در مطلبی با عنوان «ضرورت استغفار» گذشت:

عفو، جرم را پاک می‌کنه.

اما آثار جرم و خرابکاری‌های حاصل از جرم، داستان دیگری داره، باید مغفرت بیاید تا آثار گناه را پاک کنه و الا محاله لیاقت بهشت پیدا بشه.

در حاشیه این مطلب، توجه به یک نکته شایسته هستش، تا اندکی بیشتر با رحمت خدامون آشنا بشیم.

کار مغفرت، صافکاری خسارتها و ظلم‌هایی هستش که گنهکار بر خودش وارد ساخته.

خب این رحمت بسیار بزرگیه.

درک بزرگی این رحمت اون وقت ممکن می‌شه که عظمت گناه و آثار آن شناخته بشه.

اما رحمت خدا به اینجاها تمام نمی‌شه…

اگر من واقعا توبه کنم، علاوه بر این که خداوند مهربان، خسارتها و خرابکاری‌هایی را که بر سر خودم درآوردم، صاف می‌کنه، چه بسا که خرابکاری‌ها را تبدیل به آبادانی هم بکنه و بدی‌ها را تبدیل به خوبی‌ها کنه.

برای همینم یکی از صفات قشنگ الهی «مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ حَسَنَات‏» هستش (کسی که بدی‌ها را به خوبی تبدیل می‌کند).

این صفت زیبا، اون زمان هوش از سر می‌ربایه که می‌شه «مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَات‏» (کسی که بدی‌ها را به چند برابر خوبی تبدیل می‌کند).

به خودش قسم

اگه ارحم الراحمینی خدا اندکی درک بشه…

خیلی شرمنده‌اش می‌شیم،

و جور دیگه‌ای خدا رو دوست می‌داریم.

به نظر شما این جور نیست؟!