شکی نیست که اهانت کردن کار بدی است. شکی هم نیست که اگر کسی اهانت شود خاطرش رنجیده می‌گردد.

اما بعضی از جاها به دست خودمان موجب اهانت خودمان را فراهم می‌سازیم. اینجاست که دیگر نباید کسی را جز خود سرزنش نماییم.

یک حدیث طلایی:

وَ قَالَ ع: ثَمَانِيَةٌ إِنْ أُهِينُوا لَا يَلُومُنَّ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ الْجَالِسُ عَلَى مَائِدَةٍ لَمْ يُدْعَ إِلَيْهَا وَ الْمُتَأَمِّرُ عَلَى رَبِّ الْبَيْتِ وَ طَالِبُ الْخَيْرِ مِنْ أَعْدَائِهِ وَ مُبْتَغِي الْفَضْلِ مِنَ اللِّئَامِ وَ الدَّاخِلُ بَيْنَ اثْنَيْنِ فِي حَدِيثِهِمَا وَ لَمْ يَأْمُرَاهُ بِهِ وَ الْمُسْتَخِفُّ بِالسُّلْطَانِ وَ الْجَالِسُ مَجْلِساً لَيْسَ لَهُ بِأَهْلٍ وَ الْمُقْبِلُ بِحَدِيثِهِ عَلَى مَنْ لَا يَسْتَمِعُ مِنْهُ.

هشت گروه هستند که اگر مورد اهانت قرار گرفتند هرگز نباید کسی جز خود را سرزنش کنند:

۱- کسی که بر سفره‌ای بنشیند که دعوت نشده است

۲- کسی که بر صاحب خانه امر و نهی کند

۳- کسی که از دشمنانش طلب خیر نماید

۴- کسی که از آدمهای پست انتظار لطف و احسان داشته باشد

۵- کسی که خود را در سخن دو نفر داخل کند بدون این که از او چنین چیزی را خواسته باشند

۶- کسی که پادشاه را دست کم بگیرد

۷- کسی که در جایی که سزاوار او نیست بنشیند

۸- کسی که رو به سخن گفتن با کسی کند که شنونده او نیست.

اگر از رفتار نابجا پرهیز نکنیم و اهانت شویم مصداق این ضرب المثل هستیم که «خودم کردم که لعنت بر خودم باد».