یکی از راه‌هایی که برای فرار از معجزه طی شده، این ادعاست که معجزه نشان صدق نیست. از این رو برخی از پیامبران مانند حضرت نوح و یوسف پیامبر معجزه‌ای نداشته‌اند.

اما غافل از این که ذکر نشدن معجزات این دو پیامبر در قرآن، هرگز دلیل بر این نیست که اینان هیچ معجزه‌ای نداشته‌اند.

گذشته از این که باید اثبات کنند کسی از آنها معجزه خواسته است و آنان از نشان دادن معجزه سرباز زده‌اند.

چنین ادعایی به معنای این است که کسی از آنان علامت خداوند (عَلَامَةٌ لِلَّهِ) را خواسته باشد و آنان دست رد به سینه خواهان علامت زده‌اند.

آیا این روش اندک تناسبی با سیره انبیاء و امامان دارد؟!

از همه اینها گذشته ادعای این که معجزه نشانه صدق نیست، با روایت صریحی که پیش از نقل کردیم در تضاد است.

فرقه احمد بصری هنگامی که از انکار ضرورت معجزه درمانده شدند، راه فرار دیگری را طی کردند و آن این که معجزه اصلا حجت نیست تا در اقامه حجت، نشان دادن معجزه ضرورت داشته باشد، بلکه تأیید حجت می‌کند.

شگفتا معجزه‌ای که ضرورت عقلی دارد و روایات بسیاری در این باره وارد شده است و سیره تمامی پیامبران بوده، به نظر نظر احمد بصری حجت نیست، اما خواب و مکاشفه حجت است!

تفصیل این مطلب  را در بحث «معجزه، فلسفه، ماهیت و ضرروت آن» ببینید.

راه دیگری که فرقه احمد بصری برای فرار از معجزه طی کرده‌اند این است که معجزه علمی قوی‌تر از معجزه عملی است.

بنا بر این نیازی به معجزه عملی نیست.

اولا در قوت معجزه علمی برای تمامی احاد جامعه اشکال جدی وارد است. زیرا درک اعجاز علمی برای همگان میسر نیست. بر خلاف معجزه عملی که همگان به راحتی آن درک می‌کند.

ثانیا بر فرض تنزل کسی که معجزه قوی‌تر دارد، چرا نتواند معجزه ضعیف‌تر را نشان دهد؟! به خصوص این که این معجزه به حجت رسا نزدیک‌تر است؟!

تفصیل این بحث را در سرفصل «برهان علمی از معجزه عملی بی‌نیاز نمی‌کند» از بحث «معجزه، فلسفه، ماهیت و ضرروت آن» ببینید دید.

فرقه احمد بصری برای فرار از معجزه به برخی از آیات قرآن استشهاد کرده‌اند.

این راه برای فرار از معجزه سودمند نیست. زیرا با دقت در این آیات روشن می‌شود که فرقه احمد بصری از نخستین پله‌های درایت آیات قرآن بی‌بهره هستند.

آیات استشهاد شده چند دسته هستند.

آیاتی که إعراض از معجزه را نکوهش می‌کند

دسته‌ای از آیاتی که فرقه احمد بصری برای فرار از معجزه به آن استشهاد کرده‌اند، در مقام نکوهش کفار از این جهت است که آنان از معجزات الهی اعراض نموده و تسلیم پیامبران نگشتند.

به چند نمونه توجه کنید:

همانان كه گفتند: «خدا با ما پيمان بسته كه به هيچ پيامبرى ايمان نياوريم تا براى ما قربانيى بياورد كه آتش [آسمانى‏] آن را [به نشانه قبول‏] بسوزاند.» بگو: «قطعاً پيش از من، پيامبرانى بودند كه دلايل آشكار را با آنچه گفتيد، براى شما آوردند. اگر راست مى‏گوييد، پس چرا آنان را كشتيد؟»[1]

و هيچ نشانه‏اى از نشانه‏هاى پروردگارشان به سويشان نمى‏آمد مگر آنكه از آن روى بر مى‏تافتند.[2]

و آيات خود را به آنان داديم، و[لى‏] از آنها اعراض كردند.[3]

و هيچ نشانه‏اى از نشانه‏هاى پروردگارشان بر آنان نيامد، جز اينكه از آن رويگردان شدند.[4]

این دسته از آیات، اعراض کفار از آیات الهی را نکوهش می‌کند و هرگز ضرورت معجزه را نفی نمی‌کند.

آیات منع از درخواستهای غیر حکیمانه

دسته دیگر از آیات نیز در رابطه با درخواستهای غیر حکیمانه است. در سرفصلی با عنوان «پیامبران و درخواستهای غیرحکیمانه» از بحث «معجزه، فلسفه، ماهیت و ضرروت آن» به این گونه آیات نگاهی می‌افکنیم.

با همه فرارهایی که توسط فرقه احمد بصری از نشان دادن معجزه کرده‌اند، دلایل معجزه آن چنان قوی و مستحکم است که جای هیچ شک و شبهه‌ای را در ضرورت آن باقی نمی‌گذارد.

همان گونه که اشاره رفت این شاخه از مباحث رابطه عمیقی با بحث مهم «معجزه، فلسفه، ماهیت و ضرروت آن» دارد. از این رو مراجعه به این بحث بایسته است.

عصاره مباحث این بخش این شد که دست احمد بصری از معجزه عملی کوتاه است. از این رو طریق ایمان به احمد بصری به وسیله معجزه عملی مسدود است.

در ادامه سراغ معجزه علمی می‌رویم تا ببینیم آیا می‌توان از این راه به احمد بصری ایمان آورد یا خیر؟

علم، خود چند شاخه دارد: علم به کلیات و علم به جزئیات.

