حالا که این قدر نیت نیت کردیم یک مطلب کوچک دیگر هم بگویم و ببندم البته کوچک که چه عرض کنم.
هر کاری که می‌کنیم با یاری و کمک خداست. اما یاری خدا اندازه‌اش برای همه یکسان نیست، کم و زیاد دارد.
امام صادق علیه السلام می‌فرماید: کمک و یاری خدا فقط به اندازه نیت مردم است، کسی نیتش در کار خیر درست و حسابی باشد، یاری خداوند هم به تمام و کمال است و کسی که نیتش بلنگد به همان اندازه که نیتش می‌لنگد یاری خداوند هم کم می‌شود.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّمَا قَدَّرَ اللَّهُ عَوْنَ الْعِبَادِ عَلَى قَدْرِ نِيَّاتِهِمْ فَمَنْ صَحَّتْ نِيَّتُهُ تَمَّ عَوْنُ اللَّهِ لَهُ وَ مَنْ قَصُرَتْ نِيَّتُهُ قَصُرَ عَنْهُ الْعَوْنُ بِقَدْرِ الَّذِي قَصَّرَ.
پس حساب همه ما روشن شد و گیر کارمان هم معلوم.
اصلا اگر نیت درست و حسابی باشد در هیچ کاری کم نمی‌آوریم. شاید معنای این روایت هم این باشد:
مَا ضَعُفَتْ نِيَّةٌ عَنْ نِيَّةٍ.
مشکل روایات استطاعت (در باب توحید و نه حج) کلیدش در این نکته است که در حوزه یاری خداوند (و قدرت ما بر کار) اصالت با نیت است.