[خداوند در قرآن می‌فرماید:
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذيراً وَ داعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنيراً (احزاب 45و46)]
«وَ سِراجاً مُنيراً»
منیر یعنى نور دهنده، روشن کننده، تو (ای پیامبر ما) چراغى هستى که روشن مى‌کنى.
«محمد شمع جمع آفرینش».
آنها حامل نور مقدس علم‌اند، علم، قدرت، حیات،
اینها خودشان هم نورند، منّور به نور علمند،
عین علم نیستند، علم عین ذات خداست، اینها علمشان را خدا داده، اینها عین علم نیستند، شیئى از این [خدا] جدا نشده،
وقتى که خودش حامل نور علم شد، خودش هم نور است،
آن وقت وقتى که نور شد تمام آفرینش به نور مقدس آنها منّور است.
«وَ سِراجاً مُنيراً» چراغ نور دهنده،
منیر یعنى چراغى هستى که نور مى‌دهى، روشن مى‌کنى،
«محمد شمع جمع آفرینش» یعنى چه؟!
تشبیه کرده این گوینده، این شمعى را که در وسط اطاق مى‌گذارند، تمام مردم دور او جمع مى‌شوند در آن اطاق، از نور این چراغ استفاده مى‌کنند، این چراغ، پخش شده نورش در بین مردم.
اینها منّورند به نور این شمع، -گوینده این طور تعبیر کرده- او به منزله‌ى یک شمعى است که از نور او تمام [خلایق] استفاده مى‌کنند.
«شمع جمع آفرینش» یا «سِراجاً مُنيراً» فرق نمى‌کند.
این کلمه «شمع جمع آفرینش» کلمه‌ى عجیبى است، [در] تمام دستگاه آفرینش، این به منزله‌ى یک شمعى است که تمام دور او جمعند و از نور او استفاده مى‌کنند،
توى تاریکى نیستند و الا اگر انسان توى تاریکى باشد، قدم از قدم نمى‌تواند بردارد، هیچ تمیز نمى‌دهد که این ماست است یا پنیر است یا دوغ است،
اگر روشنى نباشد تشخیص نمى‌دهد، تمام چیزها، [حتی] حیوانات، تمام منّور به آن نور معنوى هستند.
از بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
منبع: دانش حوزه