شنیدم که چون مرحوم آقای حاج شیخ عبدالکریم حایری اعلی الله مقامه بیمارستان فاطمی را تأسیس فرمود از نظر وسائل بیمارستانی از قبیل تخت، لباس بیماران، ادوات پزشکی چندان مجهز و مرتب و مدرن نبود.

پس از چند سال که از تأسیس آن گذشت یکی از پزشکان که از اروپا برگشته و در تهران مشغول کار بود، روی ارادتی که به معظم له داشت و بنا به دعوت ایشان به قم آمد و از بیمارستان دیدن نمود.

در بدو امر به علت نبودن وسایل و لوازم کافی در بیمارستان، آن را پیش پا افتاده و بی‌اهمیت تلقی کرد. چون می‌دید که بیماران در لحاف‌های بدون تخت در روی زمین ناهموار خوابیده‌اند و طبیعی است که دکتری که بیمارستان‌های اروپا را با آن همه تشریفات و تجهیزات دیده و یا بیمارستان‌های تهران را در نظر دارد، چنین بیمارستانی به نظر او جلوه نکند.

خلاصه با نگرانی و نارضایتی دیدن کرد و به احترام آیة الله حائری (ره) چیزی نگفت.

هنگام خروج، دفتر آمار بیمارستان را مشاهده کرد. آمار بهبود یافتگان را که دید قیافه‌اش عوض شد و چندین بار عمیقا آن آمار را زیر و رو کرد و با کمال تعجب پرسید آیا در آمار بیمارستان اشتباهی رخ نداده؟ گفتند: نه. باز پرسید که کاملا مطمئن هستید؟ گفتند: آری.

گفت: من از وضع این بیمارستان در شگفتم و تضادی در آن می‌بینم. از یک سو نبودن ابزار کار و وسائل مرتب و از طرف دیگر نتایج بسیار عالی و مطلوب آن. زیرا میزان تلفات در مدرن‌ترین بیمارستان‌های موجود با همه‌ی امکاناتی که دارند 3٪، ولی در اینجا با عدم امکانات، تلفات 2٪ می‌باشد و این امری بسیار شگفت انگیز است.

و بعد که حضور آیة الله حایری (ره) رسید جریان را عرض کرد و علت و سبب را پرسید در پاسخ به او گفتند:

اولا در استخدام کارکنان اعم از پزشک و پرستار و حتی مستخدم و دربان، نهایت دقت به عمل می‌آید که افرادی کاردان و صالح و مؤمن و امین و وظیفه‌شناس باشند که کارهای محوله را به عنوان یک وظیفه مقدس مذهبی انجام دهند، نه به خاطر حقوق و پولی را که دریافت می‌کنند.

ثانیا یکی از برنامه‌های درمانی که در اینجا اجرا می‌شود تلقین بیماران است و آن این است که پس از بازدید روزانه، پرستاران در پشت اطاق بیماران با یکدیگر گفتگو می‌کنند، به نحوی که مریضان صدای آنها را می‌شنوند و یکی از آنها از پرستاری که مریض را دیده می‌پرسد راستی حال فلانی چطور است؟ او پاسخ می‌دهد: الحمد لله حالش کاملا رو به بهبود است و دکتر از وضعش اظهار خشنودی و رضایت می‌کرد و همچنین نسبت به سایر مریضها با بیانات دیگر و این عمل، اثری بسیار عمیق در تقویت روحیه آنها دارد و نتیجتا کمک شایانی نسبت به بهبود آنان می‌کند.

دکتر با شنیدن این مطالب از آقا، معظم له را تصدیق و تأیید نمود.[1]