در قرآن آمده است:

يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فيهِ قُلْ قِتالٌ فيهِ كَبيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ وَ كُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دينِكُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا…(بقره217)

از تو در باره  كارزار در ماه حرام  مى‏پرسند.

بگو: «كارزار در آن، گناهى بزرگ است.

و(لی) باز داشتن از راه خدا و كفر ورزيدن به او و[ باز داشتن از] مسجدالحرام، و بيرون راندنِ اهل آن از آنجا، نزد خدا [گناهى‏] بزرگتر است.

و فتنه از كشتار بزرگتر است.»

و آنان پيوسته با شما مى‏جنگند تا -اگر بتوانند- شما را از دينتان برگردانند….

در این آیه چند حکم آمده است. احکام یاد شده در این آیه عبارتند از:

1. حرمت شهر حرام: ماه‌های حرام، احکام ویژه‌ای دارند که با رعایت احکام مربوطه، لازم است حرمت این ماه‌ها حفظ شود.
2. بزرگی گناه قتال در شهر حرام: در میان احکام ماه‌های حرام، حکم حرمت جنگ از احکام بزرگ این ماه‌ها می‌باشد.
3. حرمت بازداشتن مردم از راه خدا: ‌منع مردم از پیمودن راه خدا یکی از محرمات الهی است.
4. حرمت کفر به خدا
5. حرمت بازداشتن مردم از مسجد حرام: منع مردم از زیارت مسجد الحرام و حج و عمره نیز حرام است که در چند جای قرآن به آن اشاره رفته است.
6. حرمت اخراج اهل مسجد الحرام: بیرون راندن اهل مسجد الحرام، حرام است و حرمت آن بزرگتر از جنگ (یا بزرگتر از همه احکام یاد شده) است.

احکام چهارگانه اخیر (حرمت صد از راه خدا و کفر به خداوند و صد از مسجد الحرام و اخراج اهل آن)، بزرگتر از حرمت جنگ در این ماه‌هاست.

1. گناه فتنه بزرگتر از قتل: فتنه یکی دیگر از محرمات است با این تفاوت که حرمت آن از حرمت قتل بزرگتر است.

جداآوردن فتنه از بقیه امور بزرگتر از جنگ، نشان از اهمیت و عظمت حرمت آن دارد. هر چند فتنه بزرگتر از جنگ است، اما گویا حرمت فتنه اهمیت ویژه‌ای دارد که آن را جدای از امور چهارگانه پیشین آورده است. در هر صورت مفید اهمیت ويژه گناه فتنه نسبت به بقیه گناهان یاد شده است.

1. گناه قتال بی‌پایان برای ارتداد مردم: ارتداد فی نفسه حرام است، اما اجبار مردم بر ارتداد بزرگتر است. اگر اجبار به وسیله کشت و کشتار باشد، آن هم کشت و کشتار بی‌پایان، آن گاه گناه قتال، بسیار بزرگ می‌گردد.

گفته شده است شأن نزول این آیه، مربوط به حوادث پیش از جنگ بدر است. اما احکامی که در آن فهرست شده، هرگز منحصر به شأن نزول آن نیست، بلکه همیشگی است.

در طول تاریخ بارها و بارها فجایعی رخ داده است که احکام یاد شده تخلف شده و حرمتهای الهی یاد شده در این آیه، شکسته شده است.

مسلم این جنایتها به حسب شدتش، مورد عذاب شدید الهی قرار می‌گیرد.

آن چه بسیار شگفت است این است که در یک مقطع تاریخی تمامی این احکام با هم زیر پا گذاشته شده است. آن فاجعه‌ی عظیم عاشوراست. زیرا:

1. محرم ماه، از ماه‌های حرام است و حادثه عاشورا، در ماه محرم رخ دارد.

در حادثه عاشورا تمامی محرمات یاد شده در آیه 217 بقره، عملی شد و بزرگی جرم و جنایتی بس بزرگ را محقق ساخت.

