان باز کند و از خدا روزی بطلبد، خداوند دعایش را گوش نمی‌کند.

روزی جان و طعام روح نیز بدون طلب میسر نیست و نباید بدون زحمت تعلم توقع حقیقت عبودیت داشت.

بخش یازدهم

عزیز من از بازار آهنگرها وارد حوزه شدید

نوشته شده:

«مشکل از آنجا شروع شد که جای ذی‌المقدمه و مقدمه عوض شد.. هدف، آدم شدن و آدم کردن نشد.. هدف شد که یک استاد سطح عالی حوزه شوی و مشتی شاگرد دور خودت بچینی.. از حوزه این را به ما یاد دادند.. اگر هم این نشدی یعنی هیچ موفقیتی در حوزه نداری..»

مرحوم حاج آقا بزرگ قوچانی مکرر می‌فرمود:

در ایامی که در نجف اشرف در مدرسه قوام مشغول تحصیل بودم تاجر محترم و خیّری از ایران آمده بود و طبق معمول یک عده خاصی از طلبه‌های کلاش به استقبالش تا کاظمین رفته بودند و بعد هم همیشه همراهیش می‌کردند. علی القاعده برخوردهای نامناسب شأن طلبگی هم داشتند.

بر اثر معاشرت منحصر تاجر با چنین طلبه‌هایی، نسبت به حوزه نجف سوء ظن پیدا کرده بود. لذا در مجلس مهمی گفته بود ما از حوزه نجف چیزی نفهمیدیم.

روزی طلبه‌های مدرسه در آفتاب دور هم جمع شده بودند و با هم صحبت می‌کردند از جمله حرف این بنده خدا را نقل کردند که ما از حوزه نجف چیزی ندیدیم. به آنها گفتم که اگر من بودم می‌گفتم شما از بازار آهنگرها وارد حوزه شده‌اید.

قصه بازار آهنگرها این است که در گذشته شخصی وصف شهر حلب را شنیده بود و تعریفهای زیادی از آنجا به گوشش خورده بود. با مرکبی که داشت عزم آنجا را کرد اتفاقا در یک روز بسیار گرمی به حلب نزدیک شد و از دروازه‌ای وارد گردید، دید در این بازار غیر از سر و صدا و دود و گرما و سیاهی چیز نمی‌بیند و هر چه هم می‌رود تمام نمی‌شود، خستگی و گرمای شدید او را از پای در آورد و حوصله‌اش سر آمد و از وسط بازار برگشت و به محل خود آمد. هر که به دیدن او می‌آمد و از وصف شهر حلب می‌پرسید جز مذمت پاسخی نمی‌داد و این که به دروغ از این شهر تعریف و تمجید کرده‌اند و ما جز سیاهی و دود و گرما و سر و صدای آهن چیزی ندیدیم. مردم تعجب می‌کردند تا این که آن شخصی که تعریف کرده بود سر رسید و پرسید چگونه وارد شهر شدی و او مذمتهایش را تکرار کرد. آن آقا گفت شما از بازار آهنگرها وارد شده‌ای که این گونه قضاوت می‌کنی و اگر از بازار بزازها یا عطارها یا زرگرها وارد می‌شدی، قضاوت تو نوعی دیگر بود. (در آن زمان حلب شهری بسیار وسیع بود و هر صنفی بازار مستقل و بزرگی داشتند.)

آن وقت به آن تاجر گفتم شما نیز از بازار آهنگرها به حوزه نجف اشرف وارد شده‌اید و اگر با اهل علم واقعی برخورد کنید قضاوت شما جز این خواهد بود.

ای عزیز، جایی که شما اسم آن را حوزه گذاشته‌اید بازار آهنگرهاست، آهنگرها خودشان را به حوزه چسباندند و عناوین آن را غصب کردند.

متأسفانه الان هر چه بخواهی بازار آهنگرها پیدا می‌شود، اما بازار طلافروش‌ها و عطرفروش‌ها غریب و ناشناس گشته است. این غربت و ناشناسی هم ناشی از قصور و تقصیر ماست و نه چیز دیگری.

بخش دوازدهم

اولین و آخرین سخن: امام زمان شرمنده‌ایم

زمانی راجع به حوزه فکر می‌کردم، دیدم حوزه خیلی مظلوم است. چند سطری هم راجع به آن نوشتم. از جمله:

در نهایت آن چه در کمال ناباوری توجهم را به خود جلب کرد، ریشه نخست بود؛ یعنی عمق ناشناختگی جایگاه حوزه‌ها برای دیگر طبقات جامعه؛ اما آن چه بر تعجب و تأثرم افزود و تا عمق استخوان سوزاند، ناشناخته بودن حوزه در درون خویش بود که خود یکی از ریشه‌های کاستی‌های برخی از حوزویان است.

بهترین واژه‌ای که برای این ناشناختگی می‌توان آورد «غربت حوزه‌های علمیه از درون و برون» است.

از آن رو که این بنده خود کوچکترین عضو همین حوزه هستم، آرزو کردم که ای کاش این همه غربت بر حوزه سایه نیفکنده بود! و ای کاش…!!!

تفصیل این مطلب را با عنوان «غربت حوزه از درون و برون» در لینک زیر ببینید:

aashtee.org/page/Section.aspx?n=1414-2485

فعلا به غربت حوزه از برون کاری ندارم

اما غربت حوزه از درون…

تقصیر غربت حوزه از درون بر گردن کیست؟!

جز خود ما؟!

امام زمان شرمنده‌ایم.. خسته‌ایم.. گم، رها، تشنه، بی‌کس، درمانده

هم از دشمن می‌خوریم هم از دوست

خودت کاری کن

آقاجان

فدایت گردم

درمان درد ما یک جو عقل است و یک جو غیرت.

ای کاش یک جو عقل به ما می‌دادی تا که شاید ما هم بویی از درایت و فقاهت می‌بردیم!

ای کاش  یک جو غیرت می‌دادی تا ناموس خود را میان دوست و دشمن حفظ می‌گردیم!

هویت فقاهت و طلبگی، ناموس تشیع است، ناموس امام زمان است!

چرا به دست خودمان ناموس خودمان را رسوا کنیم؟!

آن هم با این منطق و عقلانیت!

عقلانیتی که نمونه‌اش را در سطور این نوشته مشاهده کردیم!

عزت زیاد

یا علی

محبت و عبودیت، باطنی دارد و ظاهری.

باطن آن هم، طبق درجه معرفت اشخاص، بسیار متفاوت است.

به عنوان نمونه به این جمله توجه کنید:

سَجَدْتُ لَكَ يَا رَبِّ تَعَبُّداً وَ رِقّا (ای پروردگارم از روی بندگی و بردگی برای تو سجده کردم).

این جمله اگر از معرفت امیرالمؤمنین ورحی فداه برخیزد، اقیانوسی از ذلت در مقابل خدا را در بردارد.

همین جمله اگر از معرفت دیگری برخیزد، ذره‌ی کوچکی در مقابل ذلت امیرالمؤمنین به شمار نمی‌آید.

کانون این نوشتار محتوای سخن نیست، بلکه قالب اداء و ابراز آن است.

آن چه معانی را ابراز می‌کند، سخن و کلام ماست.

ادبیات به کار برده شده در سخن، بسیار متفاوت است  و با همین تفاوت بسیار، نشان از اختلاف شدید شخصیت گویندگان دارد.

از این منظر نگاهی می‌افکنیم به ابراز محبت و کوچکی کردن در مقابل ذات اقدس الهی و اولیاء محترمش.

آیا به کار بردن جملاتی مانند «سگ کوی توام، توله سگ حضرت رقیه‌ام و…» رواست یا ناروا؟

واژه سگ، با دو انگیزه به کار می‌آید: یکی بیان وفاداری و دیگری پستی و حقارت.

در جملات یاد شده بیشتر انگیزه دوم مورد نظر قرار می‌گیرد و مقصود این است که فاصله شخصیت یک سگ را با انسانی محترم در نظر بگیر، شخصیت من در مقابل شخصیت حضرت رقیه سلام الله علیها این اندازه فاصله دارد.

سرباز زدن از ادبیات یاد شده و انتقاد کردن به این گونه عرض ارادتها، دو منشأ بسیار متفاوت دارد که باید به دقت تمام از یکدیگر جدا شوند.

منشأ نخست انتقاد از این گونه ادبیات، محتوای آن است.

منشأ دوم انتقاد نیز خود ادبیات سخن است.

این کوچکترین چنین می‌پندارد که فاصله واقعی میان شخصیت ما و برخی از اولیاء‌ الهی همچون حضرت رقیه سلام الله علیها، هزاران بلکه ملیاردها برابر بیشتر از آن است که در مثال یاد شده بیان شد.

بنا بر این از نظر باطن کلام و محتوای سخن، این مقایسه بسیار کمتر از واقعیت است و هرگز گویای واقعیت نیست.

اما از منظر ادبیات، نیازمند درنگی شایسته است.

ادبیات، آینه شخصت آدمی است. شخصیت فاخر، ادبیات فاخر دارد و شخصیت پست، ادبیات پست.

این نکته از نظر علمی و تجربی ثابت شده است.

وقتی به ادبیات امیرالمؤمنین علیه السلام در مناجاتهایش می‌نگریم چنین می‌بینیم:

سَيِّدِي مَا أَنَا وَ مَا خَطَرِی‏ (آقای من! من کیم؟! و چه ارزشی دارم؟!)

محتوای این سخن این است که خداوندا من در مقابل تو هیچم و اگر بخواهم اختلاف منِ بنده، با تو را به شماره آورم، هیچ شماره‌ای نیست که بیانگر اختلاف درجه واقعی باشد.

