بسم الله الرحمان الرحیم

لاحول و لاقوة الا بالله العلی العظیم حسبنا الله و نعم الوکیل رب اشرح لی صدری و یسرلی امری و احلل عقدة من لسانی یفقهوا قولی الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی اشرف الأنبیاء و المرسلین  محمد و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین لاسیما الکهف الحصین و غیاث المضطر المستکین بقیه الله فی الارضین

قل ثلاثا کما فی الروایه: صلی الله علیک یا ابا عبدالله

ای غائب از نظرها کی میشود بیائی

برقع ز رخ بگیری صورت به ما گشائی

هم دست تو ببوسیم هم دور تو بگردیم

هم رونما ستانی هم رو به ما نمایی

آیا به کوه رضوی آیا به طور سینا

آیا به بیت الأقصی آیا به ذی طوایی

در مکه یا مدینه یا در نجف مقیمی

در شهر کاظمینی یا سرّ من رآیی

در کعبه در طوافی یا زائر بقیعی

در مشهد مقدس یا دشت کربلایی

جانم شود فدایت تا بشنوم ندایت

دائم زنم صدایت یابن الحسن کجایی

اما بعد فقد قال الحکیم فی کتابه الکریم اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

سوره الأعراف خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِينَ (199)

(ای پیامبر)مدارا كن و عذر را بپذير و به نيكيها دعوت نما و از جاهلان روى گردان

عقلائی این است که بگوییم روی گردان:از مردم نادان، بعد از آن كه بر آنها اتمام حجت كردى و از هدايت آنها مأيوس شدى، اعراض كن تا از قدر و منزلت تو كاسته نشود، زيرا گفتگو كردن با آدم سفيه و نادان موجب حقارت انسان مى‏شود.[1]

بزنطىّ روايت كرده كه گفت: از امام هشتم شنيدم ميفرمود: مردى از بنى اسرائيل يكى از خويشان خود را كشت، سپس جنازه مقتول را در سر راه بهترين سبط از بنى اسرائيل انداخت، آنگاه خود مطالبه خون او را از ديگران مينمود، بنى اسرائيل به موسى عليه السّلام گفتند: فلان قبيله (همان كه مقتول در راهشان افتاده بود) فلان كس را كشته‏اند، به ما بگو چه كسى از آنان قاتل اوست؟

 حضرت موسى فرمود: گاوى بياوريد، گفتند: ما را دست انداخته‏اى؟ گفت: پناه ميبرم به خدا از اينكه از جهّال باشم، آنگاه امام فرمود: اگر اينان به دستور موسى عمل مى‏كردند و گاوى مى‏آوردند كار تمام بود و قاتل پيدا ميشد لكن سخت گرفتند پس خدا هم برايشان سخت گرفت، گفتند: از خدايت بخواه خصوصيّات گاو را مشخّص كند، موسى گفت:

خدا مى‏فرمايد: آن گاوى است نه چندان بزرگ از كار افتاده و نه كوچك و جوان بحدّ كار نرسيده، بلكه ميانه اين دو مى‏باشد، و چنان كه آنان چنين گاوى آورده بودند از ايشان پذيرفته مى‏شد، و ليكن كار را بر خود تنگ گرفتند، و باز گفتند: از خداوند بخواه براى ما معيّن كند كه رنگش چه باشد؟

