مرحوم شیخ انصاری رضوان الله علیه، مردی که در علم و تقوا نابغه روزگار بود و علما و فقها همچنان به فهم ظرافتهای کلامش افتخار می‌نمایند…، هرگاه درباره چیزی از او می‌پرسیدند و او نمی‌دانست، عمداٌ با صدای بلند می‌گفت: نمی دانم، نمی دانم، نمی دانم. این را با این شیوه می‌گفت، تا شاگردانش یاد بگیرند از گفتن (نمی‌دانم) خجالت نکشند، هرگاه درباره‌ی چیزی که نمی‌دانند، از آنان سؤال شود، [به راحتی بگویند نمی‌دانم]. ولی هرگاه چیزی را که می‌دانست از او می‌پرسیدند، عمداً با صدای آهسته، پاسخ می‌داد. منبع: کتاب داستان‌هایی از نجف اشرف، صفحه‌ی...

شیخ انصاری با صرفه جویی شگفت انگیزی زندگی می‌کرد و متوجه شد همسرش از آن وضع به تنگ آمده است. پس از وی خواست لباسهایش را بشوید و آب شستشو را برایش بیاورد. آنگاه از او خواست تا آن را بنوشد. همسرش از این امر تعجب کرد. شیخ به وی گفت: اگر: از اموالی که به ما می‌رسد بیش از یک فقیر برداریم، از نوشیدن این آب عظیم‌تر و زیان آورتر است. منبع: کتاب داستان‌هایی از نجف اشرف، صفحه‌ی...

شیخ جعفر شوشتری، در مجلسی حضور داشت که بسیاری از اهل علم در آنجا بودند. میان وی و یکی از علما گفتگویی به میان آمد و بحث طولانی شد و از آن عالم، کلمه‌ای صادر شد که شایسته مقام شیخ نبود زیرا که وی رو به شیخ جعفر نمود و گفت: تو یک واعظ هستی، یعنی تو در سطح علمی بالایی نیستی. حاضران از این گونه سخن متأثر شدند خصوصاٌ که طرف شیخ شوشتری بوده که آیتی در علم و تقوا است. همه ساکت شدند. اما پس از چند لحظه، شیخ جعفر برخاست و دست آن عالم را، که نابینا بود، بوسید و از او معذرت خواست. در این هنگام حاضرین، خصوصاٌ شاگردان شیخ شوشتری، از شیخ متأثر شدند و پس از پایان جلسه از او گله نموده گفتند: برای شما کافی نبود که واعظی به حساب آیی در حالی که عالم ربانی هستی تا اینکه دستش را ببوسی؟! شیخ گفت: وقتی که به من گفت: تو یک واعظ هستی. این موضوع بر من بسیار گران آمد. پس خواستم تا نفس خود را ادب نمایم، که به آن گفتم: تو را خوار خواهم کرد. من برخواهم خواست و دست او را در برا بر حاضران ببوسم. آنگاه، میان من و نفسم، به نزاع پرداختم زیرا که نفس، این را از من نمی‌پذیرفت. اما سرانجام بر آن، چیره شدم و آنچه را دیدید، انجام دادم. و این گونه است که انسان باید به نفس خود توجه کند و آن را در میان امیال و زیاده رویش، خوار و افتاده...

شیخ جعفر شوشتری با همه عظمتش، به موعظه می‌پرداخت و موعظه‌اش را با یاد سیدالشهداء پایان می‌داد. روزی برده‌ای نزد وی آمد و گفت: من در سختی بسر می‌برم و اربابم در مجلس وعظ تو حاضر می‌شود. درباره ثواب آزاد کردن برده‌ها سخن بگو. شاید خداوند برای من فرج و گشایشی قرار دهد. شیخ گفت: انشاءالله، انجام می‌دهم. آن غلام به همراه اربابش در آن مجلس حاضر شد، ولی شیخ در این باره سخنی به میان نیاورد. روز دوم نیز حاضر شد، اما باز هم شیخ چیزی نگفت. غلام، احتمال داد که شیخ مطلب را فراموش کرده است. اما پس از یک سال، شیخ در این مورد سخن گفت و احادیث صادقین را در این خصوص بیان کرد. همین که مجلس به پایان رسید، آن ارباب، بنده‌اش را آزاد کرد. آن برده شادمان نزد شیخ آمد و تا به او بشارت دهد و سبب تغییر را از او جویا شود. گفت: مدت یک سال، پس انداز کردم تا مبلغی را جمع کردم و امروز برده‌ای را خریدم و آزاد نمودم. لذا امروز در این باره موعظه کردم. چون امام معصوم می‌فرماید: به شما دستوری نداده‌ام مگر اینکه من پیش از شما آن را انجام داده باشم و شما را از کاری نهی نکرده‌ام، مگر اینکه پیش از شما خود از آن دست برداشته‌ام.