اگر این محتوا را در این قالب بریزم که خداوند من سگ تو هستم، مسلما به اندازه «سَيِّدِي مَا أَنَا وَ مَا خَطَرِی» گویایی ندارد.

بر همین وزان از منظر محتوا دو کلام زیر با یکدیگر قابل مقایسه نیستند:

یا رقیة ما انا و ما خطری

یا رقیة انا کلبک

البته از هر کس به اندازه معرفت خودش انتظار می‌رود.

نکته‌ای که هست نوع ادبیاتی است که به کار می‌بریم.

ادبیات معصومین آن چنان فاخر است که در مورد پایه و درجه سخنان آنان گفته شده «پایین‌تر از سخن خدا و بالاتر از سخن مخلوق».

بر این اساس جملات یاد شده ممکن است از نظر ادبیات مورد اشکال قرار گیرد.

یعنی شخصیتهای فاخر، ادبیات فاخر دارند.

البته اشکال نشود که هیچ شخصیتی در مقابل خداوند و اولیاء او فاخر نیستند.

این مطلب از نظر محتوایی و ثبوتی درست است، اما از نظر روشی، با روش معصومین سازگار نیست. به چند نمونه در این زمینه توجه کنید:

در تاریخ آمده است که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا لباس خاصی را نپوشیدند و فرمودند این لباس، لباس اهل ذلت است.

همچنین در کیفیت متواضعانه لباس پوشیدن اولیاء الهی و معصومین گفته شده است که از لباس ارزان قیمت استفاده می‌کرده‌اند، اما در نظافت و آراستگی خود لباسشان اهمیت می‌دادند.

در بحث تواضع نیز مطالبی متناسب موارد یاد شده آمده است.

شواهد بر این مطلب بسیار است.

از جمله این که در هیچ مناجاتی نیامده است که خداوند من خر تو هستم، من سگ تو هستم، من گاو تو هستم.

علت آن هم توضیح داده شد که این تعبیرات هم از نظر محتوایی اشکال دارد، زیرا فاصله انسان با سگ مثلا، قابل شمارش و درجه بندی است، اما فاصله انسان با خداوند محال است به شمارش آید.

از نظر ادبیاتی نیز این ادبیات فاخر نیست.

همچنین معصومین نسبت به غاصبین خلافت انواع و اقسام لعنها را کرده‌اند، اما به آنها خر و گاو و سگ نگفته‌اند.

دلیل آن هم روشن است از نظر محتوایی، همه موجودات پست، به غاصبین خلافت شرف دارند و اگر غاصبین خلافت را خر و گاو و سگ بدانیم به این حیوانات ستم کرده‌ایم.

از نظر ادبیات نیز چنین ادبیاتی فاخر نیست.

البته مواردی به ویژه در اشعار هم پیدا می‌شود که مثلا کاربرد سگ با فاخر بودن ادبیات تنافی ندارد.

اما نکته مهم این است که درک عدم تنافی میان «عبودیت فاخر» و «ادبیات فاخر» برای همگان آسان نیست.

نتیجه این شد که ادبیات یاد شده از منظر محتوا، یعنی بیان محبت و تواضع، هیچ اشکالی ندارد، بلکه درجه خضوع و خشوع آن نسبت به واقعیت کم هم هست.

اما از منظر قالب در برخی موارد، متناسب با ادبیات فاخر مناجات و ابراز محبت نیست.

آن چه گذشت تحلیل تحقیقی مسئله بود.

اما مشکل همگان تحلیل تحقیقی مسئله نیست، بلکه منشأ بسیاری از انتقادات، استکبار و غرور افراد است که مانع پذیرفتن عظمت الهی و مقام اولیاء الهی می‌گردد. این دسته از افراد برای پنهان کردن استکبارشان، اشکال را به شکل دیگری بیان می‌کنند.

در واقع مشکل حقیقی این دسته از منتقدین این است که نمی‌توانند در مقابل عظمت خداوند و اولیاء او بر پا بایستند و به احترام آنها سر فرود آورند.

سرفصل «انواع قالبهای دوستی و دشمنی» از پروژه «جاذبه تولّی و دافعه تبرّی» زوایای بیشتری از این مسئله را آشکار می‌کند.

این نوشتار را با اشاره به جریانی جالب به پایان می‌بریم. در سرفصل «سنخیت قالبهای تولی و تبری با شخصیت افراد» از پروژه یاد شده آمده است:

«یکی از روحانیون کاروان حج نقل کرد در کاروان ما جوانی بود که تکیه کلامش این بود: «خواهر و مادرش… شده است».

این رفتار او، آن هم در سفر حج، خیلی نامناسب بود و منتظر فرصتی بودم تا به آن جوان تذکر دهم.

تا این که یک روز او را در مسجد النبی در حال مناجات با خدا یافتم. حالی داشت و می‌گریست. غرق حال و هوای او بودم و به مناجاتش با خدا گوش می‌دادم. تا این که گفت: خدایا اگر مرا نیامرزی خواهر و مادر من …است.

خنده‌ام گرفت و با خودم گفتم وقتی این جوان با خدا این جور حرف می‌زند دیگر نمی‌شود از ادبیات او نسبت به دیگران گله‌مند شویم.»

این جریان روشن می‌سازد که هر شخصیتی ادبیاتی متناسب با خود دارد. بنا بر این از هر شخصیتی نمی‌توان انتظار ادبیات فاخر داشت. چه بسا اصلاح ادبیاتی که مصداق «کور کردن چشم، برای درست کردن ابرو» باشد.

اما آن چه مهم است این است که هرگز نباید با سلاح ادبیات فاخر، کوچکی افراد در مقابل اولیاء الهی را کم رنگ کرد و به محبت آنان خیانت کرد.

نکته مهمی که بیشتر مواقع مورد غفلت عامدانه منتقدین قرار می‌گیرد این است که تعبیرات عمده‌ای که در زمینه عرض ارادت به معصومین علیهم السلام به کار می‌رود تعبیر سگ است.

آیا شما دیده‌اید که کسی از بزرگان از تعبیر خر، میمون، گاو و… استفاده کرده باشد؟!!!

قطعا چنین نیست.

در لابلای نوشتار به علت این امر اشاره رفت، اما لازم آن را بسط دهم.

گذشت که کاربرد واژه سگ با دو انگیزه به کار می‌رود: بیان وفاداری و بیان پستی و  حقارت.

بیشتر کاربردهای واژه سگ در ادبیات دوستداران اهل بیت علیهم السلام، ناظر به انگیزه نخست است که غالبا با تقصیر در وفاداری هم همراه می‌شود و زیبایی بیشتری پیدا می‌کند.

ابراز این مفهوم و معنی (با حفظ بقیه شرایط) قطعا با ادبیات فاخر متناسب است و گاهی هم بر تفاخر آن می‌افزاید.

از جمله این شعر یکی از بزرگان که در معرفت و ادب سرآمد همه ماست:

«وحيدم» من اگر در جرم و تقصير

سگي بودم شدم در كوي تو پير

بر آن خواني كه يك عالم نشسته

سگي هم در كنارش پا شكسته

تو كه قاتل به خوان خود بخواني

نپندارم كه اين سگ را براني

این کاربرد علاوه بر بیان تواضع حقیقی در مقابل مقام بلند مولا امیرالمؤمنین علیه السلام، اشاره به وفاداری همراه با تقصیر در درگاه آن حضرت دارد.

این ابیات، به خصوص اگر همراه با ابیات پیش از آن خوانده شود، هرگز با ادبیات فاخر ناسازگاری ندارد.

اما اگر به جای واژه سگ، واژه‌های همچون خر و گاو و توله سگ به کار رود ابدا با ادبیات فاخر سازگاری ندارد.

بر همین اساس میان کاربرد مگس و پشه تفاوت آشکاری وجود دارد. کاربرد پشه برای بیان کوچکی فوق العاده در ادبیات فاخر رایج است. اما کاربرد مگس چنین نیست.

و…

عصاره سخن این که:

۱) از منظر محتوا، کاربرد این گونه واژگان برای بیان فاصله واقعی میان شخصیت ما و اولیاء‌ الهی، هیچ گونه محذوری ندارد. بلکه مقام بیان این فاصله اندک و نارسا نیز هست.

۲) از منظر ادبیات، کاربرد این گونه واژگان در قالب ادبیات فاخر، هرگز مانعی ندارد، بلکه احیانا بسیار زیبا و گویا نیز هست.

۳) توجه به انگیزه گوینده نیز کاملا بایسته است. همان گونه که اشاره رفت میان کاربرد سگ برای بیان وفاداری و کاربرد خر و گاو تفاوت آشکار است.

۴) توجه به شخصیت گوینده نیز ضروری است. همان گونه که در جریان کاروان حج اشاره رفت.

۵) اصل انتقاد به کاربرد ادبیات غیر فاخر، کاملا به جا و درست است، اما برخی از انتقادها ناشی از تکبر نفسانی و یا عدم معرفت است، فاصله میان این دو گونه انتقاد از زمین تا آسمان است.

۶) بنا بر این کاربرد این گونه واژگان سه دسته می‌شود:

6.1) کاربرد همراه با معرفت و فروتنی با حفظ ادبیات فاخر، قطعا چنین کاربردی از منظر محتوا و ادبیات مثبت است.

به تعبیر فنی این شاخه هم حسن فاعلی دارد و هم حسن فعلی.

6.2) کاربرد همراه با محبت صادقانه با ادبیات نامتناسب از منظر شخصیت خود گوینده، چنین کاربردی از منظر محتوا هیچ اشکالی ندارد. از منظر ادبیات نیز متناسب با شخصیت گوینده است. اما چنین ادبیاتی متناسب با عرف نیست.

