فَقَالَ النَّبِيُّ ص إِنَ‏ لِلْحُسَيْنِ‏ فِي بَوَاطِنِ الْمُؤْمِنِينَ مَعْرِفَةً مَكْتُومَةً. (بحار الأنوار/ج‏43/ص272 /ب12/ح39)
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: برای سید الشهدا علیه السلام در باطن مؤمنین معرفتی ارتکازی است.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ ع وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَيْنِ وَ بُغْضَ زِيَارَتِهِ. (كامل الزيارات/ب55/ح3)
از امام صادق علیه السلام روایت شده است: كسى كه خداوند خير را براى او اراده كرده باشد در قلبش محبت امام حسين عليه السلام را قرار داده و در دلش محبت زيارت آن جناب را مى‏اندازد و كسى كه خداوند سوء و بدى را برايش بخواهد در قلبش بغض امام حسين عليه السلام قرار داده و در دلش بغض زيارت آن حضرت را مى‏اندازد. (کامل الزیارات/ترجمه ذهنی تهرانی/ص414)

عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: نَظَرَ النَّبِيُّ ص إِلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع وَ هُوَ مُقْبِلٌ فَأَجْلَسَهُ فِي حِجْرِهِ وَ قَالَ إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً. (مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل/ج‏10/ص318/ب49/ح12084)
از امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمودند: امام حسین علیه السلام به طرف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می‌آمد و رسول الله به او نگاه می‌کردند. آنگاه سید الشهدا را در دامن خود نشاند و فرمود: حرارتی از [آتش مصیبت] قتل حسین علیه السلام در قلب مؤمنین است که هیچ گاه سرد نمی‌شود.

عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: نَظَرَ النَّبِيُّ ص إِلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ… ثُمَّ قَالَ ع بِأَبِي قَتِيلُ كُلِّ عَبْرَةٍ قِيلَ وَ مَا قَتِيلُ كُلِّ عَبْرَةٍ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ لَا يَذْكُرُهُ مُؤْمِنٌ إِلَّا بَكَى.
از امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمودند: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به حسین بن علی علیهما السلام نگاه کردند… آنگاه فرمودند: پدرم فدای کشته شده همه اشک‌ها.
از امام صادق علیه السلام پرسیدند: منظور از کشته ‌شده همه اشک‌ها چیست؟
آن حضرت جواب فرمودند: مؤمنین سید الشهدا را یاد نمی‌کند مگر این که [برای او] گریه می‌کند.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: نَظَرَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع إِلَى الْحُسَيْنِ فَقَالَ يَا عَبْرَةَ كُلِّ مُؤْمِنٍ فَقَالَ أَنَا يَا أَبَتَاهْ قَالَ نَعَمْ يَا بُنَيَّ. (كامل الزيارات/باب36/ح1)
امام صادق علیه السلام فرموند: امیر المؤمنین علیه السلام به سید الشهدا نگاه کردند و فرموند: ای اشک هر مؤمنی.
سید الشهدا علیه سؤال کردند: ای پدر جان! منظورتان من بودم؟
امیر المؤمنین پاسخ فرموند: بله، ای پسرم!

عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: كُنَّا عِنْدَهُ فَذَكَرْنَا الْحُسَيْنَ ع وَ عَلَى قَاتِلِهِ لَعْنَةُ اللَّهِ فَبَكَى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ بَكَيْنَا قَالَ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ قَالَ الْحُسَيْنُ ع أَنَا قَتِيلُ الْعَبْرَةِ لَا يَذْكُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلَّا بَكَى وَ ذَكَرَ الْحَدِيثَ. (كامل الزيارات/باب36/ح6)
هارون بن خارجه می‌گوید: نزد امام صادق علیه السلام بودیم و از سید الشهدا علیه السلام یاد کردیم و بر قاتل او لعنت نمودیم. پس امام صادق علیه السلام گریه کرد و ما هم گریه کردیم. آنگاه حضرت سرش را بلند کرد و فرمود: سید الشهدا فرموده است من کشته اشک هستم. مؤمنین مرا یاد نمی‌کند مگر این که گریه می‌کند.

