درخت‌های اُمیدیم، از دیار حسن
پُر از شکوفه‌ی عشقیم در بهار حسن
به سَلسَبیل و به زمزم که احتیاجی نیست!
رسیده است لبِ ما به جویبار حسن
به دخل کاسبی‌ام برکتی فراوان داد
از آن زمان که شدم خادم تبار حسن
همین دو لقمه‌ی نان را حسن به ما بخشید
گرفته سفره‌ی ما رنگ از اعتبار حسن
کریم‌بودنِ او قابلِ محاسبه نیست...
کجا ترازوی ما و کجا عیار حسن؟
کدام شاه نشسته است با جذامی‌ها؟!...
بلند می‌شوم از جا به افتخار حسن
شنیده‌ام که به سگ هم غذا تعارف کرد!
هنوز ماتم از این لطفِ بی‌شمار حسن
بنازمش که چنان شیر از جمل برگشت
چه کرد در دل آن فتنه، ذوالفقارِ حسن
من از طفولیتم عاشق دو شاه شدم
منم دچار حسین و منم دچار حسن
در اربعین حسینی، حسن جلودار است
قدم زدم همه‌ی جاده را کنار حسن
حسین با همه‌ی دلرُبایی‌اش، حسنی ست
ببین دل از همه بُردن شده است کار حسن
خیالبافی من صحن‌سازیِ حسن است...
شبیه مشهد ما می‌شود مزار حسن
…
میان معبری از نور، ناگهان شب شد
چه دید در دل آن کوچه، چشم تار حسن؟!
حرام‌لقمه به مادر دو دست سیلی زد...
سیاه شد پس از آن کُلِّ روزگار حسن
منبع: کانال رضیع الحسین بردیا محمدی