به عنوان مثال، آگاهی از طبقات موجودات و انواع آنها، نمونه‌ای از علم به کلیات است. اما این شیء تخم فلان پرنده از فلان منطقه است که لانه‌اش بر روی فلان درخت است، این علم، مصداق علم به امر جزئی است.

شاخه‌ای از معجزات انبیاء، إخبار از جزئیات است. به آیه‌ای از قرآن در این زمینه توجه کنید:

و [او را به عنوان‏] پيامبرى به سوى بنى اسرائيل [مى‏فرستد، كه او به آنان مى‏گويد:] «در حقيقت، من از جانب پروردگارتان برايتان معجزه‏اى آورده‏ام: من از گِل براى شما [چيزى‏] به شكل پرنده مى‏سازم، آنگاه در آن مى‏دمم، پس به اذن خدا پرنده‏اى مى‏شود؛ و به اذن خدا نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‏بخشم؛ و مردگان را زنده مى‏گردانم؛ و شما را از آنچه مى‏خوريد و در خانه‏هايتان ذخيره مى‏كنيد، خبر مى‏دهم؛ مسلماً در اين [معجزات‏]، براى شما -اگر مؤمن باشيد- عبرت است.»[1]

حدیث زیر این آیه را این گونه تفسیر می‌کند:

اما باقر علیه السلام درباره این بخش از آیه پیش که می‌فرماید: «و شما را از آنچه مى‏خوريد و در خانه‏هايتان ذخيره مى‏كنيد، خبر مى‏دهم» فرمود راستی که عیسی پیوسته به بنی اسرائیل می‌فرمود به درستی که من پیامبر خدا به سوی شما هستم و «من از گِل براى شما [چيزى‏] به شكل پرنده مى‏سازم، آنگاه در آن مى‏دمم، پس به اذن خدا پرنده‏اى مى‏شود؛ و به اذن خدا نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‏بخشم».

مردم گفتند ما آن چه را تو انجام می‌دهی جز جادو نمی‌دانیم. پس به ما نشانه‌ای نشان بده که بدانیم واقعا راستگو هستی.

عیسی گفت آیا می‌بینید اگر به شما خبر دهم آن چه را که می‌خورید و آن چه را که در خانه‌هایتان ذخیره می‌کنید، (یعنی) عیسی به آنها می‌فرمود پیش از این که بیرون آیید در خانه‌هایتان چه خوردید و چه چیزی را برای شب ذخیره کردید، اگر چنین کنم، می‌دانید که من راستگو هستم؟ گفتند آری.

پس عیسی به مردی می‌گفت چه و چه خورده‌ای و چه و چه نوشیده‌ای و چه و چه برداشته‌ای (و ذخیره کرده‌ای). پس برخی آنها از کسانی بودند که از او می‌پذیرفتند و ایمان می‌آوردند و برخی آنها از کسانی بودند که کفر می‌ورزیدند، در حالی این خبر دادن برای آنها نشانه پیامبری بود اگر آنها ایمان می‌آوردند.[2]

از حدیث پیشین روشن می‌شود که اثبات راستگویی از طریق إخبار به جزئیات، قوی‌تر از معجزه تکوینی است.

تفضیل آدم بر فرشتگان و تخطئه فرشتگان به وسیله علم حضرت آدم بوده است:

و [خدا] همه نامها را به آدم آموخت؛ سپس آنها را بر فرشتگان عرضه نمود و فرمود: «اگر راست مى‏گوييد، از اسامى اينها به من خبر دهيد.»[3]

در روایات بیان شده است که علم حضرت آدم شامل علم به جزئیات نیز بوده است:

از امام صادق علیه السلام درباره این سخن خداوند پرسیدم که فرمود «و خداوند همه نامها را به آدم آموخت»، خداوند چه چیزی به آدم آموخت؟ حضرت فرمود (نامهای) زمینها و کوه‌ها و دره‌ها و صحراها را. سپس حضرت به فرشی که زیرش بود نگاهی افکند و فرمود و (نام) این فرش از چیزهایی است که به آدم آموخت.[4]

روش اصحاب نیز بهرمندی از معجزه علمی در جزئیات بوده است. به این روایت توجه کنید:

بزرگ مورد اعتماد عثمان بن سعید نقل کرد که ابن ابی غانم قزوینی گفت راستی که امام حسن عسکری خلفی ندارد. پس شیعیان با او مشاجره کردند و به ناحیه امام زمان علیه السلام نامه نوشتند.

(روش آنان در نامه نگاری با حضرت این چنین بود که) همیشه نامه را با قلم خشک و بدون جوهر بر کاغذ سفید می‌نوشتند. (پاسخ دادن حضرت به این گونه نامه‌ها نشان از) علم اعجازی حضرت بود.

پس جوابی از آن حضرت به شیعیان وارد شد…[5]

روشن شد که علم به جزئیات یکی از معجزات پیامبران و اهل بیت علیهم السلام بوده است و شیعیان نیز با توجه به این معجزه امامان را می‌شناختند.

احمد بصری که مدعی معجزه علمی است، آیا می‌تواند عالم بودن خود به جزئیات را اثبات کند؟! هیهات!

داشتن علم غیب یکی از شاخه‌های اعجاز علمی است.

یکی از تقسیمات علم عبارت است از علم به شهود و علم به غیب.

علم غیب علمی است که به خداوند اختصاص دارد.

قُلْ لا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ ما يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ (نمل65)

بگو: «هر كه در آسمانها و زمين است -جز خدا- غيب را نمى‏شناسند و نمى‏دانند كى برانگيخته خواهند شد؟»

وَ يَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرينَ (یونس20)

و مى‏گويند: «چرا معجزه‏اى از جانب پروردگارش بر او نازل نمى‏شود؟» بگو: «غيب فقط به خدا اختصاص دارد. پس منتظر باشيد كه من هم با شما از منتظرانم.»