حسن فاعلی این شاخه مسلم است. اما حسن فعلی آن فقط در دایره شخصیت فرد قابل بررسی است.

6.3) کاربرد همراه با محبت صادقانه با ادبیات نامتناسب از منظر کلی، چنین کاربردی از منظر محتوا هیچ اشکالی ندارد. اما از منظر ادبیات نادرست است.

این شاخه حسن فاعلی دارد، اما فاقد حسن فعلی است.

یک فعال رسانه‌ای نوشت:

اینو من نمی‌گم پروفسور ارفعی (نخستین مترجم استوانه کورش) می‌گه:

هیچ سندی برای آن که تأیید کند که آرامگاه در پاسارگاد، مقبره کورش است، در دست نداریم

و هیچ پاسخی برای سؤالاتی از جمله این که:

این بنا واقعا آرامگاه است یا خیر،

بعد از کورش ساخته شده یا خیر،

و ده‌ها سؤال دیگر

نداریم.

اندک نیست مواردی که انسان دچار ابهام می‌گردد و ابهامش لباس پرسش می‌پوشد.

و بسیار فراوان است مواردی که شبهه‌ای القاء می‌شود که شکی برمی‌انگیزد نیازمند رفع و رجوع.

پرسش طبیعی و شبهه افکنی، هر دو چرایی یک تحقیق را رقم می‌زنند. اما چگونه؟

در سرفصل «نخست، به اندیشه‌ی خویش سامان دهیم» از نوشتار «آشنایی با روش اندیشه» این چنین آمده است:

در جهان اندیشه برخی خواب سنگینی دارند؛ به این معنی که تا حمله‌‌ای به آنان صورت نگیرد، از خود حرکتی نشان نمی‌دهند؛ از این رو بسیاری از تحقیقات علمی ناظر به نقد و انتقاد و یا شبه‌افکنی‌ است. اینجاست که برخی از تحقیقات خواسته و ناخواسته حال و هوای جنگیدن را پیدا می‌کند. این در حالی است که نیاز علمی و تحقیقاتی ما منحصر به این موارد نیست.

به باور این کوچکترین سمت و سوی یک تحقیق علمی، باید متناسب با هدف واقعی آن باشد. مسلما در بسیاری از موارد، هدف یک تحقیق، پیدا کردن یک راه حل برای خود انسان است، تا پاسخ به یک انتقاد و یا مرتفع ساختن یک شبهه…

از این رو به نظر می‌رسد در تحقیقات علمی، طبقه‌بندی مخاطبین و اولویت بندی آنها به ترتیب زیر لازم است:

1ـ نخست باید به این اندیشه شود که آیا در این مسأله، خود به تنهایی و به دور از هر جار و جنجالی، قانع شده‌‌ایم یا این که آرامش درونی و استقرار عقلانی پیدا نکرده‌‌ایم؟

2ـ مخاطب منصفی در نظر گرفته شود که فاقد هر گونه جبهه‌بندی باشد، اما این مخاطب بی‌دلیل هم چیزی را نمی‌پذیرد. آیا می‌توان چنین مخاطبی را قانع نمایم و با خود همراه کنم؟

3ـ کسانی که در جبهه مخالف ما قرار دارند، اما کاملا منصف هستند، مورد خطاب قرار گیرند.

4ـ هدف تحقیق، برخورد با مخاطبان مخالف غیر منصف باشد.

5ـ در نهایت باید به چگونگی برخورد و درمان مخاطبانی پرداخت که حق را یافته، اما عامدانه و عالمانه با آن در ستیز هستند.

متأسفانه بیشتر حرکتهای علمی ما ناظر به مرحله چهارم و پنجم است.

پس بایسته است مخاطب هر تحقیقی، خودمان باشیم و نخستین هدف تحقیق، سازمان‌دهی به ساختمان اندیشه‌‌مان.

یکی از شبهات، مسئله موسوم به «تفخیذ» است. تا همین اواخر اثری از این شبهه وجود نداشت، اما اخیرا بازار آن بسیار داغ شده است. البته این امر نکته ظریفی در آن نهفته است.

این مسئله، نه مستحدث است و نه مورد ابتلای چندانی دارد و مهم این که تا کنون نیز مورد توجه نبوده است.

پس چرا در دوران اخیر به شدت در بوق و کرنا دمیده شده است؟

نداشتن مصداق آن چنانی برای این حکم، همراه با فضای پاک ذهنی و اخلاقی متدینین، موجب شده که کسی دچار شبهه نگردد.

اما اگر بیماری روانی، مبتلا به پدوفیلی، این مسئله را ببیند، چه تفسیرها که نمی‌کند! البته شدت واکنش این بیماران، به درجه فسق و آلودگی آنان گره می‌خورد، و یا اگر با چشم بدبینی به این مسئله نگریسته شود و یا اگر….

اما شگفت‌تر از پدوفیلی‌ها، حقوق بشری‌ها هستند. غافل از این که پدران مسلمان نسبت به کودکانشان در آرامش هستند و کودکانشان نیز در امن و امان، دغدغه متدینین بیشتر از حقوق بشری‌هاست تا از مشکل نداشته‌شان.

شبهه تفخیذ از دو کانون به ظاهر متضاد سرچشمه گرفته است: سنیان از روی دشمنی با مذهب شیعه و ملحدان در پوشش کوبیدن دین اسلام.

پوشیده نیست که هم ملحدان و هم سنیان، پرونده قطوری در عفت و پاکی دارند! تنها کافی است به برخی از منابع علمی آنان و برخی از صفحات پیشین تاریخ و اخبار دوران معاصر مراجعه نمود.

در هر صورت برطرف ساختن شبهه، در مسئله موسوم به تفخیذ، نیازمند تحقیق است.

اما همان گونه که گفتیم، بایسته است نخستین مخاطب هر تحقیقی خودمان باشیم و نخستین هدف نیز، سازمان‌دهی به ساختمان اندیشه‌ خودمان.

از این رو این نوشتار، در پی توضیح واقعیت امر است.

[مقاله «لجن پراکنی به نام تفخیذ» حاصل مناظره‌ای تلگرامی است.

شما می‌توانید متن مناظره را در شاخه «دغدغه۴ روشنفکران روزگار ما: تفخیذ» از نوشتار «افق روشنفکران روزگار ما» زیر ببینید.]

هر از گاهی افرادی با قیافه روشنفکری، توهماتشان را بیرون می‌ریزند.

از جمله توهمات توهم‌زدگان، متن زیر با عنوان «مکه و حاجی شدن» است:

چرا حضرت محمد حج را واجب کرد؟ جواب را در اواسط صفحه نوشته‌ام.

چرا باید رفتن به خانه خدا فقط برای ثروتمندان مقدور باشد؟ مگر فقرائی که قدرت مالیشان اجازه نمیدهد به مکه بروند بنده او نیستند؟ آیا تهیدستان ارزش مهمان بودن در خانه خدا را ندارند؟ آیا این خود یک تبعیض طبقاتی نیست؟

چرا خدا بجای مکه تمام مساجد را خانه کعبه نکرد؟ و اگر مساجد نیز خانه خدا هستند پس چرا رفتن به مکه واجب شد و چرا فقط مکه رفته ها لقب حاجی را بدست میآورند و آنرا به اسم خود افزوده و به آن میبالند؟

آیا حاجی بمعنی این نیست که پول و دارایی ات را از هموطنت که ترا دوست دارد میگیری و به جیب حاکمان عربستان که از تو نفرت دارد و خونت را حلال میداند تقدیم  میکنی؟

آیا این را افتخار میدانی؟

زمانیکه در سال دهم هجری، مسلمانان مکه را فتح کردند، پیامبر فرمان داد که بتهای مکه را شکسته و از بین ببرند. مردم مکه بخصوص اقوام نزدیک محمد که کلید دار مکه بودند به او اعتراض کرده و گفتند که بتهای مکه منبع  اصلی در آمد آنان میباشد چون مردم عرب برای زیارت این بتها به مکه میآیند و مشتریان خوبی برای کاروانسرا ها و بازارهای آنان بوده و اقتصاد مکه و درآمد مردم مکه وابستگی شدیدی به این مسافرین و زائرین داشته و با از بین رفتن این بتها، مکه و مردم آن بهیچ وجه نمیتوانند از نظر اقتصادی و مالی خود را تامین کنند و خود و شهرشان محکوم به فنا خواهد بود.

بهمین سبب چیزی نگذشت که پیامبر زیارت مکه را جزو واجبات دینی گردانید تا مکیان از وی ناراضی نگردند.

زیارت مکه هیچ ارزش دینی ندارد و فقط یک فرمانیست که   شهر مکه را از نابودی و رونق کسب و کار نجات داد.

کسانیکه باور دارند کعبه، خانه خداست  بهتر است با خود فکر کنند که خدائیکه جهان و کهکشان ها را آفرید چه احتیاجی به داشتن خانه در آن صحرای خشک، ریگزار و خشک و بی آب و علف دارد؟

آیا هیچ دلیل دیگری میتوان برای واجب بودن حج آورد؟

آیا خداوند احتیاج به محل مخصوصی برای زندگی کردن دارد؟

در نخستین نگاه روشن می‌شود که این متن، از شخص توهم‌زده‌ای است که توهماتش را در قالب چند ادعا و اتهام بیرون ریخته است و اصلا و ابدا اثری از اندک تحقیق علمی به چشم نمی‌خورد..

البته روشن است که توهم‌زدگی نه نشانه عقلانیت است و نه نشانه روشنفکری.

