قطعا این زمستان خواهد مرد. در پس این زمستان بهاری است که… بهاری که تمامی حق هویدا! بهاری که تمامی غنجه‌های عدالت شکوفا! بهاری که تمامی زیبایی را جلوه‌گر! بهاری که…

امام زمان من، تک و یکتا و یگانه است! اینها همه بماند… آن چه اشک شوق و شرمندگی را بر گونه سرازیز می‌کند، محبت امام زمان من است… آن گاه که سید بن طاوس… در سحرگاهی… پا به سرداب سامرا می‌گذارد… نغمه آن دلدار را می‌شنود… که در تب و تاب است… با دلی سوزان و اشکی ریزان… با خدایش مناجات می‌کند… و نگران شیعیانش… خداوندا… به راستی که شیعیان ما از پرتو نور ما و باقیمانده سرشت ما آفریده شده‌اند… [خداوندا… شیعیان ما] با تکیه بر محبت و ولایت ما [گرفتار دام شیطان شده‌اند و] و گناهان زیادی انجام داده‌اند… [خداوندا…] اگر گناهانشان، میان تو و آنهاست، از آنها درگذر که ما از آنها راضی شدیم… [خداوندا…] و اگر گناهانشان در میان خودشان است، پس میان آنها اصلاح فرما و جریمه آن را از خمس ما تقاص نما… [خداوندا…] آنان را وارد بهشت ساز… [خداوندا…] آنان را از آتش دوزخ دور بدار… [خداوندا…] آنان را همراه دشمنانت در [آتش] غضب خود مسوزان… [خداوندا…

تو فقط آینه باش! نور خودش می‌تابد! آن چنان شدید هم که کجی‌های آینه‌ات را می‌پوشاند! و اندک و اندک صیقلت می‌زند و کجی‌هایت را هم می‌زداید! تو فقط آینه باش! بقیه‌اش با خورشید! تو فقط آینه باش! آینه… آینه…!!!

از حال و بار خودم خبر دارم. قلب و روحم که اوضاع و احوال خوبی ندارد. بار سنگین گناه پرونده سیاه اعمال و… اینها همه بماند اگر خدا بخواهد عقوبتم کند، که کرده است، کاملا حق دارد. عقوبت کریمانه او هم که از همه جا سر برآورده دل سیاهم که دیگر حال مناجات ندارد با عالم و آدم رابطه دارم جز با او به همه کس امید بسته‌ام جز به او با هر کس و ناکسی سخن می‌گویم جز با او اصلا از ارتباط با او هیچ لذتی نمی‌برم هوا و هوس هم هر چه بخواهی و… کاری کرده‌ام که دل خدا هم از من سیاه شده اصلا نمی‌خواهد صدایم را بشنود تا چه به رسد به این که دستی هم بر سرم بکشد نشانه‌اش هم کاملا پیدا و هویداست توبه حالا نه، شاید فردا و شایدم پس فردا شایدم هیچ وقت نه، اصلا اراده توبه دارم؟!...

اما… اما منافقان… اما منافقان همه عِدّه و عُدّه‌ی خودشان را جمع کرده‌اند… آماده کودتا… آماده انتقام… ای کاش… ای کاش اندکی صبر می‌کردند… ای کاش ذره‌ای رحم و انسانیت داشتند… ای کاش کمی دست نگه می‌داشتند تا چشمان پدر رحمت بسته می‌شد اما افسوس که هنوز او زنده بود نفاق تمام زهرش را در کام او ریخت ...

و در این غربت آباد… تنها مؤمنین انگشت شماری… سر در گریبان غم پی‌پدری… بر فقدان مولایشان گریان و نالان… خوشا به حال آنان که در شب قدر، قدر مولایشان را می‌ٔدانند! ای کاش ما هم قدر او را می‌دانستیم!…

اما این همه شادی، چاشنی‌اش غم و حزن و اندوه و الم است… این همه سرور، همراه با اشک و آهی است که آسمان آسمانیان را تیره و تار کرده… در این تولد بغض همه می‌ترکد… چرا که پیش از تولدش خبری داده‌اند، سخت جانکاه! خبری که آسمان و آسمانیان را به گریه آورده! خبری که اشک زمین و زمینیان را درآورده! هنوز گام او به زمین نرسیده، این چنین شده! آه! اگر گامش به زمین برسد… آن گاه غمش با قلب پیامبر چها که نمی‌کند! اندوهش چه بر سر پدرش که نمی‌آورد! حال مادرش را دیگر نمی‌دانم!!! سلطان کربلا متولد شد… اما در تولدش، بغض همه ترکید… زمین و زمان لرزید… غم او غمی است که هیچ کس را توان تسلیت از آن نیست و همه از تسلی دادن عاجزند. ناچار خدایش دست به تسلی می‌زند…

