آن زمان که قائم آید، تمام حق آشکار و کمال عدل شکوفا گردد (لَا يَبْقَى حَقٌّ إِلَّا ظَهَرَ وَ لَا عَدْلٌ إِلَّا زَهَر) تا بهار مردمان و شادابی روزگاران (رَبِيعِ الْأَنَامِ وَ نَضْرَةِ الْأَيَّام) را محقق سازد.
شناخت روزگاران ظهور، اشتیاق بیافریند، آتش انتظار برافروزد و سوز دعا بیفزاید.
هر چند در ذات انتظار، فرج نهفته است (انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ)،
اما چه بسا تیر دعایی بر دل هدف نشیند و شب تاریک به سر آید!
خدایش فرموده: فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ!
از آدم تا خاتم هم چشم انتظارش!
نشاید که ما بخفتیم!
درنگ بر ویژگی‌های «عصر طلایی ظهور»، شاید ما را از غفلت از آن محبوب بیدار سازد!
پس او را بشناسیم
و دوران ظهورش را
که بهشت زمین است
تا که شاید ما هم منتظرش باشیم
و برای آمدنش، از اعماق دل و جان، دعا کنیم
شاید…!