و صد البته روشن است که ادعا و اتهام بی دلیل، هنر نیست و هر بی سر و پایی می‌تواند ادعا کند، تهمت بزند، توهین کند، فحاشی کند و….

آن چه مهم است سخن مستند است که متأسفانه در این متن از آن خبری نیست.

اما پاسخ به توهمات یاد شده:

۱) بخشی از متن یاد شده صرف ادعاست و نه تنها هیچ دلیلی بر آن وجود ندارد بلکه بر خلاف مستندات تاریخی است. از جمله:

اولا وجوب حج برای حفظ درآمد اهل مکه ادعایی بیش نیست، ادعایی که اصلا و ابدا در منابع تاریخی کوچکترین اثری از آن نیست

ثانیا بررسی آیات قرآن و تاریخ نشان می‌دهد که برنامه حج بیش یک سال پیش از نابودی بتها ریخته شده بود و به دلایلی به تأخیر افتاد یعنی برنامه حج اصلا ربطی به شکستن بتها نداشته است.

ثالثا از آغاز بعثت اصل دعوت پیامبر و جبهه گیری مشرکین بر سر همین بتها بود، مشرکین اجازه می‌خواستند بتهای آنها در کنار خداوند یکتا پرستیده شود و پیامبر اصرار بر حذف آنها داشت

چگونه اختلاف بر سر نابودی بتها که سابقه بیست و چند ساله دارد، به معامله میان بت پرستان و پیامبر تنزل پیدا می‌کند؟!

رابعا تکلیف انبیاء الهی حتی از زمان ابراهیم پیامبر تطهیر مسجد الحرا و کعبه از بتها بوده است. به سخن دیگر پاک سازی مسجد الحرام از بتها یک تکلیف الهی با سابقه چند صد ساله (اگر نگوییم چند هزار ساله) است.

مطالبی که به آن اشاره رفت از اولیات تاریخی است که با اندک مطالعه آشکار و عیان می‌گردد.

کسی که خلاف آن را ادعا می‌کند اگر مغرض نباشد مسلم توهم‌زده‌ای کاملا بی‌سواد است.

۲) تبعیض در وجوب حج میان ثروتمندان و فقراء، یک مغلطه آشکار است

اولا وجوب حج مستلزم صرف هزینه و زمان و… است، به خصوص با توجه به اسباب سفرهای آن زمان، هزینه حج رقم بالایی داشت

این تکلیف اگر بر فقراء هم واجب می‌شد، خارج از وسع آنها بود و آنها طاقت آن را نداشتند، لذا خداوند برای آسایش فقراء، حج را تنها بر ثروتمندان واجب ساخت

به سخن دیگر انحصار وجوب حج به ثروتمندان امتیاز به فقراء است و نه تبعیض میان آنها و ثروتمندان

ثانیا عدم وجوب حج بر فقراء هرگز به معنای ممنوعیت حج فقراء نیست بلکه فقراء هم می‌توانند به حج روند و در این صورت اجر آنها از اغنیاء بیشتر خواهد بود.

ثالثا اعمال زیادی است که ثواب آن برابر و حتی بیشتر از ثواب حج است و در این جهت فرقی میان فقراء و ثروتمندان نیست

۳) توهم‌زده گفته است:

خدائیکه جهان و کهکشان ها را آفرید چه احتیاجی به داشتن خانه در آن صحرای خشک، ریگزار و خشک و بی آب و علف دارد؟

آیا خداوند احتیاج به محل مخصوصی برای زندگی کردن دارد؟

این تعبیرات نشان می‌دهد که وی از الفبای توحید هیچ خبری ندارد و پله‌های نخست عقلانیت را طی نکرده است.

طبق اصول موضوعه خداوند جسم نیست که احتیاج به خانه داشته باشد.

این که گفته می‌شود خانه خدا، به دلیل انتساب خاصی است که مسجد به خداوند پیدا می‌کند، زیرا مسجد محل عبادت اوست. نه این که مسجد محل سکونت خدا باشد.

این امور را یک بچه مسلمان می‌داند، اما متأسفانه این توهم‌زده از آن بی‌خبر است.

۴) توهم‌زده گفته است:

چرا خدا بجای مکه تمام مساجد را خانه کعبه نکرد؟ و اگر مساجد نیز خانه خدا هستند پس چرا رفتن به مکه واجب شد؟

کعبه، انتساب مازادی، غیر از انتساب سایر مساجد، به دستگاه الهی دارد.

چرا که طبق اصول موضوعه، کعبه در عوالم گذشته (عالم ذر)، محل پیمان گرفتن از تمامی خلایق بوده است

و در این عالم نیز بندگان خاص الهی چون حضرت ابراهیم، در کنار کعبه از امتحانات دشوار سرافراز بیرون آمده‌اند.

آیا واجب ساختن حج، برای زنده نگه داشتن نقاط عطف تاریخی ایرادی دارد؟!

آیا واجب ساختن حج، برای پاسداشت اولیاء سرافراز الهی اشکالی دارد؟!

همه با یک تکیه کوزه شکسته تلاش در حفظ تاریخ و سابقه خویش دارند، و این اشکالی ندارد!

اما حفظ سابقه‌های مهمی که کعبه دارد اشکال دارد!!!

۵) توهم‌زده گفته است:

زیارت مکه هیچ ارزش دینی ندارد و فقط یک فرمانیست که   شهر مکه را از نابودی و رونق کسب و کار نجات داد.

پیش از این اشاره کردیم که ادعای وجوب حج برای رونق کسب و کار مکه، نه تنها ادعایی است بی دلیل، بلکه شواهد فراوانی بر خلاف آن دلالت می‌کند.

اما ارزش دینی زیارت مکه در بند ۴ به گوشه‌ای از آن اشاره کردیم.

ولی باید توجه داشت که حکمت وجوب حج بسیار فراوان و متعدد است که در منابع روایی به آن اشاره شده است. از جمله ارتباط مسلمانان جهان با یکدیگر و بالا بردن سطح فرهنگی آنان و…

بی‌خبری توهم‌زده از حکمتهای حج موجب شده است که ادعا کند زیارت مکه هیچ ارزش ندارد!

۶) اما لقب حاجی و احیانا سوء استفاده از آن، این امر هیچ ربطی به دین ندارد.

در دین اسلام سمت و پست و شرافتی برای صرف مکه رفتن تعریف نشده است.

آن چه در همه اعمال تعریف شده است، پذیرش عمل است و نه فقط صورت عمل.

مهم‌ترین شرط پذیریش عمل نیز اخلاص و رعایت حقوق الهی و حقوق مردم است. کسی که با مال مردم به حج رود، هزار لقب حاجی هم به خود ببندد، نه تنها نزد خداوند مقرب نیست که بماند بلکه باید پاسخگوی مال مردم هم باشد و…

۷) امثال این توهم‌زده در خرج کردن مال در راه حج و امثال آن حساسیت نشان می‌دهند و برای کشور دایه مهربان‌تر از مادر می‌شوند.

اما به خرج کردن پول و داریی در تایوان و مالزی و… که می‌رسد، آن هم برای عشرتهای کذایی که در بسیاری از موارد باید از غیرت و حیا چشم پوشی کنند، حضرات توهم‌زده کور و کر می‌شوند و چنین ولنگ و واری را نشانه روشنفکری می‌داند و مصداق مال داری و اختیار داری!!!

در حالی که چنین ولنگ و واری‌ها بودجه‌های کلانی را از مملکت خارج ساخته و صدمات اقتصادی فراوانی به کشور می‌زند.

۸) توهم‌زده پرسیده است:

آیا هیچ دلیل دیگری میتوان برای واجب بودن حج آورد؟

ناگفته پیداست که توهم‌زده‌ای که سرش را زیر توهمات خودش فرو برده، نمی‌تواند دلیلی برای وجوب حج ببیند.

اما اگر زحمتی به خودش می‌داد و کلمه حج را در قرآن جستجو می‌کرد، دلیل وجوب حج را می‌دید!

و اگر سری به روایات می‌زد، ده‌ها و شاید صدها روایت در این زمینه پیدا می‌کرد!

و اگر با حفظ اصول موضوعه به تاریخ انبیاء پیشین می‌نگریست، وجوب حج در ادیان دیگر تا حضرت آدم می‌دید!

و اگر به متون معارفی مراجعه می‌کرد، سابقه حج در آسمان‌های و حج فرشتگان را مشاهده می‌کرد!

اما هرگز از توهم‌زده‌ای که سرش را زیر توهمات خودش کرده، چنین انتظار نمی‌رود!

پس بگذارید او با توهمات خودش خوش باشد.

ریشه تمامی اشکالات وهابیت در توسل و شفاعت، به یک امر باز می‌گردد و آن این که توسل و شفاعت، با توحید افعالی سازگار نیست و مستلزم شرک به خداست.

صرف نظر از نقض‌های فراوانی که به این ادعای وهابیون وارد است و صرف نظر از پاسخ‌های متعددی که داده شده است، ریشه‌یابی آن بسیار جالب است.

ریشه اساسی اتهام شرک در توسل، عدم درک تفاوت قدرت طولی و قدرت عرضی مخلوق است.

توضیح این که تنها موجودی که ذاتا توانا و قادر است، ذات اقدس الهی است. یعنی خداوند متعال ذاتا، مالک توانایی است و قدرتش را از کس دیگر نگرفته است.

اما توانایی و قدرت تأثیر یک مخلوق در عالم تکوین، دو گونه تصور می‌شود: قدرت طولی و قدرت عرضی.