عَنْ أَبِي عُمَارَةَ الْمُنْشِدِ قَالَ: مَا ذُكِرَ الْحُسَيْنُ ع عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي يَوْمٍ قَطُّ فَرُئِيَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مُتَبَسِّماً فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ إِلَى اللَّيْلِ وَ كَانَ ع يَقُولُ الْحُسَيْنُ ع عَبْرَةُ كُلِّ مُؤْمِنٍ. (كامل الزيارات/باب36/ح6)
ابی عماره می‌گوید: هر گاه نزد امام صادق علیه السلام از سید الشهدا علیه السلام یاد می‌کردیم، حضرت در آن روز تا متبسم دیده نمی‌شد و همیشه می‌فرمود: حسین علیه السلام اشک هر مؤمنی است.

عن ابن عباس قال: قَالَ عَلِيٌّ ع لِرَسُولِ اللَّهِ ص يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّكَ لَتُحِبُّ عَقِيلًا قَالَ إِي وَ اللَّهِ إِنِّي لَأُحِبُّهُ حُبَّيْنِ‏ حُبّاً لَهُ وَ حُبّاً لِحُبِّ أَبِي طَالِبٍ لَهُ وَ إِنَّ وَلَدَهُ لَمَقْتُولٌ فِي مَحَبَّةِ وَلَدِكَ فَتَدْمَعُ عَلَيْهِ عُيُونُ الْمُؤْمِنِينَ وَ تُصَلِّي عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ ثُمَّ بَكَى رَسُولُ اللَّهِ ص حَتَّى جَرَتْ دُمُوعُهُ عَلَى صَدْرِهِ ثُمَّ قَالَ إِلَى اللَّهِ أَشْكُو مَا تَلْقَى عِتْرَتِي مِنْ بَعْدِي. (الأمالي للصدوق/مجلس27/ح3)
ابن عباس می‌گوید:‌ امیر المؤمنین علیه السلام به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: واقعا عقیل را خیلی دوست می‌دارید!
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: آری، به خدا قسم! همانا به او دو محبت دارم: محبتی برای خودش و محبتی به خاطر این که ابوطالب او را دوست می‌داشت. همانا فرزند عقیل در محبت پسر تو کشته می‌شود و دیدگان مؤمنین بر او اشک می‌ریزند و ملائکه مقرب بر او صلوات می‌فرستند.
آنگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله گریست به اندازه‌ای که اشک‌هایش بر سینه‌اش جاری شد.
سپس فرمود: از آنچه بعد از من عترتم به آن برخورد می‌کنند به خدا شکایت می‌برم

عَنْ أَبِي هَارُونَ الْمَكْفُوفِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع يَا أَبَا هَارُونَ أَنْشِدْنِي فِي الْحُسَيْنِ ع قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ فَبَكَى فَقَالَ أَنْشِدْنِي كَمَا تُنْشِدُونَ يَعْنِي بِالرَّقَّةِ قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ‏
          امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ             فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ
قَالَ فَبَكَى ثُمَّ قَالَ زِدْنِي قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ الْقَصِيدَةَ الْأُخْرَى قَالَ فَبَكَى وَ سَمِعْتُ الْبُكَاءَ مِنْ خَلْفِ السِّتْرِ و قَالَ فَلَمَّا فَرَغْتُ قَالَ لِي يَا ابَا هَارُونَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ ع شِعْراً فَبَكَى وَ أَبْكَى عَشْراً كُتِبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَبَكَى وَ أَبْكَى خَمْسَةً كُتِبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَبَكَى وَ أَبْكَى وَاحِداً كُتِبَتْ لَهُمَا الْجَنَّةُ وَ مَنْ ذُكِرَ الْحُسَيْنُ ع عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ [عَيْنَيْهِ‏] مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدَارُ جَنَاحِ ذُبَابٍ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ وَ لَمْ يَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّةِ. (كامل الزيارات/باب33/ح1)

