بسم الله الرحمان الرحیم

و لاحول و لاقوة الا بالله العلی العظیم تحصنت بالملک الحی الذی لایموت و اعتصمت بذی العزة و العدل و الجبروت و استعنت بذی العظمة و القدرة و الملکوت عن کل ما اخافه و احذره و الحمد لله الذی نور قلوبنا بانوار المحبة العلویة و اکمل دیننا بالولایة الحیدریة و جعلنا من المتمسکین بالعترة الفاطمیة و الصلاة و السلام علی اشرف انبیائه و سید رسله العبد المؤید و الرسول المسدد النبی الأمجد المحمود الأحمد ابی القاسم المصطفی محمد صلی الله علیه و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین سیما الکهف الحصین و غیاث المضطر المستکین بقیة الله فی السماوات و الأرضین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین من الأولین و الآخرین.

ای وارث شیر خدا یا صاحب الامر

خونخواهِ شاه کربلا یا صاحب الامر

در لجّۀ ظلمت گرفتاریم، دریاب

ای فُلک دین را ناخدا یا صاحب الامر

تا کی افق جای فریبِ فجر_کاذب؟

ای آفتاب آخر برآ یا صاحب الامر

جان را ز ظلمت کن رها یا حجت الله

حق را ز باطل کن جدا یا صاحب الامر

در یثربی یا در نجف یا کربلایی

«او غیرها ام ذی طوا» یا صاحب الامر

عالم سراپا دردِ بی درمان نشسته

ای درد عالم را دوا یا صاحب الامر

ما نیستیم اولاد صالح، «یا ابانا»

لطفی کن، «استغفر لنا» یا صاحب الامر

آیا نمی‌خواهی به دستان خداییت

زهرا شود حاجت روا؟ یا صاحب الامر

جدّ تو و نجوا به گوش چاه تا کی؟

سنگ صبور مرتضی! یا صاحب الامر

همراه مادر پاک کن اشک پدر را

یک دست باشد بیصدا یا صاحب الامر

***

و شبهك بدر الليل بل انت انور          

و خدك ورد بل‏ من‏ الورد ازهر

فنصفك ياقوت و ثلثك جوهر

و خمسك من مسك و سدسك عنبر

فما ولدت حواء من صلب آدم‏

و لا فى جنان الخلد مثلك آخر[1]

سوره الجمعة هُوَ الَّذِي بَعَثَ‏ فِي‏ الْأُمِّيِّينَ‏ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ (2)

او كسى است كه در ميان جمعيت درس نخوانده رسولى از خودشان برانگيخت تا آياتش را بر آنها بخواند، و آنها را پاكيزه كند، و كتاب و حكمت بياموزد، هر چند پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَصَّ رَسُولَ اللَّهِ ص بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَامْتَحِنُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنْ‏ كَانَتْ فِيكُمْ فَاحْمَدُوا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ فِي الزِّيَادَةِ مِنْهَا فَذَكَرَهَا عَشَرَةً الْيَقِينَ وَ الْقَنَاعَةَ وَ الصَّبْرَ وَ الشُّكْرَ وَ الرِّضَا وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ السَّخَاءَ وَ الْغَيْرَةَ وَ الشَّجَاعَةَ وَ الْمُرُوءَةَ.[1]

كل الأمور تزول عنك و تنقضي

إلّا الثناء فإنه لك باق‏

و لو أنني خيّرت كلّ فضيلة

ما اخترت غير مكارم‏ الأخلاق‏[2]

این حکایت را با اختصار و حذف بسیار نقل می کنم:

امير المؤمنين عليه السّلام به سلمان فرمود: از آغاز اسلامت بگو، سلمان عرض كرد: من مردى از اهل شيراز بودم و پدرم از دهقانان بودن و نزد پدر و مادرم عزيز بودم، يك روز با پدرم براى شركت در يكى از جشنهايشان مى‏رفتم كه به يك صومعه رسيدم و مردى در آن‏ بود كه ندا مى‏كرد: گواهى مى‏دهم كه هيچ خدايى جز اللَّه نيست و عيسى روح اللَّه است و محمّد حبيب اللَّه محبت محمّد در عمق گوشت و پوست من رسوخ كرد و ديگر خوراك و شرابى بر من گوارا نشد.

