بسم الله الرحمان الرحیم لاحول و لاقوة الا بالله العلی العظیم حسبنا الله و نعم الوکیل الحمدلله رب العالمین و العاقبة لأهل التقوی و الیقین و الصلوة و السلام علی اشرف الأنبیاء و المرسلین حبیب اله العالمین ابی القاسم محمد صلی علیه و آله المعصومین الذین أذهب الله عنهم الرجس و طهرهم تطهیرا سیما الإمام المنتظر الحجة الثانی عشر روحی و أرواح العالمین له الفداء.

ای حجتی که سرور و سالار عالمی

وی آنکه برتر از مَلَک و نسل آدمی

بعد از رسول بر تو امامت تمام گشت

عالم ز غیبت تو سیه همچو شام گشت

چشمم که نیست قابل دیدار روی تو

آیا شود که نفخه ای آید ز بوی تو؟

بیچاره آن کسی که نبیند امام خویش

در غیبتش کجا بنهد پا و گام خویش؟

محروم تشنه کام که در جستجوی آب

هر جا رود به چشم نبیند به جز سراب

بیچاره ایم و تشنه آب زلال دین

غیر از تو ای خلاصه دین نیست ماء معین

ای خاک مقدم تو مرا توتیای چشم

وی کرده دوستان به عطای تو خیره چشم

بین «ملتمس» گدایِ خودت را به درگهت

چشم امید دوخته بر جود و رحمتت

او را ز خود مران به حق مادرت بتول

با لطف خویش کن به غلامیّ خود قبول[1]

آل‏عمران لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ‏ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ (164)

خداوند بر مؤمنان منت گذارد (نعمت بزرگى بخشيد) هنگامى كه در ميان آنها پيامبرى از (جنس) خودشان برانگيخت كه آيات او را بر آنها بخواند و كتاب و حكمت به آنها بياموزد اگر چه پيش از آن در گمراهى آشكار بودند.

حَدَّثَنِي أَبِي مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِيهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ، عَنْ أَبِيهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِيهِ عَلِيٍّ (عَلَيْهِ السَّلَامُ)، قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) يَقُولُ: بُعِثْتُ بِمَكَارِمِ‏ الْأَخْلَاقِ‏ وَ مَحَاسِنِهَا.[1]

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَصَّ رُسُلَهُ بِمَكَارِمِ‏ الْأَخْلَاقِ‏ فَامْتَحِنُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنْ كَانَتْ فِيكُمْ فَاحْمَدُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ ذَلِكَ مِنْ خَيْرٍ وَ إِنْ لَا تَكُنْ فِيكُمْ فَاسْأَلُوا اللَّهَ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ فِيهَا قَالَ فَذَكَرَهَا عَشَرَةً الْيَقِينَ وَ الْقَنَاعَةَ وَ الصَّبْرَ وَ الشُّكْرَ وَ الْحِلْمَ وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ السَّخَاءَ وَ الْغَيْرَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمُرُوءَةَ قَالَ وَ رَوَى بَعْضُهُمْ بَعْدَ هَذِهِ الْخِصَالِ الْعَشَرَةِ وَ زَادَ فِيهَا الصِّدْقَ وَ أَدَاءَ الْأَمَانَةِ.[2]

 (وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي مَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ وَ مَرْضِيِّ الْأَفْعَالِ:) (1) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ بَلِّغْ بِإِيمَانِي أَكْمَلَ الْإِيمَانِ، وَ اجْعَلْ يَقِينِي‏ أَفْضَلَ الْيَقِينِ‏، وَ انْتَهِ بِنِيَّتِي إِلَى أَحْسَنِ النِّيَّاتِ، وَ بِعَمَلِي إِلَى أَحْسَنِ الْأَعْمَالِ. (2) اللَّهُمَّ وَفِّرْ بِلُطْفِكَ نِيَّتِي، وَ صَحِّحْ بِمَا عِنْدَكَ يَقِينِي‏، وَ اسْتَصْلِحْ بِقُدْرَتِكَ مَا فَسَدَ مِنِّي‏...[3]

عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ لِإِبْرَاهِيمَ ع‏ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى‏ وَ لكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي‏ أَ كَانَ فِي قَلْبِهِ شَكٌّ قَالَ لَا كَانَ عَلَى يَقِينٍ‏ وَ لَكِنَّهُ أَرَادَ مِنَ اللَّهِ الزِّيَادَةَ فِي يَقِينِه‏[4]

جان خواهر با تو هستم همسفر

تو به پا این راه کوبی من به سر

جان خواهر در غمم زاری مکن

با صدا بهرم عزاداری مکن

هست بر من ناگوار و ناپسند

از تو زینب گر صدا گردد بلند

خانه سوزان را تو صاحب خانه باش

با زنان در همرهی مردانه باش

معجر از سر، پرده از رخ وامکن

آفتاب بی وفا رسوا مکن

گر خورد سیلی سکینه دم مزن

عالمی زین دم برون برهم مزن

هر چه باشد تو علی را دختری

ماده شیرا، کی کم از شیر نری

 ای برادر من سر گشته حیران چه کنم

از پس قتل تو با خیل اسیران چه کنم

خواری و درد غریبی سهل است ولی

از غم هجر تو و داغ جوانان چه کنم

بصف کرب و بلا هر چه کشیدیم گذشت

روز وارد شدن کوفه ویران چه کنم

از غم کوفه و زندان اگر آسوده شدم

در ره شام باین لشکر عدوان چه کنم

وارد شام چه گشتیم چه با حال خراب

سیر بازار روی ناقه عریان چه کنم

شام در گوشه ویرانه چه شد منزل ما

با یتیمان تو با ناله و طفلان چه کنم

آخر کار در آن مجلس میشوم، یزید

گر ترا چوب زند بر لب و دندان چکنم

ثم انثنی نحو الخیام مودعا

أطفاله تودیعة المستسلم

و دعا عزیزته سکینة قائلا

سیطول بعدی یا سکینة فاعلمی

و أَحَطنَ فیه بناته و نسائه

فکأنه بدر یحاط بأنجم

و أتته زینب و النساء صوارخا

و الدمع من اجفانها کالعندم

تدعو ألا یا کهفنا و عمادنا

و ملاذنا فی کل خطب مؤلم