دست ما از علم غیب کوتاه است. از این رو تنها وظیفه‌ی ما در مورد غیب، ایمان به غیب است.

الَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ (بقره3)

آنان كه به غيب ايمان مى‏آورند، و نماز را بر پا مى‏دارند، و از آنچه به ايشان روزى داده‏ايم انفاق مى‏كنند؛

اما در این میان اولیاء خاص الهی، استثناء هستند. خداوند به آنان از علم غیبش عطا می‌کند.

عالِمُ الْغَیبِ فَلا یظْهِرُ عَلى‏ غَیبِهِ أَحَداً، إِلاَّ مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُولٍ (جن 26و27)

داناى نهان است، و كسى را بر غيب خود آگاه نمى‏كند،  جز پيامبرى را كه از او خشنود باشد.

وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبي‏ مِنْ رُسُلِهِ مَنْ يَشاءُ (آل عمران179)

و خدا بر آن نيست كه شما را از غيب آگاه گرداند، ولى خدا از ميان فرستادگانش هر كه را بخواهد برمى‏گزيند

بر همین اساس در روایات شاهد موارد زیادی از إخبارات ائمه از غیب هستیم.

البته وظیفه ظاهری آنان در زندگی روزمره، استفاده از علم غیب نبوده و نیست.

از این رو باید میان اطلاع از غیب و به کار بردن علم غیب، تفکیک قایل شد.

در هر صورت علم غیب، شاه مصداق معجزه معصومین است.

آیا احمد بصری می‌تواند از غیب خبر دهد، تا با اعجاز علمی راستگویی خود را به اثبات برساند؟! هیهات!

خداوند در قرآن می‌فرماید:

وَ نَزَّلْنا عَلَیكَ الْكِتابَ تِبْیاناً لِكُلِ‏ شَی‏ء (نحل89)

و اين كتاب را كه روشنگر هر چيزى است، بر تو نازل كرديم‏

تعبیر «کل شیئ» شامل همه علوم می‌گردد.[1]

آیات دیگری در همین زمینه وجود دارد از جمله:

وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیبِ لا یعْلَمُها إِلاَّ هُوَ وَ یعْلَمُ ما فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ یعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فی‏ ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ إِلاَّ فی‏ كِتابٍ مُبین (الأنعام 59)

و كليدهاى غيب، تنها نزد اوست. جز او [كسى‏] آن را نمى‏داند، و آنچه در خشكى و درياست مى‏داند، و هيچ برگى فرو نمى‏افتد مگر [اينكه‏] آن را مى‏داند، و هيچ دانه‏اى در تاريكيهاى زمين، و هيچ تر و خشكى نيست مگر اينكه در كتابى روشن [ثبت‏] است.

اگر حاملین قرآن، از علم قرآن بی خبر باشند، نزول این گونه آیات لغو می‌گردد و لغو از خداوند محال است.

لذا معصومین عالم به همه علوم از غیب و شهود هستند.

احمد بصری که خود را خلیفه خداوند و حجت حق و جانشین امام زمان می‌داند، اگر صادق باشد باید علم قرآن را داشته باشد.

آیا احمد بصری کم‌ترین بویی از تبیانا لکل شیئ برده است؟! هیهات!

تا کنون روشن شد که از طریق معجزه هیچ راهی برای ایمان به احمد بصری وجود ندارد، نه معجزه عملی و نه معجزه علمی.

البته چون خود احمد بصری متوجه این نقصان بوده، به طرق مختلف از معجزه فرار کرده است، هر چند در تمامی راه‌های فرار از معجزه، ناکام مانده است.

برای آشنایی با فرارهای ناکام احمد بصری با ما همراه باشید.

پشتوانه درستی هر ادعایی و راستگویی هر ادعا کننده‌ای، برهان است.

ناگفته پیداست که مدعیان دروغین، هرگز به نادرستی ادعایشان اعتراف نمی‌کنند. بلکه تلاش می‌کنند ادعای نادرست خود را درست جلوه دهند.

تلاش برای درست جلوه دادن و راست نشان دادن ادعا، همان برهان‌نمایی است. یعنی چیزی که برهان نیست را برهان جلوه دهند. اما برهان‌نمایی با برهان هزاران هزار فرسنگ فاصله دارد.

حاصل برهان، شناخت واقعی است.

اما آخرین هنر برهان‌نمایی، قالب زدن باور به جای شناخت است.

اگر پیروان احمد بصری بتوانند ۱- تقلید را از شناخت، تفکیک کنند و ۲- تفاوت کلی باور با شناخت را درک کنند، خواهند دید که ۳- باور آنها ریشه در ادعایی دارد که فاقد مستند است و تنها پشتوانه آن برهان‌نمایی است.

در بحث «قوانین عمومی و کاربردی اندیشه و تفاهم علمی» برخی از آفتهای اندیشه و تفاهم را برشمردیم. در این جا توجه شما را به بخشی از آن جلب می‌نماییم.

احیانا افراد، ادعای خود را آن چنان با مهارت مطرح می‌کنند که نه تنها خام اندیشان، بلکه برخی از اندیشمندان هم به راحتی آن را باور می‌کنند.

خلط میان تقلید و شناخت، یکی از آفتهای تفاهم است. پس تفکیک میان تقلید و شناخت یکی از قوانین اندیشه است.

روح باورِ ادعای دیگری، همان «تقلید» است و تقلید، یکی از شاخه‌های باور است.

در میان همه باورهای نادرست، باور باطل از دیگران (تقلید باطل)، «پست‌ترین» باور بد است.

