باز دل، چلّه‌نشین حرمِ راز شده‌ست

مرغ شب، با نفس صبح هم‌آواز شده‌ست

باز با دست سحر، پنجره‌ها باز شده‌ست

باز فصلِ سفرِ چلچله آغاز شده‌ست

با نسیمی که به دل‌جویی من می‌آید

باز عطر گل نرگس ز چمن می‌آید

این گل لاله، که زیبایی بی‌حدّ دارد

در چمن تازگی و لطف مجدّد دارد

نکهت فاطمه و عطر محمّد دارد

آفرینش به لبش، ذکر خوش‌آمد دارد

این گل سرخ، که از گلبن توحید شکفت

هر که دیدش، «زَهَقَ الباطِلُ و جاءَ الحَق» گفت

جلوۀ «وَالقمر» و آیت «وَالعصر» آمد

رحمت واسعۀ بی‌حد و بی‌حصر آمد

فتح نزدیک شد و، زمزمۀ نصر آمد

کارفرمای دوعالم، ولیِ‌ عصر آمد

گرچه در خوشدلی فاطمه، تردیدی نیست

زادروز پسرش هست، ولی عیدی نیست

چه بگویم که مرا عقدۀ عالم به گلوست

داستان من وغم، خاطرۀ سنگ و سبوست

کی شود پرده به یک سو رود از چهرۀ دوست

«آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست»

عید روزی‌ست، که بارد به جهان ابرِ کَرم

مصلح کل بزند تکیه به دیوارِ حرم

عیدی روزی‌ست، که آفاق گلِ نور شود

از جهان، سایۀ بیدادگران دور شود

روز نابودی تزویر و زر و زور شود

یعنی از پرتو موسی، همه جا طور شود

عیدی روزی‌ست، که آفاق منوّر گردد

باغ سرسبز شود، باز ورق برگردد

عید روزی‌ست، که دل‌ها شود از غصه جدا

روز آغاز ثمربخشی خون شهدا

برسد پرتو روشنگر مصباح هدی

تکیه بر کعبه زند منتقم خون خدا

بشنود گوش فلک، صوت خوش تکبیرش

دولت عدل شود، دولت عالم‌گیرش

عید روزی‌ست، که با عشق، هماهنگ شود

عرصه بر تهمت و تزویر و ریا تنگ شود

نرم، چون آب، دلِ سخت‌تر از سنگ شود

باغ سرسبز و نشاط‌آور و گل‌رنگ شود

عید روزی‌ست، که ایمان و امان تازه شود

یک چمن لالۀ پرپر شده، شیرازه شود

ای که جبریل امین، پیک پیام‌آور توست

ای که عیسای نبی، روز فرج، یاور توست

سرمۀ چشم ملائک، همه خاک در توست

چشم بر راه ظهورت به خدا، مادر توست

تو بیا! تا غم عالم، همه از دل برود

کشتی از دامن توفان، سوی ساحل برود

کانال رضیع الحسین محمدجواد غفورزاده