در دستگاه الهی، کیفیت مهم است نه کمیت.
ممکن است یک کار حجم بالایی داشته باشد، اما هرگز مقبول واقع نشود.
اما ممکن است کاری کوچک، در دستگاه الهی بسیار بسیار بزرگ دیده شود.
یکی از کیفیتهای مطلوب در بندگی خداوند، فروتنی و شکسته دلی است.
زیارت امام حسین علیه السلام نیز از این قانون مستنثنا نیست. هر چه افتادهتر و خاکیتر، مقربتر و مقبولتر.
از همین رو مرحوم محدث قمی در مفاتیح الجنان تواضع و فروتنی را به عنوان چهارمین ادب زیارت امام حسین علیه السلام میشمارد.
یکی از مظاهر فروتنی، پیاده رفتن به زیارت است.
این مطلب شاهد بسیار جالبی در قصه اصحاب کهف دارد. توجه کنید:
(اصحاب کهف) سوار بر اسبانشان شده و از شهر بیرون آمدند. هنگامی که سه میل از شهر دور شدند، (یکی از آنان به نام) تملیخا گفت ای برادران (با ترک پست و مقام) درماندگی آخرت آمد (و آشکار گردید) و مُلک دنیا رفت.
از اسبانتان فرود آیید و بر پاهایتان راه روید، شاید خداوند (به خاطر این تواضع شما) برای شما فرجی از گرفتاریتان قرار دهد.
پس (از این سخن تملیخا همگی) از اسبانشان فرود آمدند و در این روز، هفت فرسخ پیاده راه رفتند (آن چنان که) از پاهایشان خون جاری گردید…[1]
با توجه به جریان یاد شده روشن میشود که یکی از دلایل و حکمتهای پیاده روی در زیارت اربعین، اظهار فروتنی در زیارت امام حسین علیه السلام است.
[1]- وَ رَكِبُوا خُيُولَهُمْ وَ خَرَجُوا مِنَ الْمَدِينَةِ فَلَمَّا سَارُوا ثَلَاثَةَ أَمْيَالٍ قَالَ لَهُمْ تمليخا يَا إِخْوَتَاهْ جَاءَتْ مَسْكَنَةُ الْآخِرَةِ وَ ذَهَبَ مُلْكُ الدُّنْيَا انْزِلُوا عَنْ خُيُولِكُمْ وَ امْشُوا عَلَى أَرْجُلِكُمْ لَعَلَّ اللَّهَ أَنْ يَجْعَلَ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ فَرَجاً وَ مَخْرَجاً فَنَزَلُوا عَنْ خُيُولِهِمْ وَ مَشَوْا عَلَى أَرْجُلِهِمْ سَبْعَةَ فَرَاسِخَ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ فَجَعَلَتْ أَرْجُلُهُمْ تَقْطُرُ دَماً
ترجمه مرحوم محدث قمی این گونه است:
اى برادران اين راه راه آخرت است و بايد بنحو فقيرى و مسكنت رفت و ملك و رياست دنيا را بايد كنار گذاشت اكنون از اسبها بايد پياده شويد و با پاى پياده به درگاه حق تعالى برويد تا شايد پروردگار شما بر شما رحم نمايد و گشايشى در امر شما نصيب شما فرمايد پس همگى از اسبهاى خويش پياده شدند و در آن روز آن محترمين معظمين با پاى پياده هفت فرسخ راه رفتند تا آنكه پاهاى ايشان مجروح شد و خون از آنها متقاطر گرديد