سید بن طاووس در اعمال شب آخر ماه رمضان می‌فرماید:
از وظایف شیعه امامیه بلکه از وظایف امت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله این است که به وحشت بیفتند در این اوقات و تأسف بخورند در امثال این روزها چه آنکه به سبب طولانی شدن غیبت، حضور و ایام حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف را از دست داده‌اند؛ کسی که بشارت آمدنش را جدش صلی الله علیه وآله داده است؛ چرا که اگر آن حضرت حاضر بود امت پیامبر به چه سعادتهایی نائل می‌شد!
پس مصیبت نبودن امام زمان بر همه اهل ادیان بزرگتر است از مصیبت تمام شدن ماه رمضان؛ چرا که اگر انسان، پدری دلسوز یا برادری که یار و یاور باشد یا فرزندی نیکوکار را از دست بدهد به وحشت میفتد و دوری آن‌ها برای او دردناک است؛
چقدر تفاوت است میان نفعی که انسان از این پدر و برادر و فرزند می‌برد و نفعی که از امام زمان و ولی عصر ارواحنا له الفدا می‌برد؛ کسی که امام حضرت عیسی بن مریم است؛ کسی که انواع بلاها و گرفتاری‌ها را بر طرف می‌کند و هر آنچه را که زیر آسمان است اصلاح می‌گرداند.[1]
ترجمه آزاد از کتاب اقبال الاعمال سید بن طاووس.
[1]ـ و من وظائف الشيعة الإماميّة بل من وظائف الأمّة المحمديّة أَن يستوحشوا في هذه الأوقات، و يتأسّفوا عند أَمثال هذه المقامات على ما فاتهم من أَيّام المهدي الّذي بشّرهم و وعدهم به جدّه محمّد عليهما أَفضل الصلوات على قدومه، ما لو كان حاضرا ظفروا به من السّعادات، ليراهم اللَّه جلّ جلاله على قدم الصفا و الوفاء لملوكهم الّذين كانوا سبب سعادتهم في الدنيا و يوم الوعيد و ليقولوا ما معناه:
اردّد طرفي في الدّيار فلا أَرى وجوه أَحبّائي الّذين أريد
فالمصيبة بفقده على أَهل الأديان، أَعظم من المصيبة بفقد شهر رمضان، فلو كانوا قد فقدوا والدا شفيقا أَو أَخا معاضدا شقيقا، أو ولدا بارّا رفيقا، أما كانوا يستوحشون لفقده، و يتوجّعون لبعده، و أَين الانتفاع بهؤلاء من الانتفاع بالمهديّ خليفة خاتم الأنبياء، و إِمام عيسى بن مريم في الصّلاة و الولاء، و مزيل أَنواع البلاء و مصلح أمور جميع من تحت السّماء. (الإقبال بالأعمال الحسنة/ الباب الرابع و الثلاثون فيما نذكره من زيادات و دعوات في آخر ليلة منه)