پس روزی نرجس خاتون آمد و گفت: ای خاتون! پا دراز كن كه كفش از پايت بيرون كنم. گفتم: توئی خاتون و صاحب من، بلكه هرگز نگذارم كه تو كفش از پای من بيرون كنی و مرا خدمت كنی، بلكه من تو را خدمت می‏كنم و منت بر ديده می‏نهم. امام حسن عسكری عليه السلام اين سخن را از من شنيد گفت: خدا تو را جزای خير دهد ای عمه! پس در خدمت آن جناب نشستم تا وقت غروب آفتاب. پس صدا زدم به كنيز خود كه بياور جامه‏های مرا تا بروم. حضرت [عسکری علیه السلام] فرمود: ای عمه! امشب مرو. باش كه در اين شب متولد می‏شود فرزند گرامی كه حق تعالی به او زنده می‏گرداند زمين را به علم و ايمان و هدايت، بعد از آنكه مرده باشد به شيوع كفر و ضلالت! گفتم: از كه به هم می‏رسد؟ ای سيد من! و من در نرجس هيچ اثر حملی نمی‏يابم؟ فرمود: از نرجس به هم می‏رسد نه از ديگری. پس برجستم و شكم و پشت نرجس را ملاحظه كردم، هيچ‏گونه اثری نيافتم. پس برگشتم و عرض كردم. حضرت تبسم فرمود و گفت: چون صبح می‏شود، اثر حمل بر او ظاهر خواهد شد و مثل او مثل مادر موسی است كه تا هنگام ولادت هيچ تغييری بر او ظاهر نشد و احدی بر حال او مطلع نگرديد؛ زيرا كه فرعون شكم زنان حامله را می‏شكافت برای طلب حضرت موسی و حال اين فرزند نيز در اين...

پس شب در آنجا ماندم و افطار كردم و نزديك نرجس خوابيدم و در هر ساعت از او خبر می‏گرفتم و او به حال خود خوابيده بود و هر ساعت حيرتم زياده می‏شد و در اين شب بيش از شبهای ديگر به نماز تهجد برخاستم و نماز شب ادا كردم. چون به نماز وتر رسيدم، نرجس از خواب جست و وضو ساخت و نماز شب را بجا آورد. چون نظر كردم صبح كاذب طلوع كرده بود. پس نزديك شد كه شكی در دلم پديد آيد از وعده‏ای كه حضرت فرموده بود. ناگاه حضرت امام حسن عليه السلام از حجره خود صدا زدند كه: شك مكن كه وقتش نزديك رسيده است.

در اين وقت در نرجس اضطرابی مشاهده كردم، پس او را در بر گرفتم و نام الهی را بر او خواندم. باز حضرت صدا زدند كه: سوره «انا أنزلناه في ليلة القدر» را بر او بخوان. پس از او پرسيدم كه: چه حال داری؟ گفت: ظاهر شده است اثر آنچه مولايم فرموده بود. من چون شروع كردم به خواندن سوره انا انزلناه في ليلة القدر. شنيدم كه آن طفل در شكم مادر با من همراهی كرد در خواندن و بر من سلام كرد من ترسيدم پس حضرت صدا زدند كه: تعجب مكن از قدرت الهی كه حق تعالی طفلان ما را به حكمت گويا می‏گرداند و ما را در بزرگی حجت خود ساخته در زمين.

چون كلام حضرت امام عليه السلام تمام شد، نرجس از ديده من غايب شد، گويا پرده‏ای ميان من و او حايل گرديد. پس دويدم بسوی حضرت امام حسن عسكری عليه السلام فرياد كنان. حضرت فرمود كه: برگرد ای عمه! كه او را در جای خود خواهی ديد.

چون برگشتم، پرده گشوده شد و در نرجس نوری مشاهده كردم كه ديده مرا خيره كرد و حضرت صاحب را ديدم كه رو به قبله به سجده افتاده به زانوها، و انگشتان سبابه را به آسمان بلند كرده و می‏گويد: أشهد أن لا اله الا الله وحده لا شريك له و أن جدي رسول الله و أن أبي أمير المؤمنين وصي رسول الله. پس يك يك امامان را شمرد تا به خودش رسيد، فرمود: اللهم أنجز لي وعدي و أتمم لي أمری و ثبت وطأتي و املأ الأرض بي عدلا و قسطا‍! يعنی: خداوندا! وعده نصرت كه به من فرموده‏ای وفا كن و امر خلافت و امامت مرا تمام كن و استيلاء و انتقام مرا از دشمنان ثابت گردان و پر كن زمين را به سبب من از عدل و...

