در «قدرت انتقاد شنیدن» گذشت که انتقاد حتی از دشمن شنیدنی است. یعنی ارزشش را دارد که با روی باز آن را بشنویم.
چرا که بیشتر دوستان به لحاظ دوستی‌شان و شرم از مخاطبشان حاضر به انتقاد نیستند.
اما دشمن به لحاظ دشمنی‌ای که با ما دارد، هر جا بتواند از ابزار انتقاد کمال استفاده را می‌برد.
ولی دوستی و شرمی که مانع انتقاد شود مصداق دوستی خاله خرسه است!
خدمت نیست که بماند خیانت و جنایت است! حتی اگر به انگیزه رعایت دوستی باشد!
لازمه دوستی واقعی این است که دوست زودتر از همه انتقاد کند تا…
تا آبرویم نزد دوستان حفظ شود…
تا دشمن نتواند از عیوب من سوء استفاده کند…
تا من شکست نخورم…
تا…
امام صادق علیه السلام می‌فرماید:
أحب إخواني إلي من أهدى إلي عيوبي
دوست داشتنی‌ترین دوست من کسی است که عیب و نقص‌های مرا به من هدیه کند!
اگر دوستی، دوستی‌اش به این درجه رسید که دغدغه‌ی آبرو و حیثیت مرا پیدا کرده…
این چنین دوستی قطعا انتقاد می‌کند، اما به زبان مناسب!
و چنین دوستی واقعا طلای ناب است!
باید قدرش را دانست! بلا گردانش شد!