1. در مقدمات حادثه عاشورا، حرم امن الهی و مسجد الحرام را برای امام حسین ناامن ساختند و او ناچار به ترک حج شد.
2. راه امام حسین علیه السلام راه خداست. در حادثه عاشورا تمامی راه‌های یاری رساندن به امام حسین و دین الهی بسته شد.

در این حادثه بسیاری از شیعیان را به زندان انداختند و اندک یارانی که موفق شدند خدمت حضرت برسند با مشکلات بسیار دشواری در عاشورا حاضر شدند.

1. در حادثه عاشورا با سرپیچی از عترت پیامبر صلی الله علیه و آله، به خداوند و دین او کفر ورزیده شد.

زیرا تمامی سفارشات پیامبر از جمله سفارشات آن حضرت در مورد اهل بیت معکوس عمل شد و حکم مودت اهل بیت زیر پا قرار گرفت و…

1. نخستین اهل مسجد الحرام، ابراهیم بود و شایسته‌ترین آنها در زمان اسلام پیامبر صلی الله علیه و آله که از اولاد ابراهیم بود. سزاوارترین اهل مسجد الحرام در زمان حادثه عاشورا، امام حسین نواده پیامبر بود. با شدت ناامنی مسجد الحرام، امام حسین علیه السلام ناچار شد از مکه (و پیش از آن از مدینه) فرار کند و این مصداق اخراج او از مسجد الحرام است.
2. در حادثه عاشورا تنها برای امام حسین یک راه باز گذاشته شد و آن برگشت از دین جدش پیامبر خدا و پذیرفتن ولایت شیطانی یزید بود. از این رو با جنگ بر حضرت فشار وارد ساختند تا این که آن حضرت تسلیم یزید گردد. اما منافقین با تحمیل جنگ بر امام حسین هم هرگز موفق به ارتداد امام حسین و بازگردان یارانش از دین خدا نگشتند.
3. بزرگترین فتنه در حادثه عاشورا رخ داد آن گاه که چراغ هدایت و کشتی نجات، به عنوان خارجی معرفی شد و یزید سراسر پلید خلیفه پیامبر معرفی شد.
4. یکی از جرائم و جنایات بزرگ ماه حرام قتل است. در حادثه عاشورا قتل‌های فراوانی با انواع و اقسام شناعت انجام شد.

در حادثه عاشورا تمامی اصحاب و اهل بیت امام حسین کشته شدند. در این میان قتل حضرت علی اکبر و علی اصغر دو فرزند امام حسین و همچنین قتل حضرت عباس برادر آن حضرت بسیار شنیع‌تر و فاجعه‌آمیزتر است.

این داغها به تنهایی برای مرگ امام حسین علیه السلام کافی بود.

علاوه بر این با توجه به تشنگی امام حسین نیز اگر آن حضرت را به حال خود رها می‌کردند، قطعا شهید می‌گردید.

اما با این همه دست به قتل حضرت زدند.

اما ای کاش به همین اندازه کشتن بسنده می‌کردند و او را مسموم (با تیر سمی) و منحور (با ضربت نیزه بر گودی گلوی حضرت) و مذبوح (با بریدن سر حضرت با خنجر) آن هم از قفا، نمی‌ساختند!

بالاتر از همه اینها جنایتکاران حضرت را به «قتل صبر» کشتند!!!

محرماتی که ذکر شد تنها ناظر به آیه 217 بقره بود. اما جنایت در حادیث عاشورا صدها بلکه هزاران ویژگی دیگر دارد که آن را از همه جنایتها متمایز ساخته است.

در تمامی تاریخ بشر، از زمان آدم ابوالبشر تا کنون…، آیا جنایت و فاجعه‌ای بزرگتر از حادثه عاشورا سراغ دارید؟!

در تمامی حوادث آفرینش آیا فاجعه‌ای شنیع‌تر از حادثه عاشورا وجود دارد؟!

مسلم حادثه عاشورا ساخته و پرداخته یک شب نبود. بلکه ریشه‌ای بسیار عمیق و پیچیده در جایی دیگر داشت…!

حادثه عاشورا تنها برگی از «بزرگترین معرکه تاریخ» بود…!

که در عاشورا به اوج خود رسید…!

و «بزرگترین جنایت تاریخ» را رقم زد!