ای عقل! ای آسماني‌ترين هديه الهي! ای گرانبهاترين سرمايه انساني! ما از تو...

بياييد عقلانيت انسان را زنده كنيم و آن را بر تمامی ابعاد انسان توسعه دهيم، تا كه شايد با فراگير كردن عقلانيت، گره‌های خاكی را از بال و پر او بگشاييم، و با آزادی انديشه‌ی انسان از حرصهای بي‌پايانِ احساسات و غرايزِ خاكيش، آزادی واقعی را به او ارزانی دهيم؛ بياييد عقل را از انحصار خانه خاكی آزاد سازيم؛ بياييد عقلانيت را بر دار استدلال‌نمايي‌های دروغين اعدام نکنيم؛ ...

اما بياييد: به جايگاه انسانِ خاكي، در آسمان انديشه بنگريم؛ آسمانی بودن انديشه از آنجاست كه با انديشيدن، گوهر شناخت به چنگ مي‌آيد؛ آسمانی بودن انديشه از آنجاست كه با انديشيدن؛ هنر بي‌بديلِ عقل، نمايان مي‌گردد؛ آری انديشه يعنی گام برداشتن در پرتوی عقل؛ آری...

به باور اين کوچکترين تا كنون تلاش شده است: به انسانِ انديشمند از منظر خانه‌ی خاكی او نگريسته شود. و خاكی كردنِ انسان، يعنی انسانِ پای در گِلِ احساسات و غرايز؛

وقتی از دیگران دلخوری و دل پری داری… وقتی کینه‌ای در دل داری و یا دلت از کسی رنجیده و رمیده… وقتی با کسی خورده حسابی، خورده کتابی داری… وقتی پای قهر به میدان دلت باز شده… وقتی… گیرم که همه حق هم باشد و همه هم ظالم و تو مظلوم… گیرم که تو هم هرگز به کسی ظلم نکرده باشی… گیرم زود رنج و پر توقع...

علی رفت… دشمنش هم شادمان… معاویه در شام چها کرد… عایشه سجده شکر بجا آورد… اما… اما خود علی هم شادمان رفت! شادمان…!!! آری، علی خیلی خسته بود… خسته از بدر و احد و…! نه، هرگز! خسته از صفین و جمل و نهران! نه، هرگز! خسته...

یا علی! معرفتت، کیمیاست! محبتت، کیمیا! پیروی‌ات (شیعه بودنت) هم کیمیا! نامت هم کیمیا! شب قدرم را به نام تو آغاز می‌کنم… تا که شاید… تا که شاید نام تو، شب قدرم را قدر هزار ماه...

دوران طلایی ظهور امام زمان علیه السلام آن چنان شگفت است که در حوصله خِرَدهای خُرْدِ ما نمی‌گنجد. در روایات به شبحی دور از آن دوران اشارت رفته است که برخی از آنها در شاخه...

زخم زبان، از اسمش پیداست، زخم است، اما با شمشیر زبان و بر پیکر دل! حالا اگر این زخم از دوست هم باشد تصورش سخت است چه رسد به تحملش! حالا اگر این دوست جاهل یا بی ظرفیت، کسی را هم ندارد، چه باید کرد؟! جز تحملش راهی هست؟! او برای حفظ دوستانش تن به صلح با معاویه داد. دشمنش چه کرد و چه گفت بماند! اما دوستش به او گفت یا مذل المؤمنین، ای خوار کننده‌ی اهل...

نیمه شعبان است، من هم تسلیم امواج خیال… خیال پدر… خیال محبت… خیال پشتوانه… خیال… اینجاست که همه چیز را فراموشم می‌شود… اینجاست که تبسم مهمان لبانم می‌شود… … اما امان از وقتی که این خیالات تمام بشود… امان از زمانی که به واقعیتها برگردم… باز هم واقعیتهای تلخ‌تر از حنظل! ولی خداییش همین چند لحظه خیال او… همین لبخند محو… همین خاطره پدر داشتن… همین… و همین… اصلا خیالش هم به عالم می‌ارزد!

