آنچه در این جا آورده شده بخشی از مقاله هویت یابی است که به دلیل اهمیت آن در اینجا درج شده است. لذا برای تفصیل آن به مقاله یاد شده مراجعه کنید.
هويت‌يابي در جوامع به اصطلاح سنتي، بسيار آسان‌‌تر از هويت‌يابي در جهان معاصر است؛ چرا که در جوامع سنتي:
1)    الگوها و امکانات جامعه محدود است؛
2)    الگوها و امکانات جامعه شناخته شده است؛
3)    انتخاب الگوها و سبک‌هاي شناخته شده چندان دشوار نيست؛
4)    دست‌يابي به هويت شخصي و جنسي و شغلي هم زمان است؛
5)    منبع هويت‌يابي خود شخص است و او واقعا مي‌تواند خود انتخاب کند؛ بنا بر اين هويت خودجوش است.
اما در جوامع به اصطلاح مدرن چنين نيست؛ زيرا:
1)    الگوها و امکاناتي که توسط رسانه‌ها تبليغ مي‌شود نامحدود يا بسيار متنوع است؛
2)    فرد از الگوهاي القاء شده هيچ اطلاعي ندارد و يا اطلاعات او اندک است؛
3)    سرعت تغييرات اجتماعي هولناک است؛
4)    سر در گمي ناشي از تغييرات فوق العاده است؛
5)    تطبيق با تغييرات غالبا با شکست همراه مي‌شود؛
6)    هويت جنسي غالبا زودتر از هويت شخصي و شغلي و… تکوين مي‌يابد؛
و مهمترين ويژگي‌هاي دوران معاصر:
7)    سبکها و روشها توسط رسانه‌ها القاء مي‌شود؛
8)    رسانه‌ها فرد را به شکل نامرئي به انتخاب از ميان الگوهاي القائي اجبار مي‌کنند؛
9)    در نيتجه هويت افراد بازتاب رسانه‌ها است و نه خودجوش و به انتخاب دروني فرد؛
10)    از همين رو رسانه پيام است نه ابزار پيام.
به دليل اهميت مطالب ياد شده، توضيح آن را از برخي از منابع تقديم مي‌کنيم:
هويت يعني آگاهي من بر من. يعني مي‌دانم کي هستم و به چه کارم. 
منشا و منبع هويت در جوامع سنتي خود شخص است. 
در جوامع سنتي خود شخص بر اساس تربيتي که دارد، بر اساس فرهنگ رايج اجتماعي‌اش و بر اساس نرم‌هاي سنتي حاکم بر زندگي‌اش، يک هدفي را براي زندگي خودش تعريف مي‌کند. 
اما در جوامع مدرن و جوامع نو اين گونه نيست. 
در جهان نو هويت از خود نمي‌جوشد؛ بلکه هويت بازتابي مي‌شود از آن چه که در جمع جامعه، به ويژه آن چه در رسانه‌ها جاري است؛ يعني منش زندگي من و شيوه و سلوک زندگي من، بر اساس نرم‌ها و استانداردهاي فرهنگي خودجوش که ريشه در يک سنت چند هزار ساله دارد، سرچشمه و شکل نمي‌گيرد؛ اين رسانه‌ها هستند که به عنوان يک عامل فعال، هويت من را شکل مي‌دهند و من را دچار يک بازسازي هويتي مي‌کنند و هويت رفلکسي (بازتابي) مي‌شود و انسان در مقابل هويت بازتابي در مقابل سبک‌هاي متنوع زندگي قرار مي‌گيرد که بايد از آن سبک‌هاي متنوع زندگي يکي را انتخاب کند.
در جامعه سنتي سبک زندگي من بر اساس فرهنگ من تعريف شده است؛ اما در جهان نو من مواجه مي‌شوم با سبک‌هاي متنوعي که تعريف نشده است و خودم بايد تعريف بکنم و يکي از آنها را به عنوان سبک زندگيم و ماهيت زندگيم انتخاب بکنم و بر اساس آن نرم‌ها زندگي کنم. اين سبکهاي متنوع زندگي را، رسانه‌ها مي‌سازند. 
نتيجه‌اش اين مي‌شود که جهان نو از شما مي‌خواهد که انتخاب بکنيد و چنان فضا را براي شما تنگ و پيچيده مي‌کند که شما از انتخاب کردن ناگزير مي‌شويد؛ يعني مجبوريد که انتخاب بکنيد. 
