شدت گریه حضرت آدم به اندازه‌ای بود که اثر اشک بر چهره‌اش چون دره‌ای در صحرایی نمایان گشت.

شدت گریه حضرت یعقوب به اندازه‌ای بود که چشمانش نابینا گشت و در معرض مرگ قرار گرفت.

شدت گریه حضرت یوسف به اندازه‌ای بود که هم‌زندانیانش آن چنان اذیت شدند که از او خواستند یا روز گریه کند و یا شب.

شدت گریه فاطمه زهرا سلام الله علیها به اندازه‌ای بود که اهل یک شهر از آن بی‌تاب شدند و به آن حضرت اعتراض کردند. از این رو آن حضرت ناچار شد برای گریه کردن به خارج از مدینه برود.

شدت گریه امام سجاد علیه السلام به اندازه‌ای بود که چهل سال با دیدن غذا و آب و ذبح گوسفند به یاد کشته شدن پدر و برادرانش می‌افتاد و بی‌تاب می‌گردید.

حضرت آدم و یعقوب و یوسف، بالاخره به مقصود خود رسیده و گریه‌ی آنها پایان یافت.

توبه حضرت آدم پذیرفته شد و مورد مغفرت قرار گرفت.

حضرت یعقوب و یوسف نیز به وصال یکدیگر رسیدند.

اما فاجعه غصب خلافت، آتشی که بر دل فاطمه زهرا زده است که نه تنها همچنان شعله‌ور است، بلکه تمامی مصیبتهای بر اولاد آن حضرت و نیز ادامه ظلمها و ستمهایی که بر اولاد آدم می‌رود، همگی از نتایج همان ظلم نخست در غصب خلافت علی است.

علت گریه حضرت آدم فراق بهشت و عصیانی بود که از آن حضرت سر زده بود.[1]

علت گریه حضرت یعقوب و یوسف دوری و جدایی از یکدیگر بود. در حالی که هر دو علم به زنده بودن دیگری داشتند.[2]

اما علت گریه صدیقه طاهره بر باد رفتن ثمره کل آفرینش به دست غاصبین خلافت علی علیه السلام بود.

علت گریه امام سجاد علیه السلام فاجعه کربلا بود که خود یکی از آثار غصب خلافت و ستمی است که بر صدیقه کبری رفته است.

در میان همه بکّائون، غم و اندوه فاطمه زهرا پایان نیافت و هرگز پس از پیامبر و تا آخرین لحظه زندگی خوشی نداشت و ابدا خوشحال دیده نشد.[3]

نه تنها مصیبتهای حضرت پایانی نداشت بلکه عمق فاجعه به اندازه‌ای بود که حضرت از خبر مرگش خوشحال می‌شد و خود نیز برای تعجیل در مرگش دعا می‌کرد.

گفتیم در میان این پنج بزرگوار یاد شده، گریه زهرا اطهر سلام الله علیها شدیدتر از همه بود.

اما آن چه مهم است این است که منشأ گریه فاطمه زهرا سلام الله علیها نه تنها شخصی نبود، بلکه برترین و بزرگترین دلیل الهی و انسانی را داشت.

با وجود عظمت محیر العقول مصیبتهای حضرت زهرا و شدت ظلم غاصبین به آن حضرت، مصیبتهای وارده را نادیده می‌انگارد[4] و در بیان سرچشمه غم و اندوه بی‌پایان خود، فقدان پیامبر و ظلم به وصی پیامبر و زیر پا گذاشتن قران و سنت آن حضرت را برمی‌شمارد.[5]

هر چند فاجعه کربلا آن چنان تلخ است که تأثیر آن بر امام سجاد علیه السلام این گردید که آن حضرت خود پنجمین بکّاء عالم گردید. اما با این همه خود فاجعه کربلا یکی از شاخه‌های مصیبت فاطمه زهرا سلام الله علیها است.

فاطمه زهرا با حسرت فراوان و غصه کمر شکن از دار دنیا رفت.

این فاجعه همچنان تر و تازه باقی مانده و انتقام آن گرفته نشده است تا این که منتقم خون آن حضرت یعنی بقیة الله الاعظم امام زمان علیه السلام ظهور فرمایند.

با مقایسه مختصر و ناقص بکّائون عالم، با قطره‌ای از عظمت فاطمه زهرا سلام الله علیها در مقابل انبیاء الهی آشنا شدیم.

