کسی از رزق و روزی بدش نمی‌یاد.

در دعاها هم به زبونای مختلف هی می‌خونیم: «أَسْأَلُكَ أَنْ تَرْزُقَنِي مِنْ فَضْلِكَ رِزْقاً وَاسِعاً حَلَالًا طَيِّباً مُبَارَكا».

تا اینجاش که روشنه.

اما بعضی رزق و روزی‌ها خطرناکند، خیلی هم خطرناک!

مال حروم رو نمی‌گم. اون که خطر نیست، خود آتشه.

مقصودم همین روزی حلاله اما دیگه طیب و طاهر نیست!

چرا؟!

چراش توی این روایته:

قَالَ ص‏ إِنَّ اللَّهَ لَيُغَذِّي عَبْدَهُ الْمُؤْمِنَ بِالْبَلَاءِ كَمَا تُغَذِّي الْوَالِدَةُ وَلَدَهَا بِاللَّبَنِ وَ إِنَّ الْبَلَاءَ إِلَى الْمُؤْمِنِ أَسْرَعُ مِنَ السَّيْلِ إِلَى الْوِهَادِ وَ مِنْ رَكْضِ الْبَرَاذِينِ وَ إِنَّهُ إِذَا نَزَلَ بَلَاءٌ مِنَ السَّمَاءِ بَدَأَ بِالْأَنْبِيَاءِ ثُمَّ بِالْأَوْصِيَاءِ ثُمَّ الْأَمْثَلِ‏ فَالْأَمْثَلِ‏ وَ إِنَّهُ سُبْحَانَهُ يُعْطِي الدُّنْيَا لِمَنْ يُحِبُّ وَ يُبْغِضُ وَ لَا يُعْطِي الْآخِرَةَ إِلَّا أَهْلَ صَفْوَتِهِ وَ مَحَبَّتِهِ وَ إِنَّهُ يَقُولُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى لِيَحْذَرْ عَبْدِيَ الَّذِي يَسْتَبْطِئُ رِزْقِي أَنْ أَغْضَبَ فَأَفْتَحَ عَلَيْهِ بَاباً مِنَ الدُّنْيَا. بحار الأنوار (ط - بيروت) / ج‏78 / 195

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: به درستی که خداوند بنده مؤمنش را (برای رشد و ترقیش) با بلا و گرفتاری تغذیه (و پرورش) می‌دهد، همان گونه که مادر فرزندش را با شیرش تغذیه می‌کند. (از این رو) واقعا سرعت فرود آمدن بلا به مؤمن سریع‌تر از سرعت سیل به سوی زمینهای پست و سریع‌تر از دویدن اسب است.

به راستی که بلا از آسمان فرود می‌آید. از پیامبران آغاز می‌کند و سپس به اوصیاء می‌رسد و همچنین طبق مراتب بندگان، هر آن که به اوصیاء نزدیک تر باشد، گرفتارتر می‌شود.

به راستی که خداوند سبحان دنیا را (به همه) می‌دهد، چه کسی که دوستش دارد و چه کسی که دشمنش دارد. اما آخرت را جز به بندگان خالص و اهل محبتش نمی‌دهد.

به درستی که خداوند سبحان و متعال می‌فرماید بنده من که رزقم به او دیر می‌رسد، باید از غضب من برحذر باشد. (چرا که اگر من بر او غضب نمایم) دری از دنیا بر او می‌گشایم (و روزیش را زیاد می‌کنم).

پس معلوم شد هر دنیایی رحمت نیست و هر رزقی خیر نیست.

رزقی که خدا به خاطر غضبش بده، معلومه خیلی خطرناکه!

برا همین دنیاشو آباد می‌کنه که زودتر مرخص بشه و بره پی کارش تا دیگه صداشو نشنوه!