خاقانی گفته است: داستانی را به یاد می‌آورم که پدرم آن را شاهد بوده است، وی می‌گوید: عالم و واعظ زاهد، شیخ جعفر شوشتری در قسمت شمالی صحن حیدری، نزدیک تکیه، منبر وعظ برای مردم داشت و من مجلس وعظ او را حاضر می‌شدم. وی بسیار اثر گذار بود و گفتارش نافذ. در اطراف منبرش،‌ هزاران نفر از فقها و علما و بازرگانان و اهالی شهر جمع می‌شدند و هر روز یک ساعت و یا بیشتر صحبت می‌کرد و بعد خطبه‌اش را پایان می‌داد و به نماز مغرب می‌پرداخت. روزی، شخصی از اهل زهد آمد و از او خواست تا فردا، مردم را موعظه کند و عواقب زشت رفاه طلبی را به آنان بفهماند، زیرا که پارچه‌ای خارجی با نام «کرسود» به عراق وارد شده که قیمتش ده‌ها برابر پارچه‌های معمولی یعنی «قدک» یا پارچه رنگ شده با رنگ آبی بود، که اغلب طبقات بیشتر لباسهای آشکار خود را از آن می‌ساختند (و گفته بود) با این موعظه، شما در برابر بیگانه مقاومت می‌کنید که از سرزمین ما سود نبرد و ثروت ما را غارت نکند و نیز مساوات بین ثروتمند و فقیر را پایدار می‌سازید. شیخ، این مطلب را از وی پسندید. همین که روز دوم شد و شخص درخواست کننده منتظر بود که به آن مطلب بپردازد، شیخ چنان بود که گویی این درخواست از او نشده بود. آن شخص علل تأخیر را موجه...

مرحوم حاج آقای والد از مرحوم حاج سید محمد زنجانی نقل کردند: من با مرحوم آسید اسماعیل صدر با جمعی از اصحاب عبور می‌کردیم، شخصی رسید و از همراهان وی پرسید این آقا سید محمد کاظم یزدی است؟ آقای صدر خودشان به آن شخص جواب دادند: من یکی از دعاگویان آقای یزدی هستم. در صورتی که مرحوم نائینی و آقا شیخ حسن کربلایی که هر دو از اعلام طراز اول بودند، مرحوم آقای صدر را به عنوان مرجع اعلم پس از میرزای شیرازی معرفی می‌کردند. جرعه‌ای از دریا ج۲ صفحه...

[مرحوم راشد می‌نویسد] سال اولی که مرا به مکتب گذاشتند جامه‌ی من جامه‌ی روستایی بود یعنی کلاهی نمدی و پیراهن و شلواری کرباسی و جبه‌ای و کفشی از آن جبه و کفشی که روستائیان در آن زمان می‌پوشیدند. اما بچه‌های شهری که در آن مکتب بودند قبا و لباده فاستونی داشتند و شب کلاه از ترمه کشمیری یراق دوزی شده که بر دور لبه آن آیه‌ی «وان یکاد» بافته شده بود با کفش ارسی سگک دار به پا. طبیعی است که پسر بچه‌ای که هنوز سنش به هفت سال نرسیده در میان چنین همشاگردان احساس خجلت می‌کند و بچه‌ها غالبا لباس او را مسخره کرده می‌خندند. در نزدیک عید آن سال مادرم می‌خواست برای من قبایی تهیه کند از یک نوع پارچه نخی که در یزد می‌بافتند و به آن می گفتند: فاستونی نخی. [اما] پدرم [حاج آخوند ملا عباس تربتی] نگذاشت و چون متأثر گشته بودم به من گفت: باباجان، من بدم نمی‌آید از این که تو لباس بهتر بپوشی، اما از آن می‌ترسم که عادت بکنی و هر روز بهترش را بخواهی و خدای نخواسته یک روز فراهم نشود و غصه بخوری یا به گناه بیفتی. فضیلت های فراموش شده...