البته تنها کسی از عظمت فاطمه زهرا و بزرگی مصیبتهای آن حضرت خبر دارد، امیرالمؤمنین علیه السلام است که هنگام دفن آن صدیقه طاهره از شدت مصیبت به نماز پناه برد.

مولا علی علیه السلام که در هیچ سختی خم به ابرو نیاورد و هیچ دشواری زانوان او را نلرزاند، زانوانش در مصیبت فاطمه‌اش لرزید و خم گردید. با این همه به پیامبر سفارش می‌کند که فاطمه به من نگفت که بر او چه گذشت، یا رسول الله تو او را سؤال پیچ کن تا بگوید امت بر سر او چه آوردند.[6]

با توجه به منشأ و هدف گریه‌های فاطمه باید گفت ممتازترین شخصیت بکائون فاطمه زهرا سلام الله علیهاست.

خشم یکی از واکنش‌های بشر است که با توجه به سرچشمه آن، به خشم بشری و خشم الهی تقسیم می‌شود.

نخستین واکنش هر انسانی در مقابل ستم، خشم بر ستمکار است.

اگر ستمدیده توانایی مقابله مستقیم با ستم را داشته باشد، مسلما اقدام می‌کند و ستم را از خود دفع می‌نماید.

اما اگر مظلوم، مقهور، و ستمگر، غالب باشد، آن گاه زبان گریه، سپر دفاع مظلوم می‌گردد.

بر این اساس گریه‌های شدید فاطمه سلام الله علیها از یک سو نشان از خشم شدید آن حضرت داشت و از سوی دیگر اوج مظلومیت آن حضرت را نشان می‌داد.

به گواهی منابع وحی، غضب فاطمه غضب پیامبر صلی الله علیه و آله و غضب خداست.

عَنِ النَّبِيِّ ص أَنَّهُ قَالَ: إِنَّمَا فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّي فَمَنْ أَغْضَبَهَا فَقَدْ أَغْضَبَنِي

همانا فاطمه پاره تن من است پس کسی که او را به خشم آورد، در واقع مرا خشمگین ساخته است.‏

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی يَغْضَبُ لِغَضَبِ فَاطِمَةَ وَ يَرْضَی لِرِضَاهَا.

خداوند به خاطر خشم فاطمه، خشمگین می‌شود و به خاطر خشنودی فاطمه، خشنود می‌گردد.

بنا بر این ثابت می‌شود که شدت گریه‌های فاطمه علاوه بر این که مصداق غضب الهی بر دشمنان فاطمه است، اوج ستم رفته بر دین خدا را به اثبات می‌رساند.

اما میان غضب فاطمه با سایر اولیاء الهی فاصله بسیار است. در قرآن دو نمونه از غضب پیامبران را آورده است. غضب موسی و غضب ادریس. توجه کنید:

وَ لَمَّا رَجَعَ مُوسی‏ إِلی‏ قَوْمِهِ غَضْبانَ أَسِفاً قالَ بِئْسَما خَلَفْتُمُوني‏ مِنْ بَعْدي أَ عَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَ أَلْقَی الْأَلْواحَ وَ أَخَذَ بِرَأْسِ أَخيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُوني‏ وَ كادُوا يَقْتُلُونَني‏ فَلا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْداءَ وَ لا تَجْعَلْني‏ مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمينَ (اعراف150)

و چون موسی، خشمناك و اندوهگين به سوی قوم خود بازگشت، گفت: «پس از من چه بد جانشينی برای من بوديد! آيا بر فرمان پروردگارتان پيشی گرفتيد؟ و الواح را افكند و [موی‏] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود كشيد. [هارون ] گفت: « ای فرزند مادرم، اين قوم، مرا ناتوان يافتند و چيزی نمانده بود كه مرا بكشند؛ پس مرا دشمن‏شاد مكن و مرا در شمار گروه ستمكاران قرار مده.»

وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ فَنادی‏ فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمينَ (انبیاء87)

و «ذو النون» را [ياد كن‏] آنگاه كه خشمگين رفت و پنداشت كه ما هرگز بر او قدرتی نداريم، تا در [دل‏] تاريكيها ندا درداد كه: «معبودی جز تو نيست، منزّهی تو، راستی كه من از ستمكاران بودم.»

موسی از انحراف گوساله‌پرستی بنی اسرائیل به خشم آمد و ادریس از ایمان نیاوردن قومش.

