برخی از اشیاء عایق هستند یعنی مانع می‌شوند که چیزی از آنها عبور کند. مانند عایق‌های گرمایی، عایق‌های صوتی، عایق‌های رطوبتی، عایق‌های الکتریسته و….

در مقابل اشیائی هستند که خاصیت عبور دادن دارند. مثلا مس جریان الکتریسته را به خوبی از خود عبور می‌دهد.

به موادی که جریان برق را از خود عبور می‌دهند «رسانا» گفته می‌شود.

البته «رسانا» معنی وسیع‌تری هم دارد و آن ویژگی رساندن پیام به دیگران است. واژه «رسانه» به این لحاظ به کار برده می‌شود.

در واژه «رسانه دینی» هر دو خصوصیت وجود دارد.

چرا که از یک سو معرفت و حقانیت دینی که فرد به آن رسیده، محدود به شخص خودش نمی‌گردد و به دیگران هم منتقل می‌شود و از سوی دیگر پیام شناخت دینی نیز به دیگران رسانده می‌شود.

نقطه مقابل رسانا بودن در دین، عناوین متفاوتی پیدا می‌کند.

یک عنوان برای رسانا نبودن نسبت به دین، پوشاندن و «کتمان حق» است. پنهان کردن حق به شدت مورد نکوهش خرد و دین قرار دارد.

اَلَّذِينَ آتَيْنٰاهُمُ اَلْكِتٰابَ يَعْرِفُونَهُ كَمٰا يَعْرِفُونَ أَبْنٰاءَهُمْ وَ إِنَّ فَرِيقاً مِنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ اَلْحَقَّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ  ﴿البقرة، 146﴾

كسانى كه به ايشان كتاب [آسمانى‏] داده‏ايم، همان گونه كه پسران خود را مى‏‌شناسند، او [حضرت محمد] را مى‌‏شناسند و مسلماً گروهى از ايشان حقيقت را نهفته مى‌‏دارند، و خودشان [هم‏] مى‏‌دانند. (146)

عنوان دیگر رسانا نبودن نسبت به دین، بخل ورزیدن در دانش دینی است. چرا که «زکات علم» نشر آن است و ریشه پرداخت نکردن زکات علمی همان بخل ورزیدن است.

امیرالمؤمنین علیه السلام: إِنَّ النَّارَ لَا يَنْقُصُهَا مَا أُخِذَ مِنْهَا وَ لَكِنْ يُخْمِدُهَا أَنْ لَا تَجِدَ حَطَباً وَ كَذَلِكَ الْعِلْمُ لَا يُغْنِيهِ [یفنیه] الِاقْتِبَاسُ وَ لَكِنْ بُخْلُ الْحَامِلِينَ لَهُ سَبَبُ عَدَمِهِ (533/ 2).

شعله گرفتن از آتش آن را کم نمی‌کند بلکه اگر آتش هیزم نیابد خاموش می‌گردد. علم نیز چنین است گرفتن دانش از عالم، دانش را نابود نمی‌کند بلکه بخل ورزیدن حاملین علم (علماء) موجب نابودی آن می‌گردد.

رسانا بودن و رسانه شدن در حوزه دین، شاخه‌های متعددی دارد که عمده آنها در دو گروه طبقه بندی می‌شوند.

۱- انتقال حقایق و معارف دین به وسیله عمل کردن خود فرد که از آن به تعبیر «دعوت عملی» یاد می‌شود.

۲- انتقال حقایق و معارف دین با به کار گیری سایر روش‌ها اعم از نوشتاری، گفتاری، دیداری و… که از این شاخه با تعبیر «تبلیغ» یاد می‌شود.

هدف این بخش ارایه رسانه دینی از دو منظر دعوت عملی و تبلیغ است.

به دلیل این که دعوت و تبلیغ جزئی از هویت صنفی طلبگی است، مخاطب این بخش بیشتر حوزویان و مبلغین هستند.