وقتی خانه زاد خدا، آینه تمام نمای خداست… وقتی خانه زاد خدا، زیباترین و بزرگترین اسم خداست… وقتی… با این حساب اگر کسی… اگر کسی علی را پیدا کند، در واقع خدا را پیدا کرده! اگر کسی علی را بشناسد، در واقع خدا را شناخته! اگر کسی علی را دوست بدارد، در واقع خدا را دوست داشته! اگر کسی علی را دشمن بدارد، در واقع خدا را...

ما رجب است و ماه خدا. کعبه هم خانه خدا. امیرالمؤمنین هم در ماه خدا و در خانه خدا، پا به دنیا گذاشته و شده خانه زاد خدا. البته علی تنها، خانه زاد خدا نیست. و صد البته این خانه زاد خدا، دست توانای خدا هم هست! و صد البته این خانه زاد خدا، چشم بینای خدا هم هست! و صد البته این خانه زاد خدا، وجه خدا هم هست! و صد البته این خانه زاد خدا، رحمت گسترده خدا هم هست! و صد البته این خانه زاد خدا، غضب خدا هم هست! و صد البته این خانه زاد خدا، نور خدا هم هست! و صد البته این خانه زاد خدا… آری علی در بندگی خدا، سنگ تمام برای خدا گذاشت، خدا هم در خدایی، سنگ تمام برای علی گذاشت.

اما اگر گرمای مهربانی و محبت او، بر دلها بتابد… اگر زلال عدالتش، در رگهای روح و روان، جاری شود… آن گاه است که روانهای مرده جان می‌گیرد… آن گاه است که بهار می‌شود… آن گاه است که همه چشمها و عقلها، یک سره مدهوش می‌شود… آن گاه است که بهار روانها آغاز می‌شود… عشوه گری عروس آفرینش، دل از همگان برباید! و خدایش تبارک الله احسن الخالقین بخواند! پس اللهم عجل لولیک الفرج…

این، از روزهای آخر عمرش بود. در آخرین روز عمرش، کارش به کجا رسید، خدا می‌داند! خب، با این حال و روز، با چه توانی حضرت دست به کار امورات خانه‌اش شد؟! شاید با قدرت الهی بوده که این جسم ناتوان را یک روز دیگر توان داده تا بتواند خداحافظی درست حسابی با زندگیش داشته باشد! شاید معجزه عشق بوده که به این سایه جان بخشیده! شاید اوج فداکاری بوده که تا آخرین قطره‌های توانش را به پای امیرالمؤمنین بفشاند و بمیرد! شاید… و شاید…

اصرار در دعا باید و باید باشه اما… اما با قید و شرطش. اما با عافیت. اما با تسلیم. اما خدای من! تو که ناتوانی منو می‌دونی. تو که بی صبری منو می‌بینی. تو خُردی و حقارت بنده تو می‌شناسی. تو که…

تردیدی ندارم که اعمالم معیوب است، خیلی هم معیوب! برای همین هم امیدی به اعمالم ندارم. مگر این که فضل تو کاری بکند. اما در همین عمل معیوبم، همه‌ی دوستداران و شیعیانت را شریک می‌کنم. و نمی‌دانم از این عمل معیوب چیزی نصیب آنها می‌شود یا نه. اما می‌خواهم خودم را به شیعیانت بچسبانم. شاید مرا هم در لابلای آنها بپذیری.

وقتی خزائن خداوند تمام شدنی نیست… وقتی کرم و جودش هم بی‌پایان است… وقتی دعای برای دیگران چیزی از سهم من کم نمی‌کند… وقتی دعای برای دیگران، زودتر از دعای خودم شنیده می‌شود… وقتی دعای برای دیگران را فرشته‌ها برای خودم آمین می‌گویند… وقتی دعای برای دیگران، اول برای خودم مستجاب می‌شود… وقتی...

