در میز «شهر اندیشه» از«سامان دهی به ساختمان اندیشه انسان» سخن گفتیم.

در چهارمین گام از«سامان دهی به ساختمان اندیشه انسان» تحقیق می‌شود که معرفت و «شناخت» قله دیانت است.

از جمله نتایج این بخش شناخت جایگاه تشیع در اسلام و رابطه این دو با عقلانیت و انسانیت است.

یکی از شاخه‌های مهم گام چهارم، بر پایی ساختمان علمی فقه است که ناظر به علوم حوزوی است.

حاصل کلی این گام برپایی ساختمان اندیشه و باور انسان، با دو رکن خرد و وحی است. اما حاصل خاص آن، تعریف «هویت طلبگی» و «جایگاه مرجعیت دینی» است.

با شناخت «هویت طلبگی» و «جایگاه مرجعیت دینی»، جایگاه اجتهاد در تخصص دینی نیز شناخته می‌شود و تفاوت میان روش اصولی و اخباری روشن می‌گردد.

در نگاه کلان میز «شهر اندیشه» تلاش می‌کند مسیر «انسان شناسی» به عقل شناسی، «عقل شناسی» به دین شناسی، «دین شناسی» به اسلام شناسی، «اسلام شناسی» به شیعه شناسی و در نهایت تبیین مسیر «شیعه شناسی» به «طلبه شناسی» تبیین گردد.

این مباحث به شکلی «آشتی انسان با خرد» و «آشتی خرد با وحی» (یا «آشتی علم با دین») و «آشتی دیانت با عبودیت» و «آشتی عبودیت با معرفت» شمرده می‌شود.

حاصل نهایی این مباحث، برترین هویت یابی و شخصیت شناسی انسان به شکل عام است که نتیجه آن توانایی بر قاطع‌ترین پاسخ به پرسش بنیادین «من کیستم؟» است.

ادامه و تکامل مباحث «شهر اندیشه»، به شناخت «هویت طلبگی» می‌انجامد.

بنا بر این سیر علمی «شهر اندیشه» در میز «من طلبه هستم» ادامه می‌یابد و به سرانجام می‌رسد.

متأسفانه به دلیل عدم شناسایی درست طلبگی، حوزه محجور و مظلوم واقع شده است.

شناخت مظلومیت حوزه از ناحیه بیگانگان و خودی‌ها، از برون حوزه و از درون حوزه در ابعاد گوناگون علمی، عملی، تبلیغی، دفاعی، مادی، معنوی و…، نیازمند پروژه تحقیقاتی عظیمی است تا که شاید اندکی چشمها به سوی این مشعل در مِه، گشوده شود و پیشمرگان فداکار ناموس دین شناخته شوند…!

و تا که شاید زبان ظالمانه دوستان کوتاه گردد که تحمل ستم از دشمن آسان است اما جفای دوست تلخ‌تر از حنظل…!