این آیه معروف است: إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها (اسراء 7)
و اکثر ترجمه‌ها هم بر این سیاق است که: اگر نيكى كنيد، به خود نيكى كردهايد، و اگر بدى كنيد، به خود [بد نمودهايد]
اما روایت حضرت رضا علیه السلام چیز دیگری می‌گوید: إن أحسنتم أحسنتم لأنفسكم و إن أسأتم فلها ربّ يغفر لها.
اگر نیکی کنید به خود نیکی کرده‌اید و اگر بدی کنید پس برای آن پروردگاری است که آن را می‌آمرزد (و همیشه آماده است که آب رفته را به جوی برگرداند)
اگر تو بد کردی و با من قهر کردی اما منِ خدا هرگز قهر نمی‌کنم!
پس قهر چرا؟! و صد البته نومیدی هم هرگز!
مهربانی مهربان‌تر این می‌شود؟!
برای من بس است همچین خدایی داشتن تا به همه عالم فخر کنم!
(امیرالمؤمنین علیه السلام: إِلَهِي كَفَى لِي عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفَى بِي فَخْراً أَنْ تَكُونَ لِي رَبّاً أَنْتَ كَمَا أُحِبُّ فَاجْعَلْنِي كَمَا تُحِبُّ)
کاری ندارم که این تأویل آیه است یا تفسیر، اما خدایی، خدای این جوری چقدر کیف دارد؟! من یکی که برای داشتن یک همچه خدایی باد به غبغب می‌اندازم و سرم را به آسمان می‌گیرم!
شما چطور؟!