توانایی و قدرت طولی این است که هیچ موجودی، مالک هیچ حول و قوه‌ای نیست، جز این که خداوند، حول و قوه را به تملیک کرده باشد و قیومیت خداوند، همچنان نسبت به قدرت تملیک شده ادامه داشته باشد.

به سخن دیگر، ولو این که مخلوق به تملیک الهی، فاعلِ قادر شده است، اما مالکیت خداوند نسبت به ذات مخلوق و نیز قدرت تملیک شده به او، همچنان باقی است و هر لحظه که بخواهد می‌تواند آن قدرت را از مخلوق بگیرد. از این مطلب در روایات با تعبیر املکیت خداوند یاد شده است.

بر اساس املکیت خداوند، قدرت مخلوق، در طول قدرت خداوند قرار دارد. یعنی اصل حدوثش به اراده خداست و بقاء آن نیز به اراده خداست. به سخن دیگر قدرتِ مخلوق، همیشه و پیوسته در طول قدرت خداست و مخلوق نه در ذات و نه در قدرت، استقلالی ندارد.

پیداست که بر اساس قدرت طولی، هیچ موضوعی برای شرک باقی نمی‌ماند. زیرا هر کاری که از هر مخلوقی سر زند منوط به اذن الهی است.

بر این اساس اگر خداوند به یکی از مخلوقاتش توانایی دهد که در کهکشان‌ها تصرف نمایند، ولی استقلالی در مقابل خداوند نداشته باشد، هیچ گونه شرکی لازم نمی‌آید و هرگز توحید افعالی مخدوش نمی‌گردد.

در مقابل قدرت طولی، قدرت عرضی قرار دارد.

مقصود از قدرت عرضی این است که ولو موجودی همچون مورچه‌ای ضعیف، شاخکش را تکان دهد و در این تکان دادن شاخک، محتاج به اذن الهی نباشد، چنین قدرتی، قدرت عرضی است. یعنی مورچه به این اندازه از قدرت، در عرض قدرت خداوند تأثیرگذار باشد. به سخن دیگر این مورچه در حرکت دادن شاخک خود مستقل از خداوند عمل کرده است.

استقلال مخلوق، ولو در کوچکترین کار و کوچکترین اندازه، همان قدرت عرضی است که مستلزم شرک است و با توحید افعالی منافات دارد.

نتیجه این شد که قدرت طولی هر چند بسیار بزرگ و گسترده باشد، هرگز با توحید افعالی تضاد ندارد. اما قدرت عرضی ولو در اندازه یک حرکت شاخک مورچه باشد، با توحید افعالی متضاد است و مستلزم شرک است.

نمونه قدرت طولی حضرت عیسی است. خداوند به حضرت عیسی توانایی شگفت زنده کردن مرده را داده است، قدرتی که هنوز هم علم به گرد آن نرسیده است. توانایی حضرت عیسی، در طول قدرت الهی است و حضرت عیسی ابدا استقلالی در مقابل خداوند ندارد. لذا زنده کردن حضرت عیسی، هر چند کار حضرت عیسی است، اما هرگز منافاتی با توحید افعالی ندارد و هرگز مستلزم شرک نیست، بلکه عین توحید است.

وَ رَسُولاً إِلى‏ بَني‏ إِسْرائيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى‏ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ في‏ بُيُوتِكُمْ إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ (آل عمران 49)

و [او را به عنوان‏] پيامبرى به سوى بنى اسرائيل [مى‏فرستد، كه او به آنان مى‏گويد:] «در حقيقت، من از جانب پروردگارتان برايتان معجزه‏اى آورده‏ام: من از گِل براى شما [چيزى‏] به شكل پرنده مى‏سازم، آنگاه در آن مى‏دمم، پس به اذن خدا پرنده‏اى مى‏شود؛ و به اذن خدا نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‏بخشم؛ و مردگان را زنده مى‏گردانم؛ و شما را از آنچه مى‏خوريد و در خانه‏هايتان ذخيره مى‏كنيد، خبر مى‏دهم؛ مسلماً در اين [معجزات‏]، براى شما -اگر مؤمن باشيد- عبرت است.»

وهابیت، تفاوت قدرت طولی و عرضی را درک نکرده و یا به خاطر حسد با اولیاء الهی، نخواسته‌اند درک کنند.

لذا توسل به معصومین علیهم السلام را مستلزم شرک می‌پندارند. این در حالی است که بر اساس قدرت طولی توسل و شفاعت، عین توحید است.

پیام زیر را یکی سنیان فرستاده است:

امام حسین این کارا رو نگفته ادامه بدین گفته کارایی که من می‌کنم رو انجام بدین نمازهاتون قضا نشود عیبها پوشانده شود حجاب رعایت شود زنها و مردها شرع اسلامی رو رعایت کنن اصل رو بچسب بیدار شو برادر این کار جز دست گذاشتن رو احساس ما چیز دیگه ای نیست

پیام این دوست عزیز چند نکته داره:

یک: اصل رعایت احکام الهی هستش

طبعا نتیجه می‌گیرم که به نظر ایشان قضیه زنده نگه داشتن عزاداری امام حسین فرع است

دوم هم این که احیاء عزاداری امام حسین دست گذاشتن روی احساس شماست

از دومی شروع می‌کنم

مگر شما امام حسین را کشته‌اید که یادآوری آن برای شما عذاب وجدان داره؟

بعید می‌دونم که خودت را جزو لشکر یزید بدانی!

اگه چنینه لازمه یک کمی در مورد یزید مطالعه کنی

قضیه کاملا معکوسه

یعنی زنده نگه داشتن عزاداری امام حسین و شغله‌ور ساختن شور حسینی، دقیقا برای برانگیختن روی شعور مسلمانان است و دقیقا دست گذاشتن روی عقل ماست

چرا که با زنده نگه داشتن عزاداری، راه مطالعه تاریخ حسینی همیشه باز می‌مونه

چرا که تاریخ عاشورا پر از سؤاله

کسی که عاشورا را مطالعه کنه برایش یه عالمه سؤال زنده می‌شه

بخشی از این سوالا اینه:

امام حسین نوه پیامبر آن هم عزیزترین نوه

۱- چرا عزیزترین نوه پیامبر کشته شد؟!

قاتلین امام حسین هم مسلمان بودند

۲- چرا عزیزترین نوه پیامبر به دست خود مسلمانان کشته شد؟!

سرکرده قاتلین هم یزید است که مدعی است خلیفه همان پیامبر است

۳- چرا عزیزترین نوه پیامبر به فرمان خلیفه پیامبر کشته شد؟!

هنگام کشتن هم شعار الله اکبر سر دادند

یعنی کشتن امام حسین را مصداق حکم اسلام و عبادت خداوند پنداشتند

۴- به کدام حکم اسلامی عزیزترین نوه پیامبر کشته شد؟!

اگه کشتن امام حسین بر خلاف حکم اسلام و معصیت خداوند و پیامبر اوست…

فاصله میان رحلت پیامبر و شهادت امام حسین 50 سال است

۵- در این فاصله پنجاه ساله چه بر سر اسلام آمده که اسلام این قدر واژگون شده؟!

شهادت امام حسین یک کشتن ساده نبوده است بلکه یک فاجعه بی نظیر در عالم است که در آن انواع جنایتها و قساوتها و خیانتها و… به شنیع ترین شکل آن موج می‌زند.

۶- جنایت عاشورا با اولیات انسانیت سازگار نیست چگونه با مسلمانی سازگاره؟!

۷- چرا بر سر مسلمانان آمده است که انسانیت کلا از میان آنها رخت بر بسته؟

۸- کدام پیچ انحراف، اسلام را به این روز سیاه نشانده است که رحماء بینهم را تبدیل به وحشی ترین حیوانات کرده است؟

۹-…

زنده نگه داشته شهادت امام حسین، یعنی حفظ صورت مسئله

حفظ صورت مسئله، یعنی ضرورت حل مسئله

مسئله که حل شد، تاریخ صحیح اسلام را می‌شناسیم

این یعنی دست گذاشتن روی شعور مسلمانان و نه احساس پوچ و بی پشتوانه

اما مطلب اول شما

به نظر شما شناخت اصل اسلام حقیقی و شناخت اسلام انحرافی، فرع است یا اصل؟

به نظر شما نماز و روزه و حجاب و سایر احکام اسلامی (که همه اش روی چشم ما جا دارد) مهمتر است یا شناخت خود اسلام؟

اگه ما در شناخت اصل اسلام حقیقی راه را گم کنیم آیا نماز و روزه ما مقبول درگاه خداوند است؟!!!

اندکی تأمل…

اندکی درنگ…

اندکی اندیشه…

اندکی تعقل…

اندکی شناخت…

راه گشای همه ما به هدایت الهی است

کلید پیدا کردن حق از باطل است

راز صراط مستقیم است

اگه رازهای مگوی عاشورا آن چنان که باید و شاید شناخته بشه

خواهیم دید که هر چی برای امام حسین بگذاریم باز هم کم گذاشتیم!!!

این اندکی از بسیار…

و مشتی از خروار…

روشنفکری!!! متنی نوشته است که بیشتر به انشا شباهت دارد تا یک متن علمی.

ابتدا انشای این روشنفکر!!! با هم می‌خوانیم و سپس به نقد آن می‌نشینیم.

به این متن توجه کنید:

اگر می‌ترسید

نشر ندهید. ولی تاآخر آن رابخوانید.

شاید؟؟؟؟؟؟

بیشتر به یک خواب آشفته و کابوس میماند تا واقعیت...!!!

