سالها سفر تبلیغی به بلوچستان داشتم، با تلخی‌ها و شیرینی‌هایش.

در یکی از این سفرها سید طلبه‌ای هندی با ما همسفر شده بوده که اوضاع بلوچستان را از نزدیک ببیند.

در اتوبوس از فرصت استفاده کردم و از او پرسیدم مطالب زیادی از مراسم آتش رفتن هندی‌ها در ایام عاشورا نقل شده است. می‌خواهم از آن چه خودت شاهد بودی برایم نقل کنی.

نخست گفت همه هندی‌ها مراسم آتش را ندارند، تنها برخی از طایفه‌ها چنین برنامه‌ای دارند.

بعد هم ادامه داد که سالی من به یکی از روستاها برای تبلیغ رفتم که از قضا آنها نیز مراسم آتش داشتند.

از چند روز قبل مسیری را حفر کردند و بعد چوب مخصوصی را در آن آتش زدند که آتش فوق العاده‌ای داشت. بعد از سوختن چوبها، مسیر حفر شده پر از ذغال گداخته شد که عمق ذغالها حدود یک وجب بود.

من خودم سابقه‌ی رفتن در آتش نداشتم و از رسومات این روستا هم بی‌خبر بودم.

صبح عاشورا با کمی تأخیر رفتم، دیدم همه اهالی منتظر من هستند. اولش که خودم را کنار کشیدم، اما معلوم شد همه به احترام من سید طلبه، منتظر هستند که من اولین نفر باشم و مراسم را افتتاح کنم.

هر ترفندی زدم که وارد آتش نشوم نشد که نشد.

وقتی ناچار شدم تصمیم گرفتم من هم داخل آتش بروم آخرش کارم به بیمارستان می‌کشد.

به ناچار به طرف گودی آتش راه افتادم، با دلهره تمام قدم اول را گذاشتم، آتش را کاملا حس کردم، اما پایم را نسوزاند، در حالی که هرم شدید آتش بدنم را اذیتم می‌کرد.

تا غوزک پایم در ذغالهای گداخته فرو رفته بود. چند قدم برداشتم دلهره‌ام دیگر ریخته بود.

آهسته آهسته قدم برمی‌داشتم به حدی که مردم اعتراض کردند که تندتر حرکت کنم تا همه وارد آتش شوند.

این نخستین تجربه من از مراسم آتش عاشورا است.