اساس نظام ارزشی اسلام با سرشت آدمی کاملا سازگار است و علاوه بر آن چنان آشکار است که برای هیچ فردی، در درستی آن تردیدی باقی نمی‌ماند.

این اساس با مقایسه‌هایی روشن بیان شده است. مانند مقایسه‌ی نور و ظلمت، مقایسه‌ی کوری و بینایی و…:

قُلْ هَلْ يَسْتَوِي اَلْأَعْمىٰ وَ اَلْبَصِيرُ أَ فَلاٰ تَتَفَكَّرُونَ ﴿الأنعام‏، 50﴾

بگو: آیا نابینا و بینا یکسانند؟! پس چرا نمی اندیشید؟!

مَثَلُ اَلْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمىٰ وَ اَلْأَصَمِّ وَ اَلْبَصِيرِ وَ اَلسَّمِيعِ هَلْ يَسْتَوِيٰانِ مَثَلاً أَ فَلاٰ تَذَكَّرُونَ ﴿هود، 24﴾

وصف این دو گروه [مشرک و مؤمن] همانند نابینا و کر و بینا و شنواست؛ آیا [این دو گروه] یکسانند؟! پس آیا متذکّر نمی شوید؟!

وَ مٰا يَسْتَوِي اَلْأَعْمىٰ وَ اَلْبَصِيرُ ﴿فاطر، 19﴾

نابینا و بینا، یکسان نیستند.

قُلْ هَلْ يَسْتَوِي اَلْأَعْمىٰ وَ اَلْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي اَلظُّلُمٰاتُ وَ اَلنُّورُ ﴿الرعد، 16﴾

بگو: آیا نابینا و بینا یکسانند یا تاریکی و نور برابرند؟

ریشه‌ی بینایی و کوری نسبت به حقایق نیز علم و جهل است. در واقع مقایسه کور و بینا، همان مقایسه جهل و علم است؛

قُلْ هَلْ يَسْتَوِي اَلَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ اَلَّذِينَ لاٰ يَعْلَمُونَ ﴿الزمر، 9﴾

بگو: آیا کسانی که معرفت و دانش دارند و کسانی که بی بهره از معرفت و دانش اند، یکسانند؟

علم است که به روان آدمی حیات می‌بخشد و اگر نباشد نصیب انسان چیزی جز مردگی دل نیست، هر چند به دید ظاهر زنده باشد؛

وَ مٰا يَسْتَوِي اَلْأَحْيٰاءُ وَ لاَ اَلْأَمْوٰاتُ ﴿فاطر، 22﴾

و زندگان و مردگان یکسان نیستند.

با آمدن علم، حیات هم جوانه می‌زند و ثمر این حیات هم، تفاوت گذاشتن میان خوبی و بدی است.

با درک تفاوت میان خوبی و بدی، پای کارهای نیک به میان می‌آید و بدکاری رخت برمی‌بندد.

کلید همه‌ی اینها نیز مقایسه‌ی روشن میان ارزش خوبی و نیکوکاری از یک سو و بدی و بدکاری از سوی دیگر است؛

وَ لاٰ تَسْتَوِي اَلْحَسَنَةُ وَ لاَ اَلسَّيِّئَةُ ﴿فصلت‏، 34﴾

نیکی و بدی یکسان نیست.

وَ مٰا يَسْتَوِي اَلْأَعْمىٰ وَ اَلْبَصِيرُ وَ اَلَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ وَ لاَ اَلْمُسِيءُ قَلِيلاً مٰا تَتَذَكَّرُونَ ﴿غافر، 58﴾

و بینا و نابینا، یکسان نیستند و [نیز] آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند با [مردم] بدکار برابر نمی باشند. اندکی متذکّر [این حقایق] می شوید.

در این مقایسه‌ی آشکار، دیگر زنده‌بادها، مرده‌بادها، اثری ندارند و سیاهی جمعیت نیز پلیدی پلید را پاک نمی‌کند و نمی‌شوید؛

قُلْ لاٰ يَسْتَوِي اَلْخَبِيثُ وَ اَلطَّيِّبُ وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ اَلْخَبِيثِ ﴿المائدة، 100﴾

بگو: ناپاک و پاک یکسان نیستند؛ هر چند فراوانی ناپاک‌ها تو را به شگفت آورد.