گاهی هوس می‌کنم یکی از کارهایم را به مولایم که شما باشی، هدیه کنم. البته اگر هدیه‌ام را بپذیری، منتی است که تو بر سرم می‌گذاری. چرا که اعمال من هم بی ارزش‌تر از آن است که لیاقت هدیه به شما را داشته باشد. و اعمال شما ناب‌تر از آن است که بتوان یکی از آنها را با تمام اعمال سایر خلایق سنجید. تا چه رسد به این که… اما با این همه دوست دارم اعمالم را به شما هدیه کنم. نه این که برای عملم، آن هم در میان عمل،شما، اندک قدر و منزلتی ببینم. برای این که نشان دهم دوستت دارم!

یا علی! ای آقای من! ای نور خدایی در دل تاریکی‌ها! ای ستون دین! تو را سپاس می‌گویم که در سایه لطفت قدمی برداشتم. تو، تویی! و من، کمتر از مورچه در بارگاه سلیمان! تو را از پیش‌کش کاری چنین اندک برتر می‌دانم؛ اما آرزومندم رخصت دهی تا کار ناچیزم را به نام تو زینت بخشم. اگر چنین گردد متواضعانه بسی شادمان و مفتخرم. شاید خدای از تقصیراتم بگذرد و آن را خالص بپذیرد. تو پدر یتیمان و همسر بیوه زنان و حامی بی‌کسانی! و من یتیمی غریب! و خوب می‌دانی غم سنگین یتیم را، آن هم یتیمی غریب. تو بر من منت گذاری اگر به افتخار این هدیه رخصت فرمایی، و من سر به آسمان سایم اگر قبولت افتد. آقای من ای علی فدایت گردم.

صبر با پوست کلفتی فرق می‌کند. صبر با بی رگی هم فرق می‌کند. صبر با فراموشی هم فرق می‌کند. صبر بر بلا، یعنی بلا همچنان که تازه بوده، همیشه تر و تازه هم بماند و… و این بلای تر و تازه را هر لحظه بچشی! صبر یعنی همان بلای همیشه تر و تازه، پیوسته زهرش را در کامت بریزد و تلخی‌اش را با تمام وجودت حس کنی! نه از فراموشی خبری است، نه از غفلت اثری. با این همه باز هم کم نیاری! باز هم از کوره در نروی! باز هم خویشتن داری کنی! باز هم مثل کوه هرگز تکان هم خوری! مثل این که ذغال گداخته را کف دستت بگیری، یا حتی در دهانت بگذاری! آن هم با هوشیاری کامل کامل! برای این آدم، دیگر فرقی ندارد که این بلا الان دارد اتفاق می‌افتد، یا صد سال قبل اتفاق افتاده! ای به فدای این آدمِ مصیبت دیده‌ی غریبی که… همه روزهایش عاشوراست… همه روزهایش اول ماه صفر است… همه روزهایش نه، همه لحظه لحظه‌هایش… ای به فدای مصیبت دیده‌ی غریبی که در همه ثانیه‌های زندگیش، در متن مصائب اجداد مظلومش، حضور دارد! ای به فدای مصیبت دیده‌ی غریبی که نه کسی از دردش می‌داند و نه کسی از صبرش خبر دارد! ای به فدای مصیبت دیده‌ی غریبی که…! ای به فدای مصیبت دیده‌ی غریبی که تنها خدای او می‌داند… تنها خدای او می‌داند، غمها و غصه‌هایش را! تنها خدای او می‌داند، جرعه جرعه‌های بلاهایش را! تنها خدای او می‌داند، تلخی و گزندگی زهر مصیبتهایش را! تنها خدای او می‌داند، صبرش را! تنها خدای او می‌داند که بر این آدم، یعنی گل سر سبد آدمیت، چه‌ها می‌گذرد! تنها خدای او می‌داند که او چه‌ها که نمی‌کشد؟! تنها خدای او می‌داند رضایش را! تنها خدای او می‌داند…! و همه در بی‌خبری مطلق از او! مگر معنای غربت چیست؟! تازه این یک غربت اوست!