از حجت الإسلام شیخ محمد طاهر شیخ محمد راضی شنیدم که گفت: آیت الله شیخ کریم جواهری برای من تعریف کرد که:

شیخ علی قمی، در خانه‌ام را زد و مبلغی را که از من قرض گرفته بود به من داد. به او گفتم: من اینک نیازی به این پول ندارم، آن را به شخص دیگری بدهید.

پول را در جیب خود گذاشت و خواست که برود. از او خواستم تا برای نوشیدن قهوه داخل شود.

گفت: داخل شدن برای من جایز نیست تا نزد طلبکار دیگری بروم و مبلغی را به وی بپردازم و سپس نزد شما بازگردم.

شیخ درباره این داستان اظهار نظر کرد و گفت:

علما فتوا می‌دهند در مورد حرام بودن سفر برای شخص بدهکار.

ولی جدمان شیخ راضی، نظر دیگری دارد. وی با علماء در فتوایشان موافق است، اما زائران حضرت حسین علیه السلام را از مسافران مستثنی می‌سازد.

زیرا که زیارت آن حضرت وسیله‌ای از وسایل ادای دین(بدهی)‌ است.

همچنانکه برای بدهکار لازم است که برای کسب و تجارت بدون اجازه طلبکار، به مسافرت برود، به همین نحو برای بدهکار جایز است که برای زیارت حضرت امام حسین، سفر کتد، زیرا زیارت در حد خود، سببی برای برآورده شدن حاجتها و فراوان شدن روزی است.

و از محمد ابن مسلم است که گفت: امام باقر فرمود به شیعیان ما دستور دهید که برای زیارت قبر حضرت حسین بروند، زیرا رفتن به زیارت آن حضرت رزق را می‌افزاید و عمر را افزایش می دهد و بدی‌ها را دور می‌سازد و رفتن به سوی آن، برای هر مؤمنی که به امامت حضرت حسین از سوی خدا معتقد باشد، واجب است.

منبع: کتاب داستان‌هایی از نجف اشرف،‌ صفحه‌ی 137 با اندکی تصرف