این سیر علمی عمیق، به مدد سرشت الهی انسان، در چشم بهم زدنی طی می‌گردد و در نهایت تفاوت مؤمن و فاسق را فریاد می‌زند؛

أَ فَمَنْ كٰانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كٰانَ فٰاسِقاً لاٰ يَسْتَوُونَ ﴿السجده‏، 18﴾

آیا کسانی که مؤمن اند مانند کسانی هستند که فاسق‌اند؟ [نه هرگز این دو گروه] مساوی و یکسان نیستند.

تفاوت آشکار مؤمن و فاسق نیز آشکارا تفاوت دوزخیان و بهشتیان را فریاد می‌زند؛

لاٰ يَسْتَوِي أَصْحٰابُ اَلنّٰارِ وَ أَصْحٰابُ اَلْجَنَّةِ أَصْحٰابُ اَلْجَنَّةِ هُمُ اَلْفٰائِزُونَ ﴿الحشر، 20﴾

دوزخیان و بهشتیان یکسان نیستند، بهشتیان همان رستگارانند.

لذا اصرار می‌شود که ارزش گذاری اسلام کاملا فطری و عقلی است، آن هم در عالی‌ترین درجه تفکیک ارزش از ضد ارزش.

پس از بیان اساس ارزش گذاری اسلام، آن چه باقی می‌ماند مصادیق پنهان خوبی و بدی، پلید و پاک است. اینجاست که وحی به مدد فطرت و خرد آمده و مصادیق خوب و بد، پلید و پاک را کاملا آموزش می‌دهد.

در واقع شاید در بسیاری از موارد هم خبری از آموزش نباشد، بلکه وحی در درجه نخست تلاش می‌کند همان فطرت خاکستر گرفته را شعله‌ور سازد. با اندک تذکری زشتی دروغ، تهمت، غیبت و… برای همگان آشکار می‌گردد. و نیز خوبی…

در هر صورت مراحل پس از این، یا همان تذکر و زنده کردن آن چیزی است که در فطرت و ارتکاز همگان از پیش بوده است و یا آموزش و بر طرف کردن تاریکی‌ها و نادانی‌ها.

به شکل کلی سخن از ورع و تقوا هم، چیزی جز پرهیز از بدی‌ها و تشویق به خوبی‌ها نیست. البته این کلی نیز در لابلای بیانات دین تفصیل داده شده است.

این همان صراط مستقیمی است که از آغاز زندگی بشر، پیامبران آن را احیا کرده و اوصیاء نیز ضامن عدم انحراف آن هستند.

این رشته در نهایت به خاتم انبیا رسید و با نصب امیرالمؤمنین علیه السلام به خلافت، عدم انحراف اسلام تضمین گردید و استقامت و پایداری اسلام جاودانه شد.

از این رو صراط مستقیم، همان صراط علی علیه السلام است.

پیش از این هم گذشت که دقیق‌ترین میزان اسلام واقعی علی بن ابی طالب است.

گفتیم نظام ارزشی اسلام، بدیهی، فطری و برهانی است. میزان دقیق این نظام در حل تمامی مشکلات مصداقی و غیر آن نیز علی بن ابی طالب علیه السلام است.

هر گروهی که خود را با این میزان تطبیق دهد، هدایت یافته و ناجی است و هر گروهی که اندک فاصله با این میزان داشته باشد، خارج از اسلام واقعی است، هر چند اسم اسلام ظاهری را یدک بکشد.

پیش از این گذشت:

تبعیت از علی علیه السلام، یعنی شیعه‌ی علی بودن، دقیق‌ترین میزان شناخت اسلام واقعی از صورتهای ظاهری اسلام است.

روی دیگر این سکه، این است که فقط و فقط شیعه، مسلمان واقعی است.

اما غیر شیعه، مسلمان ظاهری است و نه واقعی. چرا که جدایی از علی، جدایی از حق، و جدایی از حق، جدایی از اسلام حقیقی است.

با درک درست این میزان مهم، جایگاه تشیع در اسلام حقیقی، آشکار گردید.

حقایق یاد شده، همگی اثبات کننده‌ی برتری «شیعه» در نظام جدید ارزشی اسلام است، بدون در نظر گرفتن طبقات ارزشی جاهلی.

پیش از اسلام ارزش طبقات اعراب جاهلی بر این اساس بود:

اعراب اصیل، طبقه‌ی اول جامعه محسوب می‌شدند.

