شخصی بود از محترمين اصفهان به نام حاج ابوالقاسم كوهپايی كه ابتداً وكيل مرحوم سيّد ـ مرحوم آيت اللّه‏ سيّد ابوالحسن اصفهانی ـ بود و بعد هم وكيل مرحوم آيت اللّه‏ بروجردی در اصفهان شد و شهريّه طلاب را هم می‏داد و معيّن كرده بود كه هر ماهی سه روز تقسيم شهريّه انجام شود.

يك روز طلبه‏ای در غير موعد مقرّر می‏آيد ومطالبه می‏نمايد ايشان می‏گويد: دفترها را بسته‏ايم و در روزهای مشخّص تقسيم شهريّه انجام می‏شود. آن طلبه ـ شايد به خاطر استيصال و يا جهات آخر ـ شروع می‏كند به مرحوم كوهپايی جسارت كردن، ايشان هم ناراحت می‏شود و به خودش بد و بيراه می‌گويد كه چنين و چنان باشم اگر ديگر از اين كارها انجام دهم.

با همان حال ناراحتی دفترها را بر می‏دارد و می‏آيد قم، و به عرض آقا می‏رساند. مرحوم آقا از نظم كار او خيلی خوشحال شده و تحسين می‏كنند ـ چون مرحوم آيت اللّه‏ بروجردی به نظم و دقّت در امور بسيار اهمّيت می‏دادند ـ مرحوم كوهپايی خجالت می‏كشد كه استعفای خودش را از كار به عرض آقا برساند، بيرون می‏آيد و به مرحوم حاج احمد يا حاج محمّدحسين كه از نزديكان آقا بودند جريان را می‏گويد و به اصفهان بر می‌گردد.

دو سه ماهی می‏گذرد و شبی در خواب می‏بيند نجف مشرّف شده يكی از تجّار كه از دوستان اوست به او بر می‏خورد می‏گويد: سيّدالعراقين نجف آمده نمی‏خواهی او را ببينی؟ می‏گويد: چرا. با هم می‏آيند تا می‏رسند به منزل بسيار بزرگی كه جمعيّت بسياری در آن جمعند و دم در حجره‏ای كه سيّدالعراقين است شخصی ايستاده و اسم افراد را می‏خواند كه برای ملاقات بروند. ايشان به آن تاجر رفيقش می‏گويد با اين جمعيّت كه نوبت ملاقات به ما نمی‏رسد! تا اين جمله رامی‏گويد فوراً اسم او را می‏خوانند. برخاسته و وارد حجره می‏شود.

می‏بيند امام عصر   عليه‏السلامشرف حضور دارند. می‏خواهد پای مبارك حضرت را ببوسد مانع می‏شوند به افتخار بوسيدن دست شريف حضرت نائل می‏گردد. سپس حضرت می‏فرمايند: چرا حقوق جُند ما [لشگر ما] را نمی‏دهی؟ خجالت می‏كشد بگويد استعفا دادم. عرض می‏كند پول نرسيده. همان جا دسته چكی بوده حضرت می‏نويسند و به او مرحمت می‏كنند. از خواب بيدار می‏شود.

ظاهراً فردا يكی از تجّار تلفن می‏كند و می‏گويد: وجهی كه ظاهراً وجوه شرعيّه هم نبوده برای تقسيم طلاب پيش من هست، می‏گويد: باشد بفرستيد. چكی آن تاجر می‏فرستد وقتی چك را نگاه می‏كند می‏بيند همان مقداری است كه شب گذشته امام عصر   عليه‏السلام مرقوم فرموده‏اند. لذا با خود عهد می‏كند هر طوری كه هست خدمتش را ادامه داده و عهده‏دار اين مسئوليت باشد. چون اين جمع جُند و لشكر آن وجود مقدّس و مورد عنايت حضرت هستند.

منبع: ما سمعت صفحه 296