موسى در پاسخ گفت: خدا ميفرمايد: آن گاويست سخت زرد رنگ و خالص، و شادكننده بينندگان، و اگر آنان چنين گاوى مى‏آوردند قبول مى‏شد، و لكن سماجت كردند و خداوند هم بر آنها سخت گرفت، به موسى گفتند: از خدايت بپرس اين چگونه گاوى باشد؟ امر بر ما مشكل شده، اگر خدا بخواهد ما را راهنمائى خواهد كرد، موسى عليه السّلام گفت: خدا ميفرمايد: آن گاويست كه نه رام است كه زمينى را شخم زند و يا با او آب از چاه كشند و زراعت را آب دهند، و داراى رنگ خالص يك دست، گفتند: اكنون صفاتش چنان كه رفع شبهه بشود بيان كردى، پس جستجو كردند و آن را با چنين خصوصيات نزد جوانى اسرائيلى يافتند لكن جوان گفت: آن را نمى‏فروشم مگر به قيمت اينكه پوست آن را پر از طلا كنيد، بنى اسرائيل نزد موسى آمده اين خبر را به او گزارش دادند، موسى عليه السّلام فرمود: چاره‏اى نيست آن را بخريد، ناچار آن را خريدند و دستور داد آن را ذبح كردند، آنگاه دستور داد كه دم آن گاو را به بدن مقتول بزنند و چون چنين كردند زنده شد و گفت: اى فرستاده خدا! پسر عمويم مرا به قتل رسانده، نه آن كس كه او را متّهم كرده‏اند، و بدين سبب قاتلش را شناختند. پس پيامبر خدا، موسى عليه السّلام به يكتن از يارانش گفت: اين گاو قصّه جالبى دارد، پرسيد آن چيست؟ موسى گفت: جوانى از بنى‏ اسرائيل‏ با پدرش بسيار نيكى ميكرد، و وقتى گوساله كوچكى خريده بود آن را به خانه آورد، پدرش در خواب بود و كليد محلّ نگهدارى آن گوساله زير سر او بود، جوان دوست نداشت پدر را بیدار کند (ادب کرد) و گوساله را رها كرد، چون پدر از خواب برخاست داستان را براى او گفت: پدر وى را تحسين كرد و گفت: به عوض آن اين گاو را بگير و گاوى بدو بخشيد، بعد موسى عليه السّلام فرمود: بنگريد به عمل نيك و نيكوكارى كه تا كجا اهلش را ميبرد. [1]

ادب شب جمعه این است که برویم در خانه سید الشهداء و سلامی عرضه می داریم: السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

لمّا ارتفع صياح النّساء غضب اللّعين عمر بن سعد، و صاح: يا ويلكم! اكبوا عليهنّ‌ الخباء، و أضرموها و أحرقوها، أو أحرقوا بيوت الظّالمين (العياذ باللّه). در کربلا عمر سعد داد زد خایمه های ظالمین را آتش بزنید

يقول الإمام السجاد عليه السلام في وصف ذلك المشهد:«و اللّه ما نظرت إلى عمّاتي و أخواتي إلاّ و خنقتني العبرة، و تذكّرت فرارهنّ‌ يوم الطفّ‌ من خيمة إلى خيمة، و من خباء، إلى خباء، و منادي القوم ينادي: احرقوا بيوت الظالمين».

این آتش ادامه همان آتشی است که به خانه دختر پیامبر زدن

... دَعَا عُمَرُ بِالنَّارِ فَأَضْرَمَهَا فِي الْبَابِ ثُمَّ دَفَعَهُ فَدَخَلَ فَاسْتَقْبَلَتْهُ فَاطِمَةُ ع وَ صَاحَتْ يَا أَبَتَاهْ‏ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَرَفَعَ عُمَرُ السَّيْفَ وَ هُوَ فِي غِمْدِهِ فَوَجَأَ بِهِ جَنْبَهَا فَصَرَخَتْ يَا أَبَتَاهْ‏ فَرَفَعَ السَّوْطَ فَضَرَبَ بِهِ ذِرَاعَهَا...[1]

آتش زدن به خانه مولا بهانه بود

مقصود خصم کشتن بانوی خانه بود

از آن به باب وحی لگد زد عدو که دید

جان رسول پشت در آستانه بود

با آن همه سفارش پیغمبر خدا

پاداش دوستی علی تازیانه بود

آن کس که داد نسبت هذیان به مصطفی

از کینه اش به صورت زهرا نشانه بود

در حیرتم چگونه به زهرا مغیره زد

کز جای تازیانه او خون روانه بود

ضرب غلاف تیغ به دستش نشان گذاشت

آن بانویی که عصمت حی یگانه بود

حق دارد ار کننده خیبر ز پا فتد

زهرا پس از رسول بر او استوانه بود

آن شب قوی ترین سند غربت علی

تشییع مخفیانه و دفن شبانه بود