ابوهارون مکی می‌گوید: امام صادق علیه السلام فرمودند: ای ابوهارون! برای من در [مصیبت] سید الشهدا شعر بخوان.
ابوهارون می‌گوید: شعر خواندم و امام صادق گریه کرد و فرمود همان گونه که [بین خودتان] شعر می‌خوانید، برای من بخوان.
این شعر را خواندم: بر قبر حسین گذر کن و به استخوان‌های پاکش بگو…
امام صادق گریه کرد و فرمود: بیشتر بخوان.
قصیده‌ای دیگر خواندم و حضرت باز هم گریه کرد و صدای گریه‌ی زن‌ها را از پشت پرده شنیدم.
وقتی که شعرم را تمام کردم امام صادق علیه السلام فرمود:
ای ابوهارون! کسی که در مصیبت سید الشهدا شعر بخواند و گریه کند و ده نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می‌شود.
و کسی که برای سید الشهدا شعر بخواند گریه کند و 5 نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می‌شود.
و کسی که برای سید الشهدا شعر بخواند و گریه کند یک نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می‌شود.
و کسی که از نزد او از سید الشهدا یاد شود و از چشمانش به قدر بال مگسی اشک خارج شود، ثوابش به عهده خدا است و خدا برای او بدون بهشت راضی نمی‌شود.

یک روایت آن در ایمان و محبت سید الشهدا گذشت و در این جا فقط ترجمه آن را تکرار می‌کنیم:
از امام صادق علیه السلام روایت شده است: كسى كه خداوند خير را براى او اراده كرده باشد در قلبش محبت امام حسين عليه السلام را قرار داده و در دلش محبت زيارت آن جناب را می‌‏اندازد و كسى كه خداوند سوء و بدى را برايش بخواهد در قلبش بغض امام حسين عليه السلام قرار داده و در دلش بغض زيارت آن حضرت را مى‏اندازد. (کامل الزیارات/ترجمه ذهنی تهرانی/ص414)

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ مَنْ أَرَادَ أَنْ يَعْلَمَ أَنَّهُ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَيَعْرِضُ حُبَّنَا عَلَى قَلْبِهِ فَإِنْ قَبِلَهُ فَهُوَ مُؤْمِنٌ وَ مَنْ كَانَ لَنَا مُحِبّاً فَلْيَرْغَبْ فِي زِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع فَمَنْ كَانَ لِلْحُسَيْنِ ع زَوَّاراً عَرَفْنَاهُ بِالْحُبِّ لَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ كَانَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ مَنْ لَمْ يَكُنْ لِلْحُسَيْنِ زَوَّاراً كَانَ نَاقِصَ الْإِيمَانِ. (كامل الزيارات/ باب78/ح4)
از امام باقر علیه السلام روایت شده است که فرمودند:
كسى كه مى‏خواهد بداند آيا اهل بهشت هست يا نه، پس حب و دوستى ما را بر دلش عرضه كند، اگر دلش آن را پذيرفت پس او مؤمن است و كسى كه محب و دوست‏دار ما است بايد در زيارت امام حسين عليه السّلام راغب باشد، بنا بر اين شخصى كه زائر امام حسين عليه السّلام باشد ما او را محب خود مى‏دانيم و از اهل بهشت خواهد بود و كسى كه زوار حضرت ابا عبد الله الحسين عليه السلام نباشد ناقص الايمان است. (کامل الزیارات/ترجمه ذهنی تهرانی/ص634)

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ لِي إِنَّ عِنْدَكُمْ أَوْ قَالَ فِي قُرْبِكُمْ لَفَضِيلَةً مَا أُوتِيَ أَحَدٌ مِثْلَهَا وَ مَا أَحْسَبُكُمْ تَعْرِفُونَهَا كُنْهَ مَعْرِفَتِهَا وَ لَا تُحَافِظُونَ عَلَيْهَا وَ لَا عَلَى الْقِيَامِ بِهَا وَ إِنَّ لَهَا لَأَهْلًا خَاصَّةً قَدْ سُمُّوا لَهَا وَ أُعْطُوهَا بِلَا حَوْلٍ مِنْهُمْ وَ لَا قُوَّةٍ إِلَّا مَا كَانَ مِنْ صُنْعِ اللَّهِ لَهُمْ وَ سَعَادَةٍ حَبَاهُمُ اللَّهُ بِهَا وَ رَحْمَةٍ وَ رَأْفَةٍ وَ تَقَدُّمٍ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَا هَذَا الَّذِي وَصَفْتَ لَنَا وَ لَمْ تُسَمِّهِ قَالَ زِيَارَةُ جَدِّيَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَإِنَّهُ غَرِيبٌ بِأَرْضِ غُرْبَةٍ يَبْكِيهِ مَنْ زَارَهُ وَ يَحْزَنُ لَهُ مَنْ لَمْ يَزُرْهُ وَ يَحْتَرِقُ لَهُ مَنْ لَمْ يَشْهَدْهُ وَ يَرْحَمُهُ مَنْ نَظَرَ إِلَى قَبْرِ ابْنِهِ عِنْدَ رِجْلِه‏… (كامل الزيارات/باب108)