چقدر شبیه جد غریبت هستی! علی مرتضی، شیر بیشه شجاعت، مرد مردان… او هم هیچ گاه خم به ابرو نیاورد، تا چه رسد به این زانوانش خم شود… اما یک روز به زمین خورد… چند بار هم… و یک شب… صبرش تمام شد… و از پای افتاد… آخر او مادر زینب را برای همیشه از دست داده بود! با یادگارهای فراوانی از ستم، سندهای فراوانی از مظلومیت، که گفتنی نیست! تو چقدر شبیه جدت هستی! او را غم فاطمه، مادر زینب به زمین زد! تو را غم زینب، دختر فاطمه! ...

نه فخری و تفاخری… نه بده و بستانی… نه خوش آمد و بد آمد اطرافیان… هر وقت که بخواهی می‌آیی. هر چقدر بخواهی می‌نشینی. هر چه بخواهی می‌گویی. هر چه هم بخواهی حرف می‌زنی. هر وقت هم بخواهی می‌روی. اصلا آزاد و آزاد بی هیچ تکلفی، نگرانی، دغدغه‌ای و… راحت و راحت! با خودم گفتم ای کاش زیارت احیاء هم مثل زیارت اموات می‌شد! تا این قدر به غل و زنجیر آداب و رسوم بسته نشویم! تا راحت راحت به دیدن همدیگر برویم! ای کاش…!

خداوندا فقط یک دانه از گناهانم برای سوزاندنم در آتش جهنم بس است و فقط یک معصیتم برای رسوایی در ملکوت تو کفایت می‌کند و تنها یک آلودگیم برای شرمساری نزد خلایقت در قیامت و سرافکندگی پیش اولیائت بس است اما عدد گناهانم از دستم در رفته است دیگر نمی‌توانم سر و ته گناهانم را ببینم دیگر حساب و کتابی از خراب کاری‌هایم ندارم پس مرا به حال خودم واگذار نفس مرا رها مکن الهی لا تکلنی الی نفسی طرفة عین ابدا

وقتی آدم به کسی خیانتی کرده، تحیت و سلام به او هم مشکل می‌شود. اصلا با چه رویی به چشم او نگاه کنیم تا چه رسد به عرض ادب! این وضعِ خیانت است، اما اگر کار ما به جنایت رسیده باشد که دیگر واویلاه! حالا ما با پدرمان امام زمان علیه السلام خیانت کردیم یا جنایت؟! بماند… اگر بخواهیم همین طور پشت به او بکنیم و برویم که سر از ته جهنم درمی‌آوریم… اگر هم بخواهیم رو به او کنیم که رویی نمانده… پس باید فکر چاره‌ای کرد. چاره‌اش را هم خودشان به ما یاد داده‌اند… خداوندا سلام و صلواتت را بر مهدی صاحب زمان بفرست، البته از جانت من نه… از جانب تمامی اعضای خانواده اهل ایمان… همه را جلو انداختم… آخر سر هم یکی مانده که اعتبار و آبرویی ندارد… او را هم یواشکی به این خانواده می‌بندم… خداوندا سلام و صلواتت را از جانت همه و همه و همه بر مهدی صاحب زمان برسان… از جانب همه… آخرینش هم یک نخاله است که از قلم افتاده… آخر او خودش برای خودش آبرویی نگذاشته… خداوندا آن نخاله را هم از قلم نینداز… خداوندا از جانب من هم… از جانب من هم به او… از جانب من هم به او سلام برسان!!! این همان سلام دادن با ادبیات در هم است! میوه فروش در هم می‌فروشد تا نخاله‌ای برایش نماند. خداوند تو هم در هم سلام و صلوات بفرست… تا او در هم بخرد… تا نخاله‌ای محروم نگردد!!!

سلام بر او… زمانی که دیگر نیستم… دیگر نیستم… اما… اما او هست… او هست تا وعده الهی را به سرانجام برساند… خدا کند که بیایی… خدا کند که بیایی… پیش از آن که من سر به خاک تیره گذارم… خدا کند که بیایی… بیایی تا من… تا من چشم به پایت دوزم… و پیشانی بر خاک پایت سابم… و خود بر تو سلام کنم… اما…، اما اگر… اما اگر پیش از آمدنت اجلم فرا رسید… باز هم سلام بر تو… سلام بر تو در تک تک لحظه‌هایت… سلام بر تو…، سلام بر تو از من… سلام بر تو از کسی که با حسرت و افسوس… پیش از دیدن تو و چشیدن ظهورت… خاک چشمش را پر کرده… سلام بر تو از کسی که بر تو سلام نکرده… زبان در کام مرگ کشیده…

