بایسته است پیش از مطالعه «رسالة فی جواب عن شبهات کشف الارتیاب» میرزای نوری، در اموری چند، درنگ شایسته شود. اما پیش از هر چیزی تصریح و تأکید بر این نکته لازم است که هدف از این مقدمه هرگز تأیید و یا تنقید تحریف قرآن نیست. بلکه تنها در صدد بیان برخی از امور تاریخی هستیم که اتفاقا بسیار مهم است اما به شدت مورد غفلت قرار گرفته است.

بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین در محرم سنه‌ی هزار و سیصد و سه [ه‍ ق] که از زیارت غدیر و عرفه از نجف اشرف و کربلای معلّی مراجعت نمودم به مقرّ مألوف بلده‌ی طیبه‌ی سرّمن‌رأی [سامرا] ـ علی مشرفیها آلاف التحیة و الثناء ـ جناب مستطاب حجة الاسلام و المسلمین و تاج العلماء و سید المحققین و آیة الله فی الارضین استادنا الاعظم و طود العلم الاشمّ[1] الحاج میرزا محمدحسن الشیرازی متع الله المسلمین بطول بقائه، اوراقی ابراز فرمودند که در آن ثبت بود بعضی ایرادات بر کتاب «فصل الخطابِ» حقیر که نزد ایشان فرستاده بودند و مستدعی جواب شدند. جناب ایشان فرمودند: اگر چه جواب این شبهات واضح و لکن محض خوف سریان آن در عوام و عجز ایشان از جواب، علاوه بر آنکه مرسِلِ اوراق از ارکان اعاظم، و اجابت مسئولش متحتم و لازم بوده، ملخص آن ایرادات را در ضمن سه شبهه درآورده، جواب آن را معجلا مختصرا نوشته ارسال داریم. حسب الامر امتثال نموده در نهایت ایجاز و اختصار نوشتم و به نظر انور رساندم، تحسین فرمودند. امید که پس از مطالعه و نظر منصفانه در آن، برای احدی ریبه و شکی نماند و از جواب بعضی از سخنان غیر لایق به اهل علم و تقوا که در آن جا داشته، کریمانه اعراض کردم که «وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً»[2] و بالله التوفیق و هو حسبنا و نعم...