یک از وعاظ مشهور سابق تهران می‌گوید: در دوران جنگ جهانی اول و اشغال ایران توسط قوای انگلیس و روس که حملات و هجومها به ملت شیعه اوج گرفته بود، مرحوم آیة الله العظمی نائینی، رحمة الله، خیلی پریشان بودند و نگران از اینکه وضع به کجا خواهد انجامید. نکند که این کشور محب و دوستدار امام زمان، سلام الله علیه، از بین برود و سقوط کند. در همین زمانها شبی به امام عصر، عجل الله تعالی فرجه، متوسل می‌شود و در حال توسل و گریه و ناراحتی به خواب می‌رود و خواب می‌بینند که دیواری به شکل نقشه‌ی ایران، که شکست برداشته خم شده و در حال افتادن است. در زیر این دیوار یک عده زن و بچه نشسته‌اند و دیوار دارد روی سر اینها خراب می‌شود. مرحوم میرزا وقتی این صحنه را می‌بینند به قدری نگران می‌شوند که فریاد می‌زنند و می‌گویند که: خدایا این وضع به کجا خواهد انجامید؟ در این حالات، می‌بینند که حضرت امام عصر، ارواحنا فداه، تشریف آوردند و انگشت مبارکشان را به طرف دیواری که خم شده و در حال افتادن بود گرفتند و آن را بلند کردند و دو مرتبه سرجایش قرار دادند و بعد فرمودند: اینجا شیعه خانه‌ی ماست. می‌شکند، خم می‌شود، خطر هست، ولی ما نمی‌گذاریم سقوط کند، نگهش می‌داریم.[1] «برگ سبز» تحفه درویش ...