جهان اسلام ...:

به یک و نیم میلیارد دوست ، برادر و خواهر که به خون یکدیگر تشنه اند ، جهان اسلام گفته میشود...‌!؟*

خاورمیانه ...‌ :

منطقه ی پیامبر خیز و بدبخت گونه ای که گوئی آفتاب تیز، مغزها را تکان داده است...‌!؟

ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ...:

ﻧﻮﺡ ﺍﯾﻨﺠﺎ...!

ابراهیم اینجا...!

ﻣﻮﺳﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ...!

ﻋﯿﺴﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ...!

ﻣﺤﻤﺪ اﯾﻨﺠﺎ...!

ﯾﻮﺳﻒ ﻭ ﯾﻮﻧﺲ ﻭ ﻟﻮﻁ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ یعقوب و ...، همگی ﺍﯾﻨﺠﺎ...!

یک ﻧﻔﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ در ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﯾﺎ ﺑﻠﮋﯾﮏ ﯾﺎ مثلأ ﻧﯿﻮﺯﯾﻠﻨﺪ ، ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻫﺪﺍیت ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷد...!؟

ﻫﻤش ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩند...!؟

كمی به عمق كلام "كارل پوپر" توجه كنيد :

آنکس که بهشتِ زندگی را برایت جهنم کرده ، مجبور است متقاعدت کند که:

« بهشت جای دیگری است...»

مسلمان واقعی کسی است که

سفر محمد با الاغ به آسمان عرش،

سخنرانی اسب حسین در روز عاشورا

و پرتاب تیر سه سر حرمله از فاصله زیاد

و اصابت آن دقیقا به گلوی علی اصغر را باور میکند،

ولی شلیک عمدی سپاه به هواپیمای مسافربری را نمیتواند باور کند...!!!؟؟؟

زمانی که "آخوندها" از "ایران" بروند...:

"طالبان" و "القاعده" از "افغانستان" خواهد رفت...!

"حشدالشعبی" از "عراق" خواهد رفت...!

"حزب الله" از "لبنان" خواهد رفت...!

"حماس" از "فلسطین" خواهد رفت...!

"حوثی" از "یمن" خواهد رفت...!

و ...، نا آرامی ها از خاورمیانه خواهند رفت...!!!

میگویند، امام زمان می آید...:

اما نمی آید...!

بدبخت انسانی که منتظر است...!

او کیست که می آید...؟

چرا می آید...؟

و برای چه می آید...؟

کسی که در جنگهای جهانی نیامد...!

میلیونها انسان سلاخی شدند، اما نیامد...!

چه بسیار زنانی که بی آبرو شدند،اما نیامد...!

چه کودکان و نو جوانانی که در جنگها،بیگناه کشته شدند، اما نیامد...!

از فرط گرسنگی، انسانها گربه خوردند،اما نیامد...!

به جوانان در بندها تجاوز شد ، اما نیامد...!

هزاران نفر این روزها بر اثر فقر و تنگدستی در حال مردن هستند،ولی نمی آید...!

براستی او کجاست...؟

کی می آید...؟

می آید که چه کند...!!!؟؟؟

جنگ افروزی کند...؟

انتقام یک بانو را بعد از هزاران سال بگیرد...؟

انتقام کشتار عاشورا را از نسلهای بعدی بگیرد...؟

دو سوم مردم جهان را بکشد...؟

براستی منتظران او، چه انتظاری را میکشند...؟؟؟!!!

به قول زنده یاد" رضا فاضلی":

"مشکل مردم ما نفهمیدن نیست ،

ترس از فهمیدنه..."

در ایران ٧٢ هزار مسجد وجود دارد که هر کدام می توانند هر شب به‌ طور میانگین ، برای ١٠٠ بی‌خانمان سرپناه باشند، چیزی حدود ۷ میلیون جای خواب...!؟

در مسجد از مستضعفین حرف می‌زنند، اما می‌گویند که مسجد جای خواب نیست...!؟

پس دقیقا این مسجدهای پرهزینه و نا کارآمد به چه دردی می‌خورند...؟

در ایران ۱۲۰ بیمارستان به اسم خمینی داریم ، هر ۱۲۰ تاشو شاه ساخته... !

در کل تاریخ اسلام ، تنها باری که نظرسنجی شد،از یک شتر بود... !

اونم برای تعیین جای مسجد...!؟

اونوقت شما دنبال دمکراسی توی کشورهای اسلامی می گردید...؟؟؟

پس از گذشت ۴ دهه ، کشور این جوری شده:

۱-شمال کشور ، چوب بَر

۲-جنوب کشور ، خاک بَر

۳-شرق کشور ، سوخت بَر

۴-غرب کشور ، کول بَر

۵-مرکزِ قدرت ، پول بَر...!!؟؟

کم ارزش ترین پول دنیا را کدام کشور دارد... :

کشوری که دومین منابع گاز جهان را دارد،

کشوری که سومین منابع نفت جهان را دارد ،

کشوری که یک ششم از ذخایر سنگهای قیمتی جهان را دارد ،

کشوری که از لحاظ دارا بودن ذخایر زیرزمینی و معادن و دارا بودن انواع فلزات و کانیهای معدنی درجهان ، رتبه دوم را دارد ،

کشوری که بهترین فرش جهان را دارد ،

کشوری که بهترین خاویار جهان را صادر میکند ،

کشوری که بهترین پسته جهان را دارد ،

کشوری که یکی از بهترین تولید کنندگان زعفران در دنیاست ،

کشوری که یکی از بزرگترین صادر کنندگان آب و برق منطقه است ،

کشوری که ۱۵ درصد از آثار باستانی و تاریخی ثبت شده در یونسکو را دارد ،

کشوری که تنوع طبیعی بی نظیرش باعث شده که با یک ساعت پرواز از مناطق سرد با ۲۰ درجه زیر صفر (شرایط اسکی روی برف) ،به مناطق گرم با دمای ۳۵ درجه ( شرایط اسکی روی آب ) دسترسی داشته باشد ،

کشوری که یکی از مرغوب ترین برنجهای جهان را دارد ،

کشوری که یکی از بهترین چای های دنیا را دارد ،

کشوری که به دلیل تنوع ذخایر معدنی ، به بهشت معدن شناسان مشهور است ،

و مهم تر از تمام اینها... :

همان کشوری که سالانه چند هزار نفر تحصیل کرده از آن به خارج فرار میکنند که حدود ۵ درصد از آنها از نوابغ محسوب میشوند...!!!؟؟؟

بله...، این کشور صاحب کم ارزش ترین پول دنیا است...!

کشوری که بیش از ۴۰ درصد از مردمش زیرخط فقر و محروم از امکانات اولیه زندگی سالم هستند...!

نمره‌ی انشای روشنفکر ما

متن پیشین از روشنفکری! است که مدعی روشنگری دیگران است!!!

در پاسخ به پرسش‌ها و شبهات روشنفکر ما پیش از هر چیزی بایسته است خود روشنفکرمان را تجزیه و تحلیل کنیم تا هدف وی مشخص شده و او را به خوبی بشناسیم.

سپس بایسته است شبهات روشنفکر ما مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

همچنین شناخت هدف و مخاطب روشنفکر ما نیز مهم است.

احتمالات در شخصیت روشنفکر ما عبارت است از:

۱) پرسش‌ها از پرسش‌گری است که هدفش، فهمیدن است.

۲) پرسش‌ها از روشنفکری است که هدفش، روشن کردن دیگران است.

۳) پرسش‌ها از دین‌گریزی است که هدفش، توجیه لاقیدی خودش و رهایی از عذاب وجدان عیاشی است.

۴) پرسش‌ها از شبهه افکنی است که هدفش، تخریب کور دین و برخورد کفتارگونه با اعتقادات متدینین است.

در آغاز فرض را بر این می‌گذاریم که روشنفکر ما در صدد فهمیدن است. لذا نخست سرفصل‌های پرسش‌های مطرح شده را تفکیک کرده و به آنها پاسخ می‌دهیم.

پرسش‌های مطرح شده عبارتند از:

۱) پیامبران و خاورمیانه

۲) امام زمان علیه السلام 2.1- کیست؟ 2.2- چرا می‌آید؟ 2.3- چرا نیامده است؟ 2.4- کجاست؟ 2.5- کی می‌آید؟ 2.6- چرا انتقام می‌گیرد؟ 2.7- چرا این مقدار می‌کشد؟

اولویت را در پاسخ دادن به این پرسش‌ها قرار می‌دهیم.

احتمال دوم این است که روشنفکر ما به مقدار کافی تحقیق کرده و حاصل تحقیقاتش را به دیگران ارایه می‌دهد تا دیگران را هم روشن کند.

با بررسی‌هایی که در مرحله نخست انجام شده روشن می‌شود چیزی که در پرسش‌های مطرح شده وجود ندارد اندک تعقل و تحقیق است.

احتمال سوم این است که روشنفکر ما از گروه سوم است و با روشنفکرنمایی در صدد توجیه عشق و حال خودش است.

مسئولیت عشق و حالش با خودش، اما توجیه عیاشی با پوشش روشنفکری از انصاف و مروت بیگانه است!

جناب روشنفکر می‌خواهی رها باشی و به هوس‌هایت برسی، برو و رها باش، عیاشی جادو و جمبل لازم ندارد که بخواهی زمین و زمان را به هم ببافی که فسق و فجورت را توجیه کنی، این با انسانیت نمی‌سازد تا چه رسد به مردانگی و جوانمردی. اصلا خردمندی به کنار!

احتمال چهارم این است که روشنفکر ما کاری به معرفت و فهم ندارد، بلکه تنها هدف او حمله کفتار گونه به اعتقادات و دیانت مردم است.

با تجزیه و تحلیل نوشتار، روشن می‌شود روشنفکر ما کفتاری است که پشت قاب روشنفکری پنهان شده است.