البته هر ناشدنی را می‌توان ادعا کرد و باور هر محالی ممکن است. از این رو جنگ در حوزه ادعاها یا باورها، معنی ندارد. در این گونه موارد به جای مطرح کردن استدلال، باید به درمان اندیشید تا برهان.

آن چه مهم است پرهیز از «باور نابجا» و ناشایسته (باور بدون مستند) و «باور باطل» (باور متضاد با برهان یا خرافه) است.

اگر راستگویی احمد بصری اثبات شود، می‌توان ادعای او را باور کرد، البته ادعایی که ریشه در برهان داشته باشد و نه برهان‌نمایی.

اما اگر راستگویی احمد به اثبات نرسد، باور ادعاهای احمد، مصداق تقلید باطل است.

و اگر دروغگویی احمد ثابت گردد، باور ادعاهای احمد، مصداق تقلیدی است که «پست‌ترین» نوع باور بد است.

تا کنون شناختیم که احمد بصری نتوانسته است با معجزه، راستگویی خود را به اثبات برساند.

هر چند فرار از معجزه، خود به تنهایی نشانه دروغگویی است، اما در ادامه با بررسی برهان‌نمایی‌های وی، دروغگویی او آشکارتر می‌گردد.

در بحث مهم «معجزه، فلسفه، ماهیت و ضرروت آن» با ابعاد متفاوت معجزه آشنا شدیم.

از جمله در سرفصل «مرز ضرورت معجزه» دانستیم که بایستگی معجزه هیچ مرزی را برنمی‌تابد.

عناوین سرفصل‌های بعدی بحث معجزه، به خوبی از محتوای خود گویا هستند. این سرفصلها عبارتند از:

«برهان علمی از معجزه عملی بی‌نیاز نمی‌کند»

«برتری نقش معجزه بر برهان»

شایسته و بایسته است پیش از ادامه بحث نگاهی به این سرفصلها بیندازید.

با این پیش فرض که درنگی شایسته بر مطالب اشاره شده، انجام شده به احمد بصری باز می‌گردیم.

با کمال تأسف احمد بصری به شدت از معجزه فرار کرده است. فرارهای احمد بصری از معجزه دو دسته هستند:

فرارهای دسته نخست احمد بصری از معجزه، تلاش‌هایی است که نتیجه آن تنزل جایگاه معجزه است. در سرفصلهای زیر به این فرارها پرداختیم:

«فرار احمد بصری از معجزه با ادعای این که نوح و یوسف معجزه‌ای نداشته‌اند»

«فرار احمد بصری از معجزه با ادعای این که معجزه مؤید از نه حجت»

«فرار احمد بصری از معجزه با ادعای این که با امر بزرگتر از معجزه احتیاجی به معجزه نیست»

«فرار احمد بصری از معجزه با استشهاد به برخی از آیات»

فرارهای دسته دوم احمد بصری از معجزه، تحریف معجزه به استدلال است.

توضیح این که همان گونه که بارها گفتیم معجزه یکی از شاخه‌های برهان است. شاخه دوم برهان، استدلال است.

شاخه نخست برهان یعنی معجزه شامل دو زیرمجموعه معجزه عملی و معجزه علمی است.

در دو سرفصل «بسته بودن راه ایمان به احمد به وسیله اعجاز: ۱- اعجاز عملی و تکوینی» و «بسته بودن راه ایمان به احمد به وسیله اعجاز: 2- اعجاز علمی» دانستیم که احمد بصری در حوزه شاخه نخست برهان، یعنی معجزه کاملا بی‌چاره و درمانده است.

شاخه دوم برهان، استدلال است.

در سرفصل «بسته بودن راه ایمان به احمد به وسیله اعجاز: 2- اعجاز علمی» گفتیم:

همان گونه که اشاره شد اعجاز علمی، به داشتن علومی اطلاق می‌شود که به لحاظ طبیعت بشر ممکن نیست.

قید «محال بودن به حسب طبیعت بشری»، معجزه علمی را از دو علم دیگر جدا می‌سازد.

علم نخست، علوم غریبه است. علوم غریبه هر چند اسباب آن در اختیار همگان نیست. اما به دست آوردن اسباب آن، از طبیعت بشر ممکن است. از این رو علوم غریبه ثبوتا با معجزه خلط نمی‌شود.

علم دوم، براهین و استدلالهای علمی است. اگر نابغه‌ای براهین منحصر به خودش داشته باشد، اما همین علم انحصاری به دلیل این که به حسب طبیعت بشری، ممکن و شدنی است، نمی‌تواند معجزه باشد. زیرا بر اساس طبیعت بشری چنین علمی امکان دارد، البته فعلیت یافتن آن مشروط به نبوغ است.

برای روشن شدن بیشتر تفاوت ماهوی معجزه علمی از دو علم یاد شده (علوم غریبه و براهین علمی)، توجه شما را به بخشی از بحث «چگونه معجزه را از امور غیر عادی باز شناسیم؟» جلب می‌کنیم.

روشن است که استدلال، برهان هست، اما اعجاز نیست.

بنا بر این قالب زدن استدلال به جای اعجاز، نوعی تحریف در معنای معجزه است. البته احمد بصری در این تحریف، هدفی جز فرار از معجزه ندارد.

تکلیف فرار از معجزه، به خوبی در سرفصل «فرار از معجزه، محکم‌ترین سند رسوایی باطل» از بحث معجزه بیان شده است.

در روایات نکته بسیار جالبی وجود دارد که شایسته درنگی عمیق است.