طبقه‌ی دوم موالین بودند. موالین همان بردگان آزاد شده‌ای هستند که وابسته به اربابان پیشین‌شان شده بودند.

طبقه‌ی بعدی عجم بودند که از دید اعراب آن زمان هیچ ارزشی نداشتند.

این نظام طبقاتی، اساس مهم ارزش گذاری در آن دوره بوده است.

هیچ تردیدی نیست که تمامی این طبقات و ارزش‌های موهوم آن، در سایه‌ی اسلام از پایه فرو ریخت و در نگاه کلی تقوا، تنها جایگزین ارزش طبقات جامعه گردید.

يٰا أَيُّهَا اَلنّٰاسُ إِنّٰا خَلَقْنٰاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَ أُنْثىٰ وَ جَعَلْنٰاكُمْ شُعُوباً وَ قَبٰائِلَ لِتَعٰارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اَللّٰهِ أَتْقٰاكُمْ إِنَّ اَللّٰهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ ﴿الحجرات‏، 13﴾

اى مردم، ما شما را از مرد و زنى آفريديم، و شما را ملّت، ملّت و قبيله، قبيله گردانيديم تا یکدیگر را بشناسید. در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست. یقینا خداوند داناى آگاه است.

همان گونه که گذشت این ارزش گذاری جدید بر اساس تقوا و پرهیزکاری، طبقه‌ی ارزشی جدیدی را به نام شیعه ایجاد کرد.

این مطلب، اساس بسیاری از روایات هم هست که جایگاهی ویژه برای شیعه در نظام ارزشی جدید اسلام بیان کرده است.

روایات در این زمینه بسیار فراوان و متنوع است. اما در ادامه با بخش خاصی از این روایات آشنا می‌شویم.

برخی از روایات ضمن اشاره به امتیازات ظاهری جامعه‌ی آن زمان، آن امتیازات را به شیعه منتسب می‌کند.

پیش از دیدن روایات توجه به این نکته لازم است که اسلام نتوانست خلق و خوی اعراب را کاملا تغییر دهد تا ارزش گذاری اسلام را بپذیرند.

چرا که اعراب آن چنان با نظام طبقاتی فاسد گذشته خو گرفته بودند که حتی پس از اسلام هم پیوسته بر همان اساس جاهلیت ارزش گذاری می‌کردند.

از این رو ائمه علیهم السلام با بهره گیری از همان ادبیات گذشته، تعریفی نو از طبقات جامعه ارایه دادند.

به این روایت توجه کنید:

عن محمد بن علی علیه السلام قال: نحن العرب و شیعتنا منا.

عرب ما هستیم و شیعیان ما از ما هستند (و در ارزش تابع ما هستند).

همان گونه که گذشت عرب بودن مهم ترین امتیاز در جامعه‌ی جاهلی آن زمان بوده است.

در این روایت امام باقر علیه السلام شیعیان را، ـ از هر قوم و قبیله و طبقه‌ای که باشند، خواه عرب خواه عجم، خواه برده خواه ارباب، از خود دانستند و آنان را از عرب برشمردند و از طبقه‌ی اشراف جامعه محسوب کردند.[1]

در برخی از روایات از شیعیان عجم به عنوان موالی یاد شده است.

روایات موالی، نکته دقیقی را بیان می‌کند که مناسب است پیش از طرح آنها اشاره‌ای به آن نکته داشته باشیم.

مسلما خود اعراب به حسب قبایل مراتب و شرافت متفاوتی داشتند و تمامی اعراب در نظر خود آنان در یک پایه و درجه شمرده نمی‌شدند.

موالیان نیز به حسب وابستگی به شخص عربی که مولای آنها بوده است منزلتهای متفاوتی داشتند و چه بسا موالیِ برخی از بزرگان عرب (و شاید بردگان آنها نیز) بر برخی از قبایل دون پایه عرب برتری داشتند.

در نظام طبقاتی جدید پس از اسلام، مراتب و مقامات بر اساس شرافتهای واقعی تنظیم شد که عنوان کلی آن تقوا است، إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اَللّٰهِ أَتْقٰاكُمْ.

روشن است که در این نظام، بالاترین و برترین درجه شرافت به وجوه متعدد، برای اشرف خلایق خاتم انبیاء صلی الله علیه و آله و اهل بیت گرامش علیهم السلام می‌باشد.