از امام صادق روایت شده که به عبد الله بن حماد فرمودند:
همانا نزد شما یا نزدیک شما فضیلتی است که به احدی عطا نشده است و گمان نمی‌کنم که حقیقت آن را شناخته باشید و بر آن و بر قیام به آن محاظت کنید. آن فضیلت اهل خاصی دارد که برای آن انتخاب شده‌اند و آن فضیلت به آن‌ها عطا شده است بدون این که زحمتی برای آن کشیده باشند و این اعطای آن فضلیت فقط ساخته و پرداخته خدای متعال است و سعادت و رحمت و رأفت و عطایی است که خدا به آن‌ها بخشیده است.
عبد الله بن حماد گفت: فدای شما شوم، این چه چیزی است که وصف آن را برای ما فرمودید و اسم آن را نمی‌برید.
امام صادق علیه السلام فرمود: زیارت جدم حسین بن علی علیهما السلام است. همانا که او غریب است در زمین غربت. هر کس او را زیارت کند برای او گریه می‌کند و هر کس او را زیارت نکند برای او محزون است و هر کس که در نزد او [در عاشورا] حاضر نشده باشد، برای او می‌سوزد و هر کس به قبر فرزند او در پایین پایش بنگرد به او ترحم می‌کند…

این روایت برای عناوین حزن و گریه برای سید الشهدا و زیارت آن حضرت هم مناسب است.

عنْ دَاوُدَ بْنِ كَثِيرٍ الرَّقِّيِّ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا اسْتَسْقَى الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَيْتُهُ وَ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَيْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ يَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَيْنِ فَمَا أَنْغَصَ ذِكْرَ الْحُسَيْنِ لِلْعَيْشِ إِنِّي مَا شَرِبْتُ مَاءً بَارِداً إِلَّا وَ ذَكَرْتُ الْحُسَيْنَ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ ع وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ كَانَ كَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَبْلَجَ الْوَجْهِ. (الأمالي للصدوق/مجلس29/ح7)
عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّيِّ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا اسْتَسْقَى الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَيْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَيْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِي يَا دَاوُدُ- لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَيْنِ علیه السلام وَ مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ ع وَ أَهْلَ بَيْتِهِ وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ كَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ثَلِجَ الْفُؤَادِ. (كامل الزيارات/باب 34)
ترکیب ترجمه هر دو روایت این است:
داوود رقی می‌گوید: نزد امام صادق علیه السلام بود که آب طلب کرد. هنگام که آب نوشید، دیدم که حضرت گریست و چشمهایش غرق اشک شد. آنگاه فرمود: ای داوود! خدا لعنت کند قاتل حسین علیه السلام را. چقدر یاد سید الشهدا زندگی را ناگوار می‌کند. همانا من آب نمی‌نوشم مگر این که سید الشهدا را یاد می‌کنم و هیچ بنده‌ای نیست که آب بنوشد و سید الشهدا و اهل بیت او را یاد کند و قاتل او را لعنت کند مگر این که خداوند برای او صد هزار حسنه می‌نویسد و صد هزار گناه را محو می‌کند و صد هزار درجه او را بالا می‌برد و مثل کسی که صد هزار بنده آزاد کرده باشد و خداوند در روز قیامت او را رخساری درخشان و قلبی خنک و آرام محشور می‌کند.