اما با مطالعه در شکواهای فاطمه روشن می‌شود که غضب فاطمه، از برباد رفتن ثمره تمام عالم آفرینش است. این غضب کجا و غضب سایر اولیاء الهی کجا؟!

از سوی دیگر غضب الهی فاطمه سلام الله علیها، افشاگر ماهیت جبهه‌ای شیطانی و ضد الهی است که بر فاطمه ستم روا کرده است و مسلما دشمنان فاطمه مصداق منافقینی است که خداوند از آنان در قرآن این چنین یاد کرده است:

وَ يُعَذِّبَ الْمُنافِقينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكينَ وَ الْمُشْرِكاتِ الظَّانِّينَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَيْهِمْ دائِرَةُ السَّوْءِ وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ لَعَنَهُمْ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ وَ ساءَتْ مَصيراً (فتح6)

و [تا] مردان و زنان نفاق‏پيشه و مردان و زنان مشرك را كه به خدا گمان بد برده‏اند، عذاب كند؛ بَدِ زمانه بر آنان باد. و خدا بر ايشان خشم نموده و لعنتشان كرده و جهنّم را برای آنان آماده گردانيده و [چه‏] بد سرانجامی است!

و مسلما داشتن ولایت و دوستی منافقین مورد غضب الهی مورد نهی الهی قرار گرفته است.

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ قَدْ يَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ كَما يَئِسَ الْكُفَّارُ مِنْ أَصْحابِ الْقُبُورِ (ممتحنه13)

ای كسانی كه ايمان آورده‏ايد، مردمی را كه خدا بر آنان خشم رانده، به دوستی مگيريد. آنها واقعاً از آخرت سلب اُميد كرده‏اند، همان گونه كه كافرانِ اهل گور قطع اُميد نموده‏اند.

با درنگ در آن چه گفته شد روشن می‌شود که تفاوت میان غضب فاطمه سلام الله علیها با سایر اولیاء الهی از زمین تا آسمان است.

همان گونه که گذشت اگر مظلوم، مقهور و ستمگر، غالب باشد، آن است که زبان گریه، سپر دفاع مظلوم می‌گردد.

فاطمه سلام الله علیها همه راه‌های مبارزه با ستم رفته بر دین خدا را طی کرد، اما منافقین پیروز شدند.

آخرین سلاح مبارزه فاطمه با غاصبین، سلاح گریه بود. از این رو:

گریه‌ فاطمه، بلندترین فریاد فاطمه بر ستم رفته بر حقیقت بود.

گریه فاطمه، فریاد بر غصب خلافت بود.

گریه فاطمه، فریاد برای یاری اول مظلوم عالم علی بود.

گریه فاطمه، فریاد بر رسوا ساختن امتی بود که از غاصبین پیروی کردند.

گریه فاطمه، حجت روشنگر فاطمه در اثبات حق و ابطال باطل بود.

این سلاح فاطمه سلام الله علیها آن چنان برّان بود که غاصبین پیروز، تحمل آن را نداشتند تا آن جا که فاطمه ناچار شد برای گریه به خارج از مدینه رود و در سایه درختی گریه کند.

شاهد بر برّانی شمشیر گریه فاطمه، قطع درختی است که حضرت در سایه آن می‌گریست.

روزی فاطمه آمد که در زیر آن درخت به سوگواری بپردازد، دید منافقین آن درخت را قطع کرده‌اند. امیرالمؤمنین ناچار شد سایبانی برای فاطمه‌اش بنا کند که معروف به بیت الاحزان گردید.

گریه بی‌پایان فاطمه، استغاثه جاویدان فاطمه برای یاری علی است و حذف گریه فاطمی، حذف مستند جرم منافقان و غاصبان است.

مسلما فاطمه می‌توانست تحمل کند و مراعات اهل مدینه را بنماید و آهسته گریه کند.

اما غصب خلافت علی دیگر تحمل شدنی نبود.

چرا که غصب خلافت علی، بر باد دادن تمامی زحمات پیامبر بود.

غصب خلافت علی، بی حاصل ساختن تمامی تلاشه‌های انبیاء سلف بود.

غصب خلافت علی، عقیم گذاردن ثمره آفرنیش بود.

غصب خلافت علی دشمنی با هدف خداوند در دفتر آفرینش بود.

غصب خلافت علی، بالاترین جرم و جنایت تاریخ وجود بود.

غصب خلافت علی…

غصب خلافت علی، جرمی بود که بالاتر از آن جرمی متصور نبود و اصلا قابل تحمل نبود!!!