به اقتضای عقل و شرع، مسلمانان حقیقی، از هر قوم و ملتی که باشند، تحت ولایت اولوا الامر، یعنی محمد و آل محمد قرار می‌گیرند. بنا بر این، پیامبر و اهل بیتش مولای هر مؤمن و مؤمنه‌ای هستند و مسلمانان نیز موالیان آن بزرگوران.

با توجه به تفاوت بی‌نهایت درجه و پایه‌ی آل محمد، نسبت به سایر مسلمانان، حرمت و کرامت موالیان آنها نیز نه تنها با سایر موالیان متفاوت است، بلکه منزلت موالیان آن حضرت بر سایر عرب‌ها (که تفاوت فاحشی با منزلت پیامبر و اهل بیت او داشتند) می‌چربد.

پس از این نکته به ادامه روایات می‌پردازیم.

روی أن الصادق علیه السلام قال: من ولد فی الإسلام فهو عربی و من دخل فیه بعد ما كبر فهو مهاجر و من سبی و أعتق فهو مولی و مولی القوم من أنفسهم.

کسی که در اسلام متولد شود پس او عربی است و کسی که پس از بزرگی مسلمان شود پس او مهاجر است و کسی اسیر شده و (سپس مسلمان شده و) آزاده شده باشد پس او از موالیان است و موالیان از خود قوم عرب شمرده می‌شوند.

با بیانی که گذشت مرور دوباره روایات پیشین، نه تنها محتوای آنها از تعبد خارج شده و تعقلی می‌گرداند، بلکه افق‌های جدیدی نیز برای ما می‌گشایند.

افق‌های جدیدی همگی به مطلبی کلیدی و اساسی اشاره می‌کنند و آن این که مسلمان حقیقی، جامع کمالات بی‌نهایت است، کمالاتی که ریشه در مفاهیم جدیدی دارد که اسلام آن را آورده است.

همچنان که بارها تأکید شد مسلمان حقیقی، تعبیر دومی از شیعه علی است.

اینک این شما و این هم افق‌های جدید:

قَالَ سَمِعْتُ الصَّادِقَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ع يَقُولُ الْمُؤْمِنُ عَلَوِيٌّ لِأَنَّهُ عَلَا فِي الْمَعْرِفَةِ وَ الْمُؤْمِنُ هَاشِمِيٌّ لِأَنَّهُ هَشَمَ الضَّلَالَةَ وَ الْمُؤْمِنُ قُرَشِيٌّ لِأَنَّهُ أَقَرَّ بِالشَّيْ‏ءِ الْمَأْخُوذِ عَنَّا وَ الْمُؤْمِنُ عَجَمِيٌّ لِأَنَّهُ اسْتَعْجَمَ عَلَيْهِ أَبْوَابُ الشَّرِّ وَ الْمُؤْمِنُ عَرَبِيٌّ لِأَنَّ نَبِيَّهُ ص عَرَبِيٌّ وَ كِتَابُهُ الْمُنْزَلُ بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ وَ الْمُؤْمِنُ نَبَطِيٌّ لِأَنَّهُ اسْتَنْبَطَ الْعِلْمَ وَ الْمُؤْمِنُ مُهَاجِرِيٌّ لِأَنَّهُ هَجَرَ السَّيِّئَاتِ وَ الْمُؤْمِنُ أَنْصَارِيٌّ لِأَنَّهُ نَصَرَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَيْتِ رَسُولِ اللَّهِ وَ الْمُؤْمِنُ مُجَاهِدٌ لِأَنَّهُ يُجَاهِدُ أَعْدَاءَ اللَّهِ تَعَالَى فِي دَوْلَةِ الْبَاطِلِ بِالتَّقِيَّةِ وَ فِي دَوْلَةِ الْحَقِّ بِالسَّيْفِ.

از امام صادق علیه السلام شنیدم که می‌فرمود: مؤمن علوی است چون در شناخت (حقایق از دیگران) بالا رفته است و مؤمن هاشمی است چون گمراهی را تکه تکه کرده است و مؤمن قریشی است چون به آن چه از ما گرفته اقرار کرده است و مؤمن عجمی است چون درهای بدی بر او بسته است و مؤمن عربی است چون پیامبرش عربی است و کتاب آسمانی‌اش به زبان عربی است و مؤمن نبطی است چون او علم را استنباط می‌کند و مؤمن مهاجری است چون از گناهان دوری کرده است و مؤمن انصاری است چون او رسول خدا صل الله علیه و آله را یاری نموده است و مؤمن مجاهد است چون او او با دشمنان خدا در دولت باطل به وسیله تقیه مبارزه می‌کند و در دولت حق به وسیله شمشیر.