سلام و صلوات بر مهدی خالق و هادی خلایق… سلام بر او… در این زمان که روز جمعه است و متعلق به او… سلام بر او… در هر زمانی دیگر… سلام بر او… چه در زمانی که به یاد او هستم… سلام بر او… چه در زمانی از غافلم و او را فراموش کرده‌ام… سلام بر او… چه در زمانی به او پشت کرده و قلبش را شکسته‌ام… سلام بر او… چه در زمانی که غرق گناه و معصیتم… شاید سلام این زمان من، در آن زمانها بهانه‌ای شود… بهانه‌ای شود برای این که دستم را بگیرد… دستم را بگیرد و ازگرداب معصیت بیرون آورد… شاید…

ناچار برای نجات به برون از دل تجسس کردم که تنها ، فقط و فقط یک نقطه اعتماد و یک کشتی نجات، که رحمت واسعه الهیه، که ولایت تفویض شده به محمد و آل محمد علیهم السلام باشد، در آسمان دل درخشیدن گرفت و به حمد الله نشان آن گوهر لایدرک کنهه را و آیت آن نعمت لایوصف ذاته را و اسم آن مسمای مقدس را، که حب ایشان و بغض اعدایشان باشد، در قلب وجدان نموده. خداوندا شکر بی‌پایان که این هم تفضل است و تطول، نه اکتساب و استحقاق. گر چه تقصیر در اتّباع آل محمد...

گهگاهی که حجاب ظلمانی غفلت، اندکی به کنار می‌رود… و غبار غلیظ غرور، فرو می‌نشیند… و اضطرابِ دلِ بسته‌ی به دنیای متغیر، سکون می‌یابد… و منیت موهومه، در شعاع عقل محو می‌شود… و رکون به دار فانی، به عبرتها معدوم می‌گردد… و مستی لذائذ هواها، به تقلبات دنیا از سر می‌پرد… و… ...

صورت ما همان شکل ظاهری ماست که خودمان و دیگران، ما را به آن می‌شناسند. ما و سایر افراد در شکل دادن به صورت مان نقش چندانی نداریم. اما سیرت! سیرت، شکل واقعی و باطنی ماست. بر خلاف صورت، در شکل دادن به سیرت‌مان، نقش عمده‌ای داریم. یعنی همین اعمالمان است که سیرت ما را درست می‌کند. حالا به چطور و چگونه‌اش کاری نداریم، آن چه مهم است نقّاش سیرتمان خودمان هستیم.

روز میلاد امام رضا علیه السلام است و ما هم سایه نشین خواهرش کریمه اهل بیت. به اقتضای ادب روانه حرمش شدم. خب عرض و سلام و زیارت و…، این که کار و برنامه هر زیارتی بوده و هست. اما امروز عید است، آن هم میلاد عزیز دل خواهر، آن هم خواهری همچون فاطمه معصومه! رسم بوده که روز عید وقتی خدمت بزرگان بار می‌یافتند پیشکشی، هدیه‌ای، چیزی تقدیم می‌کردند، دست خالی که خوب...

بار الها! لا اله الا انت![1] جز تو خدايی نيست؛ كه فرمانش در هر زماني، و در هر مکاني، و در همه كس، و در هر چيزی جاری و ساری است؛ آنچه بر سر من وامانده آمده است، نيز در دست قدرت توست؛ سبحانك! dir="RTL"...

بسم الله گويان كمر همت مي‌بندم و پا در راه مي‌نهم؛ از آن روی كه انسانم و زنده، سكون و سكوت را شايسته زندگان ندانم؛ (حركت‌گرايي) مي‌يابم كه چيزی جز پويايی و رشد بی نهايت، زيبنده من نيست؛ (آرمان‌گرايي) تن به امواج كثرت ندهم و سياهی جمعيتها هراس بر دلم نيفكند؛ (استقلال و اراده‌مندي) سرم را فرازتر از آن گيرم كه احساسات و تمايلات، يوغ اسارت بر گردنم افكند؛ (آزادي) ...

آري، مگر خداوند ببخشايد تا كه من هم در اين سفر آسمانی گام نهم! بس راه دلپذيری است راه آسمان! با دورنمايی از شگفتي‌های بي‌پايان! پس بايد عجله كنم و پيش از سوختن تمامی فرصتها، سفری به سوی افقهای دوردست ساز كنم، و بنگرم تا كجا مي‌توانم رفت…! نه! حتی سخن از كندن و بار بستن و رفتن، بس بزرگ است! و همتی بس بلند مي‌طلبد! آري، آري، معراج، از خاكيانِ بار انداخته در...