يکي از ويژه‌گي‌هاي جهان مدرن اين موقعيت متناقض و پارادوکسيکال‌اش است؛
يعني از يک طرف به من مي‌گويند انتخاب کن، اين بسيار خوب است و اين با عزت نفس من و با هويت انتخاب‌گر انساني من مي‌خواند؛
ولي از سوي ديگر بر اساس يک رفتار و منش و مکانيسم خاص اين انتخاب بر من تحميل مي‌شود؛
در اين جا اختيار و جبر با هم مجتمع در يک مفهوم مي‌شود و مي‌شود پارادوکسيکال. قضيه خيلي پيچيده است.
« گيدنز» در رابطه با هويت در جهان نو مي‌گويد: 
در جوامع سنتي بر اساس نرم‌هاي سنتي، هويت خودتان را مي‌سازيد؛ اما در جهان نو هويت را بايد انتخاب بکنيد؛ چون رسانه‌ها هويت‌هاي خود را به شما القاء مي‌کنند، با منش زندگي و هويت فردي شما کار دارند و صرفا وسايلي براي پر کردن اوقات فراغت شما و يا تفريح زندگي شما نيستند؛ همين است که «مک لوهان» مي‌گويد که «رسانه ابزار پيام نيست خود پيام است». 
البته تأثيرات جهان نو و امپراطوري رسانه‌ها در اين جا پايان نمي‌پذيرد؛ بلکه علاوه بر تحول ماهيت هويت، هويت‌يابي به هويت‌سازي تبديل مي‌شود؛ زيرا:
هويت در فلسفه يک معنا دارد و در جامعه شانسي سياسي مدرن يک معناي ديگر دارد که البته خيلي متعارض و متفاوت نيستند.
منظور از ماهيت در فلسفه ذات. هويت و يا معناي دروني يک موجود است. انسان يک وجودي دارد که شامل، هستي جسماني و بيولوژيکي و حياتي‌اش است که اتفاقا عامل تفاوت انسان‌ها هم همين هويت آنهاست و همين ذات آنهاست و همين ماهيت آنهاست. 
اين هويت حيات انسان را و در واقع شخصيت انسان را شکل مي‌دهد و بر اساس يک منش خاص انسان را مي‌سازد. اين مفهومي است که ما در فلسفه از هويت داريم. پس در فلسفه هويت ذات معنوي و معنايي يک شيء است.
در جامعه شانسي فرآيند معنا سازي، مي‌شود هويت.
افرادي مثل «مانوئل کاسترز» هويت را اين طور تعريف مي‌کنند که «يک جامعه فرهنگي را براي افراد خودش براي انسانها و افرادي که در آن جامعه دارند زندگي مي‌کنند را تعريف بکند» که بر اساس آن تعريف، افراد در زندگيشان، آن فرهنگ را مبدل به کنش رفتاري بکنند؛ يعني در جامعه شناسي سياسي مدرن، «هويت، دادن آگاهي نيست، بلکه تبديل آگاهي به کنش رفتاري است»؛ يعني اگر يک جامعه‌اي و حکومتي بيايد و اولياي فرهنگي‌اش صرفا به دنبال انتشار وسيع آگاهي‌ها باشد، او الزاما هويت سازي نکرده؛ چون آگاهي‌ها فرّار اند (رونده‌اند) و در قلمرو نقد مي‌توانند عکس خودشان را توليد بکنند.
جان سخن اين که فرآيند هويت در جوامع نو داراي اين ويژگي‌هاست:
1ـ هويت به من القاء مي‌شود و نه اين که من واقعا آن را اختيار کنم.
2ـ هويت من حاصل هر نوع آگاهي من نيست؛ بلکه حاصل تنها آگاهي‌هايي است که مناسب با مذاق رسانه‌هاست؛
3ـ همان آگاهي‌هاي خاص نيز با شگردهاي رسانه‌اي، کنش رفتاري مورد نظر امپراطوران مقتدر و مسلط رسانه‌اي را در من ايجاد مي‌کنند.
4ـ در نتيجه فرايند هويت‌يابي که بر اساس آگاهي‌ها که توسط من حاصل مي‌شد، تبديل به فرايند معناسازي و هويت سازي توسط رسانه‌ها مي‌گردد.