مسلم اگر دشمن‌ات از دشمنی تو با او آگاه شود، در صدد برخورد با تو برمی‌آید.
اما اگر از دشمنی تو با او بی‌خبر باشد، کاری به کارت ندارد.
بی‌خبر گذاشتن دشمن، یکی از مصادیق شگفت تقیه است.
به این روایت طلایی توجه کنید:
عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ قَالَ: كَانَ فِيمَا أَوْصَى بِهِ لُقْمَانُ ابْنَهُ نَاتَانَ أَنْ قَالَ لَهُ يَا بُنَيَّ لِيَكُنْ مِمَّا تَتَسَلَّحُ بِهِ عَلَى عَدُوِّكَ فَتَصْرَعُهُ الْمُمَاسَحَةُ وَ إِعْلَانُ الرِّضَا عَنْهُ وَ لَا تُزَاوِلْهُ بِالْمُجَانَبَةِ فَيَبْدُوَ لَهُ مَا فِي نَفْسِكَ فَيَتَأَهَّبَ لَكَ
از جمله سفارشهای لقمان به پسرش ناتان این است:
ای پسرکم یکی از اسلحه‌هایی که در مقابل دشمن باید به آن مسلح شوی تا او را شکست دهی، این است که با چرب زبانی او را گول بزنی و خشنودی (ظاهری) خودت را از او آشکار کنی.
و (در نقطه مقابل مبادا) با کناره‌گیری از دشمن، او را علاج کنی که (در این صورت) آن چه (از دشمنی نسبت به او) در درون توست، برای او آشکار می‌شود.
(اگر چنین کنی، دشمن‌ات) پس (از آگاهی از دشمنی تو با او) خودش را برای (زیان زدن به) تو آماده می‌سازد.