و آن این که اگر کسی، امری را که به تخیل مردم معجزه است، اما در واقع معجزه نیست، به عنوان معجزه به مردم نشان دهد، این امر نشانه دروغگویی اوست. توجه کنید:

اما این سخن تو که «هرگز ایمان به تو نمی‌آوریم تا این که برای ما از زمین چشمه جاری کنی…»، پس راستی که چیزهایی از محمد رسول خدا درخواست کرده‌ای که برخی از آنها (را اگر اجابت کند و) برای تو بیاورد، برهانی بر نبوتش نیست و رسول خدا برتر است از این که جهل نادان را غنیمت شمارد و حجتی برای آنها اقامه که حجت واقعی نیست…

پس چرا خواسته شما از پیامبر خدا، چیزهایی است که اگر انجام شود هرگز بر راستگویی او دلالت نمی‌کند؟! بلکه اگر چنین خواسته‌هایی را انجام دهد، انجام آنها بر دروغگویی او دلالت می‌کند. زیرا در این هنگام حجتی اقامه کرده است که در آن (از) حجت واقعی (خبری) نیست و با این کار، خرد افراد ساده دل را به بازی گرفته و با فریب، آنان را از راه دین‌شان منحرف ساخته است، در حالی که پیامبر خدا والاتر و برتر از این است…

و اما این سخن تو ای بنده خدا که «یا برای تو خانه‌ای از زخرف، یعنی طلا باشد»، آیا خبردار نشده‌ای که برای بزرگ مصر خانه‌هایی از طلا هست؟ پاسخ داد آری، حضرت فرمود آیا به این کار، بزرگ مصر پیامبر شده است؟ پاسخ داد خیر، حضرت فرمود همچنین اگر محمد پیامبری دارد، بر او داشتن چنین خانه‌ای لازم نیست و محمد از نادانی تو نسبت به حجتهای خداوند سود نمی‌برد…[1]

آیا کاری که احمد بصری در تحریف معجزه به استدلال کرده است، مصداق غنیمت شمردن جهل نادانان نیست؟!

آیا کاری که احمد بصری در تحریف معجزه به استدلال کرده است، بر دروغگویی او دلالت نمی‌کند؟!

آیا کاری که احمد بصری در تحریف معجزه به استدلال کرده است، مصداق بازی گرفتن خرد افراد ساده دل نیست؟!

آیا کاری که احمد بصری در تحریف معجزه به استدلال کرده است، مصداق فریب مردم و منحرف ساختن آنها از دین نیست؟!

مطالب پیشین آشکار ساخت که احمد بصری به دو شیوه از معجزه فرار کرده است:

فرارهای دسته نخست احمد بصری از معجزه، تلاش‌هایی است که نتیجه آن تنزل جایگاه معجزه است.

فرارهای دسته دوم احمد بصری از معجزه، تحریف معجزه به استدلال است.

فرارهای احمد بصری از معجزه به هر شکلی که باشد، نخستین دلیل روشن بر بطلان ادعاهای اوست.

احمد بصری ادعا می‌کند که معجزه او، علم اوست.

اگر از تحریف معجزه به استدلال، توسط احمد بصری صرف نظر کنیم، و اگر فرار از معجزه توسط احمد بصری را دلیل بر دروغگویی او ندانیم، و اگر ادعای معجزه علمی او را بپذیریم، با تنزل از همه اینها، معجزه احمد بصری دچار یک نقض فاحش است.

توضیح این که با فرض این که معجزه احمد بصری، معجزه علمی است. معجزه علمی به ادعای این فرقه این است که احمد بصری آن چنان علمی دارد که همگان از پاسخگویی او درمانده شده‌اند.

یکی از مسایل علمیِ فوق العاده مهم و کاملا کاربردی، مسئله معجزه است.

اندکی از مباحث بسیار معجزه در بحثی با عنوان «معجزه، فلسفه، ماهیت و ضرروت آن» گردآوری شده که در بردارنده مطالب سودمندی است.

این پرسش مطرح می‌شود که علم فراوان احمد بصری که طبق ادعا، همگان در مقابل او درمانده‌اند، آیا شامل مباحث علمی معجزه هم می‌گردد یا خیر؟

فرارهای احمد بصری از معجزه، اگر نشان از شیادی وی نباشد، حداقل اثبات می‌کند که وی از بحث معجزه درک درستی ندارد.

اگر احمد بصری از درک مباحث علمی معجزه، ناتوان است چگونه می‌تواند ادعای علم فراوان کند؟!

اگر احمد بصری در بحث معجزه پیاده است، چگونه می‌تواند ادعای اعجاز علمی کند؟!

ادعای معجزه علمی با درماندگی در درک مباحث علمی معجزه، آشکارا تناقض دارد.

این تناقض آشکار به خوبی اثبات می‌کند که معجزه علمی احمد بصری از اساس باطل است. زیرا احمد بصری در بحث علمی بسیار مهم معجزه کاملا پیاده است.

معجزه یکی از مسایلی است که خلیفة الله باید هم علم آن را داشته باشد و هم قدرت انجام آن را.

تا کنون روشن شد که احمد بصری قدرت انجام معجزه را ندارد.

اگر تنزل کنیم و ناتوانی احمد بصری در انجام معجزه را نادیده بینگاریم، این پرسش پیش می‌آید که:

آیا احمد بصری از آگاهی لازم در مسئله معجزه برخوردار است؟!

اما دیدیم که احمد بصری در بحث معجزه، هم از نظر علمی و هم از نظر عملی، تا آنجا ناتوان است که نه خود معجزه را شناخته است و نه علت و حکمت آن را.

کسی که در شناخت یک بحث اولیه، این قدر درمانده است، چگونه می‌تواند ادعای اعجاز علمی کند؟!

برهان استدلالی، باید بر اساس محکمات دین اقامه شود.

