هر حادثه‌ای که اتفاق می‌افتد آثار متنوعی دارد از آثار تکوینی تا آثار شرعی و آثار عاطفی و…
هر چند صرف گذشت زمان نمی‌تواند این آثار را مرتفع سازد اما بر چشم نزدیک بینان غبار زمان می‌نشیند و دستخوش فراموشی می‌شوند.
البته در برخی از موارد فراموشی نعمتی است که از اختلال در زندگی روزمره جلوگیری می‌کند، اما در بسیاری از موارد باید حوادث را زنده نگه داشت تا موجب تجربه و عبرت و… گردد.
مصائبی که اولیاء خدا برای اقامه دین الهی متحمل شده‌اند از این دسته هستند.
برای عقول کامل، فاصله زمانی حوادث تأثیری ندارد چه یک ثانیه و چه یک قرن، این افراد به یک اندازه از حوادث متأثر می‌شوند.
یا جداه من هر صبح شام بر تو گریه می‌کنم…
اما برای امثال من و شما که این گونه نیستیم چه باید کرد؟
یکی از برکات مراسم و مجالس عزا ایجاد رابطه عاطفی میان ما و ابتلائات اولیاء الهی است. به اندازه احیاء رابطه عاطفی با حادثه است که آثار عاطفی آن نیز مترتب می‌گردد.
احساسات (به ویژه احساسات ناشی از عقلانیت) موتور حرکتهای انسانی است.
یک نمونه آن این است که نقل شده در برخی از جنگها اجازه گریه بر کشته‌ها داده نمی‌شد تا احساس کینه نسبت به دشمن خاموش نگردد و افراد بهتر بجنگند.
پس به هر اندازه‌ای که آثار عاطفی مترتب گردد به همان اندازه موتور ما برای سایر حرکتها بیشتر به کار می‌افتد و راه برای ترتب سایر آثار حادثه هم باز می‌گردد.
بر این اساس میتوان گفت مراسم و مجالس عزا راهی است برای زنده نگهداشتن اولیاء الهی و ضمانتی برای ترتب آثار حیات آنها در زندگی ما.
آیا نمی‌توان گفت گریاندن (روضه خوانی) و گریه در این مراسم نقش کلیدی دارند؟!
البته گریه نقشهای دیگری هم دارد که… بماند برای بعد.
نمونه یکم:
وقتی مراسم عزای فاطمه زهرا سلام الله علیها برپا شود و بخشی از ستم بی‌پایان رفته بر آن حضرت بیان شود، رابطه عاطفی میان حضرت و مستمع ایجاد می‌شود که ای کاش چنین نمی‌شد.
به دنبال این آرزو پرسشی هم زنده می‌شود که قتل صدیقه طاهره از سوی چه کسی بوده و چرا؟
در نهایت این رابطه عاطفی سر از برائت از دشمنان آن حضرت در می‌آورد. برائت از دشمنان آن حضرت آدمی را به اندیشیدن در تفاوت راه حضرت با سایر مسلمین وادار می‌کند.
نمونه دوم:
عزاداری بر امام حسین علیه السلام موجب تأثر شدید دوست و دشمن می‌شود. به حدی که آدمی آرزو می‌کند هیچگاه این حادثه اتفاق نمی‌افتاد.
این امر سر از این پرسش در می‌آورد که چه کسانی و چرا امام حسین علیه السلام را کشتند.
با اندک مطالعه به دست می‌آید که امام حسین علیه السلام نوه پیامبر صلی الله علیه و آله پنجاه سال پس از پیامبر و به دست امت آن حضرت به عنوان خارج از دین و با فریاد الله اکبر کشته شد.
صورت مسأله باعث کنجکاوی بیشتر می‌شود و…
و در نهایت کلاف جنایات کربلا به فاطمیه و منافقان سقیفه می‌رسد.
آیا مخالفین عزاداری دانسته و ندانسته، خواسته و ناخواسته وکیل مدافع اهل سقیفه نیستند؟!
روشن شد که همین روضه خوانی به ظاهر ساده راهی است برای از شور به شعور رسیدن!