آن علمی که «نُورٌ يَقَعُ فِي قَلْبِ مَنْ يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَه» نور یقع فی قلب من یرید الله أن یهدیه، آن نوری است که به قلب مؤمن خدا عنایت می‌فرماید، افاضه می‌فرماید، که به واسطه‌ی آن نور انسان کاملا وظایفش برایش روشن می‌شود، مطالب را می‌فهمد، برایش کاملا روشن می‌شود، به طوری که راه را از چاه کاملا تمیز می‌دهد و تشخیص می‌دهد و به چاه نمی‌افتد ، صحبت در این است.
مثلا اگر خداوند تبارک و تعالی به کسی عنایت بفرماید و از آن نور مقدس علم یک مقداری عنایت کند، آن وقت یک مقدار تأمل و توجه به همین عالم دنیا کند، می‌بیند که این عالم از بین رفتنی است، تمام نعمتهای این عالم هر چه که باشد، تمام مقامات، شئونات، ثروتها، مالها، و…، در معرض فنا و زوال است، این را کاملا ادراک می‌کند.
وقتی که ادراک کرد، می‌فهمد که دل نباید ببندد به چیزی که از آدم گرفته می‌شود، دیگر میخ محبت او را نباید به قلب بکوبد.
منبع: دانش حوزه به نقل از: «روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از حاج شیخ ذبیح الله قوچانی رحمة الله علیه