رُوِيَ عَنِ الصَّادِقِ علیه السلام أَنَّهُ قَالَ: الْمُؤْمِنُ هَاشِمِيٌّ لِأَنَّهُ هَشَمَ الضَّلَالَ وَ الْكُفْرَ وَ النِّفَاقَ وَ الْمُؤْمِنُ قُرَشِيٌّ لِأَنَّهُ أَقَرَّ لِلشَّيْ‏ءِ وَ نَحْنُ الشَّيْ‏ءُ وَ أَنْكَرَ لَا شَيْ‏ءَ الدُّلَامَ وَ أَتْبَاعَهُ وَ الْمُؤْمِنُ نَبَطِيٌّ لِأَنَّهُ اسْتَنْبَطَ الْأَشْيَاءَ تَعَرَّفَ الْخَبِيثَ عَنِ الطَّيِّبِ وَ الْمُؤْمِنُ عَرَبِيٌّ لِأَنَّهُ عُرِّبَ عَنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ الْمُؤْمِنُ أَعْجَمِيٌّ لِأَنَّهُ أَعْجَمَ عَنِ الدُّلَامِ فَلَمْ يَذْكُرْهُ بِخَيْرٍ وَ الْمُؤْمِنُ فَارِسِيٌّ لِأَنَّهُ تَفَرَّسَ فِي الْأَسْمَاءِ لَوْ كَانَ الْإِيمَانُ مَنُوطاً بِالثُّرَيَّا لَتَنَاوَلَهُ أَبْنَاءُ فَارِسَ يَعْنِي بِهِ الْمُتَفَرِّسَ فَاخْتَارَ مِنْهَا أَفْضَلَهَا وَ اعْتَصَمَ بِأَشْرَفِهَا وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص اتَّقُوا فِرَاسَةَ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّهُ يَنْظُرُ بِنُورِ اللَّهِ.

از امام صادق علیه السلام نقل شده که حضرت فرمود: مؤمن هاشمی است زیرا او گمراهی و کفر و نفاق را شکسته و تکه تکه کرده است. مؤمن قرشی است زیرا به شیئ حقیقی که ما باشیم، اقرار و اعتراف نموده است و ناچیز (و بی مقدار) را که عمر و اتباع او هستند انکار نموده است و مؤمن نبطی است زیرا او (باطن) اشیاء را استنباط کرده و پلید و بد سیرت را از پاکیزه می‌شناسد و مؤمن عربی است زیرا او از جانب ما (مطالب و حقایق را) بیان و آشکار می‌کند (یا از جانب ما از انحراف و کجی دور شده است) و مؤمن اعجمی است زیرا او از (تمایل به) عمر ساکت است و عمر را به نیکی یاد نمی‌کند و مؤمن فارسی است زیرا در (شناخت معانی) اسماء فراست دارد (و به خوبی به معانی آنها پی می‌برد) اگر ایمان به ستاره ثریا آویزان بود البته که فرزندان فارس آن را به دست می‌آوردند. (البته) مقصود از پسران فارس با فراست‌ها هستند. پس از (میان) اسماء، برترین آنها را انتخاب می‌کنند و به شریف‌ترین آنها چنگ می‌زنند و به تحقیق رسول خدا صلی الله علیه و آله فرموده است از فراست مؤمن بپرهیزید به راستی که مؤمن به نور خدا می‌نگرد.

علامه مجلسی رضوان الله علیه در آغاز بیانی که در ذیل این گونه روایات دارد می‌فرماید:

گویا هدف از این روایات بیان فضیلت مؤمن است و این که ممکن است تمام نامهای نیکو به وجوه مختلف بر مؤمن اطلاق شود…[2]

دامنه‌ی بحث اسامی شیعه و مسلمان واقعی و فلسفه آن اسامی، گسترده است و در موضوعات مختلفی مانند نام رافضی یا ابوترابی و… طرح شده و قابل پی گیری است. اما همین اندازه برای هدف نوشتار کافی است. از این رو به آن چه بیان شد بسنده می‌کنیم.

نتیجه بحث این شد که در نظام طبقاتی جدید اسلام که بر اساس تقوا و حکمت بیان شده، طبقه برتر معصومین علیهم السلام هستند و پس از آن شیعیان که تنها مصداق مسلمان واقعی می‌باشند. از این رو شیعیان به تمامی صفات نیکو و زیبا آراسته هستند.

