در بحث «ارکان دین عقلانی» درباره اسلام کامل این چنین آمده است:

اصول اساسیِ اسلام كامل عبارتند از:

1 و 2) عقل و وحی (إِنَّ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حُجَّتَینِ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ وَ الْأَنْبِیاءُ وَ الْأَئِمَّةُ وَ أَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُولُ…)[1]

با توجه به اين که: ميراث وحي نيز كتاب و عترت است (إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي وَ إِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّی يَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ…)[2] می‌توان نتيجه گرفت که:

3) عِدلِ تفكيك ناپذير وحی، يعنی عترت، همان مفسّر معصوم وحی (كتاب) است

لذا پشتوانه‌ی فریاد عقلانیت دین، در تمامی كرانه‌های جهان، و در تمامی افقهای تاریخ، این سه ویژگی منحصر اسلام (یعنی عقل، وحی و مفسر معصوم وحی) است، ویژگی‌هایی كه در هیچ مكتب الهی و بشری دیگری جز اسلام كامل (اسلام شیعی) نمی‌توان آن را پیدا نمود.

از این رو هر حركتی كه به یكی از این محورهای بنیادین اسلام خللی وارد كند، به تخریب بنیادین ساختار اسلام منتهی می‌گردد و دفاع از عقلانیت دین را با اشكال روبرو می‌سازد.

آنچه گذشت علاوه بر این كه اهمیت و حساسیت فوق العاده‌ی این اصول را نشان می‌دهد، خطیر بودن وظیفه‌ی ما را در تبیین و دفاع از آن معین می‌كند.

البته بحث از تمامی ویژگی‌های ارکان دین آن چنان عمیق و گسترده است که نه از هر کسی ساخته است و نه در هر مجالی می‌گنجد.