پروژه «خود گم‌شده» ناظر به «بحران هویت» است که پرداختن آن اولویت نخست در حوزه علوم انسانی و... است. پرداختن به این مهم، یک ضرورت فوتی و فوری جوامع کنونی می‌باشد که در چهار مرحله آن را به سرانجام رساندیم:
۱- «الفبای انسانیت» که به ضرورت شناخت جایگاه شایسته خرد در انسانیت می‌نگرد.
۲- «الفبای عقلانیت» که حاصل نهایی خردورزی را نشستن خرد بر تارک بلند وحی می‌بیند.
۳- «الفبای دیانت» که هدف وحی را عبودیت به معنی عام آن می‌داند.
۴- «الفبای فقاهت» که نشان می‌دهد برترین مصداق عبودیت، دانش و بینش است.
از آن جایی که فقاهت دارای دو حوزه متفاوت «فقه اکبر» و «فقه اصغر» است، پس از تدوین «الفبای فقه اکبر» نوبت به تدوین «الفبای فقه اصغر» می‌رسد…

رابطه‌ی «اصول فقه» با روایات، از مباحث بسیار چالشی است. البته اصول فقه با شکل و شمایل کنونی، در روایات نیست. از این رو پرسشهایی قابل طرح است. از جمله:
آیا اصول فقه بیگانه از روایات اهل بیت علیهم السلام است؟
یا این که خمیر مایه اصول فقه در متن روایات است و اصول فقه برخواسته از روایات است؟
و یا…؟
مسلما پاسخ شایسته به این گونه پرسشها در گرو تتبع و درایت روایات از یک سو و فهم درست اصول فقه از سوی دیگر است.
اگر اصول فقه به خوبی فهمیده شود، اما تتبع و درایت بایسته در روایات نباشد، هیچ گاه نمی‌توان آن چنان که باید و شاید رابطه میان روایات و اصول فقه را درک کرد.
همچنین اگر تتبع و درایت در روایات باشد، اما اصول فقه فهمیده نشود، اصول فقه به راحتی متهم به بیگانگی از روایات می‌گردد.
آن چه موجب تأسف است که این است که در فضای کنونی نه از تتبع و درایت روایات خبری است و نه از فهم اصول فقه اثری.
ناگفته پیداست که مولود متولد از ترکیب دو جهل یاد شده، چیزی جز خصومت با اصول فقه و یا ساده انگاری روایات نیست…
آن چه مسلم است این است که قضاوت خردمندانه و عالمانه و منصفانه درباره رابطه اصول فقه با روایات در گرو سه امر است: ۱- تتبع گسترده در روایات ۲- درایت شایسته روایات ۳- فهم بایسته اصول فقه. از این رو با فقدان یکی از سه رکن یاد شده هرگز شاهد قضاوت درست نخواهیم بود.
بنا بر این با تتبع ناقص در روایات، نمی‌توان ادعا نمود که مسائل اصول فقه در روایات مطرح نشده است.
همچنین با عدم درایت و فقاهت بایسته در روایات، شایسته نیست که طرح مسائل اصول فقه در روایات را انکار کرد.
ناگفته پیداست که با عدم فهم کافی از اصول فقه نیز، هرگز نمی‌توان سخن از چگونگی رابطه اصول فقه با روایات به میان آورد…

علم اصول، از ضرورتهای فقه و استنباط احکام الهی است و فتوا نیز ثمره استنباط. این علم و فتوای حاصل از آن، از سوی برخی مورد تردیدهایی قرار گرفته است. جدی‌ترین تردیدها در علم اصول، تاریخ پیدایش و تولد آن است. اما با مطالعه تاریخ می‌توان آشکارا رد پای علم اصول را از دوران حضور و در کلمات معصومین علیهم السلام مشاهده نمود. در واقع جوانه‌های علم اصول در قرن دوم هجری (در زمان حیات امام صادق و باقر علیهما السلام) سربرآورده، و همان جوانه‌ها در طول تاریخ استنباط، به درخت تنومندی تبدیل شده است. رد پای علم اصول را در دو حوزه می‌توان جستجو نمود. حوزه نخست روایات اصولی است. و حوزه دوم کتب تألیف شده در این راستا می‌باشد. در روایات اصولی، امامان معصوم علیهم السلام علم اصول را به شکلی به اصحاب آموخته‌اند. تبلور این گونه روایات را می‌توان در مباحثی همچون «آموزش استنباط و پرورش مستنبِط»، «استنباطات...