معجزه یکی از محکمات ماست که توسط احمد بصری یا انکار شده و یا تحریف و یا از اثر انداخته شده است.

نخستین پرسشی که احمد بصری باید پاسخ دهد این است که معجزه از محکمات است یا خیر؟

اگر معجزه از محکمات دین است، این معجزه، برهان بر راستگویی است یا خیر؟

معجزه‌ای که از محکمات است و برهان است، آیا مصداق حجة بالغه است یا نیست؟

اگر معجزه مصداق حجت رسا است، پس باید احمد بصری با ارایه معجزه، بر هر عامی و عالمی به روشنی اقامه برهان نماید.

و حال آن که احمد در اصل درک معجزه زمین گیر است، تا چه رسد به انجام آن و اقامه حجت رسا بر همگان.

این ناتوانی احمد بصری در درک معجزه، نشان می‌دهد که هیچ اثری از معجزه علمی که احمد بصری ادعا می‌کند، وجود ندارد.

ادعاهای درجه نخست احمد بصری عبارتند از:

پس از پیامبر، دوازده امام و دوازده مهدی وجود دارد.

پیامبر برای امامان و مهدیون وصیت فرموده است.

این وصیت ضامن هدایت است. از این رو ضایع شدن آن محال است.

بر فرض پذیرش تمامی مطالب فوق و صرف نظر از تمامی اشکالات کلی، نوبت به تطبیق آن بر مصداق می‌رسد که عبارت است از این ادعا که:

من اولین مهدی هستم.

مستند این ادعا چیست؟ تنها دلیل بر اولین مهدی بودن احمد بصری این است که:

وصیت پیامبر نزد احمد بصری موجود است.

اگر ثابت شود وصیت واقعی پیامبر نزد احمد بصری است، نوبت به ادامه مباحث می‌رسد و اگر ثابت نشود، نتیجه کاملا عقیم می‌ماند.

زیرا مستند ادعای مهدی بودن احمد، وجود وصیت نزد وی است. با تشکیک در وجود وصیت نزد وی، شک به مهدی بودن احمد نیز سرایت می‌کند.

با شک در مهدی بودن احمد بصری، هیچ راه معقولی برای ایمان به وی باقی نمی‌ماند.

پس مهدی بودن احمد بصری، در گرو این است که وصیت نزد وی باشد.

بودن وصیت نزد وی، در گرو این است که احراز کنیم این وصیت ادعایی، واقعا همان وصیت واقعی پیامبر است.

فرض را بر این گذاشتیم که اصلا چنین وصیتی هست و هرگز ضایع شدنی نیست.

اما آیا این وصیت واقعی (طبق فرض) و محفوظ، همانی است که نزد احمد بصری است، به چه دلیل؟!

دلیلی که بر وجود وصیت نزد احمد بصری اقامه شده نیز عبارت است از این که:

تا کنون کسی ادعا نکرده است که وصیت پیامبر نزد وی است.

فرض را بر این می‌گذاریم که واقعا هم کسی تا به حال چنین ادعایی نکرده است. آیا صرف این که احمد بصری اولین مدعی است، دلیل راستگویی اوست؟!

طبق این استدلال باید بپذیریم که پس از عیسای پیامبر، کسی ادعای خاتمیت نکرده است. آیا به صرف این که نخستین مدعی پیدا شد، در ایمان آوردن به او نیازی به دلیل و برهان نیست!

اگر چنین است پس چرا پیامبر صلی الله علیه و آله آن همه آیات و علایم و معجزات را به مردم نشان می‌داد؟!

گویا احمد بصری مهدویت را با حیازت زمین[1] و شکار حیوان اشتباه گرفته است.

در زمین بایر اگر کسی مدعی حیازت شد، سخن او پذیرفته می‌شود.

در حیوان وحشی هم اگر کسی مدعی شکار شد، سخن او پذیرفته می‌شود.

اما مگر رسالت و امامت و مهدویت، حیازت و شکار است که به صرف ادعا تسلیم گردیم؟!

در حیازت و شکار هم باید اولا علامت حیازت و شکار وجود داشته باشد و ثانیا معارضی در کار نباشد.

شگفتا که در رسالت و امامت و مهدویت هیچ علامتی لازم نیست!

پس اگر تنزل کرده و تمامی ادعاهای احمد بصری را در کلیات و سایر مقدمات بپذیریم، معضله نخستی که احمد بصری با آن روبروست، در تطبیق آن کلیات بر مصداق است و این که وی واقعا نخستین مهدی است.

نقطه إعضال نیز اثبات این که وصیت مورد ادعای احمد بصری، همانی است که پیامبر صلی الله علیه و آله نوشته است.

این ادعا، ادعایی است که هرگز مستند ندارد.

البته همان طوری که گذشت ادعا، هیچ سرمایه‌ای نمی‌خواهد. ما می‌توانیم مسابقه بزرگترین دروغگو را هم برگزار کنیم.

مشکل مسابقه بزرگترین دروغگو، در دو نقطه است:

یکی این که ادعای بدون مستند چه ارزشی دارد؟

دوم هم این که باور این ادعای بدون مستند از سوی دیگران، احمقانه‌ترین و باطل‌ترین تقلید است.

پس نخستین معضله‌ای که احمد بصری دچار آن است و هرگز نمی‌تواند از پس حل آن برآید، تطبیق این که وصیت نزد وی است. با عدم اثبات وجود وصیت پیامبر صلی الله علیه و آله نزد وی، بر فرض تنزل از همه امور یاد شده، مهدی بودن او در حد یک ادعای مشکوک باقی می‌ماند.

هنر احمد بصری در استدلال‌نمایی، پیچیده ساختن ادعاها، آن هم با چینش معکوس است، تا بتواند ادعاهای پیچیده را جای برهان قالب زند.

