یکی از شاگردان فاضل اردکانی، آسید علی حائری یزدی (پدر حائری زاده) است. آسید علی انسان فوق العاده ای بود. آقای حاج آقا مرتضی حائری نقل کرد: مرحوم آشیخ علی اکبر نوغانی گفت:

یک وقت به مرحوم حاج شیخ حسنعلی تهرانی (جد مادری ‌آقای مروارید) برخورد کردم.

ایشان می‌گفت: می‌خواهم بروم قربة الی الشیطان کاری انجام بدهم.

آقای حاج شیخ حسنعلی هم که شخصیت وارسته و صاحب کرامت بود، از اصحاب آمیر سید علی بود، ولی مراتب علمی خودش را به آمیر سید علی نشان نداده بود. البته آمیر سید علی همین اندازه می‌دانست که حاج شیخ حسنعلی از شاگردان میرزای شیرازی است.

گاهی حاج شیخ حسنعلی از آمیر سید علی وجوه می‌گرفت و به سادات می‌رساند.

یک وفت آمیر سید علی (که آدم محتاطی هم بود) گفت: حاج شیخ حسنعلی! مصارف سهم سادات را به درستی می‌دانی؟

حاج شیخ حسنعلی گفت: إن شاء الله که درست عمل می‌کنم.

حاج شیخ حسنعلی از این سؤال آمیر سید علی متوجه شد که وی از مراتب علمی‌اش بی اطلاع است و به همین سبب، ایشان در دادن وجوه به وی شبهه دارد که چنین سؤالی مطرح می‌کند. لذا حاج شیخ حسنعلی تصمیم گرفت مرتبۀ علمی‌خود را برای آمیر سید علی آشکار سازد.

آقای نوغانی گفت: دیدم حاج شیخ حسنعلی گفت: می‌خواهم قربة الی الشیطان کاری انجام دهم.

لذا نزد آمیر سید علی رفت و فرع فقهی مطرح کرد و پرسید نظر آقا در این باره چیست؟

آمیر سید علی پاسخ داد. حاج شیخ حسنعلی گفت: اگر چنین اشکالی مطرح شود، چه می‌فرمایید؟ آمیر سید علی گفت: اشکال وارد است.

حاج شیخ حسنعلی گفت: می‌شود این گونه جواب داد؟ سپس جواب آن اشکال را داد. آمیر سید علی جواب را تأیید کرد.

دوباره حاج شیخ حسنعلی گفت: ولی این جواب از این جهت اشکال دارد. آمیر سید علی می‌بیند باز هم حرف شیخ حسنعلی درست است.

سه بار در این گفت و گوی علمی آمیر سید علی حائری شکست خورد.

سپس آمیر سید علی گفت: بارک الله حاج میرزا حسن شیرازی! بارک الله حاج میرزا حسن شیرازی! عجب شاگردهای ملایی تربیت کرده و ما اشتباه کردیم که به درس او نرفتیم.

آمیر سید علی در کربلا در درس فاضل اردکانی شرکت می‌کرد، لذا به نجف و درس میرزای شیرازی (که در آن موقع در نجف بود) نرفت.

آمیر سید علی حائری یزدی در سال 1330 از دنیا رفت و در امام زاده جعفر یزد مدفون شد. من به مزار او رفته و برایش فاتحه خوانده‌ام.

تاریخ وفاتش را آشیخ آقا بزرگ نوشته است و خودم هم آن را روی سنگ قبرش دیدم.

ایشان خیلی مخالف تصوف بود، برخلاف آمیر سید علی مدرسی (م 1329) که درویش و صوفی بود.[1]