یکی از آرزوی‌های یک شیعه واقعی اینه که هیئتی امام حسین باشه
سینه زن، سینه چاک، گریه کن،
چه لیاقتی بهتر از این

اما هیئتی شدن مثل هر کار دیگه‌ای فوت و فن داره راه و روش داره آیین و آداب داره

یکی از مهمترین آداب یک هیئتی رعایت حرمت هیئت و شان صاحب هیئته
باید متوجه باشیم برا کی سینه می‌زنیم برا کی شعر می‌خونیم و با کی داریم حرف می‌زنیم
نباید امام حسین رو قربانی هوای نفسمون کنیم باید هوای نفس مون رو قربانی امام حسین کنیم
باید خودمون رو با عزیز مون همراه کنیم و بالا ببریم نه اینکه خدایی نکرده عزیز مون رو پایین بیاریم و با خودمون همراه کنیم

یکی از مشکلات ما هیئتیا اینه که دیسکو نرفتیم و ندیدیم
نمیدونیم دی جی چیه
البته این خوبه که هیئتیا این مشکل رو داشته باشن
بچه هیئتی نباید اهل هرزگی باشه
اما کاش به حرف اونایی که رفتن و دیدن گوش بدیم

یه آقایی که قبلا اهل دیسکو و... اینا بود و بعد امام حسینی شده بود می‌گفت:
از پله‌های حسینیه که پایین رفتم یه لحظه تو ذهنم یاد دیسکو افتادم

گفت وقتی وارد یه کنسرت میشی بوی عرق بدن و عرق سگی و ....
همه نیمه برهنه و همه بالا و پایین میپرن
یکی داره بالای سن میخونه و وصف دختر همسایه شون رو میگه
غریبه آشنا دوستت دارم بیا ....
صدای دیس دیس و دوپ و دوپ رو هم بهش اضافه کنید
و...
وقتی وارد هیئت شدم تداعی شد تو ذهنم
بوی عرق بچه‌های هیئت که گاهی به خاطر اربابشون هم که شده می‌خوان ژولیده باشن و خیال می‌کنن حموم هم نباید برن و نظافتم یادشون میره
همه نیمه برهنه
همه بالا و پایین می‌پریدن
صدای سن سن (نام مقدس حسین که متاسفانه این طور تلفظ میشه) به جای دیس دیس و سکسکه مداح هم به جای دوپ دوپ
البته دستگاه‌های حالا هم خودش دوپ دوپ داره
سبکی که خونده می‌شه هم همون سبکی که تو کنسرت می‌خونن
شعرایی که خونده می‌شه هم از نظر محتوا شبیه اونا
چشای قشنگ و ...

خیلی معذرت میخوام اول از سید الشهدا علیه السلام بعدم از همه هیئتیا
دیگه برای رعایت حرمت هم که شده بقیه شو نمی‌گم

البته سوء تفاهم نشه نمی‌خوام بگم این کارا بده
برهنه شدن هروله کردن و سینه زدن و عرق ریختن و لطمه زدن و...
من تا آخرش هستم....
اما اینا آدابی داره، مقدماتی داره، شرایطی داره، هدفی داره
همش که این نیست

یه بزرگی میگفت عزاداری مراحلی داره
اول دل می‌سوزه بعد می‌شکنه
بعد اشک جاری می‌شه
بعد صدای گریه بلند می‌شه
بعد بی اختیار می‌شن و به سر و سینه می‌زنن
بعد لطمه می‌زنن و زخم می‌زنن و خون شون رو به مواسات با سید الشهدا جاری می‌کنن و
اخرش هم اگر خدا توفیق بده تو همون مجلس از نفس میافتن
خوش به حال هر کی تو این مجالس تموم کنه

یادمه بچه بودم یه مجلسی تو مشهد ماه محرم شبی نبود که ده تا جوون سینه زن غش نکنن و بالا دستا بیرون نبرن
هم شور بود هم شعور
دیگه از اون مجلسا ندیدم
یادش به خیر

بله این شور لازمه اما شعور هم لازمه
بگذارید این جور بگم این شور هست که باید شعور بیاره و ما رو حسینی کنه

اما گاهی وقتا که دیگه هیچی جز همین شور یادمون نیست
یادمون می‌ره که امام حسین چی دوست داره
هدفش، مرامش، ادبش....!
اصلا رفتار ما هم شبیه ارباب هست؟!
چقدر شبیه ارباب شدیم؟!

قصد بی ادبی به نوکرای ارباب ندارم
خودش میدونه با نوکراش چکار کنه

اما بعضیا به عشق امام حسین مشغول شدن و خود امام حسین رو فراموش کردن
عشق لیلی رو بیشتر از خود لیلی میخوان

نه اشکی نه گریه‌ای نه دل شکسته‌ای نه رفتار حسینی نه اخلاق حسینی نه ادب حسینی نه علم حسینی
نه توبه‌ای، نه تحولی!
فقط اسممون هیئتی باشه کافیه
این شده کار دائمی ما

دیگه حالا هم باب شده اولین روش دفاع از امام حسین و شعائرش توهین است و بی ادبی و مظلوم نمایی
نمی‌خوام بگم این جور هیئتی بودن بده حتی شاید اگر این جور ادامه بدیم بهشت هم بریم
اما آیا روش امام حسین هم اینه؟!
این بهترین راهه؟!
از این بهتر نمیشه عمل کرد؟!
نمی‌شه امام حسین رو از خودمون راضی‌تر کنیم؟!

کاش کاری کنیم که وقتی ما رو می‌بنن و می‌گن اینا حسینی هستن و هیئتی و سینه زن، امام حسین سر شو بالا بگیره
نه این که بیشتر شرمنده بشه
کاش افتخار امام حسین باشیم
و کاش....
بله هیئتی شدن آدابی داره ...