لباسش در همه عمر، مانند همان لباس مردم ده خود ما بود.

با این تفاوت که آنها جبه‌ی رنگی و شلور آبی گشاد یا سفید تنگ می‌پوشیدند، اما جبه و شلوار و پیراهن و شال کمر و شال سر پدرم همه کرباس سفید بود. فقط کرباس رویه جبه را اندکی رنگ می‌کردند که خاکی رنگ می‌شد و به آن می‌گفتند «خاک نجفی». ولی پیراهن و شلوارش کرباس سفید بود.

و شلوارش را نه زیاد گشاد می‌گرفت نه مانند جوانها تنگ.

شال کمر و شال سر که آن را مانند اهالی روستاهای خراسان به سر می‌پیچید و در بالای پیشانیش زاویه‌ای ایجاد می‌شد، از همان پارچه دست بافت ده بود، ولی نازکتر که به آنها می‌گفتند: قطیفه.

و همه اینها از پنبه‌ای بود که در مزرعه خود ما یا مزرعه متعلق به عمه‌ام به عمل می‌آمد.

و تا زمانی که در ده می‌بودیم مادرم، و پس از آنکه ما به شهر آمدیم عمه‌ام پنبه را می‌رشتند و پارچه‌اش را با همان وسائل ساده‌ای که در روستاها داشتند می‌بافتند.

رویه جبه یا آرخالق، چنان که ذکر شد خاک نجفی بود و آسترش کرباس سفید و لای آن پنبه می‌گذاشتند و آجیده می‌کردند.

کفشش در تابستان گیوه‌های تخت کلفت بود، از نوعی که مردم کارگر می‌پوشیدند و در زمستان کفشهای چرمی ساده که در همان تربت می‌دوختند.

بنا بر این لباس او با لباس روستائیان هیچ تفاوت نداشت، مگر در رنگ و این که او عبایی هم به دوش می‌انداخت و عصایی به دست می‌گرفت و بقچه‌ی کتابی در زیر بغل داشت.

در تابستان و زمستان جوراب می‌پوشید، از جورابهای پنبه‌ای و پشمی که در محل می‌بافتند.

لباسها و تنش همیشه تمیز بود. هرگز بدنش بوی عرق نمی‌داد و بر پاشنه‌ی پا یا زیر ناخن اثری از سیاهی و چرک دیده نمی‌شد.

ناخنها و سبیلهای خود را همیشه می‌چید و ریش خود را نمی‌گذاشت خیلی بلند شود، فقط به اندازه قبضه بود و آن را دور گیوه‌ای نمی‌کرد و پهن هم نمی‌گذاشت. بلکه مطابق چهره و چانه‌اش کشیده بود و سر خود را می‌تراشید.

فضیلتهای فراموش شده صفحه 110

«برگ سبز» تحفه درویش