بسیار از ترس خدا می‌گریست و محبت زایدالوصفی نسبت به خاندان رسالت داشت، به طوری که هرگاه نام پیغمبر اکرم یا هر یک از ائمه‌ی اطهار بر زبانش جاری می‌شد، اشکش جاری می‌گشت و در منبر، خواه به هنگام موعظه یا به هنگام ذکر مصائب اولیای دین، خودش بیش از همه‌ی مستمعان می‌گریست.[1]
«برگ سبز» تحفه درویش
[1]- فضیلت‌های فراموش شده صفحه 100
بسیار از ترس خدا می‌گریست و محبت زایدالوصفی نسبت به خاندان رسالت داشت، به طوری که هرگاه نام پیغمبر اکرم یا هر یک از ائمه‌ی اطهار بر زبانش جاری می‌شد، اشکش جاری می‌گشت و در منبر، خواه به هنگام موعظه یا به هنگام ذکر مصائب اولیای دین، خودش بیش از همه‌ی مستمعان می‌گریست.