پاسخِ پرسش‌های روشنفکر ما

از پرسش‌های روشنفکر ما شروع می‌کنیم.

پرسش نخست این بود که:

خاورمیانه کانون پیامبران، چرا؟!

این پرسش پاسخ‌های متعددی دارد که می‌توانید آنها را در لینک زیر ببینید:

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=2713-24118

روشنفکر ما در ادامه مجموعه پرسش‌هایی درباره امام زمان علیه السلام مطرح کرده است.

از جمله:

۱- امام زمان علیه السلام کیست؟ ۲- چرا می‌آید؟ ۳- چرا نیامده است؟ ۴- کجاست؟ ۵- کی می‌آید؟ ۶- چرا انتقام می‌گیرد؟ 7- چرا این مقدار می‌کشد؟

پاسخ پرسش اول روشن است.

امام زمان علیه السلام از نسل پیامبر خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله، فرزند امام حسن عسکری علیه السلام و جانشین دوازدهم پیامبر صلی الله علیه و آله است.

پاسخ پرسش دوم مربوط به مباحث امامت عامه است که در جای خودش به تفصیل بیان شده است.

اجمالش این است که حضرت به دلایلی، از جمله امتحان بشر، غایب شده‌اند و پس از این که جهان از ظلم و جور پر گشت، ظهور نموده با اجرای اسلام حقیقی، جهان را پر از عدل و داد می‌نماید.

پاسخ پرسش سوم و چهارم و پنجم یعنی علت نیامدن حضرت و پنهانی مکان حضرت، غیبت آن امام است.

دلایل غیبت امام زمان علیه السلام و این که کی خواهد آمد را می‌توانید در نوشتاری با نام «چرایی غیبت خورشید» ببینید. این مطلب در لینک زیر منتشر شده است:

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=9097-9126

همچنین:

خداجون تو هم شورشو در آوردی! پس کی امام زمون میاد؟!

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=9097-1213

امام زمان! دیگه صبر تا کی؟!!!

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=9097-1214

پاسخ پرسش ششم و هفتم را می‌توانید در نوشتارهای زیر ببینید:

مظلومیت فاطمه زهرا و دشواری اجرای عدالت

http://aashtee.org/page/Special.aspx?n=33-15328

فاجعه‌بارترین آتش سوزی

http://aashtee.org/page/Special.aspx?n=33-15327

معادله معکوس ضربت علی روز خندق و سیلی عمر روز هجوم

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=13832-21126

اعجاز گریه‌های بی‌پایان فاطمه سلام الله علیها

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=13832-22142

چرا گناه اولین و آخرین بر گردن ابوبکر و عمر است؟!

http://aashtee.org/page/Special.aspx?n=33-22821-

«بزرگترین جنایت تاریخ» در عاشورا

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=13832-21364

انتقام امام زمان ع از کسايی که امام حسين ع رو نکشتن!

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=9097-1220

«بزرگترین بسیج الهی تاریخ» در دولت کریمه

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=13832-21365

چرا امام زمان ع اختلافات شیعه را بر طرف نمی‌کند؟!

http://aashtee.org/page/Section.aspx?n=9097-12604

البته بدانید حساب روشنفکر ما که این قدر به موضوع امام زمان علیه السلام گیر می‌دهد، از حساب دشمن جداست.

دشمن امام زمان را باور کرده است لذا در تعقیب امام زمان علیه السلام برنامه ریزی می‌کند، اما روشنفکر ما انکار.

روشنفکر ما از ابراج مکه خبر ندارد، نمی‌داند چرا وهابیون، کعبه را از زمین و آسمان محاصره کرده و پیشرفته‌ترین ابزار امنیتی و اطلاعاتی و نظامی را بیخ گوش کعبه مستقر کرده‌اند. لذا حق دارد این گونه بتازد! خب روشنفکر ما ترس از فهمیدن دارد دیگر!

پس از سقوط صدام و اشغال عراق توسط آمریکا اخبار متعددی شنیده شد که آمریکایی‌ها علماء شیعه را دستگیر می‌کردند و دربازجویی از آنها می‌پرسیدند شما چگونه با امام زمان ارتباط می‌گیرید!!!

و….

در نوشتاری با عنوان «دشمن در تعقیب امام زمان ع» هم جریان جالبی نقل کردیم. به این لینک مراجعه نمایید:

http://aashtee.org/page/Special.aspx?n=33-11439

کافی است که بدانید سالیان سال است که به تمامی پرسش‌های یاد شده پاسخ‌های متعددی داده شده است. اما روشنفکر ما از ترس فهمیدن، صلاح را در آن دیده که نبیند و نشنود تا مبادا مجبور به اندیشیدن شود.

لذا رو به جلو فرار می‌کند که بله «مشکل مردم ترس از فهمیدن است»!

آری مشکل ترس از فهمیدن است، و این مشکل اگر نگوییم منحصر به روشنفکر نمایان است، قطعا در روشنفکرنمایان بسیار جدی‌تر است!!!

ما با روشنفکران کاملا موافقیم که مشکل، ترس از فهمیدن است. اما در مصداق با آنها اختلاف داریم. تجربه ثابت کرده است که روشنفکران بیشتر از دیگران از فهمیدن دین می‌ترسند!!!

لذا هیچ وقت حاضر نیستند از ریشه دین را درک کنند و همیشه از پله چندم اشکال می‌کنند!!!

این هم هنر روشنفکری است دیگر!!!

تجزیه و تحلیل انشای روشنفکر ما

طرح مسایل علمی با انشاء نوشتن متفاوت است. در انشاء می‌شود هر چیزی بافت و هر گونه قلم پردازی کرد، خواه پشت آن منطق و برهانی باشد و خواه خیال پردازی نویسنده باشد و خواه حملات کفتارگونه برای تخریب کور جامعه هدف باشد.

نوشتار یاد شده تنها چیزی که ندارد، ساختار علمی و استدلالی و تحقیقی است.

آن چه در سرتاسر این نوشتار به چشم می‌خورد، بازی با کلمات و تحریک احساسات است، اما از تعقل و بیدار کردن اندیشه خبری نیست!

با درنگ در نکاتی که ادامه می‌آید این نکته به خوبی آشکار می‌شود.

یکم:

نوشتار روشنفکر ما با «اگر می‌ترسید…» آغاز می‌شود.

چه کسی می‌ترسد جاهل یا عالم؟! بی‌خرد یا خردمند؟!

اگر مخاطبِ روشنفکر ما خردمندان و دانشمندان است که این گونه حناها برای آنها رنگی ندارد. زیرا از سالیانی دور به این پرسش‌ها پاسخ‌های متعددی داده شده است.

و اگر مخاطب روشنفکر ما جاهلان و بی‌خردان است، ممکن است بتواند دل جاهلان بی‌خرد را خالی کند…

اما پیش از هر چیزی مکر و حیله روشنفکر ما به اثبات می‌رسد.

اگر روشنفکر ما نمی‌ترسد پیش از این که این پرسش‌ها را در میان مردم عادی مطرح کنند به محققین مراجعه نمایند!!!

دوم:

دومین گام با نرخ گذاری پیشاپیش است و آن تقابل خواب آشفته و کابوس با واقعیت است.

نوشتاری که فرسنگها از واقعیت دور است و خود آشکارترین خواب آشفته و کابوس است، شگفتا که دیگران را متهم به آشفتگی می‌کند!

هدف این شگرد شناخته شده هم چیزی نیست جز إرعاب جبهه مقابل!

سوم:

نویسنده ناآگاهانه یا عامدانه از مسلمانان با جهان اسلام یاد می‌کند و در صدد است مشکلات مسلمانان را به خود اسلام سرایت دهد.

آخر «مسلمانانی که به خون یکدیگر تشنه هستند» کجا، «مؤمنانی که برادرانه ایثار می‌کنند» کجا!

کسی که تفاوت میان این دو را نداند چگونه مدعی روشنفکری و روشنگری است؟!

چهارم:

نکته بعدی دروغ‌های آشکاری است که در سرتاسر نوشتار به چشم می‌خورد.

منطقه پیامبر خیز خاورمیانه (طبق ادعای دروغین نویسنده) سرتاسرش آفتاب تیز دارد که مغزها را تکان داده است.

گویا روشنفکر ما عروس خاورمیانه یعنی منطقه شام و فلسطین را با حجاز یکی می‌داند!

گویا روشنفکر ما توهم کرده آفتاب منطقه سردسیر آذربایجان (که جریان اصحاب رسّ در آن جا اتفاق افتاده) مغزها را تکان می‌دهد!

گویا روشنفکر ما از جغرافیا خبری ندارد!

نکند مغز روشنفکر ما تکان خورده است؟!

پنجم:

سخن از کسانی می‌زند که زندگی را جهنم کرده‌اند.

واقعا زندگی مسلمانان منطقه خاورمیانه که چه کسی جهنم کرده؟ حاکمان دست نشانده سیاسیون غرب؟ یا اسلام شناسان شیاد؟ یا مسلمانان به دور از اسلام؟ یا خود اسلام؟!

اگر روشنفکر ما اندک مطالعه‌ای در تاریخ معاصر داشت هرگز چنین توهمی نمی‌کرد!

از استعمار انگلیس بگیر تا داعش که فرزند نامشروع خودِ خودِ غرب است، همگی شاهد این هستند که چه کسی مسئول جهنم سازی زندگی مسلمانان است!

از حرامیانی که وهابیت انگلیسی و بهائیت روسی را به جان مسلمانان انداختند دیگر چیزی نمی‌گویم!