در حالی که چینش ادعاها به شکل ساده و بر اساس ترتیب منطقی آن عبارت است از:

گام نخست به صرف این که کسی نخستین مدعی باشد پس راستگوست.

گام دوم احمد بصری نخستین مدعی وصیت است. پس وصیت واقعی پیامبر نزد اوست.

گام سوم پس احمد بصری مهدی است.

شگفتا معجزه، اثبات راستگویی نمی‌کند، اما صرف ادعای بی سابقه اثبات راستگویی می‌کند!!!

احمد بصری مدعی است که وصیت، عاصم از ضلال است. عاصمیت از ضلال را نیز فعلی می‌داند. یعنی هیچ حالت منتظره‌ای ندارد.

معنی عاصم از ضلال این است که از گمراهی نگه می‌دارد و در نتیجه همگان را هدایت می‌نماید.

احتمالاتی که در عاصمیت از ضلال در وصیت وجود دارد عبارتند از:

۱- حامل وصیت عاصم از ضلال است

۲- وصیت عاصم از ضلال است. این شاخه دو صورت دارد:

2.2- وصیت علت تامه برای هدایت است (عاصمیت بالفعل)

2.1- وصیت مقتضی برای هدایت است و شرط فعلیت هدایت، انضمام حامل وصیت به آن است (عاصمیت اقتضائی)

اگر حامل وصیت، عاصم از ضلال باشد (صورت۱)، خلف فرض است. زیرا احمد بصری، حقانیت خودش را کبرویا و صغرویا به وصیت اثبات می‌کند. پس احتمال نخست باطل شد.

اگر خود وصیت، عاصم از ضلال باشد (احتمال2) و عاصمیت آن هم بالفعل باشد (صورت2.1) یعنی در هدایت بالفعل مردم، نیازی به هیچ امر دیگری نباشد، لازمه این امر این که با فرض وجود وصیت، هیچ گمراهی وجود نداشته باشد.

چرا که اولا وصیت موجود است، ثانیا وصیت ذاتا عاصم از ضلال است، ثالثا عاصمیت آن هم بالفعل است. با وجود علت تامه برای هدایت مردم، گمراهی مردم محال است.

حال آن که به اعتراف خود احمد بصری کسانی که به وی ایمان نیاورده‌اند گمراه هستند.

ممکن است گفته شود که عاصمیت وصیت، در صورتی است که مردم به آن چنگ زنند.

پاسخ می‌دهیم که اولا این امر با عاصمیت ذاتی و بالفعل تناقض دارد.

ثانیا بر فرض پذیرش این امر، وصیت، حکم ثقلین پیدا می‌کند که عاصمیت آن مشروط به تمسک است (لَنْ تَضِلُّوا مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا) و احمد بصری مدعی است که حکم و آثار وصیت، با ثقلین تفاوت دارد. این صورت هم باطل گردید.

اگر وصیت عاصم از ضلال باشد (صورت۲)، ولی عاصمیت آن اقتضایی باشد (صورت2.2)، بالفعل شدن عاصمیت مشروط، به حامل آن باشد، باز هم نتیجه‌ای برای احمد بصری نخواهد داشت.

زیرا خود وصیت طبق فرض، بالفعل عاصم از ضلال نیست. حقانیت احمد بصری هم طبق فرض، از ناحیه وصیت ثابت می‌شود. با دو امر مرده و بی‌اثر، چگونه عاصمیت از ضلال، زنده می‌شود؟! پس این صورت هم باطل شد.

توضیح این که عاصمیت بالفعل وصیت، توقف دارد بر مهدی بودن احمد بصری.

اگر مهدی بودن احمد بصری توقف داشته باشد بر نفس وصیت، اعم از این که وصیت عاصمه باشد یا نباشد، این خلف ادعای احمد است.

اگر مهدی بودن احمد بصری توقف داشته باشد بر وصیت عاصمه بالفعل مستلزم دور است و محال. چون عاصمیت فعلی وصیت، متوقف است بر مهدی بودن احمد و مهدی بودن احمد، توقف دارد بر عاصمیت بالفعل وصیت.

اگر مهدی بودن احمد بصری توقف داشته باشد بر وصیت عاصمه اقتضائی و بالقوه، در این صورت فعلیت یافتن عاصمیت وصیت، متوقف است بر این که وصیت نزد احمد باشد.

لازمه این امر این است که اولا عاصمیت وصیت، بالاتر از عاصمیت قرآن باشد و ثانیا مقام احمد، بالاتر از مقام خداوند و پیامبر و ائمه باشد.

زیرا قرآن با وجود خداوند و با وجود پیامبر و با وجود ائمه معصوم، عاصمیت بالفعل پیدا نکرده است.

اما وصیت، با وجود مهدی، عاصمیت بالفعل پیدا کرده است.

پس صورت سوم هم که عاصمیت اقتضائی است باطل شد.

با بطلان تمامی احتمالات عاصمیت از ضلال وصیت، ارزش ویژه‌ای برای وصیت باقی نمی‌ماند.

نزدیک‌ترین واژه فارسی به «وصیت»، واژه «سفارش» است. سفارش، اسم مصدر از سپردن امری به دیگری است.

سفارش، از مفاهیم وابسته است. یعنی همیشه باید چیزی باشد به آن سفارش شود.

اینک باید بررسی نمود که عاصمیت وصیت از ضلال، به چیست؟ عاصمیت به ذات وصیت است؟ یا عاصمیت به متعلق وصیت است؟

معنی عاصمیت وصیت به ذات خود وصیت، لحاظ وصیت به شکل موضوعی است.

معنی عاصمیت وصیت به حسب متعلق آن، لحاظ وصیت به شکل طریقی است.

