در کتابی «بنام سگ درمتون وفرهنگ اسلامي» ادعاهایی مطرح شده است که فاقد اعتبار علمی است.

یکی از کاربران محترم سایت مطلب زیر را برای ما فرستاده است:

در ایران_باستان سگ بسیار گرامی بوده اما در اسلام عموما به سگ بیمهری شده و مبنای روشنی هم برایش به دست داده نشده. کتاب «سگ در متون و فرهنگ اسلامی» نوشته... کاوشی است در این موضوع جنجالی.

دکتر رضایی، آیاتی از قرآن آورده که نجاست سگ را نفی می کند. (ص 17).

هم از احادیث_اسلامی نوشته که جای گاز گرفتن سگ شکاری نجاست ندارد (همان صفحه).

ده صفت انسانی سگ را برشمرده و سپس گزارشی از مهربانی دو امام_شیعیان را با سگ آورده است. ( ص 21).

می نویسد که در پی دلیل نجاست سگ در منابع دینی گشته و چیزی نیافته. (ص 29).

نیز می نویسد که همه چیز آفریده خداست و نتوان بر آن حکم نجاست کرد. ( ص 30).

اشاره ای هم به اوستا کرده که سگ را بس گرامی داشته. ( ص 31).

باز می نویسد که در چندین جای قرآن نام سگ آمده اما هیچ جا نجس خوانده نشده است. (ص 32).

حتی روایتی نقل كرده که وضو با آب نیم خورده سگ اشکال ندارد. ( ص 39).

نتیجه نگارنده این است که فتوای مشهور در نجاست سگ از فرهنگ زمانه متاثر بوده و مستند قرآنی و روایتی ندارد. ( ص 41).

اصل سخن هم باید همین باشد. زیرا رسیدن تازیان به ایران موجب دگرگشت فرهنگی بزرگی شد و گمان می رود که نجس خواندن سگ یکی از اجزای آن دگرگشت بوده تا بنیادهای سنن_ایرانی محو گردد.

بخش دیگر کتاب به حقوق سگ اختصاص یافته و بخش پایانی، سگ را در سروده های برخی از پارسی_گویان پی گرفته است

اگر زحمت نیست جواب شبهه داده شود.

پاسخ:

چون اصل کتاب رؤیت نشده، چند کلمه بر اساس معرفی نامه کتاب که کاربر محترم ارسال کرده، قلمی می‌شود.

۱) می‌نویسد که همه چیز آفریده خداست و نتوان بر آن حکم نجاست کرد.

بر اساس استدلال یاد شده همه اعیان نجس (خون و مدفوع و ادرار و منی و کافر و…) نباید نجس باشند.

به سخن دیگر لازمه این استدلال انکار اصل اعیان نجس است.

و این امر بر خلاف نص قرآنی و منابع وحیانی فراوان و ضرورت میان مسلمین است.

۲) می‌نویسد در چندین جای قرآن نام سگ آمده اما هیچ جا نجس خوانده نشده است.

این استدلال نیز ریشه در منطق «حسبنا کتاب الله» عمر بن خطاب دارد که نیازی به مفسر معصوم برای قرآن نمی‌دید.

گذشته از این که مبتلا به هزاران نقض است. از جمله نماز صبح دو رکعت و در قرآن به آن تصریح نشده است و…

۳) می نویسد که در پی دلیل نجاست سگ در منابع دینی گشته و چیزی نیافته.

لازم نبود ایشان در منابع دینی بگردد، تنها کافی بود سری به جلد سوم وسائل الشیعه باب 12 صفحه 415 بزند تا برخی از منابعی که تصریح به نجاست سگ دارد ببیند.

۴) وی به ده صفت انسانی سگ و مهربانی دو امام با سگ اشاره می‌کند.

میان امور یاد شده با حکم نجاست سگ، ارتباطی وجود ندارد تا بتوان از این امور نجاست سگ را نفی کرد.

۵) اشاره به روایتی می‌کند که وضو با آب نیم خورده سگ اشکال ندارد.

کافی بود ایشان تنها کتاب وسائل الشیعه را می‌دید. در این کتاب روایات متعددی بر عدم جواز وضو با سؤر سگ آمده است. از جمله آنها روایت زیر است:

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي حَدِيثٍ أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ سُؤْرِ الْكَلْبِ يُشْرَبُ مِنْهُ أَوْ يُتَوَضَّأُ قَالَ لَا قُلْتُ أَ لَيْسَ سَبُعٌ «1» قَالَ لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ.

۶) نتیجه نگارنده این است که فتوای مشهور در نجاست سگ از فرهنگ زمانه متاثر بوده و مستند قرآنی و روایتی ندارد.

روشن شد که فتوای به نجاست سگ، مستند معتبر دارد اما محقق!!! یاد شده زحمت مراجعه به منابع را به خود نداده است.

ثانیا به اعتراف خود مؤلف نجاست سگ در تعارض با سنن ایرانی بوده است و از طرف دیگر اعراب جاهلی سگ را نجس نمی‌دانستند، در نتیجه فرهنگ زمانه اعراب و ایرانیان هر دو بر خلاف نجاست سگ بوده است، نه این که نجاست سگ متأثر از فرهنگ زمانه باشد.

چگونه ممکن است گفته شود که «فتوای مشهور در نجاست سگ از فرهنگ زمانه متاثر بوده»؟!

۷) می‌نویسد در اسلام عموما به سگ بیمهری شده و مبنای روشنی هم برایش به دست داده نشده.

اگر مقصود از مبنای روشن در نجاست سگ، ادله فقهی معتبر است اتفاقا ادله نجاست سگ در کمال اعتبار است.

و اگر مقصود از مبنای روشن، علت حکم است، در امور تعبدی علت عمده احکام پوشیده است و عمده احکام فقهی از این قبیل است.

ظاهرا مؤلف نتوانسته است توقیفیت دین و تعبدی بودن احکام را تعقل نماید.

۸) می‌نوسید گمان می رود که نجس خواندن سگ یکی از اجزای آن دگرگشت بوده تا بنیادهای سنن_ایرانی محو گردد.

این گمان مؤلف، نه تنها کاملا بی‌پایه و اساس است، بلکه بر خلاف یافته‌های تاریخی است.

اسلام نگاه واقع گرایانه دارد، لذا اموری از سنن و فرهنگ اعراب را نکوهش و امور دیگری را ستوده است.

همین نگاه نیز در مورد ایرانیان صدق می‌کند.

در این زمینه به «مرز میان کمالات ایرانیان با ایران پرستی» از نوشتار «تشیع ایرانیان (جایگاه عجم در اسلام)» مراجعه نمایید.