دیانت، فرمانبرداری نسبت به دستورات الهی است. در یک کلمه انجام واجبات و ترک محرمات.
در این جهت فرقی میان دوران حضور و دوران غیبت وجود ندارد.
لذا در زمان غیبت اگر کسی توفیق فرمانبرداری داشت، در دنیا و آخرت سود برده است. هر چند تشرف ظاهری خدمت امام زمانش پیدا نکرده باشد.
و اگر در فرمانبرداری لنگشی وجود داشته باشد، زیان کرده است هر چند به مصالحی و در شرایط ویژه‌ای، واقعا تشرف خدمت امام زمانش پیدا کرده باشد.
حال و روز تشرفات احتمالی و خیالی و جعلی هم که روشن است.
روش و سیره بزرگان علم و تقوا نیز بر همین اساس بوده است.
مرحوم شیخ علی زاهد از شخصیتهایی است که تمامی ارکان نجف او را به قدس و تقوا قبول داشتند.
از ایشان پرسیده شد: آیا خدمت امام زمان رسیده‌ای؟
ایشان به جای «نمی‌دانم»، «شاید»، «این امور از اسرار است» و… فرمود:
نه و الله نه در خواب و نه در بیداری، تشرف خدمت امام زمان پیدا نکرده‌ام.
نقل به مضمون
سند: آشیخ محمود ذبیحی از مرحوم آشیخ حسنعلی مروارید