طلبه‌ای که شب با دوستانش بشیند نان سنگکی و آبگوشتی بخورد و بعد هم گعده‌ای، آخر شب تازه به فکر مطالعه می‌افتد.
پس از سیری و سپری شدن پاسی از شب، لای کتاب را باز می‌کند، می‌بیند حال مطالعه ندارد و مطالب را نمی‌فهمد. کتاب را می‌بوسد و کنار می‌گذارد.
این چنین طلبه‌ای به جایی نمی‌رسد.
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
منبع: دانش حوزه