بنا بر این باید دید نقش وصیت در عاصمیت، نقش موضوعی است یا طریقی؟

ناگفته پیداست که سفارش و وصیت بدون متعلق، شدنی نیست. تا نام وصیت و سفارش به میان می‌آید، بلافاصله پرسیده می‌شود که سفارش و وصیت به چه چیزی؟

هنگامی که وصیت بدون متعلق محال شد، خواه ناخواه عاصمیت آن نیز موضوع ندارد و محال می‌گردد.

بنا بر این عاصمیت وصیت از ضلال، تنها به لحاظ متعلق و وابسته آن است. یعنی آن چه مورد توصیه و سفارش قرار گرفته است، همان چیز عاصمیت از ضلال دارد و نه خود وصیت و سفارش با صرف نظر از محتوا و متعلق آن.

البته وصیت و سفارش هم می‌تواند شفاهی باشد و هم می‌تواند کتبی باشد. از این جهت تفاوتی میان وصایای شفاهی و کتبی وجود ندارد.

با مراجعه به ویژگی‌های وصایا و سفارشات پیامبر صلی الله علیه و آله می‌بینیم که گویاترین و صریح‌ترین و محکم‌ترین و مؤثرترین وصیت حضرت، سفارش به تبعیت از ثقلین در غدیر خم است.

معنا ندارد که تبعیت از ثقلین، یعنی سفارش پیامبر در غدیر خم، عاصمیت از ضلال نداشته باشد، ولی وصیت دیگری از پیامبر عاصمیت داشته باشد.

تنها نکته‌ای که باید مورد توجه قرار گیرد، اصل ثبوت وصیت و مستند بودن آن به پیامبر صلی الله علیه و آله است.

مستند بودن وصیت شفاهی پیامبر، راه‌های متفاوتی دارد که از جمله آنها خبر قطعی و متواتر است، همچنان که حدیث غدیر چنین است.

مستند بودن وصیت کتبی پیامبر نیز نیازمند دلیل و مدرک معتبر است که ثابت کند این مکتوب همان مکتوب واقعی پیامبر است.

توضیح این که وصیت مکتوب دارای دو جنبه است:

بعد نخست آن عاصمیت از ضلال است. از این جهت هیچ تفاوتی میان سفارشات پیامبر صلی الله علیه و آله نسبت به ولایت اهل بیت نیست، چه این سفارشات مکتوب باشد و چه شفاهی. بنا بر این وصیت مکتوب مورد ادعای احمد، هیچ ویژگی و خصوصیت و امتیازی ندارد.

بعد دوم وصیت مکتوب، استناد آن به پیامبر است.

برای استناد اموری از این قبیل به پیامبر، راه‌های مختلفی متصور است.

برخی از این راه‌ها در زمان ما ممکن نیست. مانند شهادت افراد. چرا که شهود وصیت مکتوب همگی مرده‌اند.

اما راه‌هایی دیگری هم وجود دارد. مانند اعجاز. تمامی آثار انبیاء نزد امام زمان علیه السلام محفوظ است. یکی از آنها شمشیر ذو الفقار است. از ویژگی‌های ذو الفقار این است که سخن می‌گوید. همچنین پیراهن پیامبر صلی الله علیه و آله ویژگی‌هایی دارد که در روایات بیان شده است.

این ویژگی‌ها که شاخه‌ای از معجزه نیز هست، نشانه درستی استناد آنها به پیامبر است.

نشانه درستی استناد وصیت به پیامبر چیست؟!

نتیجه این شد که وصیت مکتوب از بُعد متعلق و محتوا، هیچ تفاوتی با سایر سفارشات پیامبر ندارد. از بُعد استناد آن به پیامبر نیز فاقد مستند است.

پیش از این گذشت که ادعای احمد بصری مبنی بر این که وصیت پیامبر نزد اوست، بر فرض تنزل از بطلان ادعایش، هرگز قابل اثبات نیست.

قرآن تبیان لکل شیء است و همه حقایق در قرآن موجود است.

بر همین اساس نیز در زمان حضور هر کسی مطلبی را از قرآن خواسته، ائمه علیهم السلام آن را از قرآن نشان داده‌اند.

احمد بصری، کجای قرآن است؟!

اگر احمد بصری عالم به تمام قرآن است باید جایگاه خودش را در قرآن بشناسد و بشناساند.

و اگر احمد بصری عالم به تمام قرآن نیست، چگونه ادعای اعجاز علمی می‌کند؟!

احمد بصری ادعا می‌کند که «دوازده مهدی» رازی است که تا کنون کسی جز او کشف نکرده است. و بر این همین اساس هم بسیار رجز خوانی کرده است.

مسلما قرآن و روایات، رازهای ناگفته فراوانی دارند. در این مسئله شک و تردیدی نیست.

اما هر رازی پس از کشف آن، مستند می‌شود و مصداق «معما چون حل شود آسان شود» می‌گردد.

آن چه قابل پرسش است این است که تنزل می‌کنیم که اصلا چنین رازی وجود داشته، و تنزل هم می‌کنیم که پیش از احمد کسی این راز را کشف نکرده است.

اینک پس از کشف راز توسط احمد، معما آسان شده است. باید همگان امر دوازده مهدی را با برهان آن به خوبی بشناسند.

آیا پس از کشف راز ادعایی احمد بصری، دوازده مهدی آن چنان مستند و برهانی شده است که جزو محکمات دین شمرده می‌شود، یا این که هنوز هم اما و اگرهای فراوانی در مورد آن باقی مانده است؟!

این چه راز کشف شده‌ای است که هنوز آشکارا اثبات نشده است و حرف و حدیثهای فراوانی درباره آن وجود دارد؟!