عید غدیر سالروز مراسم رسمی بیعت گرفتن برای خلافت امیرالمؤمنین است.
درباره این مراسم چند روزه‌ی ده‌ها هزار نفری، آیات متعددی از قرآن نازل شد.
از جمله این که حارث فهری، ولایت و خلافت امیرالمؤمنین را نپذیرفت و از خداوند طلب عذاب نمود و در همان لحظه با عذاب الهی به هلاکت رسید و آیات اول سوره معارج: سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ نازل گردید.
و…
این مراسم، هفتاد روز پیش از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله برگزار شد.
بنا بر این خود پیامبر صلی الله علیه و آله پیش از نخستین سالروز این مراسم رحلت فرموده و فرصتی برای بزرگداشت آن پیدا نکرده است.
اما پس از پیامبر صلی الله علیه و آله، طبق مستندات مسلم شیعه، غدیر مورد تکذیب قرار گرفت و خلافت امیرالمؤمنین نیز غصب گردید.
با توجه به حساسیت فوق العاده اصل حادثه غدیر، دشمن چاره‌ای جز سانسور شدید آن نداشت، لذا آنچنان اختناق شدیدی بر جامعه حاکم کرد که حتی نقل آن نیز جرمی نابخشودنی گردید.
علامه امینی در یکی از سخنرانی‌های مشهد از منابع اهل سنت نقل می‌فرماید:
یکی از تابعین سراغ یکی از صحابه آمد و پرسید فلانی تو در غدیر بودی؟ گفت آری. پرسید می‌توانی آن را برای من نقل کنی؟ پاسخ داد می‌خواهی گردنم را بزنند؟!
(انشاء‌الله با مراجعه به نوارهای ایشان منبع دقیق آن نقل خواهد شد اما قدری زمانبر است.)
وقتی نقل اصل حادثه بدین مهمی، چنین جرمی داشت، آیا نوبت به بزرگداشت علنی آن می‌رسد؟!
با این سانسور شدید و اختناق وحشتناک، مسلما بزرگداشت غدیر توسط امامان شیعه در اختفاء کامل عملی می‌شده است.
بنا بر این جایی برای این پرسش باقی نمی‌ماند که چرا که پیامبر صلی الله علیه و آله و امامان شیعه علیهم السلام چرا اقدام به بزرگداشت غدیر نکرده‌اند.
آن چه جای پرسش دارد و علماء سنی باید به آن پاسخ دهند این است که:
حادثه‌ی غدیر با این عظمت و با این ویژگی‌های فوق العاده، چرا و چگونه به فراموشی سپرده شد؟!
انشاء در مجال مناسب خواهیم دید که بزرگداشت غدیر توسط ائمه علیهم السلام هم در حد امکان صورت گرفته است.