منابعی وحیانی که به موضوع برتری شیعه پرداخته‌اند بسیار گسترده و متنوع است. انشاء الله در ادامه این سلسله مباحث به آنها هم نگاهی می‌افکنیم.

تا این جا روشن شد این تعبیر عامیانه که «فرقی بین سنی و شیعه نیست»، «سنی و شیعه برابر هستند» «سنی و شیعه هر دو یک مقصد دارند و تنها راهشان با هم فرق می‌کند» و…، نه تنها هیچ اساس علمی ندارد بلکه بر خلاف برهان است.

ینا بر این تفاوت شیعه با سایرین، نه یک تعصب کور فرقه‌ای و مذهبی است، بلکه واقعیتی مسلمی است که مستند به دلیل است.

در نظام ارزشی جدید اسلام، برخی از اقوام با عناوینی چون «عجم»، «موالیان» و «ایرانیان» بر سایر اقوام برتری داده شده‌اند.

همان گونه که گذشت این برتری نمی‌تواند بدون حکمت و دلیل باشد و اگر جز این باشد با حقانیت اسلام سازگار نیست.

مستندات برتری ایرانیان را در ادامه همین سلسله نوشتار خواهید دید. آن چه مهم است شناخت حکمت آن است.

مسلما دلیل اصلی برتری ایرانیان، تشیع آنان است.

اما چرا ایرانیان به تشیع تمایل پیدا کردند خود علتهای گوناگونی دارد. از جمله:

۱- ایرانیان بر خلاف اعراب، به تصریح روایات متصف به حکمت و دانش‌اند: هؤلاء الفرس حكماء كرماء (این فارسیان دانایان بزرگوار هستند)

اسلام نیز بر اساس حکمت و کرامت بنیاد نهاده شده است.

۲- همچنان که در مباحث آینده خواهد آمد ایرانیان حق‌پذیرتر از دیگران بوده و از تعصبات قومی اعراب به دور بودند.

3- برخورد مثبت امیرالمؤمنین و سایر ائمه علیهم السلام با عجم و بردگان، ایرانیان را به سوی آنان جذب کرد.

4- تبعیض کور غاصبین، به ویژه عمر، و تحقیر فوق العاده عجم و بردگان از سوی عمر، ایرانیان را از غاصبین متنفر ساخته و متوجه وقوع تحریف در اسلام ساخت.

این اشارات کوتاه تنها برای این بود که روشن شود برتری قومی ایرانیان در اسلام واقعیتی مستند است و نه تخیلی ناشی از قومیتگرایی.

تفصیل این مطالب را در مقاله‌ای با عنوان «تشیع ایرانیان (جایگاه عجم در اسلام) »خواهید دید. انشاء الله.

در لابلای قرآن و احادیث پیامبر صلی الله علیه و آله از مؤمنان نیکوکار، مدح و ثنا گفته شده و کافران و منافقان نیز مذمت شده‌اند.

در پاره‌ای از موارد، این عناوین کلی بر فرد و یا گروهی هم تطبیق داده شده است. به ویژه در سخنان پیامبر صلی الله علیه و آله به صراحت از افراد و اشخاصی نامبرده شده است.

ناگفته پیداست که هم مدح و ثنا از برخی از افراد و هم مذمت از برخی دیگر، بر اساس همان نظام ارزشی حکیمانه اسلام بوده است و نه تسویه حسابهای شخصی.

برای این منظور کافی به سرگذشت این افراد مراجعه شود.

جالب است که بدانید تمامی افراد ستوده شده همگی از شیعیان سرشناس بوده‌اند.

با جمع بندی از مطالب گذشته روشن می‌شود برتری اسلام چه در حوزه‌ی مذهب و فِرَق، و چه در حوزه‌ی اقوام و ملل، و چه در حوزه‌ی افراد و اشخاص، بر محور ولایت علی بن ابی طالب علیه السلام می‌چرخد.

و اساس آن هم، همان گونه که گذشت عبارت از این بود که علی بن ابی طالب علیه السلام دقیق‌ترین میزان اسلام واقعی از نسخه‌های ظاهری اسلام است.

اگر شیعه برتر از دیگران است به دلیل همراهی با علی است و:

«علی مع الحق و الحق مع علی».