یکی از معضلات عصر غیبت کمبود آگاهی دینی و عدم شناخت کافی درباره امام و جایگاه ایشان است که موجب می‌شود زمینه برای ظهور مدعیان دروغین به شکل‌های مختلف در هر عصر و زمانی از جمله زمانه ما فراهم شود.

جایگاه امامت آن قدر رفیع است که ابو الانبیاء، پیامبر اولو العزم الهی حضرت ابراهیم خلیل، برترین پیامبران بعد پیامبر خاتم صلى ‌الله‌ عليه‌ و آله ‌و سلم، بعد از رسیدن به مقام نبوت و خلیل الرحمنی و سپری کردن امتحانات سخت و دشواری هم چون ذبح کردن فرزند به مقام امامت می‌رسد و این جایگاه به قدری با عظمت است که موجب شادی آن حضرت گشته و آن را برای فرزندان خود درخواست می‌کند.

اختیار و انتخاب «امام» تنها به دست خداوند متعال است و حتی انبیاء الهی حق انتخاب ندارند.

کسی که عظمت این جایگاه را بشناسد هیچ گاه ادعای دروغ گویانی هم چون «علی محمد باب» از مدعیان معروف و دروغین مهدویت و آغازگر فتنه بابیه و بهاییه را نمی‌پذیرد.

امام رضا علیه السلام می‌فرمایند آیا مردم قدر و اندازه امامت را می‌دانند ...
همانا امامت مقامی است که خداوند متعال آن را بعد از مقام نبوت و خلت و در سومین مرحله به ابراهیم خلیل علیه السلام اختصاص داد. فضیلتی که او را به آن شرافت داد و یاد او را به آن بلند کرد پس فرمود: «همانا من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم» پس خلیل علیه السلام از روی شادی فرمود «آیا از فرزندانم [کسی به این مقام دست پیدا می‌کند؟] خداوند تبارک و تعالی فرمود: «عهد من به ستمکاران نمی‌رسد» (بقره ۱۲۴) پس این آیه امامت هر ستمکاری را تا روز قیامت باطل کرده است و امامت تنها در برگزیدگان است ... (الکافی ج ۱ ص ۱۹۹)

هر گناهی ظلم به نفس بوده و مطابق آیه شریفه گنه کار استحقاق امامت ندارد.

منبع: کانال ندبه