 مادرم گفت: اى فرزندم چرا امروز به مطلع آفتاب سجده نكردى؟ من با او تندی کردم تا ساكت شد چون به خانه بر گشتم ديدم كتابى به سقف اتاق آوزان است، به مادرم گفتم: اين چه كتابى است؟ گفت: اى روزبه وقتى از جشن برگشتيم اين كتاب را آويخته ديدم، به آن نزديك مشو كه اگر به آن نزديك شوى پدرت تو را خواهد كشت، من خود را نگاه داشتم تا شب گذشت و پدر و مادرم خوابيدند، بلند شدم و كتاب گرفتم و ديدم نوشته: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ اين عهدى است از خداى تعالى براى آدم، او از صلب آدم پيامبرى مى‏آفريند كه به او محمّد مى‏گويند، به مكارم اخلاق فرمان مى‏دهد و از پرستش بتها باز مى‏دارد.

اى روزبه به نزد وصىّ عيسى برو و به او ايمان بياور و آئين مجوس رها کن. من: داد زدم پدر مادرم هم فهمیدند و من را گرفتن و در چاه عميقى زندانى كردند و گفتند: اگر از اين راه برگشتى كه هيچ و الّا تو را خواهيم كشت و به آنها گفتم: هر چه مى‏خواهيد بكنيد كه دوستى محمّد از دلم بيرون نخواهد شد. پيش از خواندن آن نامه، عربى نمى‏دانستم، آن روز خداى تعالى به من عربى را تفهيم كرد.

در آن چاه ماندم و هر روز چند قرص كوچك نان مى‏فرستادند پایین. و چون گرفتاريم به درازا كشيد، دستانم را به آسمان برداشته و گفتم:

بار الها! تو محمّد و وصيّش را محبوب من ساختى، پس به حقّ منزلت او فرج مرا برسان و مرا از اين گرفتارى برهان.

 بعد از آن مردى به نزد من آمد كه جامه سفيدى پوشیده بود و گفت: اى روزبه بلند شو و دست مرا گرفت و به صومعه برد و من به اين سخنان آغاز كردم: أشهد أن لا إله إلّا اللَّه و أنّ عيسى روح اللَّه و أنّ محمّد حبيب اللَّه.

و بعد از مردن او نیز نزد دو راهب دیگر رفت یکی در انطاکیه و یکی در اسکندریه و آخری به پیامبر راهنماییش کرد که تولدش نزدیک است و بعد از مشقت های فراوان و غلام شدنش زن یهودیی او را خرید، باغی داشت و به من می گفت هر قدر مى‏خواهى ببخش و صدقه بده.

من تا مدّتى كه خدا خواست در آن باغ بودم روزى ديدم كه هفت نفر آمدند و ابرى بر آنها سايه افكنده است، با خود گفتم: همه اينها پيامبر نيستند امّا پيامبرى در ميان آنهاست گويد: آنها آمدند و داخل باغ شدند و ابر نيز با ايشان مى‏آمد، چون آمدند در ميان آنها رسول خدا و امير المؤمنين و ابو ذرّ و مقداد و عقيل بن ابى طالب و حمزة بن عبد المطلب‏^[1] و زيد بن حارثه بودند داخل باغ‏ شدند و از خرماهاى باد ريز مى‏خوردند و پيامبر به آنها مى‏فرمود: بادريزها را بخوريد و ضررى به صاحبان آن نزنيد. من نزد خانم خود رفتم و به او گفتم: اى خانم طبقى خرماى تازه به من ببخش. با خودم گفتم: اگر در بين اينها پيامبرى باشد از صدقه نمى‏خورد بلكه از هديه تناول مى‏كند و من این خرما را به عنوان صدقه دادم و پیامبر امتناع کرد و طبق دومی آوردم و به عنوان هدیه دادم پیامبر تناول فرمود.

با خودم گفتم: اين هم علامتى است.

 در اين بين كه پشت سر او دور مى‏زدم به ناگاه به من التفات دوستانه‏اى کرد و فرمود: اى روزبه خاتم نبوّت را مى‏جويى؟ گفتم: آرى، او رداء از شانه خود برگرفت و ناگاه چشمم به مهر نبوّت افتاد كه بين دو كتف او بود كمى هم مو بر آن قرار داشت، روی پاى رسول خدا افتادم و بوس می کردم.

