سلسله مراتب در مقامات معصومین، فوق درک ماست و ربطی هم به تکلیف ما ندارد.

وظیفه ما نسبت به همه ائمه یکسان است و آن هم تسلیم محض.

از این رو:

حسن و حسین دو امام هستند (اطاعت از هر دو آنها یکسان است) چه بایستند و چه بنشینند.

إِنَّهُمَا إِمَامَانِ قَامَا أَوْ قَعَدَا وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا

با این همه احیانا ویژگی‌هایی از آنها دیده می‌شود که از جهتی فضیلت یکی بر دیگری را می‌نمایاند.

گفتیم «می‌نمایاند»، این یعنی در نظر ما این چنین دیده می‌شود، اما در واقع چه خبر است، ما از آن بی‌خبریم و به آن احاطه نداریم.

یکی از آنها، ویژگی امام حسین در مقابل امام حسن علیهما السلام است که موجب شده زیارتش و عزایش و شفاعتش از دیگر امامان متفاوت باشد.

اما اگر مقامات واقعی‌شان صرف نظر کنیم و باید هم صرف نظر کنیم، خیال می‌کنم فضیلتی بس بزرگ از امام حسن گم شده.

توضیح این که:

آزاده، مرگ را می‌پذیرد، ولی ننگ را نه!

خود امام حسین علیه السلام هم در روز عاشورا در دو جا به این مطلب اشاره فرموده:

الْمَوْتُ خَيْرٌ مِنْ رُكُوبِ الْعَارِ          وَ الْعَارُ خَيْرٌ مِنْ دُخُولِ النَّارِ

الْقَتْلُ أَوْلَى مِنْ رُكُوبِ‏ الْعَارِ            وَ الْعَارُ أَوْلَى مِنْ دُخُولِ النَّارِ

این دو رجز دو بخش دارد، یکی برتری مرگ و قتل از ننگ و عار، این قسمت غالبا مطرح می‌شود.

بخش دوم آن، برتری ننگ و عار از آتش جهنم است. این بخش دیگر مورد غفلت قرار می‌گیرد و گاهی هم اصلا نقل نمی‌شود.

توضیح اجمالی این بخش هم این است که اگر به هر دلیلی پذیرفتن ننگ، تبدیل به یک ضرورت شد، حالا چه ضرورت عقلی چه ضرورت شرعی، فرقی نمی‌کند، آن وقت باید تسلیم شد، هم تسلیم خرد و هم تسلیم خدا.

اما تسلیم شدنی که از صد مرگ و کشته شدن و تلخ‌تر است و دشوارتر!!!

حال اگر آزاده‌ی کاملی هم باشی، در مردانگی هم شاه مردان باشی، دیگر عذاب تن دادن به ننگ قابل درک نیست تا چه رسد به تحمل آن!

شجاعت امام حسین در فدا کردن جان امری است که فضیلت آن قابل درک عمومی است.

اما آیا شجاعت امام حسن در فدا کردن آبرو و اعتبار، درک کردنی است؟!

امام حسن علیه السلام برای بقاء دین و بقاء شیعه بخش دوم این رجز امام حسین را عملی ساخت…!!!