ششم:

نویسنده با شیادی تمام در قالب تعریف مسلمان واقعی، دست به تحریف وحشتناکی می‌زند.

تعریف مسلمان که روشن است کسی که شهادتین بگوید اگر چه به هیچ چیزی اعتقاد و ایمان نداشته باشد.

تعریف مؤمن هم که روشن است کسی که علاوه گفتن شهادتین، لوازم آن را بپذیرد که عبارت است از: توحید و عدل نبوت و امامت و معاد.

مسلمان واقعی هم که غیر از مؤمن نیست.

پس این تعریف خیانتکارانه چرا؟!

هفتم:

با دورغ و تهمت مسلمان واقعی را این چنین معرفی می‌کند که: «سفر محمد با الاغ به آسمان عرش» را باور کند!!!

جل الخالق!!!

دروغ و تمسخر در کجای قاموس روشنفکری جای دارد؟!

کدام گاوی گفته است که معراج با الاغ رفیق گاو بوده است؟!

این توهمات تنها از روشنفکری ساخته است که اصلا و ابدا با تمثیل آشنایی ندارد!

هشتم:

با دروغ و تهمت، مسلمان واقعی را این چنین معرفی می‌کند که: «پرتاب تیر سه سر حرمله از فاصله زیاد» را باور کند!!!

جل الخالق!!!

روشنفکر ما نخواسته است ببیند فاصله به اندازه‌ای بوده است که امام حسین علیه السلام با دشمن سخن می‌گفته و دشمن نیز سخن او را می‌شنیده است.

روشنفکر ما اصلا از تیراندازی با کمان اطلاع ندارد! نه، می‌فهمد که بُرد تیر چقدر است و نه، از دقت در هدف گیری خبر دارد!

بُرد تیر آرش کمانگیر می‌تواند مرزهای ایران زمین را تعیین کند!!!

اما تیر حرمله نمی‌تواند از فاصله نزدیک گلوی علی اصغر علیه السلام را هدف قرار دهد!!!

وقتی تعصب چشم خرد روشنفکر ما را کور کرده باشد می‌تواند هر یاوه‌ای را ببافد!

حالا این یاوه گویی هنگامی اوج پیدا می‌کند که پای یک حادثه‌ای که رنگ سیاسی به خود گرفته به میان آید!

نهم:

نویسنده دورغ و تهمت را این چنین به میدان سیاست وارد می‌سازد که: «زمانی که "آخوندها" از "ایران" بروند "طالبان" و "القاعده" از "افغانستان" خواهد رفت»

جل الخالق از اطلاعات سیاسی به روز روشنفکر ما!!!

اگر روشنفکر ما اندک اطلاعی از تولد نامشروع بعضی از گروه‌ها داشت، پدر نامشروع طالبان و القاعده و داعش را می‌شناخت!

ای کاش روشنفکر ما لااقل خاطرات مسئولین آمریکایی را دیده بود (که نخست قرار بود داعش در مصر راه بیفتد اما بعد تصمیم تغییر پیدا کرد و…) و این قدر انرژی برای توهم سازی مصرف نمی‌کرد!

دهم:

آقای روشنفکر به امام زمان علیه السلام می‌رسد.

اول انکار می‌کند که او نمی‌آید

بعد هم قضاوت می‌کند که هر کس منتظر است بدبخت است

بعد هم پرسش پشت پرسش که«

امام زمان ۱- کیست؟ ۲- چرا می‌آید؟ ۳- برای چه می‌آید؟ ۴- کجاست؟ ۵- با این همه جنایت چرا نیامده است؟

بعد هم قضاوت می‌کند که می‌آید تا ۱- جنگ افروزی کند ۲- که انتقام یک بانو را بگیرد ۳- انتقام عاشورا را بگیرد ۴- دو سوم مردم جهان را بکشد.

پرسشی که با تمسخر و تهمت و با نتیجه گیری پیشاپیش از جلو و عقب اسکورت شود، محققانه است یا جنایتکارانه؟!!!

البته و صد البته این پرسش‌ها پاسخ‌های متعددی دارد که پیش از این در همین نوشتار در سرفصل «پرسش‌های روشنفکر ما» برخی از آنها را ذکر کردیم.

یازدهم:

کافی است که بدانید سالیان سال است که به تمامی پرسش‌های یاد شده پاسخ‌های متعددی داده شده است. اما روشنفکر ما از ترس فهمیدن، صلاح را در آن دیده که نبیند و نشنود تا مبادا مجبور به اندیشیدن شود.

اما روشنفکر ما رو به جلو فرار می‌کند که بله «مشکل مردم ترس از فهمیدن است»!

آری مشکل ترس از فهمیدن است، و این مشکل اگر نگوییم منحصر به روشنفکر نمایان است، قطعا در روشنفکرنمایان بسیار جدی‌تر است!!!

دوازدهم:

اما دغدغه روشنفکران برای مستضعفین دیگر مضحکه خاص و عام شده است.

هزینه عیاشی متمولینِ روشنفکر ربطی به مستضعفین ندارد!

هزینه ورزش به اصطلاح قهرمانی هم ربطی به مستضعفین ندارد!

کنسرتها و پارتی و… ثروتمندان هم ربطی به مستضعفین ندارد!

چهارشنبه سوری و سیزده بدر و… هم محضر حضور روشنفکران هست اما ربطی به مستضعفین ندارد!

و….

اما همین قدر که صحبت از حج و اربعین و حسینیه و مسجد و…، خلاصه هر چه به دین مردم مربوط است به میان آید، به درد می‌آیند و انسانیت‌شان گل می‌کند و به یاد مستضعفین می‌افتند!!!

نمی‌دانم با این که بیشترین هزینه امور مذهبی توسط همین مردم فقیر و غیر روشنفکر!!!، آن هم با عشق و علاقه، تأمین می‌شود، چرا مرفهین بی‌درد را این اندازه به درد می‌آورد؟!!!

سیزدهم:

اما بحث نظر سنجی روشنفکر ما دیگر بسیار جالب است!

روشنفکر ما آیه شوری را ندیده و ده‌ها و شاید صدها روایت مشورت را ندیده است!

اما تنها نظر شتر نظر او را جلب کرده است!

جل الخالق از این روشنفکر تیزبین!!!

فعلا به واقعیت دمکراسی که غرب نسخه آن را پیچیده کاری نداریم!!!

چهاردهم:

روشنفکر ما، دینی را که بیش از هزار سال سابقه دارد، با عملکرد بعضی جریانها که تنها چند دهه از عمر آن می‌گذرد تخطئه می‌کند و می‌کوبد!

مشکل عدم تفکیک میان اسلام و مسلمانان، سابقه داشته، اما عدم تفکیک یک حکومت جدید از یک دیانت ریشه‌دار و با سابقه دیگر نوبر روشنفکرانه است!

پانزدهم:

روشنفکر ما افاضه فرموده‌اند که:

پس از گذشت ۴ دهه ، کشور این جوری شده:

۱-شمال کشور ، چوب بَر

۲-جنوب کشور ، خاک بَر

۳-شرق کشور ، سوخت بَر

۴-غرب کشور ، کول بَر

۵-مرکزِ قدرت ، پول بَر...!!؟؟

اما روشنفکر ما یک جمله را جا انداخته که:

۶- روشنفکران زمانه ما نیز عقل بَر!!!

این گونه ادبیات بیشتر با تحمیق مردم سازگار است تا روشنگری!

این گونه روشنگران در صدد مسخ خرد و عقل مردم هستند تا بیدار کردن اندیشه و تفکر!

فاصله میان دزد خرد با روشنگری خرد چه اندازه است؟!!!

انگیزه بالا بردن سن حضرت خدیجه علیها السلام، پایین آوردن مقام و منزلت ایشان در مقابل عایشه است.

فعلا کاری به این نداریم که که سن عایشه هنگام ازدواج چقدر بوده و آیا واقعا سابقه ازدواج قبل از پیامبر صلی الله علیه و آله داشته یا نه؟

اما به صراحت چند نفر از علمای سنی، سن حضرت خدیجه علیها السلام هنگام ازدواج با پیامبر صلی الله علیه و آله، 28 سال بوده است و حتی بیهقی در کتاب دلایل النبوة گفته است که از همه صحیح‌تر این است که حضرت خدیجه علیها السلام هنگام ازدواج با پیامبر صلی الله علیه و آله، 25 ساله، یعنی همسن پیامبر صلی الله علیه و آله بوده است.[1]

در دوران خلافت غاصبانه ابوبکر، حسادت شدید عایشه به حضرت خدیجه سلام الله علیها مجال کافی پیدا کرد که:

سن عایشه را پایین آورد و از 18 سال به 9 سال برساند.

ازدواج اول عایشه را بپوشاند و او را تنها همسر باکره پیامبر صلی الله علیه و آله قلمداد کند.

و تیره پوستی و پیسی او را به سرخ و سفیدی تبدیل کند.

و او را محبوبترین همسر پیامبر صلی الله علیه و آله جلوه دهد.

و….

اما در نقطه مقابل:

سن حضرت خدیجه از 25 سال به چهل سال برسد.

و زنی بیوه پس از چند ازدواج و با چند فرزند به تصویر کشیده شود.

و وفاداری و از خودگذشتی و ایثار ایشان فراموشانده شود.

و علاقه و اشتیاق شدید پیامبر صلی الله علیه و آله نسبت به ایشان ندیده انگاشته گردد.

و….

واقعا که حسادت وقتی به قدرت و پول مسلح شود با واقعیتها چها که نمی‌کند!!!

اما سن عایشه هنگام ازدواج را در این نوشتار ببینید:

توهم کودک همسری عایشه