 فرمود: اى روزبه به نزد اين زن برو و بگو محمّد بن عبد اللَّه مى‏گويد: آيا اين غلام را مى‏فروشى؟ یهودیه گفت: به او بگو: تو را به چهار صد نخله مى‏فروشم كه دويست نخله آن زرد و دويست نخله ديگر سرخ باشد.حضرت فرمود: چه خواسته آسانى اى علىّ برخيز و همه هسته‏ها را جمع كن، آنها را گرفت و كاشت، و فرمود: آنها را آب بده و امير المؤمنين آنها را آب داد و هنوز به آخر آنها نرسيده بود كه نخلها بيرون آمد و بزرگ شد. بعد فرمود: بر او وارد شو، بگو محمّد بن عبد اللَّه مى‏گويد: جنس خود را بگير و جنس ما را بده. بيرون آمد و به نخلها نگريست و گفت: به خدا تو را نفروشم جز به چهار صد نخلى كه همه آنها زرد باشد. جبرئيل فرود آمد و بالهاى خود را بر نخلها كشيد و همه آنها زرد شد. بعد فرمود به آن زن بگو كه محمّد مى‏گويد: جنس خود را بگير و جنس ما را بده. یهودیه گفت: به خدا يكى از اين درختها از محمّد و از تو در نزد من محبوبتر است و منم به او گفتم: به خدا يك روز با محمّد بودن نزد من محبوبتر است از تو و آنچه تو دارى. رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله مرا آزاد کرد و اسمم را سلمان گذاشت^[2].[3] (البته اسلام سلمان بصورت دیگری هم نقل شده)

این است عطوفت و مهربانی خدا که و مکارم اخلاق رسول الله صلی الله علیه و آله که اگر بنده ای لایق باشد وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ‏ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ (69 عنکبوت) و ما هم به خاطر این که ابا الزهراء در این شب جمعه به ما نظری کند و به ما مکارم اخلاق عنایت کند تا در خدمت فرزند غریبش حضرت مهدی باشیم توسل به سید الشهداء را وسیله قرار میدهیم. قل ثلاثا کما فی الروایة صلی الله علیک یا اباعبدالله..

ندا آمد که دریای محبت در تلاطمها است

بگفتا کشتی بی بادبان را لنگری دارم

ندا آمد که صیاد قضا را صید در کار است

بگفتا قاسم و عباس و عون و جعفری دارم

ندا آمد که نیکوتر از اینها صید میخواهم

بگفتا هیجده ساله علی اکبری دارم

ندا آمد که تیر کین دشمن را چه خواهی کرد

بگفتا بهر تیر کین علی اصغری دارم

ندا آمد که پیکان سه پهلو را هدف داری

بگفتا که بهر پیکان شیر خواره اصغری دارم

ندا آمد که سوز تشنگی بسیار خواهد بود

بگفتا عندلیب چند بی بال و پری دارم

ندا آمد که خنجر دارد از تو چشم انعامی

بگفتا بار الها بهر خنجر حنجری دارم

ندا آمد که نوک نیزه را آویز در کار است

بگفتا زینت نوک سنان گلگون سری دارم

ندا آمد غل و زنجیر دشمن را چه خواهی کرد

بگفتا عابد بیمار زار لاغری دارم

ندا آمد که سیلی صورت گل برگ میخواهد

بگفتا چون سکینه یک پریشان دختری دارم

ندا آمد چه داری مایه مر بازار محنت را

بگفتا همچون زینب یک ستمکش خواهری دارم

ندا آمد که در ویرانه باشد جای ناموست

بگفتا نیست باکم چونکه گنچ محشری دارم

ندا آمد که بر طشت طلا زیور چه میچینی

بگفتا لع و یاقوت و عقیق و گوهری دارم

ندا آمد که چوب خیزران را میخوری بر لب

بگفتا میخورم اما نشان دیگری دارم. (کان الوالد رحمه الله ینسبها الی ناصرالدین شاه.)[1]

خوش آن سری که در آن سر بود هوای حسین

خوش آن دلی که در آن دل بود نوای حسین

خوش آن تن که بکوی حسین سپارد جان

خوش آن بدن که شود خاک کربلای حسین (جودی رحمه الله) [2]