در روايت ديگر چنان است كه چون حضرت صاحب الامر عليه السلام متولد شد، نوری از او ساطع شد كه به آفاق آسمان پهن شد و مرغان سفيد ديدم كه از آسمان به زير می‏آمدند و بالهای خود را بر سر و روی و بدن آن حضرت می‏ماليدند و پرواز می‏كردند. حضرت امام حسن عليه السلام مرا آواز داد كه: ای عمه! فرزند مرا برگير و به نزد من بياور.

چون بر گرفتم او را ختنه كرده و ناف بريده و پاك و پاكيزه يافتم و بر ذراع راستش نوشته بود كه «جاء الحق و زهق الباطل إن الباطل كان زهوقا»؛ يعنی: حق آمد و باطل مضمحل شد و محو گرديد، پس به درستی كه باطل مضمحل شدنی است، و ثبات و بقا نمی‏دارد.

پس حكيمه گفت كه: چون آن فرزند سعادتمند را به نزد پدر بزرگوارش بردم، همين‏كه نظرش بر پدرش افتاد، سلام كرد. پس حضرت او را گرفت و زبان مبارك بر دو ديده‏اش ماليد، و در دهان و هر دو گوشش زبان گردانيد و بر كف دست چپ او را نشانيد و دست بر سر او ماليد و گفت: ای فرزند! سخن بگو به قدرت الهی. صاحب الامر عليه السلام استعاذه فرموده، گفت: بسم الله الرحمن الرحيم و نريد أن نمن علی الذين استضعفوا في الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثين، و نمكن لهم في الأرض و نري فرعون و هامان و جنودهما منهم ما كانوا يحذرون. پس حضرت صاحب الامر، صلوات بر حضرت رسالت و حضرت امير المؤمنين و جميع امامان فرستاد تا پدر بزرگوار خود.

پس در اين حال مرغان بسيار نزديك سر مبارك آن حضرت جمع شدند، پس به يكی از مرغان صدا زد كه: اين طفل را بردار و نيكو محافظت نما و هر چهل روز يك مرتبه به نزد ما بياور. مرغ، آن حضرت را گرفت و بسوی آسمان پرواز كرد و ساير مرغان نيز از عقب او پرواز كردند. پس امام حسن عليه السلام فرمود: سپردم تو را به آن كسی كه مادر موسی، موسی را به او سپرد.

پس نرجس خاتون گريان شد. حضرت فرمود: ساكت شو كه شير از پستان غير تو نخواهد خورد و بزودی آن را بسوی تو بر می‏گردانند چنانچه حضرت موسی را به مادرش برگردانيدند، چنانچه حق تعالی فرموده است كه: پس برگردانيديم موسی را بسوی مادرش تا ديده مادرش به او روشن گرديد. پس حكيمه پرسيد: اين مرغ كه بود كه صاحب را به او سپرديد؟ فرمود: آن روح القدس است كه موكل است به ائمه، ايشان را موفق می‏گرداند از جانب خدا و از خطا نگاه می‏دارد و ايشان را به علم زينت می‏دهد.

حكيمه گفت: چون چهل روز گذشت به خدمت آن حضرت رفتم، چون داخل شدم ديدم طفلی در ميان خانه راه می‏رود، گفتم: ای سيد من! اين طفل دوساله از كيست؟ حضرت تبسم نمود و فرمود: اولاد پيغمبران و اوصيای ايشان هرگاه امام باشند، بر خلاف اطفال ديگر نشو و نما می‏كنند و يك‏ماهه ايشان مانند يك ساله ديگران است و ايشان در شكم مادر سخن می‏گويند و قرآن می‏خوانند و عبادت پروردگار می‏كنند و در هنگام شير خوردن ملائكه فرمان ايشان می‏برند و هر صبح و شام بر ايشان نازل می‏شوند. پس حكيمه فرمود: هر چهل روز يك مرتبه به خدمت او می‏رسيدم در زمان حضرت امام حسن عليه السلام تا آنكه چند روز قبل از وفات آن حضرت او را ملازمت كردم به صورت مرد كامل شناختم؛ به فرزند برادر خود گفتم: اين مرد كيست كه مرا می‏فرمائی كه من نزد او بنشينم؟ فرمود: اين فرزند نرجس است، و خليفه من است بعد از من و عنقريب من از ميان شما می‏روم، بايد سخن او را قبول كنی و امر او را اطاعت نمائی. پس بعد از چند روز حضرت امام حسن عسكری عليه السلام به عالم قدس ارتحال نمود، و اكنون من حضرت صاحب الامر را هر صبح و شام ملازمت می‏نمايم و مرا خبر می‏دهد و گاه است كه می‏خواهم سؤالی بكنم، هنوز سؤال نكرده جواب می‏فرمايد.