جنازه را هر طور بر الاغ می‌‌بستم همين كه مقداری راه می‌‌رفتم می‌‌افتاد و هيچ قرار نمی‌‌گرفت. با همه اينها به خاطر تنهايی، ترس بر من غلبه كرد بالاخره ديدم نمی‌‌توانم او را ببرم حالم خيلی پريشان شد همان جا ايستادم و به جانب حضرت سيد الشهداء عليه‌‌السلام توجه نمودم و با چشم گريان عرض كردم: آقا، با اين زائر شما چه كنم اگر او را در اين بيابان رها كنم نزد خدا وشما مسئول هستم اگر هم بخواهم او را بياورم توانايی ندارم.
ناگهان ديدم چهار نفر سوار پيدا شدند؛ آن سواری كه بزرگ آنها بود فرمود: جعفر با زائر ما چه می‌‌كنی؟ عرض كردم: آقا، چه كنم در كار او مانده‌‌ام. آن سه نفر ديگر پياده شدند، يك نفر آنها نيزه‌‌ای در دست داشت آن را در گودال آبی كه خشك شده بود فرو برد، آب جوشش كرد و گودال پر شد، آن ميت را غسل دادند، بزرگ آنان جلو ايستاد و با هم نماز ميت را خوانديم و بعد هم او را محكم بر الاغ بستند و ناپديد شدند.
من هم به راه افتادم ناگاه ديدم از قافله‌‌ای كه پيش از ما حركت كرده بود گذشتم و جلو افتادم، كمی گذشت ديدم به قافله‌‌ای كه پيش از آن قافله حركت كرده بود رسيدم و بعد هم طولی نكشيد كه ديدم به پل نزديك كربلا رسيده‌‌ام، در تعجب و حيرت بودم كه اين چه جريان و حكايتی است.
ميت را بردم در وادی أيمن دفن كردم قافله ما تقريباً بعد از بيست روز رسيد...

ناگاه همان عرب معيدی را كه در خواب ديده بودم واردحرم شد و چون مقابل ضريح مقدس رسيد با لبخند به آن حضرت سلام كرد ولی حضرت سيدالشهداء عليه‌‌السلام را نديدم. مراقب آن عرب بودم تا ازحرم خارج شد، عقبش رفتم و سبب لبخندش را با امام عليه‌‌السلام پرسيدم وتفصيل خواب خود را برايش نقل كردم و گفتم چه كرده‌‌ای كه امام عليه‌‌السلام با لبخند به تو جواب می‌‌دهد؟
گفت: مرا پدر و مادر پيری است و در چند فرسخی كربلا ساكنيم. شب‌‌های جمعه كه برای زيارت می‌‌آيم يك هفته پدرم را سوار بر الاغ كرده می‌‌آوردم و هفته ديگر مادرم را می‌‌آوردم تا اينكه شب جمعه‌‌ای كه نوبت پدرم بود چون او را سوار كردم، مادرم گريه كرد و گفت مرا هم بايد ببری شايد هفته ديگر زنده نباشم.
گفتم: باران می‌‌بارد هوا سرد است مشكل است، نپذيرفت، ناچار پدر را سوار كردم و مادرم را به دوش كشيدم و با زحمت بسيار آنها را به حرم رسانيدم. چون در آن حالت با پدر و مادر وارد حرم شدم حضرت سيدالشهداء عليه‌‌السلام را ديدم و سلام كردم. آن بزرگوار به رويم لبخند زد و جوابم را داد...

در يكی از جمعه‌‌های آخر، ناگهان شعاع نوری را مشاهده كردم كه از خانه‌‌ای نزديك به آن مسجدی كه من در آن [جا] مشغول به زيارت عاشورا بودم، می‌‌تابيد. حال عجيبی به من دست داد و از جای برخاستم و به دنبال آن نور به درِ آن خانه رفتم. خانه‌‌كوچك و فقيرانه‌‌ای بود كه از درون آن، نور عجيبی می‌‌تابيد. در زدم، وقتی در را باز كردند، مشاهده كردم كه حضرت ولی عصر امام زمان عليه‌‌السلام در يكی از اتاق‌‌های آن خانه تشريف دارند و در آن اتاق جنازه‌‌ای را مشاهده كردم كه پارچه‌‌ای سفيد روی آن كشيده بودند.
وقتی كه من وارد شدم و اشك ريزان سلام كردم،حضرت به من فرمودند: چرا اين گونه به دنبال من می‌‌گردی و اين رنج‌‌ها را متحمل می‌‌شوی؟! مثل اين باشيد (اشاره به آن جنازه كردند) تا من به دنبال شما بيايم!
بعد فرمود: اين بانويی است كه در دوره بی‌‌حجابی (دوران رضاخان پهلوی)، هفت سال از خانه بيرون نيامد تا مبادا نامحرم او را ببيند!!

همين كه پيرزن رفت امام عليه‌‌السلام به من فرمود: آقای عزيز! ديدی و اين منظره را تماشا كردی؟! اين طور شويد و اين جوری شويد تا ما به سراغ شما بياييم. چله‌‌نشينی لازم نيست، به جفر متوسل شدن سودی ندارد. عمل سالم داشته باشيد و مسلمان باشيد تا من بتوانم با شما همكاری كنم. از همه اين شهر، من اين پيرمرد را انتخاب كرده‌‌ام زيرا اين مرد دين دارد و خدا را می‌‌شناسد. اين هم امتحانی كه داد...

همين طور كه اشك می‌‌ريختم و خود را تسلی می‌‌دادم، دست‌‌فروشی كه تعدادی آيينه، مهر و تسبيح در دست داشت، نزدم آمد و به انگليسی و با لهجه شهر خودمان گفت: چرا ناراحتی؟
سر بلند كردم و جريان را برای او گفتم كه ما برای كشف حقيقت به چندين كشور سفر كرده‌‌ايم و سال‌‌ها رياضت كشيده‌‌ايم و اكنون كه به اين جا آمده‌‌ايم، ما را به حرم راه نمی‌‌دهند.
گفت: ناراحت نباش برو. راهتان می‌‌دهند!
گفتم: الان ما به آن جا رفتيم و راهمان ندادند.
گفت: آن وقت اجازه نداشتند.
من در آن لحظه فكر نكردم كه چطور آن دستفروش به انگليسی آن هم با لهجه محلی با من حرف می‌‌زند و از كجا خبر دارد كه پيش‌‌تر خادمان حرم اجازه نداشتند ما را راه بدهند و اكنون اجازه دارند، و چرا من راز دلم را برای او گفتم؟!
سرانجام به سوی حرم راه افتاديم و وقتی به در صحن رسيديم، [آن] خادم مانع ورود ما نشد. پيش خود گفتم: شايد ما را نديده است. برگشتيم و به او نگاه گرديم اما او عكس العملی نشان نداد. وارد صحن شديم و به راهرويی رسيديم كه جمعيت انبوهی از آن جا وارد حرم می‌‌شدند ما نيز همراه جمعيت وارد راهرو شديم.
فشار جمعيت ما را از اين سو به آن سو می‌‌كشاند تا اين كه به درِ حرم رسيديم؛ اما ناگهان من احساس كردم كه اطرافم خالی است و هر چه جلو رفتم، پيرامونم خلوت‌‌تر می‌‌شد و بدون مزاحمت و فشار جمعيت به پنجره‌‌های ضريح مقدس رسيدم. [در اين لحظه] مشاهده كردم كه درون ضريح شخصی ايستاده است. بی‌‌اختيار تعظيم و سلام كردم. آن حضرت با لبخند جواب سلام مرا داد و فرمود: چه می‌‌خواهی؟...

آنها اول گمان كردند كه من شكسته نفسی می‌‌كنم ولی وقتی ديدند كه آن مطلب را جدی می‌‌گويم، به من حمله كردند مرا كتك زدند و از ده بيرونم كردند. زن و بچه من هم به خاطر آن كه من مايه ننگ آنها بودم، مرا ترك كردند، و من تنها و پای پياده به طرف تهران حركت نمودم.
يكی دو روز در راه بدون پول و غذا و آب در بيابان‌‌ها سرگردان بودم اما بالاخره نزديك تهران، وقتی فشار زيادی به من آمد، عرض كردم: پروردگارا! يا مرا از اين دنيا بيرون بِبَر و يا فرجی برايم برسان.من در راه تو اين قدم را برداشته‌‌ام دستم را بگير و مرا از ياران خودت قرار بده و گناهان مرا ببخش و بيامرز.
ناگهان ديدم آقای بزرگواری در بيابان، كنار من راه می‌‌رود، اول خيلی تعجب كردم كه او از كجا يك دفعه كنار من پيدا شده و بلكه مقداری هم از او ترسيدم ولی وقتی ديدم او با كمال ملاطفت اسم مرا می‌‌برد و می‌‌گويد [كه] ناراحت نباش خدا تو را می‌‌بخشد، و چند كلمه ديگر در اين ارتباط به من گفت، قلبم آرام شد و خوشحال شدم و مثل كسی كه زير بار سنگينی قرار گرفته است و يك دفعه آن بار را از دوشش برداشته‌‌اند راحت شدم و مطمئن گرديدم كه او برای‌‌كمك به من آمده است...

صاحب مغازه عصبانی می‌‌شود و با يك سيلی او را از مغازه بيرون می‌‌اندازد. گريه‌‌كنان نزد پدرش می‌‌آيد كه من ديگر نمی‌‌خواهم كاسبی كنم، می‌‌خواهم درس بخوانم؛ پدرش می‌‌گويد من كه گفتم، از اول می‌‌خواستی درس بخوانی.
شروع می‌‌كند به درس خواندن، پيش آقايی درس می‌‌خواند كه بد اخلاق بوده، جرأت نمی‌‌كرده سؤالی بكند، تا سؤالی می‌‌كرده داد و بيداد راه می‌‌انداخته و بد و بيراه به او می‌‌گفته، مستأصل شده، می‌‌بيند نمی‌‌شود با اين وضع درس بخواند، تصميم می‌‌گيرد كه از خدا حل مشكل را بخواهد. از آن پس وقتی كه مسئله‌‌ای برايش مشكل می‌‌شده درِ اتاق را می‌‌بسته شروع می‌‌كرده به گريه و زاری تا اين كه مسئله برايش حل می‌‌شده است. كارش اين بوده، هر جا گير می‌‌كرده همه‌‌اش گريه، زاری، الحاح، تضرع، تا اين كه مطلب برايش حل شود.
گريه‌‌های زياد در مدت طولانی كه ابتدا گره گشای مشكلات صرف و نحو و... او بوده در نفْسش خيلی اثر می‌‌گذارد و اين چنين قوّت نفْس عجيبی پيدا می‌‌كند و در معارف نيز همين طريق باعث هدايت او می‌‌شود و اين چنين مراحل علمی را طی می‌‌كند...